Σουηδία - 1958

Το Contra.gr συνεχίζει την παρουσίαση της ιστορίας των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Βρισκόμαστε στη Σουηδία το 1958, όπου ένα 17χρονο παιδί έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα και οδήγησε τη Βραζιλία στην κατάκτηση του τροπαίου. Το όνομά του; Πελέ...

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΡΑΤΣΟΣ

04 ΙΟΥΝ 2010

Η διοργάνωση

Ο Ψυχρός Πόλεμος βρισκόταν στο αποκορύφωμά του και η FIFA, πουδεν ήθελε να προκαλέσει με τον τόπο διεξαγωγής του Μουντιάλ, επέλεξε την ουδέτερη Σουηδία. Η "ζωντανή" τηλεοπτική μετάδοση έφερε τις πρώτες μεγάλες εμπορικές συμφωνίες και 56 ομάδες επιχείρησαν να λάβουν μέρος σε αυτήν τη γιορτή. Ανάμεσά τους και η χρυσή ολυμπιονίκης του 1956, η Σοβιετική Ενωση, που αυτήν τη φορά δεν φοβήθηκε να "βουτήξει" στα βαθιά των ποδοσφαιρικών διοργανώσεων.

Η FIFA προσπάθησε να εξορθολογήσει τη διαδικασία των προκριματικών, χωρίζοντάς τα σε γεωγραφικές ζώνες, με βάσει τις συνομοσπονδίες. Οι πολιτικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή κατέστησαν το Ισραήλ "μαύρο πρόβατο" των προκριματικών, οδηγώντας σε πολλές αποχωρήσεις αραβικών κρατών, αν και το φαινόμενο είχε μειωθεί σε σχέση με προηγούμενες διοργανώσεις. Δεν έλειψαν οι εκπλήξεις, με την Ιταλία να μένει εκτός εξαιτίας της Βόρειας Ιρλανδίας και την Ισπανία να χάνει το ραντεβού για δεύτερη σερί φορά. Οι αποδυναμωμένες Ουγγαρία και Αργεντινή, καθώς και η Αγγλία που (link:229813)λίγους μήνες πριν είχε χάσει τρεις διεθνείς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ λόγω της αεροπορικής τραγωδίας του Μονάχου(/link), ταξίδεψαν μεν στη Σουηδία, αλλά χωρίς ρεαλιστικά υψηλούς στόχους.

Η κλήρωση που πραγματοποιήθηκε στη Σόλνα της Στοκχόλμης διεξήχθη για πρώτη φορά χωρίς τον "πατέρα" της διοργάνωσης, τον Ζιλ Ριμέ, που είχε "σβήσει" δύο χρόνια νωρίτερα από έλκος στο στομάχι. Το σύστημα διεξαγωγής άλλαξε εκ νέου, αυτή τη φορά προς το καλύτερο, με μοναδικό περιορισμό στον καταρτισμό των τεσσάρων ομίλων, ο κάθε ένας να περιέχει μία ομάδα από τη Μεγάλη Βρετανία, μία από την ανατολική Ευρώπη, μία από την υπόλοιπη Ευρώπη και μία από τη Λατινική Αμερική.

Στον πρώτο όμιλο η Δυτική Γερμανία έκανε περίπατο και την ακολούθησε η Βόρεια Ιρλανδία, η οποία νίκησε στην παράταση του πλέι οφ την ισόβαθμη Τσεχοσλοβακία. Στον δεύτερο όμιλο η Γαλλία και ειδικότερα ο Ζιστ Φοντέν έκαναν το κομμάτι τους, αφήνοντας τη Γιουγκοσλαβία στη δεύτερη θέση, ενώ στον τρίτο όμιλο η Σουηδία προκρίθηκε ως πρωτοπόρος και η Ουαλία την ακολούθησε δίχως... νίκη στον όμιλο, χάρη στο 3-0 του πλέι οφ κόντρα στην Ουγγαρία. Στον τέταρτο όμιλο η Βραζιλία δεν είχε αντίπαλο, αν και έμεινε στη "λευκή" ισοπαλία με την Αγγλία του νεαρού Μπόμπι Τσάρλτον (το πρώτο 0-0 στην ιστορία του Μουντιάλ). Τα "λιοντάρια" έδωσαν αγώνα πλέι οφ κόντρα στη Σοβιετική Ενωση και επέστρεψαν στο Νησί από τη φάση των ομίλων.

Στα προημιτελικά ο Φοντέν συνέχισε στο ίδιο μοτίβο και η Βόρεια Ιρλανδία δεν κατάφερε να τον περιορίσει, η Βραζιλία έβρισκε τη λύση κόντρα στη μαχητική Ουαλία (που έπαιζε χωρίς τον τραυματία ηγέτη της, Τζον Τσαρλς) χάρη σε κάποιον 17χρονο ονόματι Πελέ, το τέρμα του Χέλμουτ Ραν από το πρώτο ημίχρονο ήταν αρκετό για τη Δυτική Γερμανία κόντρα στη Γιουγκοσλαβία, ενώ οι διοργανωτές Σουηδοί έστειλαν ανέλπιστα τον Λεβ Γιασίν και την παρέα του πίσω στη Σοβιετική Ενωση. Η ώρα των ημιτελικών έφερε αντιμέτωπο τον πιο θεαματικό ποδοσφαιριστή, τον Φοντέν των 8 γκολ, απέναντι στην πιο θεαματική ομάδα, τη Βραζιλία. Αποτέλεσμα; ο Φοντέν έφτασε τα 9 τέρματα, αλλά η "σελεσάο", φορώντας μπλε εμφάνιση σε αυτό το τουρνουά, έβαλε πέντε σε αυτό το ματς και προκρίθηκε πανηγυρικά στον τελικό. Στο άλλο ματς, οι Γερμανοί του Ζεπ Χέρμπεργκερ πρόσβλεπαν σε ακόμα μία επαγγελματική νίκη με 1-0 και πήραν το εν λόγω προβάδισμα κόντρα στη Σουηδία με τον Χανς Σάφερ, αλλά δεν κατάφεραν να το διατηρήσουν. Η γρήγορη ισοφάριση των Σουηδών και τα δύο γκολ στο τέλος, έδωσαν την πρόκριση στους γηπεδούχους.

Ο τελικός

Η Βραζιλία έψαχνε εξιλέωση για την ντροπή του 1950 και η Σουηδία ήταν ο κατάλληλος αντίπαλος. Αν και αντιμετώπιζε τη διοργανώτρια, η διαφορά επιπέδου ήταν μεγάλη. Βέβαια, οι Βραζιλιάνοι την είχαν ξαναπάθει με αυτές τις συνθήκες και τα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης του γλιστερού αγωνιστικού χώρου (έβρεχε ολόκληρη την προηγούμενη μέρα) του "Ρασούντα" μπροστά σε 50.000 θεατές δεν ήταν τα καλύτερα. Ο αρχηγός Νιλς Λίντχολμ άνοιξε το σκορ για την ομάδα του Αγγλου Τζορτζ Ρέινορ μόλις στο 4ο λεπτό (η πρώτη φορά που η Βραζιλία βρέθηκε να κυνηγάει στο σκορ), αλλά Γκαρίντσα και Βαβά βρίσκονταν σε μεγάλα κέφια. Ο πρώτος μοίραζε και ο δεύτερος εκτελούσε και πολύ σύντομα είχε συμβεί η ανατροπή του σκορ.

Στο 55' είχε έρθει η ώρα του Πελέ να σημειώσει το πρώτο του γκολ στον αγώνα με μία εξαιρετική προσπάθεια. Ο Μάριο Ζαγκάλο, ο μετέπειτα κατακτητής του θεσμού και ως τεχνικός της Βραζιλίας, έβαλε το δικό του "λιθαράκι" και παρά τη μείωση του σκορ από τον Αγκνε Σίμονσον σε 4-2, η "σελεσάο" δεν είχε τίποτα να φοβηθεί όσο είχε τον Πελέ στις τάξεις της. Ο 17χρονος επιθετικός της Σάντος σκόραρε με κεφαλιά και ολοκλήρωσε τον θρίαμβο της Βραζιλίας, που κατέκτησε για πρώτη φορά το πολύτιμο τρόπαιο και μέχρι σήμερα παραμένει η μοναδική χώρα που το έχει πετύχει αυτό μακριά από την Ηπειρό της.

Ιδανική ενδεκάδα

Γιασίν (Σοβιετική Ενωση), Τζάλμα Σάντος (Βραζιλία), Ορλάντο (Βραζιλία), Μπελίνι (Βραζιλία), Νίλτον Σάντος (Βραζιλία), Χάμριν (Σουηδία), Κοπά (Γαλλία), Γκαρίντσα (Βραζιλία), Ντιντί (Βραζιλία), Πελέ (Βραζιλία), Φοντέν (Γαλλία)

Η έκπληξη

Οι καλές πορείες των διοργανωτών του Παγκοσμίου Κυπέλλου έτειναν να εξελιχθούν σε συνήθεια, ωστόσο η παρουσία μέχρι τον τελικό μιας ομάδας που δεν είχε (θεωρητικά) τα φόντα να φτάσει σε ένα τόσο προχωρημένο σημείο, σαφώς και προκαλεί έκπληξη. Η εξήγηση, βέβαια, είναι σχετικά απλή, αφού η χρυσή ολυμπιονίκης του 1948 είχε και πάλι στη διάθεσή της τους "Ιταλούς" Γκούναρ Γκρεν και Νιλς Λίντχολμ, έστω και στη "δύση" της καριέρας τους, καθώς και τον νεαρό ακραίο επιθετικό Κουρτ Χάμριν. Η άνεση με την οποία άφησαν πίσω τους τον όμιλο σκόρπισε ενθουσιασμό στους φιλάθλους, αλλά η επόμενη αποστολή ήταν πραγματικά δύσκολη. Η Σοβιετική Ενωση ήταν μία ανερχόμενη αν όχι ήδη καταξιωμένη δύναμη και απέναντι στον Λεβ Γιασίν, ουδείς επιθετικός μπορούσε να θεωρεί σίγουρη την επίτευξη κάποιου τέρματος. Εξάλλου, ορισμένοι παίκτες των Σκανδιναβών είχαν μαζέψει τις βαλίτσες τους για να επιστρέψουν στα σπίτια τους, αφού δεν πίστευαν ότι μπορούν να νικήσουν τους Σοβιετικούς. Δύο τέρματα στο δεύτερο μέρος από τους Χάμριν και Σίμονσον έδωσαν τη λύση για τους Σκανδιναβούς, που προχώρησαν στην επόμενη αποστολή, ακόμα πιο δύσκολη. Η παγκόσμια πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία σαφώς και είχε προβάδισμα για την πρόκριση, πόσω μάλλον από τη στιγμή που βρέθηκε μπροστά στο σκορ με τον Χανς Σάφερ. Ο Λέναρτ Σκόγκλουντ απάντησε σχεδόν αμέσως και σε συνδυασμό με την αποβολή του Εριχ Γιουσκόβιακ (η πρώτη κόκκινη σε Γερμανό στην ιστορία του θεσμού) και τον τραυματισμό του αρχηγού Φριτς Βάλτερ, ο δρόμος για τον θρίαμβο είχε ανοίξει. Ο Γκρεν στο 81' και ο Χάμριν στο 88' διαμόρφωσαν το 3-1 και έδωσαν την ιστορική πρόκριση στη Σουηδία. Φυσικά ο τελικός τους έφερε αντιμέτωπους με την ακαταμάχητη Βραζιλία, αλλά ακόμα και το ταξίδι μέχρι την Στοκχόλμη ήταν αρκούντως μαγικό.

Η ίντριγκα

Η FIFA θέσπισε έναν κανονισμό λίγο μετά την έναρξη των προκριματικών, σύμφωνα με τον οποίο καμία ομάδα δεν θα προκρινόταν στα τελικά του Μουντιάλ, χωρίς να δώσει έστω έναν προκριματικό αγώνα. Αυτός ο κανονισμός "έπιασε" το Ισραήλ που πέρασε δύο φάσεις λόγω αποχώρησης των αντιπάλων του και εν τέλει κλήθηκε να αγωνιστεί με την Ουαλία για ένα "εισιτήριο". Οι Ουαλοί είχαν αποκλειστεί, αλλά άδραξαν τη δεύτερη ευκαιρία και εν τέλει προκρίθηκαν στο Μουντιάλ, για πρώτη και τελευταία φορά μέχρι σήμερα. Σημειώνεται ότι το Ισραήλ είχε νικήσει είτε στον αγωνιστικό χώρο είτε στα χαρτιά τα προκριματικά της Αφρικής και της Ασίας (οι αραβικές χώρες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στα ίδια προκριματικά μαζί με το Ισραήλ) κι έτσι ουσιαστικά οι δύο Ηπειροι στις οποίες αντιστοιχούσε μισή θέση στο Μουντιάλ, δεν εκπροσωπήθηκαν. Η Ινδονησία αρνήθηκε να αγωνιστεί στον προκριματικό όμιλο κόντρα στη Ισραήλ επειδή η FIFA δεν έκανε δεκτό το αίτημά της να διεξαχθεί το παιχνίδι σε ουδέτερο έδαφος, ενώ το μουσουλμανικό Σουδάν αποσύρθηκε από το μπαράζ του νικητή της αφρικανικής ζώνης με τον νικητή της ασιατικής ζώνης για πολιτικούς λόγους.

Το γεγονός

Η κομβική στιγμή για την εξέλιξη του παγκοσμίου ποδοσφαίρου στη μορφή που το γνωρίζουμε σήμερα έφτασε. Το 1938 δεν ήταν έτοιμη, το 1950 δεν το πίστεψε, το 1954 δεν ήταν αρκετά έξυπνη. Το 1958, όμως, είχε ολόκληρο το πακέτο. Οι τηλεοπτικοί δέκτες σπάνιζαν και οι κάμερες δεν χρησιμοποιούνταν για να καλύπτουν ποδοσφαιρικούς αγώνες, με τον ρυθμό που συμβαίνει στη σύγχρονη εποχή. Εάν οι παίκτες εκείνης της εθνικής Βραζιλίας είχαν την ίδια προβολή με τους σημερινούς "αστέρες", θα γινόταν κατανοητή η ποιότητα της αποστολής της "σελεσάο" του 1958. Το 4-2-4 το οποίο εφάρμοσε ο Βισέντε Φέολα, δεν ήταν τυχαίο. Σε αυτό είχε τα κατάλληλα "εξαρτήματα", ποδοσφαιριστές με την απαράμιλλη ποιότητα του Ντιντί στο κέντρο (θεωρούταν ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου εκείνη την εποχή), το εκ του αποτελέσματος διαπιστωμένο αστείρευτο ταλέντο των Πελέ και Γκαρίντσα, τον Βαβά να "οργώνει" τις αντίπαλες περιοχές, τους δύο Σάντος, Τζάλμα και Νίλτον, να συνθέτουν δύο από τα καλύτερα δίδυμα ακραίων μπακ όλων των εποχών (από την εποχή του Τζάλμα Σάντος δεν έχει σκοράρει άλλος παίκτης της Βραζιλίας με τον αριθμό 2 στη φανέλα, τον οποίο φέτος φορά ο Μαϊκόν), τον Ζίτο να αποδεικνύεται "λίρα εκατό" στις πιο ανασταλτικές θέσεις του κέντρου και τον Μάριο Ζαγκάλο να διδάσκεται αγωνιζόμενος τα μυστικά της μπάλας. Το στάτους εκείνης της ομάδας ήταν εκτοξευμένο στα ουράνια. Μετά το τέλος του 3ου αγώνα των ομίλων και τη νίκη με 2-0 επί της Σοβιετικής Ενωσης (απίστευτη εμφάνιση του Γκαρίντσα), ο τεχνικός της ΕΣΣΔ, Γκάβριελ Κατσάλιν, δήλωνε πως "δεν έχω ξαναδεί τέτοιο ποδόσφαιρο ποτέ στη ζωή μου".Οαρχηγός των Σοβιετικών, Ιγκόρ Νέτο, υπερθεμάτισε: "Αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο. Θα πρέπει να βρεθεί νέα λέξη για αυτό το πράγμα". Οπως ήταν φυσικό, η Βραζιλία καθήλωσε το κοινό είτε στις εξέδρες, είτε στις τηλεοράσεις και δεν είναι λίγοι οι μάρτυρες αυτής της ομάδας, οι οποίοι κάνουν λόγο για ποιοτική ανωτερότητα ακόμα και από αυτήν του 1970 (φυσικά όχι σε θέαμα, αλλά σε επίπεδο ικανότητας της πλειοψηφίας των παικτών της). Τα θεμέλια είχαν τοποθετηθεί. Πάνω σε αυτές τις στέρεες βάσεις θα χτιζόταν σταδιακά το οικοδόμημα της πιο πετυχημένης εθνικής ομάδας του κόσμου, με τις περισσότερες διακρίσεις και τους καλύτερους παίκτες. Πάνω στην επιτυχία του 1958 γράφτηκε ο θρύλος της Βραζιλίας, ο οποίος διαμόρφωσε και το σύγχρονο γίγνεσθαι του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Το αστέρι

Οταν ο Βισέντε Φέολα αποφάσιζε να πάρει στην αποστολή τον 17χρονο Πελέ αντί του "αστεριού" της Κορίνθιανς, Λουιζίνιο, οι αντιδράσεις στη Βραζιλία ήταν πολλές. Σε ένα φιλικό που οργανώθηκε πριν το Μουντιάλ από τους φιλάθλους της Κορίνθιανς μεταξύ της "σελεσάο" και του βραζιλιάνικου συλλόγου, ο Αρι Κλεμέντε τραυμάτισε στο δεξί γόνατο τον νεαρό επιθετικό, ως μία... τιμωρία για την κατάφωρη αδικία που είχε υποστεί ο συμπαίκτης του.

Ο Πελέ κινδύνεψε να χάσει το Μουντιάλ, αλλά μία θεραπεία με καυτές, μουσκεμένες πετσέτες έκανε το θαύμα της και εν τέλει ταξίδεψε στη Σουηδία. Φυσικά δεν είχε ρόλο βασικού, ωστόσο αρκετοί παίκτες της ομάδας, μεταξύ τους και οι δύο αρχηγοί, Ντιντί και Νίλτον Σάντος, ζήτησαν από τον Φέολα να χρησιμοποιήσει τα δύο ταλεντάκια της ομάδας, τον 24χρονο Γκαρίντσα και τον Πελέ στο τρίτο ματς της φάσης των ομίλων. Οπερ και εγένετο,απέναντι στη Σοβιετική Ενωση, με τον Πελέ να μοιάζει με... νάνος μπροστά στους θηριώδεις Σοβιετικούς. "Τα παιδιά μου ζητούσαν αυτόγραφο, μου ακουμπούσαν το κεφάλι και μετά μύριζαν το χέρι τους και ήταν έκπληκτα που δεν είχαν λερωθεί", γράφει στην αυτοβιογραφία του το "μαύρο διαμάντι", το οποίο εκείνη την εποχή ήταν ένας άγνωστος, έγχρωμος ποδοσφαιριστής που έκανε τα πρώτα του βήματα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Στα προημιτελικά κόντρα στην Ουαλία ήρθε η ώρα του πρώτου τέρματος στο Μουντιάλ (νεαρότερος σκόρερ σε ηλικία 17 ετών 7 μηνών και 27 ημερών), έστω και με κόντρα της μπάλας, ενώ στα ημιτελικά ήρθε η ώρα για την πρώτη μαγική στιγμή. Η Γαλλία δυσκόλευε τη Βραζιλία, που κρατούσε "βραχεία" κεφαλή με ένα γκολ, μέχρι που ένα χατ-τρικ από τον Πελέ έδωσε τη λύση για τη "σελεσάο". Οσο για τον τελικό... "κόλλησε" στα δύο γκολ, το πρώτο εκ των οποίων (το 3-1) έμεινε στην ιστορία από τα τηλεοπτικά πλάνα, περνώντας την μπάλα πάνω από τον Γκούσταφσον και στη συνέχεια πλασάροντας ψύχραιμα τον Κάλε Σβένσον. Η κατάκτηση του τροπαίου βρήκε τον Πελέ να πανηγυρίζει με λυγμούς στην αγκαλιά του Βραζιλιάνου τερματοφύλακα Ζιλμάρ, δάκρυα με τα οποία έγραψε την μετέπειτα γνωστή, υπέρλαμπρη πορεία του...

Ο πρώτος σκόρερ

Σημείωσε 13 γκολ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958 και το ρεκόρ του παραμένει ακατάρριπτο μέχρι σήμερα. Ο Ζιστ Φοντέν θα μείνει για πάντα στην ιστορία για το κατόρθωμά του στα γήπεδα της Σουηδίας, όπου εκτός των άλλων έγινε και ο δεύτερος παίκτης μετά τον Αλσίδες Γκίτζια το 1950 που σκοράρει σε κάθε ματς και κάθε φάση του τουρνουά. Προερχόταν από μία σεζόν στην οποία αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του γαλλικού πρωταθλήματος, σημειώνοντας 34 γκολ για την κραταιά Ρεμς, αν και ο συμπαίκτης του στην εθνική Γαλλίας και το "αστέρι" των "τρικολόρ", Ραϊμόν Κοπά, είχε ήδη αποχωρήσει για τη Ρεάλ Μαδρίτης (είχε κατακτήσει και τη "Χρυσή Μπάλα" το 1958). Ο Φοντέν ταξίδεψε στη Σουηδία, αλλά όχι για βασικός, αφού το ρόλο του "φουνταριστού" ο Αλμπέρ Μπατέ τον είχε δώσει στον Ρεϊμόν Μπλερ. Η μοίρα, όμως, στάθηκε στο πλευρό του Φοντέν, αφού ο Μπλερ τραυματίστηκε κι έτσι κλήθηκε να τον αντικαταστήσει. Κάθε Γάλλος παίκτης είχε φέρει μαζί του δύο ζευγάρια παπούτσια, αλλά ο απαισιόδοξος και ταπεινός Φοντέν δεν είχε δικά του κι έτσι χρησιμοποίησε τα παπούτσια του Στεφάν Μπρουί.

Ξαναβρήκε τον Κοπά και συνεργάστηκαν άψογα σε κάθε ματς, με τον Φοντέν να σημειώνει χατ-τρικ κόντρα στην Παραγουάη, δύο γκολ κόντρα στη Σουηδία, ένα κόντρα στη Σκοτία (όμιλοι), δύο κόντρα στη Βόρεια Ιρλανδία (προημιτελικά), ένα κόντρα στη Βραζιλία (ημιτελικά) και τέσσερα κόντρα στην απερχόμενη παγκόσμια πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία (μικρός τελικός). Σε αυτό το ματς, μάλιστα, ο Φοντέν επέδειξε την ταπεινότητά του, αφού παρότι ήταν ο αρχισκόρερ της ομάδας, όταν κέρδισε πέναλτι δεν το εκτέλεσε ο ίδιος, αλλά άφησε τον Κοπά. "Αυτός εκτελούσε τα πέναλτι, οπότε εκείνη τη μέρα δεν χρειαζόταν να αλλάξει", εξήγησε χρόνια μετά ο Φοντέν, την ώρα που ο Κοπά έλεγε γι' αυτόν πως "ήταν ο επιθετικός που μου ταίριαζε απόλυτα. Ημουν σίγουρος ότι θα τον έβρισκα". Οσο καλά του φέρθηκε η μοίρα σε αυτά τα χρόνια, τόσο του γύρισε την πλάτη αργότερα, αφού έχοντας σημειώσει 30 γκολ σε 21 διεθνείς συμμετοχές και μία πολύ καλή διασυλλογική καριέρα, ένα διπλό κάταγμα κνήμης-περόνης τον ανάγκασαν να "κρεμάσει" πρόωρα τα παπούτσια του.

Η απογοήτευση

Η ουγγρική επανάσταση του 1956 κατέπνιξε την ουγγρική... ποδοσφαιρική επανάσταση του 1954. Οσοι περίμεναν να δουν την απάντηση της ομάδας των "Μαγικών Μαγυάρων" που στο προηγούμενο Μουντιάλ έπεσαν θύμα της μεγαλύτερης έκπληξης στην ιστορία των θεσμών, απογοητεύτηκαν. Η ομάδα είχε διαλυθεί εξαιτίας των πολιτικών εξελίξεων της χώρας, τις οποίες εκμεταλλεύτηκαν οι Φέρεντς Πούσκας, Ζόλταν Τσίμπορ και Σάντορ Κότσιτς (αυτομόλησαν από τη χώρα σε ένα διεθνές φιλικό της Χόνβεντ με την Αθλέτικ Μπιλμπάο), με συνέπεια να διαμελησθεί εκείνη η τρομερή ομάδα.

Μόνο ο τερματοφύλακας Γκιούλα Γκρόσικς, ο μέσος Γιόζεφ Μπόζικ και ο επιθετικός Νάντορ Χιντεγκούτι είχαν παραμείνει από το 1954, αλλά τίποτα δεν ήταν ίδιο. Η Αργεντινή, από την πλευρά της, μπορεί να έλυσε το... εμπάργκο των δύο προηγουμένων Μουντιάλ, ταξίδεψε στην Σουηδία, όμως, δίχως τα "αστέρια" της, Ουμπέρτο Μάσκιο, Αντόνιο Αντζελίλο και Ομάρ Σίβορι, το επονομαζόμενο "τρίο του θανάτου", επειδή μόλις είχαν πάρει μεταγραφή σε ιταλικούς συλλόγους, οι οποίοι δεν τους έδωσαν την άδεια να συμμετάσχουν στο Μουντιάλ. Η κάκιστη πορεία της "αλμπιτσελέστε" (ουραγός του πρώτου ομίλου με μόλις μία νίκη) εξόργισε τους φιλάθλους της χώρας, που αμά τη επιστροφή της την υποδέχθηκαν πετώντας της σάπιες ντομάτες.