Σλοβενία-Ελλάδα: Το πρόβλημα δεν ήταν πως δεν (θα) έπαιζε ο Τσιμίκας

Ο Τζον Φαν΄τ Σιπ είχε ήδη αποφασίσει, ανέβαζε ή όχι πυρετό ο Κώστας Τσιμίκας. Ασχέτως αν η μεταγραφή του από τον Ολυμπιακό στην πρωταθλήτρια Λίβερπουλ του Κλοπ επαλήθευε με τη βούλα την εκτόξευση της φήμης και της αξίας του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο μέσα στη χρονιά που τέλειωσε πριν από 2-3 εβδομάδες, θα ήταν ο Δημήτρης Γιαννούλης αυτός που θα υπερασπιζόταν το αριστερό άκρο της άμυνας της Εθνικής στην πρεμιέρα της δεύτερης βερσιόν του Nations League. Τον ένοιαζε τον Ολλανδό εκλέκτορα, όπως διέρρεε στο ρεπορτάζ, ο ρυθμός του (σχεδόν 25χρονου) μπακ του ΠΑΟΚ που μετρούσε ήδη μια συμμετοχή σ’ επίσημο ματς (Μπεσίκτας).

Όπως ο ίδιος δεν έκρινε ως ανεδαφική τη σύνθεση ενός αμυντικού διδύμου με παρόντα τον πρωτάρη Στράτο Σβάρνα της ΑΕΚ, δίπλα σε όποιον άλλον επέλεγε τελικά (Σιόβα στην προκειμένη και όχι τον Σταφυλίδη).

Εκ του 0-0 στη Λουμπλιάνα με τους Σλοβένους, αποτέλεσμα που δεν χάρισε το επιθυμητό πλεονέκτημα για το υπόλοιπο του ομίλου όσο Μολδαβία και Κόσοβο έμεναν στο 1-1 επί ιταλικού εδάφους, προέκυψε το συμπέρασμα πως ούτε η μία επιλογή ούτε η άλλη, όση αμφισβήτηση κι αν έφεραν – ίσως εντονότερη κι από το ρατσιστικό παραλήρημα και τις ασυναρτησίες που προκάλεσε η χρήση σκουρόχρωμων μοντέλων στην παρουσίαση της νέας φανέλας με τη διαγώνια ρίγα, ήταν η πηγή της δίχως έντασης απόδοσης των διεθνών στα πρώτα 90 λεπτά τους ύστερα από 10 μήνες. Ο Γιαννούλης είχε ανεβάσματα και τις πιο στοχευμένες σέντρες. Επίσης ο Σβάρνας, εξαιρουμένης της χαμένης ευκαιρίας του Σπόραρ που τον πρόλαβε στο 86′, ήταν ψύχραιμος, γρήγορος, καλά τοποθετημένος και σχεδόν αλάνθαστος. Μάλιστα στο κυριαρχικό διάστημά της, μεταξύ 20′ και 80′, η Εθνική διέλυσε τις όποιες ενστάσεις για το ρόλο του φαβορί στο γκρουπ.

Ήταν, παρόλα αυτά, εμφανής η έλλειψη ενέργειας και ορθής σκέψης σε στιγμές που λειτούργησαν ως προϋποθέσεις αναζήτησης ενός γκολ προκειμένου να διαφοροποιηθούν τα δεδομένα. Ο Φαν’τ Σιπ, προβλέποντας πως αριστερά οι διάδρομοι θα είναι ως επί το πλείστον φραγμένοι, είχε φορτώσει πολύ το παιχνίδι στα δεξιά. Ακόμη κι ο υποτιθέμενος εξτρέμ Μάνταλος περισσότερο δίπλα στον Μπακασέτα έπαιζε παρά μπροστά από τον Γιαννούλη. Λογικό ήταν, υπό αυτήν τη συνθήκη, ο Λημνιός να συμμετάσχει πολύ περισσότερο στο δημιουργικό κομμάτι. Είχε το κέφι, τη διάθεση, την όρεξη ν’ αναλάβει πρωτοβουλίες. Κατόρθωσε την πιο λαμπρή στιγμή του με μια ντρίμπλα στη γραμμή του κόρνερ.

Παράλληλα όμως στερήθηκε της σωστής κρίσης, της τελικής επιλογής που γράφαμε παραπάνω και είχε ανάγκη η άνευρη Εθνική. Ήταν η λεπτομέρεια που θα έκανε τη διαφορά σ’ ένα ματς άνευ ευκαιριών. Ιδίως στο δεύτερο ημίχρονο που οι Σλοβένοι ήταν οπισθοχωρημένοι και οι χώροι ελάχιστοι, οι στιγμές θα έπρεπε να μην χαραμίζονται. Ιδίως στο 52′ όφειλε να ξέρει ότι ο Όμπλακ δεν θα νικηθεί με ξεψυχισμένο σουτ από το ύψος της περιοχής.

Είχε προηγηθεί το κακό για την ποιότητά του γύρισμα στο 50′, προτού ακολουθήσουν η άσχημη επιλογή του 67′ και το αδύναμο σουτ του 71′. Σαν να ‘χε τελειώσει η μπαταρία, με συνέπεια στο 91’ να μην πείσει -δικαιολογημένα- τον ρέφερι με την πτώση του εντός περιοχής. Δυστυχώς στην πιο ‘καθαρή’ φάση που είχε η Εθνική, στο 81′, ο Σιόβας δεν κατάλαβε ότι ήταν ολομόναχος. Ή πως δεν ήταν εκτεθειμένος. Ούτε πως είχε δίπλα του συμπαίκτη για να πασάρει.

Μια πάσα που δεν έδωσε ούτε ο Φαν’τ Σιπ από τον πάγκο, προτιμώντας μην πειράξει το αρχικό πλάνο του, αφού καθυστέρησε να επέμβει από τον πάγκο κι όταν αυτό συνέβη επέλεξε τον Φούντα στο ‘9’ και όχι να παίξει το χαρτί του ενθουσιασμού που θα έφερνε ενδεχομένως ο Τζόλης ή της δημιουργικότητας του Φορτούνη. Εκ των υστέρων, λοιπόν, είτε έπαιζε είτε όχι ο Τσιμίκας το 0-0 ήταν αναπόφευκτο. Ο αγώνας στην Πρίστινα, την Κυριακή, απέκτησε διαφορετική σημασία πλέον.