Ρόμπεν, ο στραβοκάνης που τα έβαλε με τον Αϊνστάιν

Στην κλίμακα των ποδοσφαιριστών που θα καταλάβαινες ότι είναι ποδοσφαιριστές αν περπατούσαν στο δρόμο με πολιτικά, ο Άριεν Ρόμπεν θα ήταν στην πρώτη θέση. Εξ όσων έχουν υποπέσει στην αντίληψη όλων δεν έπασχε από κάποιο γενετήσιο πρόβλημα, από κάποια περίεργη κλίση όπως αυτήν με την οποία ευλόγησαν οι θεοί του ποδοσφαίρου τον Γκαρίντσα, μία ευχή για τον ποδοσφαιριστή και κατάρα για τον άνθρωπο.

Ο Ρόμπεν, λοιπόν, είχε, για να τεθεί επί το λαϊκότερο, στραβά κανιά. Αυτό του επέτρεπε να μπορεί σε όλη την καριέρα του να κάνει το ίδιο πράγμα και να μη μπορεί ο αμυντικός να τον κόψει. Να φανταστούμε μόνο μπορούμε πόσες ώρες έχει αφιερώσει στο ποδόσφαιρο εξ απαλών ονύχων, για να φτάσει στο σημείο να περπατάει στραβά, σαν καρυδότσουφλο σε ωκεανό με ανέμους να πνέουν στα 6 Μποφόρ.

Δεν ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει, αυτή η παράλληλη με την περιοχή κούρσα ή η διαγώνια εμβολή παίζοντας με το δεξί πόδι και αντιστοιχίζοντας σε ό,τι μπορεί να αποκληθεί εξτρέμ στις μέρες μας, αλλά είναι αναγνωρίσιμος για αυτό σε βαθμό που ως κοινή γνώμη αποφαινόμαστε ότι πραγματικά αυτό είναι το μόνο που μπορούσε να κάνει.

Διότι, κατά τα άλλα, η ολλανδική ποδοσφαιρική κουλτούρα δεν επιτρέπει τέτοια επιφανειακή συμπερασματολογία. Το ιοβόλο σουτ, η ικανότητα της μετατόπισης, η απίστευτη ταχύτητα και σιγουριά με την μπάλα στα πόδια τον κατέστησαν εξίσου ξεχωριστό Κι αν δεν κατάφερε να κατακτήσει έναν τίτλο με την εθνική Ολλανδίας σε διεθνές επίπεδο, με το τετ α τετ απέναντι στον Ίκερ Κασίγιας να έχει ήδη ανοδική τάση, ώστε να ισοφαρίσει σε σημασία το δοκάρι του Ρομπ Ρένσεμπρικ στον τελικό του 1978 απέναντι στην Αργεντινή, ο Ρόμπεν χάρισε στην Μπάγερν Μονάχου το Champions League με το γκολ του στις καθυστερήσεις του τελικού με την Ντόρτμουντ το 2013, το οποίο είχε ως θεαματικό αποτέλεσμα του συγκρουσιακού χαρακτήρα του τον επεισοδιακό πανηγυρισμό-πρόκληση απέναντι στους οπαδούς της Μπάγερν Μονάχου, που του άλλαξαν τον αδόξαστο όλη εκείνη τη χρονιά για το χαμένο πέναλτι με την Τσέλσι στον προηγούμενο τελικό, που έγινε στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας.

Αυτή είναι και η σκηνή που έρχεται πιο συχνά στο μυαλό, μαζί με το απίθανο γκολ στο 'Ολντ Τράφορντ' στους προημιτελικούς του 2010 και τον καταπληκτικό πανηγυρισμό με το άτσαλο τρέξιμο και τη σύμπτυξη του άνω μέρους του κορμού του. Επίσης, υπάρχει το εντυπωσιακό γιο-γιο που έκανε στους Ισπανούς αμυντικούς στην πρεμιέρα των δύο ομάδων στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, στο απίθανο 5-1, ένα ματς που, όμως, στιγματίστηκε για την υψηλής νοημοσύνης κεφαλιά του Ρόμπιν φαν Πέρσι.

Ο Ρόμπεν, τυπικός Ολλανδός, δεν είχε έφεση στη μετριοπάθεια. Τούτο προκαλούσε συγκρούσεις και μερικές φορές τον καθιστούσε αντιπαθή. Η Εθνική του, ούτως ή άλλως, τραβάει το δράμα και την ίντριγκα όπως η Κασσάνδρα τις δυσοίωνες προβλέψεις. Μια κι ο λόγος για την άμοιρη κόρη του Πριάμου, που προέβλεψε την καταστροφή της Τροίας και τη δική της φρικτή μοίρα, αλλά ουδείς μπόρεσε να την κάνει να την πιστέψει, ο Ρόμπεν έμοιαζε με Αχαιός κατακτητής στο Ίλιον σε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο. Πότε; Στον προημιτελικό με την Κόστα Ρίκα.

Ιδιαίτερη υπενθύμιση για ένα συγκεκριμένο γεγονός από εκείνο το παιχνίδι στη Βραζιλία δεν χρειάζεται. Ήταν το ματς που ο Λουίς φαν Χάαλ απέσυρε τον Γιάσπερ Σίλεσεν πριν την ψυχοφθόρο διαδικασία για να βάλει τον Τιμ Κρουλ, με αποτέλεσμα ο τερματοφύλακας των ‘οράνιε’ να τσινίσει τόσο αισθητά ώστε να ανακινηθεί ζήτημα μείζον την ίδια νύχτα και την επομένη εκείνου του παιχνιδιού, με τον Φαν Χάαλ να παρουσιάζεται σαν προφήτης και ιεροφάντης του ποδοσφαίρου και το βασικό τερματοφύλακά του σαν απόκληρος της κοινωνίας, παρά το θυελλώδες τρέξιμο που τον έφερε πρώτο πρώτο στο κατόπι του ομόσταβλού του, μετά την πρόκριση (4-3).

Ο Φαν Χάαλ δεν έκανε το ίδιο κόλπο στον ημιτελικό και το αποτέλεσμα ήταν να προκριθεί η Αργεντινή, πάλι έπειτα από 0-0 στην κανονική διάρκεια (4-2). Βεβαίως, πρόκειται για διαφορετικό ματς με άλλες ανάγκες, αλλά θα είχαν ενδιαφέρον οι εγκεφαλικές αρτηρίες του ομοσπονδιακού τεχνικού, στην περίπτωση που είχε επηρεαστεί από όλο αυτό το ψυχόδραμα.

Τούτη η αλληλουχία γεγονότων, τόσο ευχάριστη για ένα κοινό που περισσότερο από το να ευχαριστιέται από τους θριάμβους ή το να βλέπει τους αντιπάλους να στενοχωριούνται για τις καταστροφές προτιμά να νιώθει αμήχανα επειδή χαίρεται την ίδια στιγμή, ακολούθησε ένα στείρο 0-0 μετά από 120 και βάλε λεπτά, με την Κόστα Ρϊκα να παλεύει με την ίδια αυταπάρνηση που επέδειξε και η Βενεζουέλα στον πρόσφατο προημιτελικό του Copa America με τη Βραζιλία για να κρατήσει clean sheet, που στα ποδοσφαιρικά ελληνικά αποδίδεται 'λευκό παθητικό', αλλά κυριολεκτικά σημαίνει 'λευκό σεντόνι' και ο σαφής σεξουαλικός υπαινιγμός είναι ότι κρατήθηκε άσπιλη και άμωμος.

Πέρασε στα ψιλά γράμματα, εκείνα που δεν διαβάζουν παρά μόνο οι σχολαστικοί στο συμβόλαιο, παρά την παρακίνηση των υπόλοιπων ανακατεμένων στη συμφωνία ότι πρόκειται απλώς για τυπικότητες, η απίστευτη εμφάνιση του Άριεν Ρόμπεν, η οποία και δικαιολογεί τον παραλληλισμό με την Τροία. Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις, μάλιστα διαδοχικές, που ο αριστεροπόδαρος Ολλανδός, πάσχων από αλωπεκίαση αλλά χωρίς ιδιαίτερη πρεμούρα να αλλάξει τη μοίρα του τριχωτού της κεφαλής (όπως, παραδείγματος χάρη, έκανε ο σε όλα του Ιταλός Αντόνιο Κόντε), έπαιρνε την μπάλα και έμοιαζε με τον πολιορκητικό κριό που έσπρωχνε την ξύλινη πύλη ενός απόρθητου κάστρου.

Ήταν φανταστικό να βλέπεις το αδιέξοδο στο οποίο είχε βρεθεί ως κατακτητής, βαλμένος να αλλάξει το ρου των γεγονότων που επρόκειτο να συμβούν, αν και γινόταν φανερό ότι δεν επρόκειτο να αλλάξει. Υπήρχε κάτι συγκινητικό στην προσπάθεια να αντιπαρέλθει μία από τις πιο γνωστές φράσεις που αποδίδονται στον Άλμπερτ Αϊνστάιν, ότι, δηλαδή, "δεν μπορείς να κάνεις δέκα φορές το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα".

Όποτε ο Ρόμπεν έπαιρνε την μπάλα, ειδικά στα τελευταία λεπτά, ήταν η απογύμνωση των συστημάτων, της απόστασης των γραμμών, της επιθετικής, μα και της αμυντικής, λογικής. Ο υφέρπων εγωισμός του, σε περιπτώσεις υπερίπτας, αναδείχθηκε έκδηλα σε μία μάχη που θα έπρεπε να ανάγεται στην ομαδική προσπάθεια, απλώς είτε ο ίδιος διείδε ότι ουδείς συμπαίκτης του είχε το θάρρος να βάλει την κεφαλή στην γκιλοτίνα που είχε στήσει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα από τη χώρα της κεντρικής Αμερικής είτε ανάγκασε τους ομόγλωσσούς του να υποκλιθούν στη δική του αδήριτη επιθυμία να σπάσει τον τοίχο από ατσάλι τον οποίο είχαν δημιουργήσει οι ενωμένοι σαν ένα συμπαγές υλικό πνεύμα τε και σώματι Κοσταρικανοί, προκείμενου να κρατήσουν τις πιθανότητές τους.

Σε αυτήν τη μάχη μέχρι εσχάτων, με τους ηθικούς κανόνες που διέπουν τον αμοιβαίο σεβασμό όμως, ο Ρόμπεν γινόταν αποδέκτης της μπάλας και υπήρξαν περιπτώσεις (ή η φαντασία τα φταίει) που ξεδιάντροπα, κυρίως για τους αντίπαλους αμυντικούς, που είχαν απορρίψει από ώρα το ενδεχόμενο να βγάλουν βοήθεια ενώ ο Ολλανδός βρισκόταν σε κίνηση, παρά ορθώνονταν απέναντί του γνωρίζοντας τι επρόκειτο να συμβεί, σταματούσε, κοιτάζοντας τι περιμένει τον ίδιο, αλλά και τους, αν όχι καταρρακωμένους σίγουρα, εξοργισμένους από την ποδοσφαιρική ικανότητά του Κοσταρικανούς.

Και λες κι ένας σκηνοθέτης φώναζε "take", ο Ρόμπεν τους πλησίαζε και κάθε φορά προσπαθούσε να τους προσπεράσει, κόβοντας προς τα μέσα, πηγαίνοντας προς τη γραμμή του πλαγίου, αλλάζοντας καμιά πάσα με τους συμπαίκτες του, οι οποίοι περισσότερο ως φωτεινοί σηματοδότες χρησίμευαν, ως σπαρματσέτα για να δίνουν νόημα στην εικόνα του χαμένου στο άγριο δάσος πιτσιρικά, παρά ως απειλή.

Αν αυτό δεν ήταν το ματς που έπιασε την ύψιστη απόδοση, με βάση τις ικανότητες και την πνευματική διαύγειά του, στην καριέρα του, ήταν η παρακαταθήκη που άφησε πρωτίστως για τους μελλοντικούς κρίτες, της συναίσθησης που είχε για τη σημασία του συγκεκριμένου παιχνιδιού, αλλά και της ισχύος του, να παίζει με τη μέγιστη δυνατή αυταπάρνηση που θα μπορούσε να αγωνίζεται ένας παίκτης της εμβέλειάς του, που σε προπονήσεις και παιχνίδια ένιωθε σαν να βρισκόταν συνεχώς σε ένα καθεστώς επανάληψης πραγμάτων που ήξερε, για αυτό, κιόλας, δεν βασάνισε τον εαυτό του.