Ρίβερ – Μπόκα, 10.000 χιλιόμετρα εκτός έδρας!

Το Contra.gr διαλέγει και παρουσιάζει τα 10 πιο σημαντικά ματς του 2018 από όλο το φάσμα των αθλημάτων.

Θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε “τελικό εκτός τόπου και χρόνου”, τόσο επειδή παίχτηκε δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το Μπουένος Άιρες, όσο και επειδή χρειάστηκε να αναβληθεί αρκετές φορές, μέχρι να αποφασιστεί η οριστική ημερομηνία διεξαγωγής του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσα συνέβησαν πριν το ματς του “Μονουμεντάλ”, πλήγωσαν ανεπανόρθωτα την εικόνα του αργεντίνικου ποδοσφαίρου σε όλο τον κόσμο. Ήταν μια συνολική αποτυχία των διοργανωτών και στην ουσία μια απογοήτευση κυρίως των 66.000 φίλων της Ρίβερ που γέμισαν το γήπεδο, δεν τα έβαλαν με κανέναν και όμως, έχασαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν και να χαρούν ένα ιστορικό παιχνίδι, αφού ήταν η πρώτη φορά που οι “αιώνιοι” αντίπαλοι βρέθηκαν αντιμέτωποι σε έναν τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες.

Οι χουλιγκάνοι των ομάδων της Αργεντινής δρουν ανεξέλεγκτα εδώ και δεκαετίες, ακριβώς επειδή απολαμβάνουν την ανοχή όλων των “αρχών”. Οι σύλλογοι τους χρησιμοποιούν για να εκφοβίζουν παίκτες και Τύπο όποτε χρειάζεται, οι πολιτικοί τους βάζουν να τρομοκρατούν τους αντιπάλους τους σε προεκλογικές περιόδους, η ασυλία χαρακτηρίζει τη δράση τους και το θράσος τους ξεπερνάει κάθε όριο. Για να καταλάβετε τί εννοώ, σκεφτείτε ότι πριν το Μουντιάλ του 1986, είχαν παρουσιαστεί μπροστά στους διεθνείς της Αργεντινής, απαιτώντας χρηματικό πριμ για να τους υποστηρίξουν στο γήπεδο! Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, ήταν αυτοί που “θριάμβευσαν” λίγη ώρα πριν τη σημαντικότερη αναμέτρηση στην ιστορία του αργεντίνικου ποδοσφαίρου, σε ό,τι αφορά στο συλλογικό επίπεδο.

Και αν θέλετε να βρούμε τους μεγάλους ηττημένους σε όλη αυτή την παγίδα μέσα στην οποία έπεσε ο δεύτερος τελικός, ήταν ακριβώς οι ίδιοι οι σύλλογοι. Και αυτό επειδή ποτέ δεν είδαμε μια κοινή εμφάνιση των δυο προέδρων, των δυο προπονητών και των παικτών των δυο ομάδων, στην οποία θα έδιναν πρώτοι το καλό παράδειγμα, καλώντας σε αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία, καταδικάζοντας απερίφραστα τα όσα συνέβησαν με το πούλμαν της Μπόκα. Αντ’ αυτού, η Ρίβερ ζήτησε να διεξαχθεί αμέσως ο τελικός, τη στιγμή που υπήρχαν τραυματίες των αντίπαλων στο νοσοκομείο, ενώ η Μπόκα απαίτησε να της απονεμηθεί το τρόπαιο άνευ αγώνος. Η Αργεντινή έχασε το στοίχημα και το έχασε πανηγυρικά.

Το ίδιο – και ακόμα χειρότερα – εκτέθηκαν οι χαρτογιακάδες της FIFA, που μαζί με τα τσιράκια τους της CONMEBOL, έδειξαν το πραγματικό τους, απεχθέστατο πρόσωπο, όταν έφτασαν να απειλήσουν ευθέως και τις δυο ομάδες με πενταετή αποκλεισμό από τις διεθνείς διοργανώσεις, στην περίπτωση που δεν έμπαιναν στο γήπεδο για να αγωνιστούν. Το γεγονός ότι αυτή η αθλιότητα έφερε την αντίδραση των δυο συλλόγων, ήταν το μοναδικό ευχής έργο σε όλο αυτόν τον τραγέλαφο. Όμως, από εκεί και μετά, είναι αλήθεια ότι η επιλογή που έγινε, ήταν σαφώς η καλύτερη δυνατή. Αναφέρομαι στη Μαδρίτη και το “Μπερναμπέου”, αλλά και σε όλους τους αρμόδιους που πέτυχαν να διοργανώσουν άψογα την υποδοχή των φιλάθλων από την Αργεντινή και την ίδια τη διεξαγωγή του αγώνα.

Η Ισπανία ανέκαθεν αγαπούσε το αργεντίνικο ποδόσφαιρο, μην ξεχνάμε ότι από εκεί έχουν περάσει τόσο το Άγιο Πνεύμα (Ντι Στέφανο), όσο και ο ίδιος ο Θεός (Μαραντόνα), αλλά και ο Υιός του (Μέσι). Επίσης, οι Ισπανοί δανείστηκαν και υιοθέτησαν τον όρο clásico από το Ρίβερ-Μπόκα για να ονομάσουν το δικό τους Ρεάλ-Μπάρτσα. Έτσι λοιπόν, το “Μπερναμπέου”, το γήπεδο στο οποίο μεγαλούργησε το “ξανθό βέλος”, ο Δον Αλφρέδο και κατέθεσαν κατ’ επανάληψη τα διαπιστευτήριά τους τόσο ο Ντιέγο όσο και ο Λέο, αποδείχτηκε το ιδανικό σκηνικό για να λύσουν τις διαφορές τους οι “μιγιονάριος” και οι “χενέισες”. Για τους Μαδριλένους ήταν μια σπάνια ευκαιρία για ποδοσφαιρικό “τουρισμό” χωρίς να μετακινηθούν από την πόλη τους.

Οι δυο ομάδες έφτασαν στην πρωτεύουσα, φέρνοντας μαζί τους τις κλασικές αρετές τους: η μεν Ρίβερ την ποδοσφαιρική ποιότητα, η δε Μπόκα το πείσμα και το πάθος. Οι φίλαθλοι της πρώτης συγκεντρώθηκαν στην Πουέρτα δελ Σολ, εκείνοι της δεύτερης στην Πλάθα δε Κολόν. Το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα, το 2-2, άφηνε τα πάντα ανοιχτά στον επαναληπτικό. Σε ένα ματς “κορώνα-γράμματα” πάντα υπάρχει ο συνδυασμός της επιθυμίας για τη νίκη και του φόβου για την ήττα. Όπως αποδείχτηκε μέσα στο γήπεδο, το πρώτο σκέλος ανήκε στη Ρίβερ και το δεύτερο στη Μπόκα. Ο τελικός ξεκίνησε με τα στοιχεία που όλοι περίμεναν: ένταση, δύναμη και χωρίς την παραμικρή διάθεση για ρίσκα.

.

Η Ρίβερ είχε την κατοχή, αλλά χωρίς ουσία. Οι παίκτες της άλλαζαν μπαλιές για να δουν αν η Μπόκα θα ανοιγόταν, αλλά κάτι τέτοιο δε συνέβη. Από την άλλη μεριά, όταν οι παίκτες της Μπόκα κέρδιζαν τη μπάλα, ξεχύνονταν προς την αντίπαλη περιοχή, χωρίς όμως ιδιαίτερη ποδοσφαιρική λογική, με αποτέλεσμα να είναι ακίνδυνοι. Λίγο πριν φτάσουμε στο τέλος του ημιχρόνου, ο Ανδράδα έχασε τη μπάλα έξω από την περιοχή του, σκορπώντας τον πανικό στους αμυντικούς του, όμως οι αντίπαλοι δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που τους δόθηκε, αντίθετα, αμέσως μετά έδωσαν χώρο στη Μπόκα να κάνει αντεπίθεση. Ο Νάντες τροφοδότησε μαγικά τον Μπενεντέτο και εκείνος, αφού απέφυγε ιδανικά έναν αμυντικό της Ρίβερ, πλάσαρε ψύχραιμα τον Αρμάνι, ανοίγοντας το σκορ μέσα σε αποθέωση από την κερκίδα των “χενέισες”!

Στην επανάληψη η Μπόκα οπισθοχώρησε τελείως, δίνοντας γήπεδο και πρωτοβουλία στη Ρίβερ, η οποία ξέροντας ότι είχε μόνο ένα ημίχρονο για να ανατρέψει την κατάσταση, ξέχασε τους φόβους της και βγήκε στην επίθεση πιο αποφασισμένη. Καθοριστική αποδείχτηκε και η είσοδος του Κιντέρο στη θέση του Πόνσιο. Οι περισσότερες λύσεις των “μιγιονάριος” φάνηκαν στον αγωνιστικό χώρο. Η ισοφάριση ήρθε στο 68′ μετά από έναν όμορφο συνδυασμό από τα δεξιά και το τελείωμα του “οδοστρωτήρα” Πράτο. Στην παράταση, η Ρίβερ, πλέον με παίκτη παραπάνω μετά την αποβολή στο 92′ του Μπάριος, κυριάρχησε και ολοκλήρωσε την ανατροπή στο 109′ με τον Κιντέρο και την εκπληκτική βολίδα του. Από εκεί και μετά, στο τελευταίο δεκάλεπτο, το ματς έγινε “ροντέο”! Η Μπόκα έπαιζε ουσιαστικά με εννιά, αφού ο Γκάγο τραυματίστηκε, όμως είχαν συμπληρωθεί όλες οι αλλαγές.

Ο τερματοφύλακας των “χενέισες”, Εστέμπαν Ανδράδα, είχε προωθηθεί παίζοντας ως σέντερ φορ (!), ενώ η μπάλα πήγαινε πάνω-κάτω, σε ένα δραματικό φινάλε, το οποίο βρήκε το καλύτερο σενάριό του στο 120′, όταν ο Χάρα σούταρε, αλλά η μπάλα σταμάτησε στο κάθετο δοκάρι της εστίας της Ρίβερ, ενώ στην αμέσως επόμενη φάση, οι “μιγιονάριος” βγήκαν στην αντεπίθεση, με τον Μαρτίνες να πετυχαίνει ανενόχλητος το τελικό 3-1 στην ανυπεράσπιστη εστία της Μπόκα. Δευτερόλεπτα αργότερα, ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη και οι παίκτες της Ρίβερ έγιναν ένα κουβάρι μαζί με τον προπονητή τους, Ματίας Μπισκάι, πανηγυρίζοντας το τέταρτο Κύπελλο Λιμπερταδόρες του συλλόγου και σίγουρα το πιο ξεχωριστό και σημαντικό απ’ όλα. Ήταν η δίκαιη κατάληξη μιας μεγάλης όσο και ιστορικής μονομαχίας, στην οποία κέρδισε ο καλύτερος. Και το κυριότερο, όλα κύλησαν ομαλά μέσα και έξω από το “Μπερναμπέου”, αφήνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο αποκλειστικά στο ίδιο το ποδόσφαιρο.

ΤΣΟΡΙ ΝΤΟΜΙΝΓΚΕΣ: “ΕΥΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ!”

Ένας από τους πολλούς φίλους της Ρίβερ Πλέιτ που βρέθηκαν στις κερκίδες του “Σαντιάγο Μπερναμπέου” για να παρακολουθήσουν από κοντά τον τελικό, ήταν ο “δικός μας” Αλεχάνδρο Ντομίνγκες, που πριν το πέρασμά του από τον Ολυμπιακό, αγωνίστηκε με τη φανέλα των “μιγιονάριος” σε δυο διαφορετικές περιόδους της καριέρας του. Πρώτα την τριετία 2001-2004 και κατόπιν τη σεζόν 2011/12. Επικοινωνήσαμε τηλεφωνικά μαζί του για να μάθουμε τις εντυπώσεις του από το παιχνίδι της Μαδρίτης, αλλά και τις αναμνήσεις του από τα δικά του superclásicos. Ιδού τι μας είπε:

– Για τα επεισόδια πριν τον δεύτερο τελικό: “Δυστυχώς όσα συνέβησαν, τα είδε όλος ο κόσμος. Είναι λυπηρό να συμβαίνουν τέτοια πράγματα, αλλά στην Αργεντινή πολλοί μπερδεύουν το πάθος και την αγάπη για την ομάδα τους, με την ασυδοσία και την αλητεία. Οι εικόνες με το πούλμαν της Μπόκα ήταν απαράδεκτες και χαρακτήρισαν πολύ άσχημα όλη την Αργεντινή”.

– Για την παρουσία της Ρίβερ και της Μπόκα στον τελικό: “Πέρα από τα όσα συνέβησαν, αν περιοριστούμε στο αμιγώς ποδοσφαιρικό, έχουμε να κάνουμε σαφώς με ένα ιστορικό ραντεβού. Οι δυο μεγαλύτερες ομάδες της Αργεντινής κατάφεραν να πραγματοποιήσουν δυο πολύ καλές παράλληλες πορείες και να φτάσουν μέχρι τον τελικό, εκπροσωπώντας το νοτιοαμερικάνικο ποδόσφαιρο ως οι κορυφαίοι σύλλογοι της ηπείρου”.

– Για το superclásico και τη σημασία του: ” Όταν παίζεις με αντίπαλο τη Μπόκα, ανεξαρτήτως διοργάνωσης, γνωρίζεις πολύ καλά την ευθύνη που έχεις από τη στιγμή που φοράς τη φανέλα της Ρίβερ, που είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος της Αργεντινής. Γιατί όταν μιλάμε για τη Ρίβερ, μιλάμε για πολύ βαριά ιστορία και μια ατελείωτη σειρά πολύ μεγάλων παικτών που έχουν τιμήσει την ιστορία της. Η αδρεναλίνη σε αυτά τα ματς χτυπάει κόκκινο, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν τελικό του Λιμπερταδόρες και μάλιστα για τον πρώτο που βρέθηκαν αντιμέτωπες Ρίβερ και Μπόκα. Είμαι ευτυχισμένος που βρέθηκα στο “Μπερναμπέου” και μπόρεσα να παρακολουθήσω από κοντά τον αγώνα. Ένιωσα ευφορία και τεράστια χαρά, κυρίως επειδή η Ρίβερ ήταν καλύτερη και κέρδισε δίκαια το τρόπαιο”.

Βίντεο: Ρίβερ – Μπόκα 3-1, highlights (9/12/2018)