Η προδοσία του Φίγκο στην Μπαρτσελόνα ήταν γκάφα του ατζέντη του

Περίπου 10.000 χαρτονομίσματα ισπανικών πεσετών έπεσαν στο έδαφος, με την εικόνα του… Ιούδα και τη λέξη pesetero (=φιλοχρήματος) τυπωμένα πάνω. Με μια πιο προσεκτική ματιά, υπήρχαν και 150 αληθινά χαρτονομίσματα, ‘προσφορά’ ενός Καταλανού επιχειρηματία.

Κάθε φορά που ο Λουίς Φίγκο πήγαινε στη γωνία για να εκτελέσει κόρνερ, δεχόταν ορισμένα εξ αυτών, μερικά πορτοκάλια, αναπτήρες, μπουκάλια, ακόμα και κινητά τηλέφωνα. Στο κόρνερ του ‘Καμπ Νόου’ και όχι στο κόρνερ του ‘Σαντιάγο Μπερναμπέου’, για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια.

Ο εκ των αρχηγών της Μπαρτσελόνα είχε υποπέσει στο… προπατορικό αμάρτημα και είχε μεταπηδήσει στη Ρεάλ Μαδρίτης. Οι δύο σύλλογοι και ο παίκτης ήταν υπεύθυνοι για την πιο ακριβή μεταγραφή όλων των εποχών, όμως μόνο η μία ομάδα τη χάρηκε.

Η άλλη ομάδα προσπαθούσε να εξαφανίσει την ιστορία του Πορτογάλου στη Βαρκελόνη, ενώ ο ίδιος ο Φίγκο επιχειρούσε να αλλάξει σελίδα στην καριέρα του, κάτι που δεν ζήτησε ούτε ήθελε, αλλά αναγκάστηκε να κάνει, όπως υπενθύμισε το Σάββατο, με συνέντευξή του στην ‘Universo Valdano’.

“Αν δεν πήγαινα στη Ρεάλ, έπρεπε να πληρώσω για όλα τα εισιτήρια διαρκείας του ‘Μπερναμπέου'”, αποκάλυψε ο σπουδαίος βετεράνος, που έδωσε την αφορμή για να ξετυλίξουμε το κουβάρι της ιστορίας αυτής της πολύκροτης μεταγραφής.

Δεν του έδιναν καλύτερο συμβόλαιο

Το καλοκαίρι του 2000 θα ήταν ιστορικό ακόμα και χωρίς τη μεταγραφή. Οι δύο ομάδες θα έκαναν προεδρικές εκλογές, παρότι λίγους μήνες νωρίτερα ουδείς πίστευε ότι στο ‘τιμόνι’ τους δεν θα βρίσκονταν και τη νέα σεζόν ο Τζουζέπ Γιουίς Νούνιες για την Μπαρτσελόνα και ο Λορένθο Σανθ για τη Ρεάλ.

Ο πρώτος διατελούσε πρόεδρος των Καταλανών από το καλοκαίρι του 1978 και ως εκ τούτου συνέδεσε το όνομά του με όλες τις μεγάλες επιτυχίες της ομάδας τη δεκαετία του ’80 και του ’90. Με 7 πρωταθλήματα, 6 κύπελλα και το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην ιστορία του συλλόγου, η περίοδος Νούνιες ήταν ‘χρυσή’ από άποψη επιτυχιών. Εξάλλου, μέσα σε αυτήν καλλιεργήθηκε και η Dream Team του Γιόχαν Κρόιφ.

Παρ’ όλα αυτά, επρόκειτο για έναν αμφιλεγόμενο πρόεδρο, με αρκετά ‘σκοτεινά’ σημεία. Ήταν ο πρόεδρος που ‘χάρισε’ τον Ντιέγκο Μαραντόνα στη Νάπολι (αν και ο Αργεντινός τότε έγινε η πιο ακριβή μεταγραφή του κόσμου), που τα ‘σπασε με τον ‘ιπτάμενο Ολλανδό’ και που εκείνη την περίοδο ετοιμαζόταν να κάνει… μείωση στα συμβόλαια του Ριβάλντο και του Φίγκο.

Η ξαφνική παραίτησή του οδήγησε τον σύλλογο σε εκλογές, με τον επί χρόνια συνεργάτη του, Τζουάν Γκασπάρτ, να αποτελεί το φαβορί για τη διαδοχή του. Αντίπαλός του ήταν ο Γιουίς Μπασάτ, ο οποίος έδωσε προεκλογική υπόσχεση την απόκτηση του… Ζινεντίν Ζιντάν από τη Γιουβέντους για περίπου 60.000.000 ευρώ.

“Ήθελαν τον Φίγκο για την Μπαρτσελόνα”

Πριν από τις εκλογές της Μπαρτσελόνα, όμως, υπήρχαν οι προγραμματισμένες εκλογές της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Σανθ είχε συνδέσει το όνομά του με την επάνοδο των ‘μερένγκες’ στην κορυφή της Ευρώπης, αφού το 1998 και το 2000 κατέκτησε το Champions League.

Παρότι η ομάδα ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης για πρώτη φορά από το 1966, οι πάντα απαιτητικοί φίλαθλοι δεν ήταν απολύτως ικανοποιημένοι με τον τρόπο (θέαμα) που συνέβη αυτό, με συνέπεια να αναζητήσουν μια εναλλακτική δίοδο.

Αυτή ήταν ο Φλορεντίνο Πέρεθ, ένας εργολάβος που μέχρι τότε κατασκεύαζε λεωφόρους και σίγουρα όχι ομάδα… galacticos.

Ο Πέρεθ υπήρξε για χρόνια οπαδός της Ρεάλ, γνώριζε την ψυχοσύνθεση του φιλάθλου και κυρίως του μέλους της ομάδας. Η ανάδειξη του προέδρου προκύπτει από αρχαιρεσίες στις οποίες ψηφίζουν μόνο τα μέλη και ως εκ τούτου, αυτά έπρεπε να… πλανέψει με τις υποσχέσεις του.

Μπορεί η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια να κατέκτησε το πρωτάθλημα, όμως μόνη εχθρός της Ρεάλ, που είχε να στεφθεί πρωταθλήτρια από το 1997, ήταν η Μπαρτσελόνα. Το μεγάλο αστέρι της ομάδας ήταν ο Φίγκο και τι πιο ταιριαστό για την ψυχοσύνθεση του οπαδού της Ρεάλ να στερήσει από την αντίπαλο τον ηγέτη της;

“Οι φίλαθλοι της Ρεάλ δεν ήθελαν να αγοράσουν το Φίγκο για να τον αγαπήσουν. Σκέφτονταν ‘όχι, θα αγοράσουμε έναν από τους Cules (σ.σ. έτσι ονομάζονται τα μέλη της Μπαρτσελόνα) , μόνο για να αποδείξουμε στους εαυτούς μας ότι μπορούμε να το κάνουμε, για να κάνουμε επίδειξη δύναμης, όμως μέσα μας τον σιχαινόμαστε, επειδή είναι ένας προδότης. Θα τον αγοράσουμε, μόνο και μόνο για να διαλύσουμε τον αντίπαλο”, εξήγησε εύστοχα αυτήν την ψυχοσύνθεση ο Ντιέγκο Τόρες της El Pais’.

Η κίνηση ματ του Πέρεθ

Όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι γνωρίζουν τον Πέρεθ του 2019, ωστόσο ο Πέρεθ του 2000 ήταν μία άγνωστη φιγούρα, που ακόμα έδινε εξετάσεις. Τις πέρασε με άριστα, με βάση το πώς προσέγγισε αυτήν τη μεταγραφή.

Ο επίδοξος πρόεδρος της Ρεάλ ρώτησε τα μέλη της ομάδας ποιον παίκτη της Μπαρτσελόνα θα ήθελαν στην ομάδα τους, αν κέρδιζε τις εκλογές, σύμφωνα με το βιβλίο ‘White Angels’ του Τζον Κάρλιν. Η απάντηση ήταν ο Φίγκο και τότε ο Πέρεθ συναντήθηκε με τον ατζέντη του μέσου των ‘μπλαουγκράνα’, Ζοζέ Βέιγκα, εν τη απουσία του ποδοσφαιριστή, ο οποίος βρισκόταν για διακοπές, μετά από τον αποκλεισμό της Πορτογαλίας στα ημιτελικά του Euro 2008.

Ο Βέιγκα συζήτησε με τον Πέρεθ και δεν δίστασε να δώσει τα χέρια μαζί του για συμβόλαιο με εξαπλάσιες απολαβές στον παίκτη. Έμοιαζε με συμφωνία, ωστόσο στην πραγματικότητα ήταν ένας μοχλός πίεσης για να διαπραγματευτεί με την Μπαρτσελόνα ένα καλύτερο συμβόλαιο για τον πελάτη του, με τον (όποιον) νέο πρόεδρο των ‘μπλαουγκράνα’.

Ουδείς πίστευε ότι ο Πέρεθ θα μπορούσε να νικήσει τον Σανθ. Ούτε ο ίδιος ο Σανθ, που στις 6 Ιουλίου 2000, παρευρισκόταν ανέμελος στον γάμο της κόρης του, Μαλούλα, με τον αμυντικό των ‘μερένγκες’, Μίτσελ Σαλγκάδο. Ήταν η μέρα που για πρώτη φορά οι εφημερίδες είχαν πληροφορίες που ενέπλεκαν τον Φίγκο με τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Η διάψευση του Φίγκο

“Για οτιδήποτε γράφεται για άλλους συλλόγους, έχω συμβόλαιο με την Μπαρτσελόνα”, έλεγε ο Φίγκο σε συνέντευξή του στη ‘Sport’, όπου φωτογραφήθηκε κρατώντας μια φανέλα της Μπαρτσελόνα. Στους συμπαίκτες του, ακόμα και στον νονό μιας κόρης του, Πεπ Γκουαρδιόλα, έλεγε να μην ανησυχούν και ότι δεν φεύγει.

Μετά από αυτές τις δηλώσεις, ο Σανθ γέλαγε και υπερθεμάτισε, υποστηρίζοντας ότι η επόμενη υπόσχεση του Πέρεθ θα ήταν η… Κλόντια Σίφερ.

Μόνο που τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τα 83.967 μέλη των ‘μερένγκες’ είχαν ακούσει μία υπόσχεση που αφορούσε το σενάριο απόκτησης του Φίγκο. Μόνο που είχαν ακούσει και μία δεύτερη, που αφορούσε το σενάριο του… φιάσκου. Σε περίπτωση που ο Πορτογάλος δεν έλεγε το “ναι”, τότε τα μέλη της Ρεάλ δεν θα χρειαζόταν να πληρώσουν συνδρομή για τη σεζόν 2000-2001!

“Τα πράγματα είχαν σοβαρέψει και φτάσαμε στο σημείο που ο ατζέντης μου είχε φτάσει ήδη σε συμφωνία με έναν από τους υποψηφίους για την προεδρία της Ρεάλ. Ο εκπρόσωπός μου υπέγραψε ότι αν δεν πήγαινα στη Ρεάλ, θα πλήρωνα για τα εισιτήρια διαρκείας ενός ολόκληρου έτους, όμως εγώ δεν είχα υπογράψει τίποτα. Ήταν ευθύνη του, επειδή εγώ δεν είχα υπογράψει τίποτα, μόνο λόγια”, δήλωσε το Σάββατο ο Φίγκο.

Ποινή 35.000.000 ευρώ

Μέχρι τότε, οι πληροφορίες του βιβλίου ‘Nacidos Para Incordiarse’ από τον Αλφρέδο Ρελάνιο, διευθυντή της ‘AS’, έκαναν λόγο για υποχρέωση του Πέρεθ να καλύψει τη συνδρομή των μελών. Όπως αποκαλύπτεται από τα λεγόμενα του Φίγκο, ο Πέρεθ είχε άσο στο μανίκι του και αυτό το κόστος το είχε μετακυλήσει στην πλευρά του ποδοσφαιριστή. Και δεν ήταν μόνο αυτό…

Για να προσεγγίσει την πλευρά του Φίγκο, ο Πέρεθ πλησίασε πρώτα τον… Φίγκο του ’80, τον προηγούμενο αστέρα της Πορτογαλίας, Πάουλο Φούτρε. Αν και θρύλος της Ατλέτικο Μαδρίτης, ο Φούτρε δέχτηκε να λάβει μέρος στις διαπραγματεύσεις, με αντίτιμο περίπου 4.000.000 ευρώ. Όμως ο Ισπανός δέσμευσε τους δύο διαπραγματευτές με ένα ιδιωτικό συμφωνητικό: αν αναλάμβανε την προεδρία και δεν ολοκληρωνόταν η μεταγραφή, τότε θα έπρεπε να του καταβάλλουν 35.000.000 ευρώ ως ποινική ρήτρα.

Η μοναδική περίπτωση που ο Πέρεθ θα ήταν χαμένος της υπόθεσης με βάση την προεργασία που είχε κάνει για τη μεταγραφή θα ήταν αν έχανε τις εκλογές, όταν θα έπρεπε να δώσει περίπου 2.500.000 ευρώ στην πλευρά του Πορτογάλου.

Ο Φίγκο έβριζε τη Ρεάλ

Όταν ο Πέρεθ αισθάνθηκε πως είχε ‘κλειδώσει’ την υπόθεση από κάθε πτυχή, κατέθεσε επιταγή 62.000.000 ευρώ στην ισπανική ομοσπονδία (η ρήτρα αποδέσμευσης του Φίγκο) και βγήκε δημόσια και ανακοίνωσε τη συμφωνία με τον ποδοσφαιριστή, περιμένοντας την αντίδραση της Μπαρτσελόνα. Ο κόσμος και -κυρίως- τα μέλη της Ρεάλ άρχισαν να τον πιστεύουν. Ο Σανθ άρχισε να τον πιστεύει.

Στο εκλογικό γραφείο που είχε στήσει ο πρόεδρος της Ρεάλ μέσα στο ‘Μπερναμπέου’, είχε δώσει εντολή να παίζει ένα video με πλάνα από τον Φίγκο στο μπαλκόνι του δημαρχείου της Βαρκελόνης, με μαλλιά βαμμένα στα χρώματα της Μπαρτσελόνα, να φωνάζει προσβλητικά συνθήματα για τη Ρεάλ.

Η σίγουρη νίκη έμοιαζε αβέβαιη πια. Οι υποσχέσεις του Πέρεθ και οι κατηγορίες για τις ‘μαύρες τρύπες’ στα ταμεία της ομάδας, που παρότι είχε έσοδα 120.000.000 ευρώ, εμφάνισε ζημία 50.000.000 ευρώ εκείνο το οικονομικό έτος, έδωσαν αναπάντεχη ώθηση στον Πέρεθ.

“Δώστε νέο συμβόλαιο για να μη φύγει”

Πλέον, υπήρχε ανησυχία και από την πλευρά του παίκτη. Ο Βέιγκα είχε ταξιδέψει στη Βαρκελόνη και πραγματοποίησε 3 ραντεβού με τους Γκασπάρτ, Μπασάτ και Νούνιες. “Έχουμε αυτήν την προσφορά από τον Φλορεντίνο Πέρεθ. Αν βελτιώσετε το συμβόλαιο του Φίγκο με την Μπαρτσελόνα, δεν θα υπογράψει στη Ρεάλ”, τους είπε.

Κανείς δεν μπορούσε να υπογράψει κάτι με τον Βέιγκα. Ο Νούνιες ήταν ο απερχόμενος πρόεδρος και δεν ήθελε να επιβαρύνει με μία τόσο σημαντική απόφαση την επόμενη διοίκηση, οι άλλοι δύο ήταν ακόμα υποψήφιοι και δεν είχαν τη δικαιοδοσία. Ο Γκασπάρτ έδωσε μια υπόσχεση πως αν εκλεγόταν πρόεδρος, θα βελτίωνε το συμβόλαιο του Φίγκο.

“Δεν τον εμπιστευόμουν ούτε στο ελάχιστο”, είπε σχεδόν 20 χρόνια αργότερα ο Φίγκο, που η μοναδική υπογραφή που είχε στα χέρια του και μπορούσε να εμπιστευτεί ήταν εκείνη από έναν εχθρό επί πενταετία, ήταν από τη Ρεάλ που έβριζε.

“Δεν θα πάω στη Ρεάλ”

Βέιγκα και Φούτρε ήταν ‘εγκλωβισμένοι’ στις υπογραφές του ιδιωτικού συμφωνητικού με τον Πέρεθ. Ο Ισπανός εργολάβος ανέβαινε στις δημοσκοπήσεις και οι δύο Πορτογάλοι διαμεσολαβητές έπρεπε να δράσουν, ειδάλλως θα χρωστούσαν 35.000.000 ευρώ χωρίς ουσιαστικό λόγο στον επόμενο πρόεδρο της Ρεάλ!

“Ήταν στη Σαρδηνία με την οικογένειά του και πετάξαμε με τον Βέιγκα από τη Λισαβόνα για να του μιλήσουμε. Οι εκφράσεις των προσώπων του Λούις και της συζύγου του ήταν απερίγραπτες όταν τους το είπαμε. Ήμουν δεσμευμένος από αυτόν τον όρο και δεν υπήρχε τρόπος να γλιτώσω. Ο Φίγκο είχε πολλά προβλήματα με τον πρόεδρο της Μπαρτσελόνα, επειδή ήταν ένας από τους καλύτερους της ομάδας, αρχηγός μαζί με τον Γκουαρδιόλα, αλλά ήταν κι ένας από τους πιο κακοπληρωμένους παίκτες”, εξήγησε ο Φούτρε.

Ο Φίγκο δεν πείστηκε από τις εκκλήσεις του Βέιγκα και του Φούτρε, αφού δεν επιθυμούσε να κάνει αυτήν την αδιανόητη ( αν και όχι πρωτοφανή) μεταπήδηση. “Είπε στον Βέιγκα ‘δεν θα πάω στη Ρεάλ’ και αντιληφθήκαμε ότι θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα, γιατί ήθελε να παραμείνει στην Μπαρτσελόνα”.

Ικεσίες για να ακυρωθεί η μεταγραφή

Αυτό που άρχισε ως μπλόφα από την πλευρά των εκπροσώπων του Φίγκο εξελίχθηκε σε παγίδα. Μπορεί ο Φίγκο να μην αναγνώριζε το προσύμφωνο ως κάτι δεσμευτικό και να μην ασχολήθηκε ιδιαίτερα με ό,τι συνέβαινε τις προηγούμενες εβδομάδες, όμως όταν στις 16 Ιουλίου 2000 ο Πέρεθ νίκησε στις εκλογές για μερικές εκατοντάδες ψήφους, χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια του.

“Ούτε ο Βέιγκα ούτε εγώ πιστεύαμε ότι ο Φλορεντίνο θα κέρδιζε εκείνες τις εκλογές. Ο Βέιγκα άρχισε να κλαίει όταν επιβεβαιώθηκε η νίκη του Φλορεντίνο κι εγώ άρχισα να ανησυχώ”, δήλωσε ο Φούτρε.

Ο Βέιγκα προσπάθησε να δώσει πίσω τα χρήματα που είχε λάβει ως προμήθεια από τον Πέρεθ και να ακυρώσει τη μεταγραφή. Ο νέος πρόεδρος της Ρεάλ ήταν ανένδοτος.

Στις 22 Ιουλίου 2000 ήρθαν τα αποτελέσματα από τις εκλογές της Μπαρτσελόνα. Ο Γκασπάρτ επιβεβαίωσε τα προγνωστικά (σε αντίθεση με ό,τι είχε συμβεί στη Μαδρίτη) και αναδείχθηκε πρόεδρος του συλλόγου.

Μία από τις πρώτες συναντήσεις που είχε στο γραφείο του, όπως υποστηρίζει, ήταν με τον Φίγκο, ο οποίος τον παρακαλούσε να ακυρώσει τη συμφωνία με τον Πέρεθ, ισχυριζόμενος ότι ο Βέιγκα είχε ξεγελαστεί και πως είχε τάσεις αυτοκτονίας.

Ο Γκασπάρτ ήταν πρόεδρος της Μπαρτσελόνα μόλις για μερικές ώρες. Ήταν αδύνατο η πρώτη προεδρική απόφαση να είναι η κάλυψη του ιδιωτικού συμφωνητικού του Βέιγκα. Ήταν αδύνατο ο νέος πρόεδρος των ‘μπλαουγκράνα’ να πληρώσει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ ώστε ένας παίκτης της ομάδας να… παραμείνει παίκτης της ομάδας και να μην πάει στον επί σχεδόν έναν αιώνα μεγάλο εχθρό. Η μεταγραφή ήταν… καταδικασμένη να υλοποιηθεί.

Ο Φίγκο ταξίδεψε στην Πορτογαλία εν μέσω θανατικών ποινών από φίλους της Μπαρτσελόνα. “Ανέλαβα την ευθύνη να ολοκληρώσω αυτό που ο Βέιγκα είχε συμφωνήσει εβδομάδες νωρίτερα. Πέταξα στη Λισαβόνα μια μέρα μετά από τις εκλογές και πήγα στο γραφείο του Βέιγκα. Όταν έφτασα και μπήκα στο δωμάτιο, υπήρχαν περίπου 10 άτομα που κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και όλοι προσπαθούσαν να με πείσουν να υπογράψω εκείνη τη στιγμή. Τότε κάλεσα τη γυναίκα μου και της είπα ‘αυτό ήταν, πηγαίνω στη Ρεάλ’. Δεν επέστρεψα στη Βαρκελόνη”.

Η αμηχανία στην παρουσίαση

Στις 24 Ιουνίου 2000, σε μία ιδιαίτερη τελετή, ο Φίγκο στάθηκε ανάμεσα στον Πέρεθ και τον Αλφρέδο ντι Στέφανο, το πρώτο πρόσωπο που έφερε (πίσω) στην ομάδα ο νέος πρόεδρος της ομάδας. Ο Πορτογάλος είχε ένα παγωμένο χαμόγελο σε όλη τη διάρκεια των φωτογραφήσεων και η αμηχανία του στις δηλώσεις ήταν πρόδηλη.

Μέσα σε μερικές μέρες, από αρχηγός της Μπαρτσελόνα, ο Φίγκο αναγκάστηκε να κλείσει το ιαπωνικό εστιατόριο που είχε ανοίξει στην πρωτεύουσα της Καταλονίας, γιατί πλέον ήταν το πιο μισητό πρόσωπο στην περιοχή.

Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, οι φίλαθλοι των ‘μπλαουγκράνα’ του το έδειχναν με κάθε ευκαιρία. Ακόμα και όταν κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα στο τέλος του έτους, ουσιαστικά για τα κατορθώματά του με την Μπαρτσελόνα μέσα στο 2000, ουδείς εξ αυτών χάρηκε. Ήταν ένας ξένος, για εκείνους.

Η ιστορία έγραψε. Η Ρεάλ αγνοούσε το πρωτάθλημα από το 1997 και με τον Φίγκο στις τάξεις της, το πήρε από την πρώτη σεζόν. Στα 5 χρόνια που κάθισε στο ‘Μπερναμπέου’, ο Πορτογάλος σήκωσε ένα Champions League δύο πρωταθλήματα, δύο Supercopa, ένα Super Cup Ευρώπης και ένα Διηπειρωτικό.

Ταυτόχρονα, σήκωσε αμέτρητα κέρματα και αναπτήρες από τον αγωνιστικό χώρο, μπουκάλια ουίσκι ακόμα και μία γουρουνοκεφαλή.

Photo credits: AP Photo/Cesar Rangel, Paul White, Ng Han Guan, Karl-Heinz Kreifelts