Πώς βιώνει η Αργεντινή τον θάνατο του Μαραντόνα

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ήταν η Αργεντινή εδώ και δεκαετίες και η Αργεντινή ήταν ο Μαραντόνα. Η σχέση τους δεν αλλάζει με τον θάνατο του 'πίμπε ντ' όρο' την Τετάρτη. Οι πολίτες της χώρας δεν έχουν αντιληφθεί κάποια διαφορά. Όταν βρίσκονται πάνω από το φέρετρο που έχει μέσα πλέον τη σορό του, στη Casa Rosada, το προεδρικό μέγαρο της Αργεντινής, πανηγυρίζουν. Υψώνουν τις γροθιές και πανηγυρίζουν. Ταυτόχρονα, κλαίνε. Όπως ακριβώς έκαναν όταν βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής με τον θεό τους, όταν εκείνος ήταν ζωντανός. Καμία διαφορά.

Η Αργεντινή πενθεί. Εδώ και μερικές ώρες βιώνει κάτι ασύλληπτο. Υπάρχει κόσμος που δεν είχε αισθανθεί τόσο άσχημα, τέτοιον θρήνο, στις απανωτές χρεοκοπίες της χώρας, όσο αυτόν που αισθάνεται από το πρωί της Τετάρτης, όταν έγινε γνωστή η οδυνηρή είδηση. Το τριήμερο εθνικό πένθος που κηρύχθηκε από την πολιτική ηγεσία της χώρας ήταν αυτονόητο. Οι μεσίστιες σημαίες σε όλη τη χώρα ίσως δεν ξανακυματίσουν ψηλά ποτέ.

Το λαϊκό προσκύνημα δεν θα ήταν εφικτό αν δεν υπήρχαν -κυριολεκτικά- εκατοντάδες αστυνομικοί και άνθρωποι ασφαλείας. Ορισμένοι εξ αυτών, μέσα στον οριοθετημένο χώρο όπου βρίσκεται το φέρετρο, ώστε να σπρώχνουν τους 'πιστούς' για να μη μένουν στο ίδιο σημείο μπροστά από τον Θεό τους και να προχωράει η ουρά.

Ο κόσμος φοράει φανέλες κάθε ομάδας, ακόμα και αντίπαλης, τις πετάει στον οριοθετημένο χώρο. Περνάει αφήνοντας ένα λουλούδι, ένα χειροκρότημα, ένα σύνθημα, αμέτρητα δάκρυα. Δεν χρειάζεται καν να είναι Αργεντινός. Δεν χρειάζεται να μένει καν στο Μπουένος Άιρες, αφού είναι πάμπολλοι οι ταξιδιώτες προς την πρωτεύουσα της Αργεντινής από άλλη πόλη, από άλλη χώρα.

Ουσιαστικά, το λαϊκό προσκήνυμα ξεκίνησε από την Τετάρτη. Χιλιάδες κόσμου βρέθηκε στους δρόμους, ιδίως στην Plaza de Mayo. Οι περισσότεροι με μάσκα, άλλοι χωρίς, όμως η αγάπη του πλήθους για τον Μαραντόνα είναι υπέρτερη του κινδύνου στην οποία θέτει τη ζωή του.

Για τη μεταφορά της σορού στο προεδρικό μέγαρο στήθηκε ολόκληρη αυτοκινητοπομπή. Σαν κι αυτές που στήνονταν για τις κούπες που σήκωνε το 'χρυσό αγόρι' τη δεκαετία του '80. Τα ολονύχτια "ευχαριστούμε, Ντιέγκο" δονούσαν την ατμόσφαιρα στο Μπουένος Άιρες, από όποιον δρόμο κι αν περνούσε η νεκροφόρα που μετέφερε τη σορό του.

Στο δε γήπεδο όπου ήταν το 'σπίτι' του, στο γήπεδο όπου έγινε ήρωας ακόμα κι αν τελικά αγωνίστηκε για σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, στο 'Μπομπονέρα' της αγαπημένης ομάδας του, Μπόκα Τζούνιορς, έμεινε ανοιχτό μόνο ένα φως. Ήταν το φως της σουίτας του, εκείνης από όπου έβλεπε τα παιχνίδια της Μπόκα όταν πια κρέμασε τα 'παπούτσια' του, με τις κόρες του να τον συγκρατούν για να μην πέσει στο κενό, όταν πανηγύριζε κάποιο γκολ.

Στο ίδιο μήκος κύματος και τα ΜΜΕ της χώρας. Δεν υπάρχει ιστοσελίδα, ανεξαρτήτως περιεχομένου, που να μην έχει γεμίσει με θέματα για τον Μαραντόνα. Η Clarín, η μεγαλύτερη εφημερίδα της χώρας, ήταν το μέσο που ανακοίνωσε πρώτο την τραγική εξέλιξη. Το πρωτοσέλιδο της έντυπης έκδοσης μιλάει από μόνο του: "Δεν θα υπάρξει άλλος ίδιος".

Και η αλήθεια είναι αυτή. Για όλους τους λόγους που υπάρχουν εδώ: