Ποιος είναι ο αγαπημένος μου τελικός Champions League και γιατί

Η ώρα της κρίσης και της αλήθειας έφτασε. Ο τελικός του Europa League που βρήκε νικήτρια την Ατλέτικο Μαδρίτης (3-0 την Μαρσέιγ) ανήκει στο παρελθόν και ουσιαστικά με το φινάλε του άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τον σούπερ τελικό της 26ης Μαΐου στο Κίεβο.

Εκεί που στον αγωνιστικό χώρο του “Ολιμπίσκι” θα παραταχτούν συνολικά 17 τρόπαια Champions League, με την Ρεάλ Μαδρίτης να φιλοδοξεί να κατακτήσει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά το τρόπαιο της πρωταθλήτριας Ευρώπης και 13η συνολικά στην ιστορία της και την Λίβερπουλ από την άλλη να ονειρεύεται την επιστροφή της στην κορυφή μετά από 13 χρόνια ώστε να κατακτήσει την 6η κούπα στην ιστορία της στο θεσμό.

Ενώ λοιπόν η αγωνία για το μεγάλο ραντεβού κορυφώνεται, οι συντάκτες του Contra.gr παίρνουν θέση, σκαλίζουν ποδοσφαιρικές αναμνήσεις και επιλέγουν τον αγαπημένο τους τελικό Champions League μέσα στο πέρασμα των χρόνων, δικαιολογώντας ταυτόχρονα την επιλογή τους…

Αυτές είναι οι “προτιμήσεις” τους…

Πριν όμως τις δούμε, ΜΗΝ ξεχνάτε πως όπως και πέρυσι με το Champions Voyage στη Μύκονο, έτσι και φέτος η Heineken επίλεξε την Ελλάδα για να κάνει το Global event προβολής του τελικού UCL. Φέτος όμως αντί για κρουαζιέρα θα διοργανωθεί ένα εντυπωσιακό screening στο Ζάπειο.

To διήμερο θα περιλαμβάνει πολλές δράσεις για τους 200 καλεσμένους της Heineken από όλο τον κόσμο που θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν μία μοναδική εμπειρία.

Ανάμεσά τους και 40 τυχεροί (20 δίπλες προσκλήσεις) καταναλωτές που θα ζήσουν την εμπειρία με την Heineken μέσω διαγωνισμού που τρέχει στο Sport24.gr.

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΟΛΑ ΤΟΥΜΠΑ (ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ)

Επειδή ποδόσφαιρο σημαίνει συναίσθημα και επειδή το συναίσθημα δεν χαρίζεται και είναι πλέον σπάνιο ακόμη και στο ποδόσφαιρο, το μυαλό (και η καρδιά συνάμα) γυρίζει υποχρεωτικά στο 1999. Είχαμε συμβιβαστεί με τη μοίρα μας εμείς οι οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ότι η Μπάγερν θα έφευγε νικήτρια από το Καμπ Νου. Και όμως τα πάντα γύρισαν τούμπα μέσα σε δύο λεπτά. Στις καθυστερήσεις.

Ανατράπηκαν σχεδόν όλοι οι νόμοι του ποδοσφαίρου και ιδιαίτερα αυτός που είχε διατυπώσει ο Γκάρι Λίνεκερ ότι ” στο τέλος νικούν πάντα οι Γερμανοί“. Ε, δεν ήταν έτσι αγαπητέ Γκάρι. Σέριγχαμ και Σόλτσκιερ πέτυχαν τα αποφασιστικά χτυπήματα στο κορμί της Μπάγερν η οποία σωριάστηκε φαρδιά-πλατιά στο χορτάρι. Η Γιουνάιτεντ του Φέργκιουσον ήταν ξανά πρωταθλήτρια Ευρώπης μετά από 31 ολόκληρα χρόνια. Πως να ξεχαστεί μία τέτοια στιγμή;

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ (ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΩΙΤΟΣ)

Θα ήταν πολύ εύκολο να διαλέξω και να γράψω για το “μασάριο θαύμα” στο ΟΑΚΑ. Ή το δράμα της Βαρκελώνης, αυτήν τη μαχαιριά στην καρδιά και τη διαβολική σύμπτωση που στέρησε από την Μπάγερν ό,τι άξιζε. Ή για το έπος της Κωνσταντινούπολης που άλλο σαν αυτό της Λίβερπουλ δεν θα δει η ποδοσφαιρική πλάση. Ας μην κλέψουμε εκκλησία όμως. Ούτως ή άλλως την πιο δυνατή εμπειρία δεν την αλλάζεις. Ο τελικός στο Σαν Νίκολα του Μπάρι, το ’91, ήταν ο πρώτος που θυμάμαι ξεκάθαρα. Από την αρχή μέχρι τη διαδικασία των πέναλτι – αυτό προφανως μετράει διπλά.

Στα 11 έχεις ξεφύγει από το “η μπάλα είναι στρογγυλή”. Καταλαβαίνεις πολλά περισσότερα, αρχίζεις ν’ αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά το ποδόσφαιρο. Ένα ποδόσφαιρο μιας άλλης εποχής, με έναν ενωμένο Ερυθρό Αστέρα γεμάτο σπουδαίους Γιούγκους (Γιούγκοβιτς, Σαμπανάτζοβιτς, Προσινέτσκι, Μιχάιλοβιτς, Σαβίτσεβιτς, Πάντσεφ) και μια Μαρσέιγ, από την οποία το μαλλί του Κρις Γουόντλ είχε σημαδέψει μια ολόκληρη γενιά, προτού εμφανιστεί κουρεμένος! Θ’ αναρωτηθείς αν το 0-0 συγκίνησε τον οποιονδήποτε. Πιθανόν κανέναν. Μάλλον τα παιδιά των 80s, της γενιάς μου, δεν θυμούνται καν εκείνον τελικό. Έλα όμως που για μένα παραμένει ο… πρώτος, ο… χάι!

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ (ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ)

Στο ερώτημα αυτό ΔΕΝ γίνεται να υπάρχει άλλη απάντηση από τον τελικό του αιώνα, αυτόν της 25ης Μαΐου του 2005 στην Κωνσταντινούπολη όπου η Λίβερπουλ έγραψε ιστορία με χρυσά γράμματα και γιγάντωσε το μύθο της φροντίζοντας ταυτόχρονα για την υστεροφημία της. Το ημίχρονο βρήκε την Μίλαν, ομάδα που ήταν γεμάτη από παικταράδες στην 11άδα και στον πάγκο, να να προηγείται με 3-0 και τα κηδειόχαρτα για την Λίβερπουλ κυκλοφορούσαν ήδη στο Μιλάνο. Την ίδια ώρα οι οπαδοί των “κόκκινων” στις εξέδρες τραγουδούσαν το “You”ll never walk alone” στο ημίχρονο και προκαλούσαν ανατριχίλα.

Και εγένετο ποδοσφαιρικό θαύμα. Τρία γκολ σε μέσα σε επτά λεπτά για το 3-3, το ματς στην παράταση, και από εκεί και πέρα ο φύλακας-άγγελος Ντούντεκ. Ο Πολωνός έκανε πρώτα την (διπλή) απόκρουση της ζωής του απέναντι στον Σεβτσένκο στο φινάλε της παράτασης ενώ στα πέναλτι μπέρδεψε τους Μιλανέζους με κινήσεις… Γκρόμπελααρ (στον τελικό του 1984) και έδωσε στην Λίβερπουλ το βαρύτιμο τρόπαιο , 5ο στην ιστορία της. Η νύχτα που ουδείς ποδοσφαιρόφιλος θα ξεχάσει!

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ (ΜΑΝΟΣ ΝΑΒΡΟΖΙΔΗΣ)

Η εύκολη λύση για να επιλέξει κανείς στα γρήγορα τον αγαπημένο τουChampions Leagueτελικό θα ήταν αυτός του 2005 και την επική ανατροπή της Λίβερπουλ επί της Μίλαν. Ωστόσο, το φινάλε που έχει μείνει στην καρδιά μου είναι αυτό του 2002. Αντίπαλες οι Ρεάλ Μαδρίτης – Μπάγερ Λεβερκούζεν στην Γλασκόβη. Η “βασίλισσα” του Ντελ Μπόσκε κατέκτησε την κούπα με τα μεγάλα… αυτιά, αλλά τοhighlightτου τελικού, η γκολάρα τουMVPΖινεντίν Ζιντάν στο 45′ από ασίστ του Ρομπέρτο Κάρλος δημιούργησε έναν παντοτινό… έρωτα με τον Γάλλο και κανένα άγχος που αρχίσαμε να καραφλιάζουμε νωρίς.