Ποδοσφαιριστές πιόνια στην αγγλική σκακιέρα δισεκατομμυρίων

Συζητήσεις επί συζητήσεων, συνεδριάσεις, συμβούλια, διασκέψεις, πρωτόκολλα. Η Premier League δείχνει, ή τουλάχιστον προσπαθεί, το προφίλ που έχει καταφέρει να περάσει στον ποδοσφαιρικό κόσμο, ως το πλέον ορθά δομημένο οργανωτικά πρωτάθλημα στον κόσμο. Διοικήσεις, αρμόδιοι φορείς, η ομοσπονδία και οι ενώσεις διαιτητών, προπονητών και παικτών, πασχίζουν να βρουν το καταλληλότερο πλάνο για το ‘Project Restart’.

Αν και για τους τελευταίους, κανείς δεν παίρνει όρκο σχετικά με την επιρροή τους στις εξελίξεις. Ο Ταϊρόν Μινγκς, στόπερ της Άστον Βίλα και πρόσφατα διεθνής με την εθνική Αγγλίας, προχώρησε σε δηλώσεις που μπορούν να ερμηνευθούν με δύο τρόπους: τον ρεαλισμό από τη μία και την παραδοχή από την άλλη. Αυτή που θέλει τους ποδοσφαιριστές απλά πιόνια σε μια βιομηχανία που διακινεί στο σύνολο της δισεκατομμύρια ευρώ.

“Το project restart καθοδηγείται οικονομικά. Νομίζω πως όλοι το αποδέχονται αυτό. Αλλά προσωπικά δεν έχω πρόβλημα, γιατί κοιτάζω αυτό το ‘τέρας’ που λέγεται Premier League και τα έσοδα που δημιουργεί. Δεν γκρίνιαζα όσο ήμουν μέρος του όταν όλα ήταν υπέροχα, έτσι δεν θα διαμαρτυρηθώ τώρα που η ατμόσφαιρα γύρω από το παιχνίδι δημιουργεί διστακτικότητα. Συμφωνώ στο να παίξουμε ξανά γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Ως παίκτες, ήμασταν οι τελευταίοι που ερωτηθήκαμε για το project restart γιατί εκεί εμπίπτουμε στην σειρά προτεραιότητας του ποδοσφαίρου. Αυτό δεν είναι πρόβλημα. Είχαμε την επιλογή να επιστρέψουμε στις προπονήσεις και αυτό είναι καλό διότι κανείς δεν μας υποχρέωσε. Αλλά αν η FA, η EFL, η κυβέρνηση, η Premier League και η UEFA, όλοι λένε πως θα επιστρέψεις και θα παίξεις, τότε στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σημασία τι πιστεύουν οι παίκτες γιατί πολύ απλά, θα επιστρέψεις και θα παίξεις”…

Αναμφίβολα, η τοποθέτηση του Μινγκς εμπεριέχει ρεαλισμό. Κανείς δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του. Από τη στιγμή που διακυβεύβονται τόσα χρήματα, που εν πολλοίς ορίζουν την επιβίωση των συλλόγων αλλά και όσων επαγγελμάτων πορεύονται παράλληλα με το ποδόσφαιρο, τότε η επιλογή της επανεκκίνησης δρομολογείται από την οικονομική ανάγκη και μόνο αυτή.

Ωστόσο η παραδοχή της μη ουσιαστικής συμμετοχής των ποδοσφαιριστών στις εξελίξεις, δεν μπορεί παρά να εγείρει μια σειρά από ερωτήματα. Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον ενός αθλήματος, όταν ο κινητήριος μοχλός του δεν έχει λόγο; Ενδεχομένως οι ποδοσφαιριστές που αμείβονται πλουσιοπάροχα κάνοντας το χόμπι τους επάγγελμα, να βολεύονται -στο σύνολο τους- σε μια τέτοια κατάσταση. Όμως σε θέματα υγείας, όσο μικρό ή μεγάλο είναι το ρίσκο, το να αποδέχεσαι τον ρόλο του πιονιού μάλλον θα πρέπει να είναι το πρώτο θέμα προς συζήτηση στην ατζέντα της ένωσης των παικτών στο άμεσο μέλλον.