Παρί Σεν Ζερμέν-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: Η σατανική επιστροφή του ‘Fergie Time’

Θα ήταν μία απλώς μία ιστορική πρόκριση στα προημιτελικά για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, να ανατρέψει το 0-2 εις βάρος της από το ‘Ολντ Τράφορντ’ και να προκριθεί επί της Παρί Σεν Ζερμέν, με το 1-3 στο ‘Παρκ ντε Πρενς’. Θα ήταν, επίσης, ένα σημαδιακό ματς για το ποδόσφαιρο, αφού το VAR, που δικαίωσε την απορία του Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ για το αν το χέρι του Κιμπεμπέ (σκόρερ ενός εκ των δύο τερμάτων στην Αγγλία) βρήκε την μπάλα μετά το σουτ κάποιου τύπου ονόματι Νταλότ (κρατήστε αυτήν τη φράση), έκρινε για πρώτη φορά την πρόκριση στα διπλά παιχνίδια του Champions League.

Θα ήταν όλα αυτά αν δεν ήταν η επιστροφή της squeaky bum time για την πιο τυχερή ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου και τον κλώνο του ανθρώπου που εφηύρε τον όρο.

Διότι από νωρίς είχε λυθεί η απορία για τη διαδοχή, μια και ο Σόλσκιερ στην πραγματικότητα δεν είναι το επόμενο θύμα, μετά τους Ντέιβιντ Μόγες, Λουίς φαν Χάαλ και Ζοζέ Μουρίνιο, αλλά ο πραγματικός αντικαταστάτης του σερ Άλεξ Φέργκιουσον στον πάγκο της Γιουνάιτεντ. Κι άπαξ κι έλυσαν αυτό το ζήτημα, αυτό που έπρεπε να γίνει ήταν να βρουν την τύχη. Η οποία, αφού είδε γνώριμα πρόσωπα και συμμάχους, επέστρεψε, μέσα από βουρκωμένα μάτια και πολλή συγκίνηση, στο γνώριμο περιβάλλον της.

Ο όρος squeaky bum time χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Άλεξ Φέργκιουσον, σε μία ερώτηση για το τι είναι οι καθυστερήσεις ενός παιχνιδιού. Θα ήταν ένα ευφυολόγημα που δεν θα ξεπερνούσε τα στάνταρ εκείνης της στιγμής αν το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης δεν αποδεχόταν το χαρακτηρισμό ως επίσημο, δεν τον εισήγε στο λεξικό του και δεν ανέφερε ότι ο όρος εφευρέθηκε από τον σπουδαίο Σκωτσέζο. Οι δημοσιογράφοι έγραφαν τον όρο πιο απλά: ‘Fergie time’.

Διότι πέρα από τα λάθη της πολύ απρόσεκτης, για αδιόρατους λόγους, Παρί, που έφεραν τα δύο γκολ από τον Ρομέλου Λουκάκου (2′, 30′), πέρα από την πεισματική συμπεριφορά να μη μαθαίνει από το μάθημά της, ξεχνώντας την προ διετίας οδύνη στη Βαρκελώνη και το τελικό 6-1, που είχε ανατρέψει το υπέρ της 4-0 σε αυτό το στάδιο της διοργάνωσης, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ περίμενε στο δεύτερο ημίχρονο.

Δεν έκανε μία επίθεση της προκοπής, δεν έκανε μία τελική προσπάθεια, η εμφάνισή της ήταν παθητική, περιορισμένη στο πλαίσιο να μείνει μέσα στο ματς. Η Παρί, από την άλλη, δεν μετουσίωσε το ποδόσφαιρο κυριαρχίας σε φάσης. Και τότε ήρθε αυτό που θαρρείς ότι αυτομάτως είχε εγκαταλείψει τη Γιουνάιτεντ από τότε που ο Φέργκι, έχοντας δώσει στο σύλλογο 13 πρωταθλήματα σε 21 χρόνια, δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων μεταξύ των άλλων ανδραγαθημάτων, αποφάσισε να αποχωρήσει: το γκολ στις καθυστερήσεις.

Το πέναλτι του Ράσφορντ που ήρθε από το χέρι του Κιμπεμπέ δεν θα εκτελούνταν ποτέ αν δεν υπήρχε η επιλογή του VAR, που προς το παρόν έχει φέρει μπέρδεμα σε ένα παιχνίδι που είναι εκ φύσεως και εξ ιδιοσυγκρασίας άδικο. Ήρθε όταν ο Νταλότ, στο πρώτο σουτ για τη Γιουνάιτεντ στην επανάληψη, στο 90′, ανάγκασε τον Κιμπεμπέ να γυρίσει την πλάτη του, αλλά να μην κολλήσει τα χέρια του στο κορμί του, οπότε όταν η μπάλα βρήκε το δεξί χέρι του και ο Σκόμινα είδε τη φάση στην οθόνη, να δοθεί η εσχάτη των ποινών στο βροχερό Παρίσι (λες και υπάρχει κι άλλη έκδοση της πόλης).

Και ποιος είναι ο Ντιόγκο Νταλότ; Είναι ένας μπακ που έπαιζε στη δεύτερη ομάδα της Πόρτο ως το 2017, πήγε στην ανδρική ομάδα το 2018 και μετά από έξι… ολόκληρες συμμετοχές αποκτήθηκε από τη Γιουνάιτεντ. Είναι ο Μαρκ Ρόμπινς, που στις 7 Ιανουαρίου του 1990 μπήκε αργά στον επαναληπτικό του τρίτου γύρου του Κυπέλλου με τη Νότιγχαμ Φόρεστ, για να σκοράρει το γκολ που έδωσε πολύτιμο χρόνο στον Άλεξ Φέργκιουσον, αφού χάρισε 1-0 την πρόκριση στην ομάδα του, ανατρέποντας το 2-1 του πρώτου ματς. Είναι ο Φεντερίκο Μακέντα, που το 2009, μετά το 1-4 της Λίβερπουλ στο ‘Ολντ Τράφορντ’ και με τον κίνδυνο να την περάσει στη βαθμολογία, πέτυχε ένα απίστευτο γκολ με την Άστον Βίλα, έκανε το σκορ 3-2 και κράτησε τους ‘κόκκινους διαβόλους’ στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα.

Περιττό να πει κάποιος ότι, όπως και στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις, ο Νταλότ μπήκε αλλαγή στο ματς. Πώς αλλιώς, σε μία ομάδα που κοουτσάρει ο Μίστερ Αλλαγή, σε μία ομάδα που το πνεύμα της substitution κρατούσε για σχεδόν τριάντα χρόνια, πάνω από ένα ολόκληρο τέταρτο του αιώνα;

Είναι ασφαλές να προβλεφθεί ότι ο Νταλότ κάποια στιγμή θα παίξει στην Ελλάδα, όπως έκανε ο Ρόμπινς στον Πανιώνιος και όπως κάνει ο Μακέντα στον Παναθηναϊκό

Η Γιουνάιτεντ, με τον Μέισον Γκρίνγουντ, στα 17 χρόνια και 156 μέρες να γίνεται ο νεότερος παίκτης της στο Champions League, επέστρεψε στις σπουδαίες στιγμές της με τον πλέον οδυνηρό τρόπο για τον αντίπαλο: το γκολ στις καθυστερήσεις. Δεν έχει σημασία πώς παίζει, άλλωστε: στη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία της (που είναι και η πιο συναρπαστική έβερ), στη Βαρκελώνη πριν από 20 χρόνια, το 1999, ήταν τόσο τραγική απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου, που δεν υποπτευόσουν πώς θα μπορούσε απλώς να φτάσει προς το τέρμα.

Όπως τώρα, σε ένα δεύτερο ημίχρονο που στους περισσότερους ανθρωπους -δηλαδή εκείνους που νυστάζουν- δημιούργησε υπνηλία, πλην της ευκαιρίας με τον Εμπαπέ και το σκόρερ του γκολ της πολύ προσωρινής ισοφάρισης (12′) Μπερνάτ, ο οποίος σημάδεψε το δοκάρι, σαν τον Μεμέτ Σολ, σαν τον Κάρστεν Γιάνκερ, η Γιουνάιτεντ έχει την ικανότητα να αφήνει το αποτύπωμά της στην ιστορία με αυτόν τον εξόχως εξώκοσμο τρόπο.

Έναν τρόπο που έχει τις ρίζες του από τότε που ο γαργαντουικός σερ Άλεξ πούλησε την ψυχή του στον Μεφιστοφελή και όταν ο Βελζεβούλης απαίτησε εγγυητή, ο πονηρός Σκωτσέζος τού παρουσίασε τον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ.

(φωτογραφίες: AP Images)