Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός: Ένα πλάνο που στηρίχθηκε στα δεξιά και ένα τέλειο γκολ

Κατά προσέγγιση. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει κουβέντα για το αγωνιστικό σκέλος του ντέρμπι στο ΟΑΚΑ, αφού όταν υπάρχουν διακοπή ενδιάμεσα της αναμέτρησης και μια ακόμη οριστική στο 70', τότε η εικόνα ούτε ολοκληρωμένη, ούτε ισορροπημένη μπορεί να θεωρηθεί.

Ο Δώνης είχε τα πλάνα του, ο Μαρτίνς τα δικά του, όμως τα σχέδια 200 νοματαίων ήταν αυτά που τελικά υπερίσχυσαν, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το άθλημα. Δεν είναι η πρώτη φορά, σίγουρα ούτε και η τελευταία και οι αναλύσεις σιγά σιγά θα περάσουν σε επίπεδο τακτικής μάχης χούλιγκαν - αστυνομίας. Για εκεί πηγαίνει η φάση. Ολοταχώς.

Έκανε αυτό που μπορούσε ο Δώνης

Σε διάταξη 3-5-1-1 παρατάχθηκε ο Παναθηναϊκός. Θα μπορούσε κάποιος να απορήσει γιατί ο Δώνης επέλεξε να αφήσει με έναν παίκτη τις πλευρές, εκεί δηλαδή που ο Ολυμπιακός στηρίζει σε μεγάλο βαθμό την δημιουργία του. Στη θεωρία μπορεί να έμοιαζε με τακτική "αυτοκτονία", αλλά μόνο τέτοια δεν ήταν. Με τον τρόπο που ήθελε ο Δώνης να παίξει η ομάδα του ανασταλτικά, ο στόχος ήταν να μπλοκαριστούν οι ερυθρόλευκοι από τα άκρα και όσο πιο μακριά γίνεται από την περιοχή του Διούδη. Ο τεχνικός του "τριφυλλιού" πήρε και τα ανάλογα ρίσκα φυσικά, αφού δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται να υπάρξει, ποδοσφαιρικό πλάνο που δεν έχει "κερκόπορτα". Ας τα πάρουμε ένα - ένα.

Ο περιορισμός του Ποντένσε ήταν ο Νο1 στόχος των "πρασίνων". Με τον Γιόχανσον πιο ψηλά στο γήπεδο (ως wingback), τον Κάτσε από θέση εσωτερικού χαφ να ντουμπλάρει (ελέγχοντας κυρίως πιθανό ανέβασμα του Κούτρη) και τον Κουλιμπαλί να ελέγχει τον χώρο πίσω από τους δύο, ο Δώνης ήθελε να αφήσει τον Πορτογάλο εξτρέμ όσο το δυνατόν πιο κοντά στην πλάγια γραμμή του γηπέδου, όπου φυσιολογικά δεν μπορεί να γίνει επικίνδυνος. Αυτή η στρατηγική έφερνε παράλληλα και μια αλληλουχία καλύψεων: ο Κουρμπέλης βυθιζόταν κοντά στους στόπερ, ο Ινσούα έφτανε κοντά στον Οικονόμου, ο Δώνης έπαιρνε μέτρα προς την άμυνα στον χώρο που άφηνε ο Κουρμπέλης και ο Μπουζούκης όφειλε να καλύπτει το ντουμπλάρισμα του Κάτσε.

Στο πρώτο μισό του -πραγματικού- χρόνου του πρώτου ημιχρόνου, αυτή η κάλυψη δούλεψε καλά για τον Παναθηναϊκό καθώς ο Ποντένσε ήταν αποκομμένος από τους συμπαίκτες του. Την ίδια στιγμή ωστόσο υπήρχαν και τρία προβλήματα για τους "πράσινους": αυτή η επιλογή άφηνε εντελώς ελεύθερο τον Μπουχαλάκη στον άξονα. Αυτό ήταν και ένα από τα ρίσκα του Δώνη, που προτιμούσε να αφήνει την μπάλα στα πόδια ενός ποδοσφαιριστή σαφώς λιγότερο επικίνδυνου δημιουργικά σε σχέση με τον Ποντένσε, αλλά με ικανότητα στην πάσα. Πότε παίζοντας κάθετα και πότε με τον Μασούρα από δεξιά, ο Κρητικός χαφ έφερε την μπάλα σωστά στα πέριξ ή εντός της περιοχής του "τριφυλλιού", άσχετα αν οι συμπαίκτες του αποδείχθηκαν τσαπατσούληδες στην τελική προσπάθεια.

Το δεύτερο πρόβλημα για τον Δώνη ερχόταν τις φορές που ο Ποντένσε αποφάσιζε να κινηθεί προς τον άξονα χωρίς τη μπάλα και ο Φορτούνης (ή ο Γκερέρο) έβγαινε από χαμηλά στη θέση του Πορτογάλου. Τα μαρκαρίσματα και οι ρόλοι χάνονταν, με αποτέλεσμα στο τελευταίο τέταρτο του ημιχρόνου να έρθει αμυντική ισορροπία και η εστία του Διούδη να παραμείνει απαραβίαστη χάρη στην αστοχία των "ερυθρολεύκων". Ένα τρίτο πρόβλημα, για το οποίο ο Δώνης δεν μπορούσε να κάνει κάτι, ήταν τα πολλά και αβίαστα προσωπικά λάθη των παικτών του μετά το 30', τα οποία έδιναν δικαιώματα στον αντίπαλο.

ΜΕ ΓΙΟΧΑΝΣΟΝ ΚΑΙ ΤΟ OFFBALL ΤΟΥ ΙΝΣΟΥΑ

Με τον Μπουζούκη να μην βρίσκει χώρους και να δυσκολεύεται πολύ εξαιτίας του χάντικαπ που είχε σωματοδομικά απέναντι σε Γκιλιέρμε, Μπουχαλάκη, τον Κουρμπέλη να κρατά τα μέτρα του και τον Κάτσε να λειτουργεί καθαρά υποστηρικτικά, το επιθετικό -όπως και το αμυντικό- πλάνο του Παναθηναϊκού στηρίχθηκε στην δεξιά πλευρά.

Κυρίως με τον Γιόχανσον και λιγότερο με τον Κουλιμπαλί (όταν ο Παναθηναϊκός είχε την μπάλα ο Κουρμπέλης έπεφτε χαμηλά, ο Κολοβέτσιος έπαιρνε μέτρα δεξιά και ο Κουλιμπαλί ανέβαινε σε ρόλο fullback), ο Παναθηναϊκός έψαχνε την δημιουργία από το δεξί άκρο.

Ο Δώνης πατούσε περιοχή φτάνοντας κοντά στον Μακέντα, ο Μπουζούκης έμενε στο όριο του "κουτιού" περιμένοντας ένα σπάσιμο ή ένα διώξιμο για να απειλήσει και ο Ινσούα έπαιζε μονίμως στο χώρο και χωρίς τη μπάλα, ελπίζοντας σε μια εκτέλεση σε πρώτο χρόνο στο δεύτερο δοκάρι. Χαρακτηριστική η φάση στο 45+1'. Με αυτό τον τρόπο ήρθε και η ευκαιρία του Μακέντα στο 28', όπως και αυτή του 32' με τον Σα να χάνει τη μπάλα αλλά να μην το πληρώνει.

Σε φάση κατοχής το δημιουργικό πλάνο των "πρασίνων" στηριζόταν αποκλειστικά στην δεξιά πτέρυγα και με εξαίρεση την κεφαλιά του Κουρμπέλη από στημένο του Κάτσε στο 24', ήταν και ο μοναδικός τρόπος που είχε ο Παναθηναϊκός για να φέρει τη μπάλα στην αντίπαλη περιοχή.

Προσαρμόστηκαν Μαρτίνς και Ολυμπιακός

Έχοντας τον ρόλο του φαβορί στο ντέρμπι, τα πράγματα για τους "ερυθρόλευκους" έμοιαζαν πιο απλά. Ο Μαρτίνς έπραξε φυσιολογικά, βάζοντας τον Γκερέρο αντί του ανέτοιμου Χάσαν και διατηρώντας στην ενδεκάδα τους Κούτρη, Μασούρα, ενώ προτίμησε τον Μπουχαλάκη αντί του Καμαρά και δικαιώθηκε.

Ο Πορτογάλος τεχνικός ήθελε να δει την ομάδα στο κλασικό της παιχνίδι, με κατοχή μπάλας και ανάπτυξη από τα άκρα, ωστόσο γρήγορα προσαρμόστηκε στα δεδομένα. Μετά τα μέσα του πρώτου μέρους ο Ολυμπιακός γύρισε λίγα μέτρα πιο πίσω, έψαξε τα κλεψίματα ψηλά στη μεσαία γραμμή και θέλησε να εκμεταλλευτεί τόσο την ελευθερία που έδινε στον Μπουχαλάκη η τακτική του "τριφυλλιού", όσο και τον χώρο που άφηναν ακάλυπτο τα ανεβάσματα του Ινσούα.

Μετά το μισάωρο, ο Μαρτίνς έδωσε εντολή για offball παιχνίδι στον Ποντένσε, τον οποίο σταδιακά έφερε στην δεξιά πλευρά του γηπέδου. Με τους Μεριά - Σισέ να μην αντιμετωπίζουν κανέναν πρόβλημα με τη μπάλα στο χόρτο (παραδόξως είχαν θέματα με τη μπάλα στον αέρα), το aggresive παιχνίδι παρείχε αξιοπιστία και έδινε δυνατότητα εκδήλωσης γρήγορων επιθέσεων στον χώρο. Στο τελευταίο τέταρτο του πρώτου μέρους, με τους Φορτούνη - Γκερέρο να παίζουν το in-out, ο Ολυμπιακός δημιούργησε ευκαιρίες με συνέπεια, αλλά με την ίδια συνέπεια τις σπατάλησε.

ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Το γκολ των 70 λεπτών του ντέρμπι ήταν ένα και για λογαριασμό των "ερυθρολεύκων". Και καμιά φορά χρειάζεται να εκτελεστούν στην εντέλεια μια σειρά από κινήσεις στον αγωνιστικό χώρο και μάλιστα όχι των δύο που συνεργάζονται στις δύο τελευταίες επαφές, πριν η μπάλα καταλήξει στα δίχτυα.

Στην επίθεση που εκδηλώνει ο Ολυμπιακός στο 53', Ελαμπντελαουί και Φορτούνης είναι οι εξτρέμ, Ποντένσε και Μασούρας κινούνται στην πλάτη του Γκερέρο, Μπουχαλάκης και Γκιλιέρμε διατηρούν υποστηρικτικό ρόλο και ο Κούτρης εκδηλώνει την προσπάθεια. Το στήσιμο των ερυθρολεύκων στη φάση είναι ιδανικό και τα πάντα εξαρτώνται πλέον από τις αποφάσεις και την ικανότητα.

Ο Γιόχανσον προσπαθεί να κλείσει τον χώρο ανάμεσα σε Κούτρη και Φορτούνη, παίζοντας 50 - 50 σε μπάλα και παίκτη, ο Κούτρης διαβάζει τη φορά σώματος του αντιπάλου και αποφασίζει να πάει αντίθετα: συγκλίνει στον άξονα. Τραβάει τον Κουρμπέλη και αναγκάζει τον Κολοβέτσιο να μείνει πιο ψηλά, για να καλύψει το ενδεχόμενο πάσας που δίνει η επιλογή του Ποντένσε.

Ο Γκερέρο έχει βάλει πλάτη τον Οικονόμου και στην ιδανική σέντρα του Κούτρη, εκτελεί σε τέλειο χρόνο και χώρο τόσο το άλμα του, όσο και την κεφαλιά του. Το 0-1 είναι γεγονός. Με την τέταρτη φετινή ασίστ του Κούτρη στον Γκερέρο (Μίλαν, Πανιώνιος, Άρης, Παναθηναϊκός). Σε ένα γκολ που ενδεχομένως φαντάζει απλό, αλλά μόνο τέτοιο δεν είναι.

Και με τον Γιώργο Δώνη να προχωράει γρήγορα σε αλλαγές προσώπων και διάταξης, τον ρυθμό να ανεβαίνει, το ρίσκο να αυξάνεται και τους χώρους να ανοίγουν, το ντέρμπι έμοιαζε να κρύβει περισσότερα γκολ και μάχες τακτικής. Αλλά θα μείνουμε με την απορία.

Photo credits: eurokinissi