Να το χαρούμε όσο υπάρχει

Ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε τυχαία την Αμερική. Δεν το έμαθε ποτέ μέχρι το τέλος της ζωής του. Έκανε τέσσερα ταξίδια εκεί και πάντα πίστευε πως προσεγγίζει την νοτιοανατολική Ασία με στόχο να φτάσει στις Ινδίες, όπου υπήρχε το... πολύ το χρήμα. Ο Χριστόφορος Κολόμβος είχε ανακαλύψει το χρήμα αλλά δεν το ήξερε και δεν το έμαθε ποτέ. Είναι από τις λίγες φορές που τα λάθη σου δεν τα πληρώνεις αλλά μπορούν να σε πληρώσουν. Μέχρι τότε είχε σκορπίσει και αρκετό χρήμα, το οποίο μπορεί να μην ήταν δικό του, αλλά ακόμα και ο ίδιος είχε θεωρήσει ότι μάλλον πήγαινε χαμένο.

Αν είσαι παράγοντας του ποδοσφαίρου, μη γίνεις σαν τον Χριστόφορο Κολόμβο. Καλό είναι να πάρεις χαμπάρι την ευκαιρία που σου δίνει ένα λάθος ακόμα και γι' αυτό είσαι εσύ υπεύθυνος.

Μαθήματα ιστορίας δεν κάνουμε αλλά η αλήθεια είναι πως ο Παναθηναϊκός (ακόμα) του Γιάννη Αλαφούζου μοιάζει, για τα ελληνικά δεδομένα ανάπτυξης, να ανακάλυψε ξαφνικά την ποδοσφαιρική 'Αμερική', τη γη της ευκαιρίας. Αυτό, ενώ είχε ξεκινήσει κάποια χρόνια πριν για τις 'Ινδίες' και ενδιάμεσα έχει σπαταλήσει ένα σωρό λεφτά για ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο.

Το πρόβλημα στην περίπτωση του Κολόμβου ήταν ότι ποτέ ο ίδιος δεν καρπώθηκε κάτι από την ανακάλυψή του. Ο βασικός λόγος ήταν ότι ποτέ δεν κατάλαβε ότι την έκανε. Δεν ξέρουμε την απάντηση που έχει σε αυτό το ερώτημα ο Γιάννης Αλαφούζος. Αν, καταρχήν, έχει ξεχάσει τις Ινδίες και εστιάζει στην Αμερική ή απλά επιθυμεί ακόμα να ξεμπαρκάρει και να γλιτώσει από τα βάσανα μιας αναζήτησης, η οποία είχε παραδεχτεί -πέρυσι τέτοια εποχή- ότι ήταν αδιέξοδη και πολυέξοδη. Ή, τέλος, αν έχει εκτιμήσει την τυχαία ανακάλυψη.

Η απάντηση έχει ενδιαφέρον. Και έχει να κάνει με τη λάμψη του χρυσού. Στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο χρυσός αποδείχθηκε το καλύτερο γιατρικό για τα βάσανα. Όταν τον βρίσκεις βέβαια. Γιατί η αναζήτησή του είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για μεγάλα βάσανα.

Τα πιτσιρίκια του Παναθηναϊκού είναι χρυσός. Η διαφορά είναι ότι στα μάτια του απλού ποδοσφαιρόφιλου, αλλά κυρίως του οπαδού του Παναθηναϊκού, αυτό λέγεται μεταφορικά. Το ρεπορτάζ άρχισε να λέει δειλά-δειλά ότι στην περίπτωση του ιδιοκτήτη μπορεί αυτό να είναι και κυριολεκτικό. Ουδείς ψόγος, για να είμαστε ειλικρινείς. Δεν μπορείς να ορίσεις σε κάποιον πού θα βάλει τα λεφτά του ή πώς θα τα πάρει πίσω. Σε τελική ανάλυση αν σου χαμογελάσει η τύχη γιατί να μην εκμεταλλευτείς την ευκαιρία, όταν το δελτίο σου κερδίσει;

Για να λέμε την αλήθεια όταν αποτυγχάνεις με σχέδιο και πετυχαίνεις κατά τύχη (ή απλά επειδή δεν υπάρχει άλλος δρόμος να διαβείς) τότε το πιο φρόνιμο που έχεις να κάνεις είναι να εισπράξεις όσο μπορείς και να αποχωρήσεις. Ας πούμε ότι αν ο Γιάννης Αλαφούζος κάνει κάτι τέτοιο στον Παναθηναϊκό θα είναι το cashout σε ένα στοίχημα που το έχεις χαμένο και σου γυρίζει κάτι από τα λεφτά σου στο 92'.

Αυτό που συμβαίνει στον Παναθηναϊκό είναι ωραίο, υγιές, ευχάριστο στο μάτι και αν καταφέρεις να ξεφύγεις απο τις οπαδικές σου αγκυλώσεις το απολαμβάνεις και θέλεις κι άλλο. Είναι επίσης σαφές ότι έγινε, περίπου, κατά τύχη

Το να παίζεις, να κερδίζεις και να εντυπωσιάζεις με παίκτες, αρκετοί εκ των οποίων κοστίζουν ετησίως λιγότερο από τον ΕΝΦΙΑ των εγκαταστάσεων στο Κορωπί, είναι πολύ ωραίο αλλά αν το έβαζες ένα χαρτί δεν θα το γύριζες ούτε ταινία.

Η συμβουλή είναι να το χαρούμε όσο υπάρχει. Πέρα από το παρόν (άντε και το άμεσο μέλλον) ουδείς μπορεί να εγγυηθεί την τύχη ενός...κατά τύχη (διοικητικά και όχι αγωνιστικά) πρότζεκτ. Αλλά σε αυτή τη χώρα, με αυτό το ποδόσφαιρο το να ευλογείς την καλή σου τύχη που βλέπεις και λίγη μπαλίτσα από μια ομάδα με αυτό το story που φτιάχνει είναι κάτι που πρέπει να το εκτιμάς όσο το έχεις και αντέχει.

Επί του παρόντος αυτό μόνο. Δεν είναι η ώρα για ένα σωρό ερωτήματα που αφορούν το 'τι θα γινόταν αν' ή 'τι θα γίνει αν'. Γιατί, αν τεθούν, πιθανότατα δεν θα μπορούν απαντήσουν πειστικά ούτε οι άμεσοι πρωταγωνιστές της ιστορίας. Αλλά αφού η άγνοια μπορεί να σε οδηγεί τελικά στην Αμερική... πάμε παρακάτω.