Οι τέσσερις μεγάλες προκρίσεις των ελληνικών ομάδων απέναντι σε γαλλικές

Ελλάς-Γαλλία, (ποδοσφαιρο)συμμαχία; Όχι ακριβώς. Για την ακρίβεια, ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα η πολιτική ρήση που συνοδεύει για δεκαετίες τις σχέσεις των δύο χωρών. Τουλάχιστον όχι σε αθλητικό υπόβαθρο.

Ουδέποτε στα χρονικά οι Γάλλοι υπήρξαν φίλοι των ελληνικών ομάδων. Περισσότερο μοιάζουν με άσπονδους εχθρούς, που κατά καιρούς έχουν επωφεληθεί της όποιας συγκυρίας και έχουν καρπωθεί αυτό που θέλουν.

Αναλογικά με τα σταυρώματα απέναντι σε εκπροσώπους της Ligue 1, οι επιτυχίες των ημετέρων είναι ελάχιστες και μετρημένες. Η ΑΕΚ επί παραδείγματι έχει αποτύχει σε όλες τις απόπειρές της. Από τις προκρίσεις, επιλέξαμε τις τέσσερις κορυφαίες. Που έρχονται ως εξαίρεση ενός επαναλαμβανόμενου επί χρόνια κανόνα. Το Μαρσέιγ – ΠΑΟΚ (7/4, 22:00 COSMOTE SPORT 2 HD, LIVE από το SPORT24) για το Conference League θα τον επιβεβαιώσει ή θα τον διαψεύσει.

Ένας αετός με οκτώ κεφάλια

24 Οκτωβρίου 1973

Λιόν – ΠΑΟΚ 3-3

10′ Λακόμπ, 51′ Ντι Ναλό, 65′ Ραβιέ – 44′ Ασλανίδης, 50′ Τερζανίδης, 81′ Σαράφης

7 Νοεμβρίου 1973

ΠΑΟΚ – Λιόν 4-0

25′, 61′ Παρίδης, 39’πεν. Ασλανίδης, 80′ Τερζανίδης

Ο ΠΑΟΚ των 70s ήταν μια υπερσύγχρονη και καλοκουρδισμένη μηχανή που σε βάθος πενταετίας παρήγαγε, ολοένα και περισσότερο, υψηλής τάσεως ποδοσφαιρικό θέαμα. Τόσο υψηλής που ήταν εφικτό να ηλεκτρίσει και, σε μια βραδιά, να “κάψει” ευρωπαϊκά μεγέθη της εποχής. Όπως φερ’ ειπείν η γαλλική Λιόν.

Η κάτοχος του Coupe de France φάνταζε το φαβορί στο ζευγάρωμα του 2ου γύρου του Κυπέλλου Κυπελλούχων (1973-74). Μέχρι, φυσικά να συναντηθεί με τα διαβολικά τρίγωνα που έφτιαχναν οι παίκτες του Λες Σάνον.

“Δεν μας ήξερε κανένας”, μετέφερε χρόνια μετά ο Αχιλλέας Ασλανίδης σε αφιερωματική εκπομπή για την κατάσταση που βίωσε η αποστολή του Δικεφάλου όταν έφτασε στο αεροδρόμιο της γαλλικής πόλης για το πρώτο ματς. Τα τρία γκολ στο… Γκερλάν, με προβάδισμα 1-2 και ισοφάριση στο 81′, ισοδυναμούσαν με τη φήμη που έχει αποκτήσει ένας ροκ σταρ στην ακμή του.

Το αποτέλεσμα προκάλεσε αίσθηση, οι Γάλλοι κατάλαβαν ότι δεν είχαν να κάνουν με άλλο ένα ποδοσφαιρικό χωριό, όπως η Λάχτι που είχαν ήδη αποκλείσει στην αφετηρία της σεζόν, αλλά ένα πυραυλοκίνητο σύνολο με σπουδαίες μονάδες. Κι ας έλειπε ο Γιώργος Κούδας που ήταν μεν στην εξέδρα, αλλά δεν μπορούσε να βοηθήσει.

“Θα πω ότι ο ΠΑΟΚ είναι ικανός να φτάσει στον τελικό”, υποστήριζε ο Σάνον σε συνέντευξή του μετά το 3-3 στις όχθες του Ροδανού.

Ο ντόπιος Τύπος, μέχρι και η Equipe, είχε ήδη αποκλεισμένη τη Λιόν. Η επαλήθευση των προβλέψεων ήρθε δύο εβδομάδες αργότερα. Το ότι ο αγώνας δεν μεταδόθηκε τηλεοπτικά, εξαιτίας της διαμάχης της διοίκησης του ΠΑΟΚ με την ηγεσία της ΕΙΡΤ, στέρησε από το φίλαθλο κοινό της Ελλάδας την ανεπανάληπτη παράσταση που οργάνωσαν, παρόντος του “Μεγαλέξανδρου”, οι ασπρόμαυροι στην κατάμεστη Τούμπα. Μάλιστα εκ του Δικεφάλου είχε εκδοθεί ανακοίνωση “προς γνώσιν των φιλάθλων της Θεσσαλονίκης ίνα μη ευρεθώσι άνευ εισιτηρίων” και χάσουν το μεγάλο παιχνίδι.

Το 90λεπτο έμοιαζε με εξέγερση. Μια επαναστατική πράξη όπως εκείνες που θ’ ακολουθούσαν μέσα στον Νοέμβριο από φοιτητές και απλούς πολίτες κατά του δικτατορικού καθεστώτος. Χωρίς λουριά ή γκέμια να τα συγκρατούν, τα ατίθασα άλογα του Σάνον ποδοπάτησαν τη Λιόν.

Το τελικό 4-0, με δύο γκολ ανά ημίχρονο, ήταν μικρό για ν’ αποτυπώσει την αψεγάδιαστη εμφάνιση του ΠΑΟΚ, που στο τέλος σεβάστηκε την παραδομένη αντίπαλό του και έπαψε να πιέζει για κάτι παραπάνω. Είχε ήδη αφήσει παρακαταθήκη στο βιβλίο της ιστορίας μία από τις πιο λαμπρές σελίδες του.

Πράσινο μεθύσι με κρασί Βουργουνδίας

17 Σεπτεμβρίου 1987

Παναθηναϊκός – Οσέρ 2-0

9’αυτ. Μπαρέ, 50′ Βλάχος

30 Σεπτεμβρίου 1987

Οσέρ – Παναθηναϊκός 3-2

25′ Ντιτουέλ, 41′ Καντονά, 73′ Κουρτέ – 32′ Βασιλείου, 44′ Σαραβάκος

Ο Παναθηναϊκός της Ευρώπης ανατράφηκε μέσα από συγκλονιστικές βραδιές και μακρές πορείες όπως εκείνη της σεζόν 1987-88 στο Κύπελλο UEFA. Πηγαίνοντας διαρκώς κόντρα στις πιθανότητες και ξύνοντας το ταβάνι του το Τριφύλλι έφτασε έως τα προημιτελικά, αδικώντας εν μέρει τον εαυτό στο εντός έδρας παιχνίδι με τη βελγική Μπριζ που του έκοψε τη φόρα.

Στον δρόμο προς την τελική οκτάδα, η ομάδα του Βασίλη Δανιήλ δεν απέκλεισε μονάχα τη (δευτεραθλήτρια Ιταλίας) Γιουβέντους ή την ουγγρική Χόβεντ (με την ανατροπή του 5-2 της Βουδαπέστης στο ΟΑΚΑ). Πρώτα απ’ όλα πέταξε εκτός διοργάνωσης την ανερχόμενη γαλλική… Οξ(ζ)έρ του Γκι Ρου σ’ ένα πολύ απαιτητικό συναπάντημα για ξεκίνημα.

Οι Βουργουνδοί είχαν τερματίσει τέταρτοι στη Ligue 1 της προηγούμενης σεζόν, απέχοντας μόλις έξι βαθμούς από την πρωταθλήτρια Μπορντό, και με τον Ερίκ Καντονά να χτίζει διαρκώς το (προ Premier League) status του προσδοκούσουν σε μια (άνετη ή μη) πρόκριση έναντι των πρασίνων. Η -εκ των υστέρων- έκβαση τούς διέψευσε ολοσχερώς και παταγωδώς.

Ιδίως στο πρώτο ματς του ΟΑΚΑ βρέθηκαν προ εκπλήξεως και έπεσαν στο καναβάτσο. Κι αν περίμεναν τον Δημήτρη Σαραβάκο να τους “πληγώσει”, ήταν ο Βαγγέλης Βλάχος εκείνος που έκανε τη διαφορά στο “καθαρό” 2-0, αφενός μεν προκαλώντας το αυτογκόλ του Μπαρέ πριν από τη συμπλήρωση των πρώτων δέκα λεπτών αφετέρου δε σκοράροντας με τρομερό άλμα και κεφαλιά-δυναμίτη το δεύτερο γκολ, στις αρχές του δεύτερου μισού. Ο κόσμος ήθελε παραπάνω πράγματα, αλλά κάλλιο πέντε.

Οι Γάλλοι έφυγαν με έντονα παράπονα τόσο από τη διαιτησία του ανατολικο-Γερμανού ρέφερι Κίρσεν όσο και τη φιλοξενία. Φυσικά περισσότερα θα έπρεπε να τα ‘χουν με την ανισορροπία τους στα μετόπισθεν. Αντάξια των συνθηκών δεν στάθηκαν και το δεύτερο ματς έγινε γι’ αυτούς αποστολή – βουνό. Επιθετικά έφτιαξαν ευκαιρίες, μόνο που ο Κώστας Μαυρίδης ήταν συγκλονιστικός εκείνη τη βραδιά.

Αμυντικά η Οσέρ προδόθηκε και στο 90λεπτο του Αμπέ Ντεσάμπ ύστερα από 14 βράδια. Διότι κάθε φορά που οι επιθετικογενείς του Γκι Ρου σκόραραν, βρισκόταν σταθερά ένας πράσινος ν’ απαντήσει τιμωρητικά. Τη μία ήταν ο Χρήστος Βασιλείου με οβίδα εκτός περιοχής που ισοφάρισε, την άλλη ο Δημήτρης Σαραβάκος με εκτέλεση φάουλ. Σ’ ένα μάλιστα κομβικό σημείο (44’), αφού αμέσως μετά οι δύο ομάδες έφυγαν για τ’ αποδυτήρια και ανασυντάχθηκαν.

Όταν στο 73′ ο Κουρτέ έστειλε για τρίτη φορά στα δίχτυα του Αντώνη Μήνου, η Οσέρ είχε κάτι παραπάνω από ένα τέταρτο για να βρει σκορ πρόκρισης και να αρπάξει το εισιτήριο. Αποστολή φυσικά που δεν ολοκλήρωσε απέναντι σ’ ένα σύνολο με αυτοπεποίθηση, τσαγανό σαν του Γιάννη Καλιντζάκη και τύχη, η οποία συνοδεύει απαραίτητα τέτοιες μεγάλες νύχτες σε σκληροπυρηνικές έδρες.

Η “τρομοκρατία” στο γήπεδο-κλουβί από τις αδιάκοπες φωνές και τα χτυπήματα πινακίδων δεν είχε πιάσει. Ούτε καν η τρομοκρατία στο αεροδρόμιο της επιστροφής, όπου εξερράγη εκρηκτικός μηχανισμός!

Ο Αρσέν Λουπέν ήταν Πειραιώτης

21 Οκτωβρίου 1992

Μονακό – Ολυμπιακός 0-1

86′ Βαΐτσης

4 Νοεμβρίου 1992

Ολυμπιακός – Μονακό 0-0

Στη διάρκεια των “πέτρινων χρόνων” ο -ταλαιπωρημένος από τους παράγοντές του- Ολυμπιακός διψούσε για στιγμές που θα θρέψουν την περηφάνια του. Μια τέτοια ήταν, αναντίρρητα, το φθινόπωρο του ’92 η αήττητη πρόκριση επί της Μονακό του Αρσέν Βενγκέρ. Ή αλλιώς της φιναλιστ του Κυπέλλου Κυπελλούχων (ήττα 2-0 από τη Βέρντερ του Ρεχάγκελ) και δευτεραθλήτριας Γαλλίας (πίσω από τη Μαρσέιγ).

Αφήνοντας πίσω το σκοτάδι και ανεβαίνοντας σιγά – σιγά προς το φως, οι Πειραιώτες ανταποκρίθηκαν περίφημα σε μια από τις πιο περίπλοκες προκλήσεις της (ως τότε) ευρωπαϊκής ιστορίας τους. Το δίδυμο των Κόκκαλη (νέος επενδυτής) – Νταϊφά (εγγυητής στην περίοδο μετάβασης) είχε μεριμνήσει για την επιπλέον ενίσχυση του έμψυχου δυναμικού που είχε να διαχειριστεί ο Όλεγκ Μπλαχίν και το γκολ του Γιώργου Βαΐτση στο 86′ του αγώνα στο Πριγκιπάτο (από τη σέντρα του Μπατίστα), συνδυαστικά με τον πλέον εμβληματικό πανηγυρισμό ερυθρόλευκης παράνοιας, έριξε τα θεμέλια στη βάση της επιτυχίας που θα εδραιωνόταν σε μάρμαρα, τσιμέντα και συρματοπλέγματα του (παλιού) Καραϊσκάκη.

Οι Μονεγάσκοι του Ετορί, του Τιράμ, του Τζορκαέφ και του σπουδαίου Γιούργκεν Κλίνσμαν ίσως να ‘χαν υποτιμήσει μια ομάδα που είχε απειληθεί από την Τσερνομόρετς στον πρώτο γύρο της διοργάνωσης, με αποτέλεσμα η μπλαζέ εμφάνισή τους να έχει αναπόφευκτες συνέπειες πριν από τη σέντρα στο Φάληρο. Σημασία είχε πάντως πως το αποτέλεσμα στο Λουί Ντε δημιουργούσε ξεκάθαρα τις προϋποθέσεις για μια βραδιά θριάμβου μπροστά σ’ ένα κοινό που έφτιαξε κολασμένη ατμόσφαιρα, παίζοντας τον δικό του κομβικό ρόλο.

Όντως ο Ολυμπιακός πέρασε δύσκολα το βράδυ της 4ης Νοεμβρίου. Όντως ο Μπλαχίν προτίμησε ένα τρομερά αμυντικογενές και φοβικό σχήμα (με Μπατίστα, Καραπιάλη, Προτασόφ στον πάγκο) για ν’ ανακόψει την επιθετικότητα της Μονακό που προξένησε απορίες στην ανυπόμονη κερκίδα. Όντως ο Μύρτσος είχε την τύχη του Θεού κι έκανε το σταυρό του για τις φορές που η μπάλα εν μέσω πυκνών καπνών από τα δεκάδες καπνογόνα κατέληγε στην αγκαλιά του ή στα κάθετα δοκάρια – κι όχι στα δίχτυα.

Το 0-0 παρόλα αυτά παρέμεινε αναλλοίωτο ως το τέλος και οι ερυθρόλευκοι πανηγύρισαν κάτι που πριν από το πρώτο σφύριγμα του πρώτου αγώνα φάνταζε σχεδόν ακατόρθωτο. Δεν είχαν δεχθεί γκολ σε 180 λεπτά και πετούσαν στα σύννεφα!

“Βαδίζουμε σ’ ένα δρόμο ονείρου, το μέλλον είναι δικό μας”, θα δήλωνε περιχαρής ο Σωκράτης Κόκκαλης τη στιγμή που έμπαινε στ’ αποδυτήρια και έταζε πριμ δύο εκατομμυρίων δραχμών σε καθέναν εκ των ηρώων της θρυλικής προσπάθειας.

Πάνθηρας χύμηξε σε λιοντάρια

20 Σεπτεμβρίου 2007

Σοσό – Πανιώνιος 0-2

27′ Τζιμπούρ, 55′ Φερνάντες

4 Οκτωβρίου 2007

Πανιώνιος – Σοσό 0-1

53’αυτ. Κουμουρτζί

Έχοντας προ 8,5 ετών (1999) φτάσει ως τα προημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων και παλεύοντας απέναντι στην πανίσχυρη Λάτσιο, οποιαδήποτε πρόκριση στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου UEFA δεν θα ‘πρεπε ν’ αποτελεί σημείο αναφοράς για τον Πανιώνιο. Κάθε άλλο παρά βατή πάντως ήταν η πρώτη στάση στο ταξίδι που ξεκινούσε το φθινόπωρο του 2007 και είχε για προορισμό τη συμμετοχή στους ομίλους της διοργάνωσης, άρα η επιτυχία (που ακολούθησε) κουβαλούσε διπλή αξία.

Απέναντι, άλλωστε, σε μια Σοσό που είχε τερματίσει έβδομη στη Ligue 1 και είχε για ηγέτη τον Στεφάν Νταλμά, οι κυανέρυθροι έμοιαζαν το αουτσάιντερ του ζευγαριού. Ιδίως πηγαίνοντας στο Μοντμπελιάρ οι πιθανότητες ήταν εμφανώς εναντίον τους.

Ο Λίνεν και οι ποδοσφαιριστές του φρόντισαν για την αντιστροφή των δεδομένων πριν από το δεύτερο σκέλος στη Νέα Σμύρνη και αιφνιδίασαν με το τακτικό παιχνίδι τους την ομάδα του Φρεντρίκ Αντζ. Ήταν μια γεμάτη εμφάνιση με στόχευση.

Η υπεροχή του Πανιωνίου επιβραβεύτηκε από μία φορά σε κάθε ημίχρονο, την πρώτη με τον Ραφίκ Τζεμπούρ και τη δεύτερη από το απευθείας κόρνερ του Ντάριο Φερνάντες, και επιστρέφοντας στην Αθήνα με το 2-0 όλα είχαν μπει σε σειρά.

Αλήθεια είναι πως τα πράγματα δεν κύλησαν βάσει σχεδίου. Λίγο ο υπέρμετρος ενθουσιασμός, λίγο η σιγουριά του σκορ από τον πρώτο αγώνα και λίγο η ατυχία έφεραν τους κυανέρυθρους να πασχίζουν στο τελευταίο ημίωρο του αγώνα για την προστασία του 2-0 και όχι την εδραίωσή του.

Η Σοσό δεν ήταν όσο επικίνδυνη απαιτούσε ο αγώνας, αλλά μ’ ένα αυτογκόλ στην πλάτη, οι Νεοσμυρνιώτες όφειλαν να ‘ναι προσεκτικοί και ν’ αποφύγουν τα ανεπίτρεπτα ρίσκα. Αφού ο Κρέσιτς δεν χρειάστηκε να επέμβει και ο Τούρκος Ερντίνκ σπατάλησε την τελευταία πιθανότητα των “σοσαλιέν”, η ελληνική ομάδα έλαβε το σήμα για την έναρξη των ξέφρενων πανηγυρισμών που κράτησαν για αρκετή ώρα.

Η είσοδός στους ομίλους μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης δεν ήταν αμελητέο επίτευγμα.