Οι στιγμές τελικών Champions League που κανείς δεν θα ξεχάσει

Περαιτέρω ανάλυση είναι αχρείαστη. Ο 64ος τελικός στην ιστορία της διοργάνωσης μεταξύ της Τότεναμ και της Λίβερπουλ στο ‘Wada Metropolitano’, ο δεύτερος μεταξύ δύο αγγλικών ομάδων, αναδεικνύει εξ αριθμού τα χρόνια ύπαρξης του θεσμού, από το 1955 δηλαδή, που άρχισε η διοργάνωση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης. Ο σύγχρονος αθλητισμός χρωστάει ούτως ή άλλως ευεργεσία στους Γάλλους, οι οποίοι έπαιξαν τον ρόλο τους για να αναβιώσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και να γίνει το Παγκόσμιο Κύπελλο, και το Κύπελλο Πρωταθλητριών δεν αποτελεί εξαίρεση.

Οι Γουλβς νίκησαν τη Σπαρτάκ Μόσχας 4-0 στο ‘Μολινό’ στις 16 Νοεμβρίου 1954 και αγγλικές εφημερίδες βγήκαν με πρωτοσέλιδα που μιλούσαν για την καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Ο Γκαμπριέλ Ανό, δημοσιογράφος της εφημερίδας ‘L’Equipe’, στην οποία έχει θητεύσει ο μαικήνας της ελληνικής (αθλητικής) δημοσιογραφίας, έριξε την ιδέα: “Αφού λέτε ότι είστε η καλύτερη ομάδα στον κόσμο, γιατί δεν πάτε στη Μόσχα για να αποδειχθεί;” Στις 7 Αυγούστου, η Σπαρτάκ νίκησε 3-0 τους ‘λύκους’ κι αν απάντηση στο ερώτημα δεν δόθηκε, το Κύπελλο Πρωταθλητριών είχε μπει στα μπετά.

Οι τελικοί ήταν πάντα η επιτομή της διοργάνωσης, ανεξαρτήτως αν τα διπλά παιχνίδια μεταξύ των δύο καλύτερων ομάδων της εκάστοτε χρονιάς είχαν πιο πολύ ενδιαφέρον το χρονικό διάστημα που ο ‘μίτος’ κυλούσε δείχνοντας τον δρόμο προς την ελευθερία και το δράμα ξεχείλιζε. Παρατίθενται, επιγραμματικά, Θεός φυλάξοι, 64 σπουδαίες στιγμές από τους τελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

1. Το γκολ του Ρόναλντ Κούμαν στο 112′ της παράτασης του τελικού του 1992, μεταξύ Μπαρτσελόνα και Σαμπντόρια στο ‘Γουέμπλεϊ’. Ήταν το τελευταίο γκολ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και το πρώτο γκολ σε τελικό Champions League, καθώς η διοργάνωση ήταν πειραματική και η ονοματοδοσία δόθηκε μετά. Ήταν το πρώτο.

2. Το πέναλτι του Στέφαν Έφενμπεργκ στη διαδικασία με τη Βαλένθια, το 2001 στο Σαν Σίρο (1-1, 5-4 πεν.). Οι Ισπανοί αποτέλεσαν την πρώτη και μόνη ομάδα που έχασε σε δύο διαδοχικούς τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών, μετά από το 0-3 της Ρεάλ τον προηγούμενο χρόνο στο Παρίσι.

3. Το τακουνάκι του Ραμπάχ Ματζέρ στον τελικό Πόρτο-Μπάγερν 2-1 το 1987, στο ‘Πράτερ’ της Βιέννης. Η Πόρτο ισοφάρισε το ματς και με το γκολ του Ζουαρί κατέκτησε το τρόπαιο. Ο Αλγερινός, δε, πήρε την εκδίκησή του για το Δυτική Γερμανία-Αυστρία 1-0 του 1982, το χειρότερο παιχνίδι του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που άφησε την εθνική ομάδα της χώρας του εκτός 2ου γύρου της διοργάνωσης της Ισπανίας.

4. Ο πρώτος Γιουγκοσλάβος που σήκωσε τρόπαιο. Ο Βέλιμπορ Βάσοβιτς, στις 2 Ιουνίου 1971, όταν ο Άγιαξ νίκησε τον Παναθηναϊκό στο ‘Γουέμπλεϊ’. Ο Γιουγκοσλάβος, που λογίζεται ως εκ των επί του πρακτέου εφευρετών του ‘Totaalvoetbal’ είχε σκοράρει μία 5ετία πριν, στην ήττα της Παρτίζαν από τη Ρεάλ Μαδρίτης με 1-2.

5. Το κακό κάρμα των Ντράγκαν Στόικοβιτς και Ζαν Πιερ Παπέν. Ο πρώτος πήρε μεταγραφή στη Μαρσέιγ το καλοκαίρι του 1990, μόνο και μόνο για να συναντηθεί με την προηγούμενη ομάδα του, τον Ερυθρό Αστέρα, στο ‘Σαν Νίκολα’ του Μπάρι έναν χρόνο μετά, να μπει αλλαγή στο 112′ και να αστοχήσει σε πέναλτι κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, όταν η ‘Ζβέζντα’ κατέκτησε το τρόπαιο (0-0, 5-3 πεν.). Ο Παπέν, δε, βρέθηκε στη Μίλαν το καλοκαίρι του 1992, μόνο για να δει την πρώην ομάδα του, Μαρσέιγ, να νικά 1-0 τους ‘ροσονέρι’ στον τελικό του πρώτου επίσημου Champions League. Ο δεύτερος, πάντως, κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο, έναν χρόνο μετά.

6. Η αποβολή του Γενς Λέμαν στο Παρίσι, το 2006. Ο Γερμανός υπέπεσε σε ποινή, σε μία φάση που κατέληξε σε γκολ για την Μπαρτσελόνα, ωστόσο ο Νορβηγός διαιτητής Τέριε Χάουγκε προτίμησε να δώσει το φάουλ και να αποβάλει τον τερματοφύλακα της Άρσεναλ. Ο Σολ Κάμπελ έβαλε μπροστά τους Λονδρέζους, πριν ο Σαμουέλ Ετό και ο Ζουλιάνο Μπελέτι πετύχουν, μούσκεμα από τη βροχή, τα γκολ της ανατροπής για τους Καταλανούς.

7. Το ‘λευκό μπαλέτο’. Έτσι αποκλήθηκε η Ρεάλ Μαδρίτης μετά από το 7-3 επί της Άιντραχτ Φρανκφούρτης στη Γλασκώβη, το 1960. Ο Φέρεντς Πούσκας, που η Ίντερ τον είχε κόψει γιατί ήταν… μεγάλος, πέτυχε 4 γκολ κι ο Αλφρέδο ντι Στέφανο 3, για το 5ο διαδοχικό Κύπελλο Πρωταθλητριών των ‘μερέγκες’.

8. Το γκολ του Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς στο 4-0 της Μίλαν επί της Μπαρτσελόνα στην Αθήνα, το 1994.

9. Η φόρμα του σπουδαίου Ερνστ Χάπελ, πρώτου προπονητή που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών με δύο διαφορετικές ομάδες, την οποία φόρεσε για να κοουτσάρει το Αμβούργο στη νίκη του 1-0 επί της Γιουβέντους στο νεότευκτο ΟΑΚΑ, που κρίθηκε από την εντυπωσιακή βολίδα του Φέλιξ Μάγκατ.

10. Η Νότιγχαμ Φόρεστ. Με τα δύο 1-0, επί της Μάλμε το 1979 και του Αμβούργου το 1980, παραμένει η μόνη ομάδα με δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών και μόνο ένα πρωτάθλημα στη χώρα της.

11. Οι Σαντσίς. O Μανουέλ Σαντσίς Μαρτίνεθ σήκωσε το Κύπελλο Πρωταθλητριών για τη Ρεάλ Μαδρίτης το 1966, όταν νίκησε με 2-1 την Παρτίζαν στον τελικό του ‘Χέιζελ’ στις Βρυξέλλες. Ο Μανουέλ Σαντσίς Χοντιγιουέλο, γιος του, ήταν ο αρχηγός της Ρεάλ στο αμέσως επόμενο τρόπαιό της, το 1998, με τη νίκη 1-0 επί της Γιουβέντους στο Άμστερνταμ.

12. Το ‘Χέιζελ’. Η τραγωδία, η εγκληματική βέλγικη αβλεψία να έχουν τους οπαδούς των Λίβερπουλ και Γιουβέντους στην ίδια κερκίδα, οι 39 νεκροί, το πέναλτι του Μισέλ Πλατινί για την ποινή που κέρδισε ενώ ήταν εκτός περιοχής ο Ζμπίγκνιεβ Μπόνιεκ, η τιμωρία των αγγλικών ομάδων και η εκ βάθρων αλλαγή του ποδοσφαίρου στο Νησί. Ένας καταραμένος τελικός, στις 29 Μαΐου 1985.

13. Τα 4 πέναλτι που έπιασε ο Χέλμουτ Ντουκαντάμ στη Σεβίλλη το 1986, για λογαριασμό της Στεάουα, στον τελικό με την Μπαρτσελόνα (2-0 πεν.).

14. Το σόλο του Τζορτζ Μπεστ στην παράταση του τελικού Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπενφίκα 4-1 (1-1 κ.δ.) στο ‘Γουέμπλεϊ’ το 1968. Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι εκπληρώθηκαν οι… Γραφές, δηλαδή τα λόγια του Ματ Μπάσμπι μετά από το αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου στις 6 Φεβρουαρίου 1958, όταν ξεκληρίστικαν οι ‘μπέμπηδές’ του. Δέκα χρόνια είχε δώσει ο σπουδαίος Σκωτσέζος για να πάρει η Γιουνάιτεντ το τρόπαιο με τα μεγάλα ‘αυτιά’.

15. Η αλλαγή φρουράς. Στο 5-3 της Μπενφίκα επί της Ρεάλ Μαδρίτης το 1962, ο Πούσκας είχε δώσει τη φανέλα του στον Εουσέμπιο, χρίζοντας τον Πορτογάλο από τη Μοζαμβίκη διάδοχό του στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

16. Το “βας” (μετάφραση: τι) του Άριεν Ρόμπεν, μετά από το γκολ του που χάρισε το τρόπαιο στην Μπάγερν Μονάχου, στον τελικό με την Ντόρτμουντ το 2013. Ο Ολλανδός είχε θεωρηθεί υπεύθυνος για την απώλεια του τροπαίου την προηγούμενη χρονιά, στον τελικό με την Τσέλσι μέσα στο Μόναχο.

17. Το ευφυές πλασέ του Ντέκο στο 3-0 της Πόρτο επί της Μονακό το 2004, το πρώτο αίμα του Ζοζέ Μουρίνιο. Ο πρώτος Έλληνας που έπαιξε σε τελικό Champions League (και Κυπέλλου Πρωταθλητριών, εξαιρουμένων των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού το 1971), Άκης Ζήκος.

18. Η… πλάκα της Φέγενορντ. Με προπονητή τον Χάπελ, έγινε η πρώτη ολλανδική ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών με το 2-1 επί της Σέλτικ στο Σαν Σίρο του Μιλάνου το 1970. Αμέσως, κατέφθασε ο Άγιαξ, αλλά αυτή η πρωτιά είχε προεξοφληθεί.

19. Το… τρέκλισμα του Μπρους Γκρόμπελαρ στα πέναλτι, όταν η Λίβερπουλ νίκησε τη Ρόμα μέσα στο ‘Ολίμπικο’ το 1984 (1-1, 4-2 πεν.).

20. Η απίστευτη εμφάνιση του αναπληρωματικού τερματοφύλακα της Άστον Βίλα, Νάιτζελ Σπινκ, στο 1-0 επί της Μπάγερν το 1982, με το γκολ του Πίτερ Γουίδ στο 67′, στο Ρότερνταμ. Ο Σπινκ αντικατέστησε τον τραυματία Ρίμερ στο 9′ εκείνου του τελικού και αυτή ήταν η μοναδική αλλαγή που έκανε ο προπονητής των Άγγλων, Τόνι Μπάρτον.

21. Κλάρενς Ζέεντορφ. Ο Ολλανδός, με ρίζες από το Σουρινάμ, είναι ο μόνος ποδοσφαιριστής που έχει κατακτήσει το Champions League με 3 διαφορετικές ομάδες. Με τον Άγιαξ το 1995, με τη Ρεάλ Μαδρίτης το 1998, με τη Μίλαν το 2003 και το 2007.

22. Το γκολ του Χανς Γκέοργκ Σβάρτσενμπεκ στο 120′ του 1ου τελικού της Μπάγερν Μονάχου με την Ατλέτικο Μαδρίτης στο ‘Χέιζελ’. Ένα σουτ-προσευχή, που ισοφάρισε το τέρμα του Λουίς Αραγονιές στο 114′. Ο ένας και μοναδικός διπλός τελικός της ιστορίας, που κατέληξε στο εντυπωσιακό 4-0 των Βαυαρών, για το πρώτο τρόπαιό τους, δύο μέρες αργότερα, ήταν γεγονός.

23. Το διαγώνιο πλασέ του Άλαν Κένεντι στο Παρίσι, για το Λίβερπουλ-Ρεάλ Μαδρίτης 1-0. Το ματς που ο Σάμι Λι ‘δάγκωσε’ τον Ούλι Στίλικε και ένας διεμβολισμός της άμυνας στο 82′ έδωσαν το 3ο Κύπελλο Πρωταθλητριών στους ‘reds’. Ήταν το 5ο διαδοχικό τρόπαιο αγγλικής ομάδας και την επόμενη χρονιά η Άστον Βίλα τα έκανε 6, μία κυριαρχία ανεπανάληπτη ως τώρα.

24. Η φυγή του Μουρίνιο. Σε κάθε έναν από τους δύο τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών που νίκησε, το 3-0 της Πόρτο επί της Μονακό και το 2-0 της Ίντερ επί της Μπάγερν, το 2004 και το 2010 αντιστοίχως, ο Πορτογάλος δεν βγήκε στο γήπεδο για τα επινίκια. Για την ακρίβεια, ήταν ήδη φευγάτος. Την πρώτη φορά για την Τσέλσι και τη δεύτερη για τη Ρεάλ Μαδρίτης.

25. Έκτορ Φρανθίσκο Χέντο. Ο μόνος ποδοσφαιριστής στην ιστορία που έχει 6 Κύπελλα Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης, απαξάπαντα με τη Ρεάλ Μαδρίτης (1956-60, 1966).

26. Το βολ πλανέ του Ζινεντίν Ζιντάν στη Γλασκώβη το 2002, για το Ρεάλ Μαδρίτης-Λεβερκούζεν 2-1.

Το Pod-όσφαιρο θεωρεί ότι το γκολ του Ζιντάν δεν είναι το κορυφαίο του θεσμού. Άκου ποιο είναι

27. Το γλίστρημα του Τζον Τέρι στη Μόσχα, όταν ο αρχηγός της Τσέλσι είχε την ευκαιρία με ό,τι έμοιαζε το τελευταίο πέναλτι της διαδικασίας να χαρίσει το τρόπαιο που επί 5ετία έψαχνε η ομάδα του απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το σουτ πήγε στο δοκάρι, ο Έντβιν φαν ντερ Σαρ απέκρουσε εκείνο του Νικολά Ανελκά και ο Κριστιάνο Ρονάλντο, που είχε σκοράρει στην κανονική διάρκεια αλλά είχε χάσει το πέναλτί του, πήρε το πρώτο από τα 5 τρόπαια που έχει κατακτήσει.

28. Η 360 roulette του δεξιού μπακ-χαφ-εξτρέμ Κάρλες Πουγιόλ στο 86′ του τελικού της Ρώμης, στο Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2-0, το 2009. Τόσο δυνατοί ήταν οι ‘μπλαουγκράνα’.

29. Η κεφαλιά του Τζόνι Ρεπ στο 5′ του τελικού του Άγιαξ με τη Γιουβέντους στο Βελιγράδι, το 1973. Σε ένα ματς που πιθανότατα οι Ολλανδοί θα νικούσαν 4-0 αν το ήθελαν, το παιχνίδι κρίθηκε πολύ νωρίς. Ο τελικός που οι παίκτες του Άγιαξ πήγαν διακοπές μαζί με τις συζύγους τους, κρίθηκε από έναν ποδοσφαιριστή που εκείνη τη χρονιά πήρε το πρώτο και μόνο τρόπαιό του. Στην Ολλανδία αποδοκίμασαν τη συνολική απάθεια της μεγάλης ομάδας του Στέφαν Κόβατς, ο οποίος κάπνιζε στον πάγκο, και αυτό το 3ο διαδοχικό κύπελλο ήταν το τελευταίο αυτής της φουρνιάς.

30. Η αφιέρωση του Σάντρο Ματσόλα στον αδικοχαμένο πατέρα του, Βαλεντίνο, μετά απο΄τη νίκη της Ίντερ επί της Ρεάλ Μαδρίτης με 3-1 στον τελικό του ‘Πράτερ’ της Βιέννης το 1964, το πρώτο από τα δύο διαδοχικά τρόπαια που κατέκτησε. Ο σπουδαίος Ιταλός μεσοεπιθετικός, αντίπαλό δέος του Τζιάνι Ριβέρα σε ό,τι θεωρείται το σημείο έναρξης του προπατορικού αμαρτήματος για τα δεκάρια που έπρεπε να παίζουν στην ενδεκάδα της εθνικής Ιταλίας, σκόραρε δις και θυμήθηκε τον πατέρα του και τη θαυμάσια ομάδα της Τορίνο. Η ‘γκρανάτα’ δεν ανένηψε μετά από το θανατηφόρο αεροπορικό δυστύχημα στη Σουπέργκα της Ιταλίας, στις αρχές του Μάη 1949.

31. Το τακουνάκι του Αλεσάντρο ντελ Πιέρο, που μείωσε σε 1-2 το σκορ για τη Γιουβέντους, στον τελικό του Μονάχου με την Μπορούσια Ντόρτμουντ. Μπορεί η ‘Γηραιά Κυρία’ να μην επανέλαβε την επιτυχία του δεύτερου χρόνου, αλλά το γκολ είναι αξιομνημόνευτο.

32. Η ασύλληπτη επιστροφή της Λίβερπουλ στον τελικό του 2005 στην Κωνσταντινούπολη, μέσα σε 6′, με την κεφαλιά του Στίβεν Τζέραρντ, το σουτ του Βλάντιμιρ Σμίτσερ και την προβολή του Τσάμπι Αλόνσο, μετά από την απόκρουση του Ντίντα σε πέναλτι του ίδιου. Η Μίλαν προηγείτο 3-0 και οι οπαδοί της Λίβερπουλ, που δεν είχαν παρατήσει το παιχνίδι ούτε στο… ημίχρονο, βρέθηκαν σε φρενίτιδα.

33. Οι δύο χαμένοι τελικοί του Κάρλος Μόζερ στα πέναλτι. Πρώτα το 1988, όταν ο Χανς φαν Μπρόικελεν απέκρουσε το χτύπημα του Αντόνιο Βελόσο και η Αϊντχόφεν νίκησε την Μπενφίκα 6-5 (0-0 κ.δ.), έπειτα το 1991, όταν ο Ερυθρός Αστέρας νίκησε τη Μαρσέιγ 5-3 (0-0 κ.δ.) στο Μπάρι. Ήταν ο πρώτος και έχει παραμείνει ο μόνος ποδοσφαιριστής που έχει χάσει δύο φορές με τέτοιον τρόπο στη διαδικασία.

34. Η κακιά μοίρα της Μπαρτσελόνα στην Αθήνα. Για τη Μίλαν δεν θα έπαιζαν οι Φράνκο Μπαρέζι και Αλεσάντρο Κοστακούρτα και ο Γιόχαν Κρόιφ, προπονητής των Καταλανών, είχε δηλώσει “είμαι ο γιος του Θεού”, ενώ κατά την άφιξη στο αεροδρόμιο, ο Ρομάριο είχε πει “αφιερώνω αυτό το τρόπαιο στον πατέρα μου”. Οι ‘ροσονέρι’ συνέτριψαν με 4-0 τους ‘μπλαουγκράνα’, με τα δύο γκολ του Ντανιέλε Μασάρο, το… ποίημα του Σαβίτσεβιτς και το πλασέ του Μαρσέλ Ντεσαγί, ο οποίος θέρισε το γήπεδο για το πλασέ του θριάμβου της ομάδας του Φάμπιο Καπέλο.

35. Ο Μισέλ Λεμπλόν. Έτσι ονομαζόταν ο ντόπιος ποδοσφαιριστής της Ρεμς που ήταν ο πρώτος που σκόραρε σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στο 6′ του ματς στο ‘Παρκ ντε Πρενς’ με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ωστόσο, η ομάδα της ισπανικής πρωτεύουσας κατέκτησε το τρόπαιο, με το χορταστικό 4-3.

36. Οι Μαλντίνι. Ο Τσέζαρε ήταν ο αρχηγός της Μίλαν του σπουδαίου Νέρεο Ρόκο, που πήρε το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών της το 1963 με τα δύο γκολ του Ζοζέ Αλταφίνι στο 2-1 επί της Μπενφίκα στο ‘Γουέμπλεϊ’. Ο γιος του, Πάολο, έγινε η κινητή ιστορία της δεύτερης πολυνίκη του θεσμού. Ήταν παρών το 1989 στο 4-0 με τη Στεάουα, το 1990 στο 1-0 με την Μπενφίκα, το 1994 στο 4-0 με την Μπαρτσελόνα, το 2003 στο ‘Ολντ Τράφορντ’, στην επικράτηση επί της Γιουβέντους στα πέναλτι (0-0, 3-2 πεν.), το 2007 στο 2-1 επί της Λίβερπουλ στην Αθήνα. Επίσης, έχει 3 ήττες σε τελικούς: το 0-1 από τη Μαρσέιγ το 1993, το 0-1 από τον Άγιαξ στη Βιέννη το 1995 και την απίστευτη ψυχρολουσία από τη Λίβερπουλ, στον τελικό της Κωνσταντινούπολης (3-3, 3-2 πεν.). Έχει 8 τελικούς, μόνο ο Χέντο πέτυχε τον ίδιο αριθμό εμφανίσεων.

37. Το βολ πλανέ του Μάριο Μάντζουκιτς στον τελικό της Ρεάλ με τη Γιουβέντους το 2017 στο Κάρντιφ (1-4).

38. Η κεφαλιά του Ντιντιέ Ντρογκμπά στο 88′ και το χαμένο πέναλτι του Ρόμπεν στην παράταση του τελικού του 2012 στο Μόναχο, όταν η Τσέλσι, η οποία είχε δραπετεύσει από τη Βαρκελώνη με την πρόκριση, κατέκτησε το Champions League, στο δεύτερο τελικό που έχασε ομάδα στην έδρα της (1-1, 4-3 πεν.), μετά από εκείνον του ‘Ολίμπικο’ το 1984, όταν η Λίβερπουλ νίκησε τη Ρόμα με σχεδόν ίδιο σκορ (1-1, 4-2 πεν.).

39. Η Σέλτικ, που φέρει τον τίτλο της πρώτης ομάδας που κέρδισε το τρόπαιο για το Νησί, το 1967, δηλαδή έναν χρόνο πριν τα καταφέρει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με το 2-1 επί της Ίντερ στη Λισαβόνα.

40. Το… τρέκλισμα του Γέρζι Ντούντεκ στα πέναλτι του τελικού του 2005. Μετά από τον Γκρόμπελαρ, ο Πολωνός ‘σφράγισε’ τα πνευματικά δικαιώματα της πατέντας για τη Λίβερπουλ και έριξε τους Σερζίνιο, Αντρέα Πίρλο και Αντρέι Σεφτσένκο σε… κενά αέρος.

41. Το απίθανο εν στάσει πλασέ του Νταβίντ Βίγια που συνόδευσε το golazo του Λιονέλ Μέσι στο 3-1 της Μπαρτσελόνα επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο ‘Γουέμπλεϊ’, το 2011.

42. Η θλιβερή ιστορία του Μάρκο φαν Μπάστεν. Λέγεται ότι ο σπουδαίος Ολλανδός εκβιάστηκε από τον ίδιο τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι για να παίξει στον τελικό του 1993 με τη Μαρσέιγ, για λογαριασμό της Μίλαν, και αυτή η ήττα ήταν το ‘κύκνειο άσμα’ του με ποδοσφαιρική φανέλα.

43. Ο πρώτος που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών ως παίκτης και προπονητής: Μιγκέλ Μουνιόθ. Χρειάστηκαν μόλις 5 τελικοί για να σπάσει αυτό το ρεκόρ. Ο Μουνιόθ ήταν αρχηγός της Ρεάλ που πήρε τα δύο πρώτα τρόπαια, το 1956 με τη Ρεμς και το 1957 με το 2-0 επί της Φιορεντίνα στο ‘Σαντιάγκο Μπερναμπέου’, ήταν προπονητής της ομάδας στον πειστικό τελικό του 1960 απέναντι στην Άιντραχτ.

44. Το γκολ του Λαρς Ρίκεν στον τελικό του 1997. Ο Γερμανός είχε μπει ως αλλαγή στο 67′ από τον Ότμαρ Χίτσφελντ και 4 λεπτά μετά ακούμπησε για πρώτη φορά την μπάλα, για να κάνει το πλασέ με το οποίο κρέμασε τον Άντζελο Περούτσι και έχρισε πρωταθλήτρια Ευρώπης την Ντόρτμουντ απέναντι στη Γιουβέντους (3-1).

45. Η πειστική παράσταση του Άγιαξ το 1972 επί της Ίντερ στο Ρότερνταμ (2-0), που αποκλήθηκε ‘ο θάνατος του Κατενάτσιο’. Αρχηγός της ομάδας, ο σπουδαίος εξτρέμ με το ονοματεπώνυμο Πιτ Κάιζερ.

46. Η κατάρα του Μπέλα Γκούτμαν. Ο Ούγγρος με εβραϊκές ρίζες, ένας από τους 3 εφευρέτες του ρόμβου (οι άλλοι δύο, ο Γκούσταβ Σέμπες και ο Μάρτον Μπούκοβι), καταράστηκε την Μπενφίκα, όταν η διοίκησή της αρνήθηκε να του αυξήσει το μισθό, μετά από τα 2 διαδοχικά Κύπελλα Πρωταθλητριών (3-2 την Μπαρτσελόνα το 1962, 5-3 τη Ρεάλ το 1963), να μην πάρει ευρωπαϊκό τρόπαιο για τα επόμενα 100 χρόνια. Οι ‘αετοί’ έχουν παίξει από τότε 8 ευρωπαϊκούς τελικούς, με την κατάρα ακόμα να… τρέχει και το ξόρκι να μην έχει βρεθεί. Ο δε μισερός επιζών του Άουσβιτς έφτασε να προπονεί τον Παναθηναϊκό το 1967, δηλαδή τη χρονιά που ο Μπούκοβι έφυγε από τον Ολυμπιακό, και ο αστικός μύθος αναφέρει ότι απολύθηκε όταν συνελήφθη… κοιμώμενος στην κυριολεξία στον πάγκο.

47. Η απόλυτη απόδραση: τα δύο γκολ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από δύο αλλαγές, τον Τέντι Σέριγχαμ και τον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ, στις καθυστερήσεις του τελικού στη Βαρκελώνη το 1999 με την Μπάγερν (2-1).

48. Οι Φαν Πράαχ. Ο Γιαν ήταν πρόεδρος του Άγιαξ στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν κάτεκτησε τα 3 συνεχόμενα, ο γιος του, Μίχαελ, ήταν ο ισχυρός άντρας της ομάδας όταν πήρε το 4ο και τελευταίο της ως τώρα, το 1995 στη Βιέννη, με το γκολ του Πάτρικ Κλάιφερτ επί της Μίλαν (1-0).

49. Το ‘ψαλιδάκι’ του Γκάρεθ Μπέιλ, στο 3-1 της Ρεάλ επί της Λίβερπουλ στο Κιέβο, για το 13ο τρόπαιό της. Μπόνους, το 2ο γκολ του, με τη μεγαλειώδη γκάφα του μοιραίου Λόρις Κάριους, που έφταιγε και στο πρώτο, του Καρίμ Μπενζεμά, που ανάγκασε τους ‘κόκκινους’ να δώσουν 70.000.000 ευρώ για να αποκτήσουν τον Άλισον.

50. Η κεφαλιά του Σέρχιο Ράμος στο 94′ του τελικού με την Ατλέτικο το 2014, που ισοφάρισε το ματς και το έστειλε στην παράταση. Εκεί, με μία αντίπαλο αποδεκατισμένη, η οποία προηγείτο για 58 λεπτά με το γκολ του Ντιέγο Γοδίν και που αναγκάστηκε να παίξει χωρίς το βασικό φορ της, Ντιέγκο Κόστα, που τραυματίστηκε στο 9′, έφτασε στο 4-1 και την τελική επικράτηση.

51. Η απίστευτη ευκαιρία του Σεφτσένκο στο 118′ της παράτασης στην Κωνσταντινούπολη με τη Μίλαν, με τη διπλή επέμβαση του Ντούντεκ, πρώτα στην κεφαλιά και έπειτα σε μία εξ επαφής προβολή

52. Τα 25 λεπτά του Ίκερ Κασίγιας στον τελικό του 2002 επί της Λεβερκούζεν. Ο Ισπανός, στα 21 του, μπήκε αλλαγή στο ματς για λογαριασμό της Ρεάλ Μαδρίτης μετά από τον τραυματισμό του Θέσαρ Σάντσεθ.

53. Οι μεγάλοι τιμωρημένοι: ο Ρόι Κιν, ο Πάβελ Νέντβεντ και ο Πολ Σκόουλς έχασαν τους τελικούς το 1999, το 2003 και το 2008, λόγω καρτών.

54. Οι Μοράτι. Ο Άντζελο πήρε 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών ως πρόεδρος της Ίντερ, το 1964 και το 1965. Την επιτυχία επανέλαβε από το ίδιο πόστο ο γιος του, Μάσιμο, το 2010.

55. Επτά ομάδες έχουν κάνει το αυθεντικό treble (Κύπελλο Πρωταθλητριών, πρωτάθλημα, κύπελλο): η Σέλτικ (1967), ο Άγιαξ (1972), η Αϊντχόφεν (1987), η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999), η Μπαρτσελόνα (2009, 2015), η Μπάγερν (2013).

56. Η συγκλονιστική εμφάνιση του Μπαρέζι στο παιχνίδι της Μίλαν με την Μπενφίκα στη Βιέννη το 1990. Με το γκολ του Φρανκ Ράικαρντ, οι ‘ροσονέρι’ πήραν για 2η διαδοχική φορά το τρόπαιο και το ρεκόρ κράτησε 27 χρόνια, ώσπου η Ρεάλ Μαδρίτης να το κάνει στο παιχνίδι με τη Γιουβέντους.

57. Η νίκη της Ρεάλ επί της Μίλαν με 3-2, στο ‘Χέιζελ’ των Βρυξελλών. Ο πρώτος τελικός που πήγε στην παράταση. Το νικητήριο γκολ πέτυχε στο 107′ ο Χέντο.

58. Το απόλυτο αξιοπερίεργο, ότι ο Ρονάλντο όχι μόνο δεν έχει κατακτήσει το τρόπαιο του Champions League, αλλά δεν έχει παίξει και σε τελικό. Η μία φορά που βρέθηκε στην αποστολή ομάδας που κατέκτησε το τρόπαιο ήταν το 2007, όταν η Μίλαν νίκησε 2-1 τη Λίβερπουλ στην Αθήνα, με τα γκολ του συναρπαστικού born to be offside Φιλίπο Ιντζάγκι, αλλά δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στη διοργάνωση.

59. Η Γιουβέντους. Έχει κατακτήσει 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών, αλλά έχει και 7 χαμένους τελικούς. Ακολουθεί η Μπάγερν με 5 χαμένους τελικούς.

60. Ο πανηγυρισμός του Γιανίκ Καράσκο, όταν ισοφάρισε στο 79′ το γκολ του Ράμος στο 15′ το 2016. Η Ατλέτικο έχασε στα πέναλτι από τη Ρεάλ Μαδρίτης (1-1, 5-3), αλλά ο Βέλγος το ευχαριστήθηκε φιλώντας τη σύζυγό του στην κερκίδα. Νέα ήθη και έθιμα.

61. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο έχει σκοράρει σε 3 τελικούς, εξαιρουμένου εκείνου του 2016 που έβαλε γκολ στη διαδικασία των πέναλτι. Τον κερδίζει άνετα ο Ντι Στέφανο, που έχει βάλει γκολ και στους πρώτους 5 τελικούς της Ρεάλ Μαδρίτης.

62. Το βολ πλανέ, μετά από κοντρόλ, του Ρούουντ Γκούλιτ στο 4-0 της Μίλαν επί της Στεάουα το 1989.

63. Ο Πούσκας είναι αυτός που έχει βάλει τα περισσότερα γκολ σε τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Μπορεί να γράφτηκε μόνο σε δύο, αλλά αυτό έγινε… 7 φορές, 4 στο 7-3 της Ρεάλ επί της Άιντραχτ το 1960 και 3 στο 5-3 της Μπενφίκα επί της Ρεάλ το 1962.

64. Οι ομάδες που έχουν φτάσει μία και μοναδική φορά σε τελικό, καλή ώρα όπως η Τότεναμ. Η Φιορεντίνα το 1957, η Φέγενορντ το 1970, ο Παναθηναϊκός το 1971, η Λιντς και η Σεντ Ετιέν, που έχασαν 0-2 και 0-1 αντιστοίχως από την Μπάγερν το 1975 και το 1976, η Γκλάντμπαχ και η Μπριζ το 1977 και το 1978, που έχασαν 1-3 και 0-1 από τη Λίβερπουλ, η Μάλμε το 1980, η Άστον Βίλα το 1982, η Ρόμα το 1984, η Αϊντχόφεν το 1988, ο Ερυθρός Αστέρας το 1991, η Σαμπντόρια το 1992, η Μονακό το 2004, η Άρσεναλ το 2006. Από αυτές τις 15, μόνο οι 4 έχουν καταφέρει να σηκώσουν το τρόπαιο με τα μεγάλα ‘αυτιά’ στο τέλος της βραδιάς.