Οι σκληροί και τα ‘δρεπάνια’ του ελληνικού ποδοσφαίρου
Γιάννης Καλιτζάκης ή Γιώργος Κολτσίδας; Ζε Ελίας ή Αριστοτέλης Φουντουκίδης; Σκληροί αμυντικοί που συχνά... διέλυαν αντιπάλους, σε μία κόντρα για την αναζήτηση του καλύτερου/χειρότερου της Α' Εθνικής. Ψήφισε στο poll του Contra.gr.
‘Και οι 9 ήταν υπέροχοι’ ή ‘Και οι 9 ήταν καθάρματα’. Ποδοσφαιρικές προσωπικότητες βγαλμένες από ταινίες των 80s, τότε που ο Ράμπο και ο Κομάντο ήταν οι αγαπημένοι ήρωες. Ή η μπάλα θα περνούσε ή ο επιθετικός, ποτέ κι οι δύο. Απλά πράγματα.
Έλληνες στόπερ και αμυντικοί μέσοι ενός ποδοσφαίρου που ήταν διαφορετικό ως προς την τεχνική αντίληψη. Τι build up και πράσινα άλογα; Τάκλιν (ενίοτε και στην καρωτίδα) και πάλι τάκλιν, σε κάθε γήπεδο, παντός καιρού. Με τη λάσπη και τα κοντά σορτσάκια να είναι το καλτ του πράγματος. Ποδοσφαιριστές που έκοψαν καριέρες, έκοψαν φάσεις, έκοψαν τον τσαμπουκά των αντιπάλων. ‘Δρεπανηφόρα’ της Α’ Εθνικής που είτε η κορμοστασιά είτε το look τους σου καθιστούσαν ξεκάθαρο ότι “δεν μπλέκεις”. Σε αυτούς προσθέσαμε έναν ξένο που δεν γινόταν να λείψει και φαίνεται μάλιστα να υπάρχει και μια νεότερη εκδοχή τους.
Αριστοτέλης Φουντουκίδης
Οι (κατά πολύ) παλαιότεροι ποδοσφαιρόφιλοι, όσοι δηλαδή τον πρόλαβαν να αγωνίζεται και είναι ακόμα στη ζωή, διηγούνται ότι με τη μύτη του παπουτσιού του χάραζε στο χορτάρι μια γραμμή. Από αυτήν ήταν ξεκάθαρο ότι δεν θα περνούσαν ποτέ μαζί η μπάλα και ο αντίπαλος, όσο ίδιος την υπερασπιζόταν. Ο Αριστοτέλης Φουντουκίδης και όχι Αρίσταρχος όπως λανθασμένα έγινε ευρέως γνωστός, ήταν ένας αμυντικός βράχος του ΠΑΟΚ, με το παρατσούκλι ‘ο τοίχος’. Διέθετε τρομερά σωματικά προσόντα, ήταν πολύ ικανός στον αέρα αλλά και στο πώς να κάνει τους αντιπάλους να μην τον πλησιάζουν σε κοντινή απόσταση. Από φόβο…
Γιώργος Παπαδόπουλος
“Έκοψε την μπάλα στον Ζάετς”, η φράση που θα συνοδεύει τον αμυντικό μέσο του Ηρακλή. Με ένα τρομακτικό μαρκάρισμα, που θα ζήλευε και το τελευταίο χωριό της Ουρουγουάης, χτυπάει τον Βέλιμιρ Ζάετς λίγο πριν από τον αγώνα του Παναθηναϊκού με τη Γιουβέντους το 1987 και κάπου εκεί άρχισαν να κυλούν στην οθόνη οι τίτλοι τέλους του ‘λαγού’. Ποτέ δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην κατάσταση που ήταν και ουσιαστικά εκείνο το ματς με τον Ηρακλή ήταν η αρχή του τέλους. Το παρατσούκλι του Παπαδόπουλου ήταν ο ‘μακελάρης των γηπέδων’, με θύματά του, μεταξύ άλλων, τους Κώστα Κολομητρούση και Γρηγόρη Παπαβασιλείου. Οι φίλοι του ‘γηραιού’ τον αποκαλούσαν ‘Μουμπάρακ’ και ήταν 12 φορές διεθνής!
Αλέξης Φαμπιάτος
Το 1987 παρακολουθήσαμε έναν από τους πιο σοκαριστικούς τραυματισμούς που ουδέποτε κέρδισε στην ιστορία τη θέση που του αναλογεί. Η ΑΕΚ έπαιζε με τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη και ο Σωτήρης Μαυροδήμος έπεσε θύμα του Αλέξη Φαμπιάτου. Ο σκληρός παίκτης του Απόλλωνα σώριασε τον αμυντικό της Ένωσης, ο οποίος έχασε τις αισθήσεις του, ενώ του γύρισε η γλώσσα. Οι παίκτες τραβούσαν τα μαλλιά τους, τα πλάνα ήταν συγκλονιστικά και σήμερα η σχετική είδηση θα συνοδευόταν από το κλισέ “προσοχή σκληρές εικόνες”. Ο Μαυροδήμος γλίτωσε από του Χάρου τα δόντια, αλλά υπήρχε και συνέχεια, αφού θεωρούσε σκόπιμο το χτύπημα του Φαμπιάτου με αποτέλεσμα ο Τύπος της εποχής να φιλοξενήσει εκτενή ρεπορτάζ για πολλές ημέρες.
Βάιος Καραγιάννης
Σκληρός, αλλά τίμιος. Όσο μπόι του έλειπε, τόσον τσαμπουκά είχε. Βάιος Καραγιάννης ή αλλιώς ‘το λιονταράκι από την Καρδίτσα’. Το φωτογραφικό στιγμιότυπο που τον δείχνει να ίπταται πάνω στον λαιμό του Ρομάριο με τις τάπες των παπουτσιών του παραμένει το highlight της καριέρας του. Το τρομερό είναι ότι ο Βραζιλιάνος της Αϊντχόφεν σηκώθηκε κανονικά έπειτα από αυτό το μαρκάρισμα και δεν ζήτησε ούτε κάρτα. Τίμια και αγνά πράγματα, ρομαντικό ποδόσφαιρο. Ο Καραγιάννης ήταν σκληρός αλλά και ικανός, καθώς έπαιξε σε 195 ματς μιας εποχής για την ΑΕΚ, ενώ αγωνίστηκε σε δύο παιχνίδια Παγκοσμίου Κυπέλλου 1994 με την Εθνική Ελλάδας.
Γιώργος Κολτσίδας
Μία 15ετία στον Άρη, ό,τι πιο πιστό έχει βγάλει το ελληνικό ποδόσφαιρο και ο τελευταίος παίκτης που… σκόραρε απέναντι στον Γιόζεφ Βάντσικ. Το γκολ δεν το είχε, είχε όμως τα τάκλιν και τους τσαμπουκάδες. Ή ο παίκτης ή η μπάλα. Από τους αμυντικούς που δεν είχαν τεχνική κατάρτιση ούτε ταχύτητα και τα ‘όπλα’ τους ήταν η σκληράδα, η δύναμη, το καλό άλμα. Από τους ποδοσφαιριστές που εκτός γηπέδων ήταν ήρεμος και όλοι είχαν να λένε τα καλύτερα για τον χαρακτήρα. Στο χορτάρι μεταμορφωνόταν, σαν άλλος Στίβεν Σιγκάλ.
Γιάννης Καλιτζάκης
Αφού το πιάσαμε με αυτό το είδος των στόπερ, τέτοιος ήταν ο ‘Νίντζα’ των ελληνικών γηπέδων. Τον έριξε στα βαθιά ο Βασίλης Δανιήλ και για σχεδόν μία 10ετία ήταν ο βασικός αμυντικός ογκόλιθος του Παναθηναϊκού. Όταν είχε την μπάλα, ο κόσμος έτρεμε για το αν θα κάνει σωστή πάσα, αλλά όταν την είχε ο αντίπαλος επιθετικός, δεν υπήρχε αμφιβολία για την κατάληξη της φάσης. Ικανός να κάνει τάκλιν που ξεκινούσαν από τη μία περιοχή για να φτάσουν στην άλλη. Δεν μασούσε, αρκεί να σταματήσει τον επιθετικό. Αν ψάχναμε τον Έλληνα Βίνι Τζόουνς, ο Καλιτζάκης θα φώναζε ‘παρών’.
Λάζαρος Σέμος
Δεν ήταν τόσο σκληρός για να βρίσκεται σε αυτήν την κατηγορία, αλλά έχει στο ενεργητικό του τον σοβαρό τραυματισμό του Ζιοβάνι και αυτό φτάνει. Ο Ολυμπιακός παίζει με τον Ηρακλή κι ο Βραζιλιάνος σούπερ σταρ αποχωρεί με ρήξη χιαστών. Ο -τότε προπονητής του Γηραιού- Άγγελος Αναστασιάδης παραδέχεται το λάθος του Σέμου και μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τον Ζιοβάνι, ενώ ο ίδιος ο ‘μάγος’ των Πειραιωτών χαρίζει μία Αγία Γραφή στον Σέμο ως ένδειξη συγχώρεσης. Πόσο πιο καλτ από αυτό;
Θανάσης Κολιτσιδάκης
Δεν ήταν επιπέδου Καλιτζάκη στη σκληράδα, ήταν ένα κλικ πιο κάτω, αλλά ως δίδυμο ήταν φόβος και τρόμος των αντιπάλων. Ο Θανάσης Κολιτσιδάκης είχε ένα άλλο χαρακτηριστικό: τους τσαμπουκάδες για να κόψει τον ‘βήχα’ των επιθετικών. ‘Αγαπημένος’ του ο Βασίλης Δημητριάδης, ενώ επικές ήταν κι οι μονομαχίες με τον Ίλια Ίβιτς. Το μακρύ μαλλί δεν του έδωσε τυχαία το παρατσούκλι ‘Κόναν’. Είχε μεγαλύτερη πονηριά στο παιχνίδι του σε σχέση με τον Καλιτζάκη, ενώ υπήρχαν αντίπαλοι που θεωρούσαν πως κάποιες στιγμές έπαιζε ‘ύπουλα’. Στη διάρκεια της καριέρας του είχε περισσότερες από 100 κίτρινες κάρτες και αποβλήθηκε 8 φορές (οι 5 με απευθείας κόκκινη).
Γιώργος Αμανατίδης
Και αυτός στην κατηγορία των αμυντικών που δεν το είχαν σχεδόν καθόλου με την τεχνική και προτιμούσαν το… καράτε, βγάζοντας το παντεσπάνι τους με τρέξιμο, κυνηγητό, τάκλιν και ελάχιστο ταλέντο. Λασπωμένος στους βούρκους των γηπέδων της Α’ Εθνικής, με μάτια φλογισμένα και σχεδόν πάντα γουρλωτά, δεν ‘μασούσε’ απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο. Επικές ήταν οι μάχες στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, επικές και οι μάχες με τον Νίκο Λυμπερόπουλο, του οποίου συνήθως αναλάμβανε το μαρκάρισμα.
Ζε Ελίας
Μία ειδική περίπτωση ξένου ποδοσφαιριστή στην Ελλάδα. Δεν ήταν αμυντικός, αλλά τα τάκλιν του θα ζήλευαν οι καλύτεροι αμυντικοί της κατηγορίας ‘δρεπάνια’. Ο Βραζιλιάνος ‘βαρούσε στο ψαχνό’ όταν ήθελε και έκοβε τη φόρα κάθε αντιπάλου. Βασικά, θα μπορούσε να του κόψει και τα πόδια. Υπήρχαν παιχνίδια του Ολυμπιακού που τον έβλεπες αφηνιασμένο και αναρωτιόσουν ποιο θα είναι το θύμα του. Από τα πιο σκληρά χαφ που πέρασαν από τα ελληνικά γήπεδα και από τα πιο χαρακτηριστικά λατινοαμερικανικά τάκλιν. Το ωμό, το… ρομαντικό, το θα-σου-δώσω-τα-πόδια-στο-χέρι τάκλιν μιας άλλης εποχής.
Τριαντάφυλλος Πασαλίδης
“Κύριοι διαιτητές, προσοχή σε αυτό το νέο δρεπάνι του ελληνικού ποδοσφαίρου, τον Τριαντάφυλλο Πασαλίδη. Θα κόψει τη μπάλα σε πολύ κόσμο”. Λόγια του Αλέξη Κούγια, ύστερα απ’ το τέλος του αγώνα Αστέρα Τρίπολης-Ολυμπιακού, όταν ο κεντρικός αμυντικός των Αρκάδων έκανε ένα τάκλιν από αυτά που αποκαλούνται career ending. Ελληνιστί, αυτά που κόβουν καριέρες. Το θύμα του ήταν ο Βραζιλιάνος μέσος Γκιλιέρμε, ο οποίος γλίτωσε τη μεγάλη ζημιά. Γενικώς, ο Πασαλίδης παίζει πολλές φορές πιο σκληρά από όσο θα έπρεπε κι ενώ είναι από τους νέους Έλληνες αμυντικούς, που έχουν μια ικανότητα με τη μπάλα στα πόδια.
