Οι Άγγλοι είχαν ομάδα αλλά ήταν παρανοϊκοί οικοδεσπότες

Η Αγγλία έκανε βήματα μπροστά σαν Εθνική Ομάδα. Σαν χώρα, πάλι δεν είμαστε καθόλου σίγουροι πως η εικόνα της ενθουσίασε τον υπόλοιπο κόσμο. Η ουσιαστική οικοδέσποινα του φετινού Euro, έβγαλε προς τα έξω πολλά από τα χαρακτηριστικά της βρετανικής κοινωνίας, για την οποία οι ίδιοι οι κάτοικοι του Ηνωμένου Βασιλείου αναρωτιούνται προς τα που βαδίζει.

Εντάξει αυτή τη φορά δεν μαχαιρώθηκε ένας Άγγλος φίλαθλος επειδή έμοιαζε με Γερμανό, όπως συνέβη στην πλατεία Τραφάλγκαρ το 1966, ούτε τα ταμπλόιντ κήρυξαν εθνικό πένθος την επομένη της αποτυχίας. Ωστόσο, ο ρατσισμός εμφανίστηκε με τον βανδαλισμό της τοιχογραφίας του Μάρκους Ράσφορντ στο Γουίτινγκτον, συνοικία του Μάντσεστερ, όπου γεννήθηκε ο άσος της Γιουνάιτεντ και ένας από τους τρεις μοιραίους παίκτες της Αγγλίας, στην διαδικασία των πέναλτι.

Ούτε κι οι άλλοι δυο που αστόχησαν, ο Μπακαγιό Σάκα και ο Τζέιντον Σάντσο γλίτωσαν από την εμετική επίθεση, μέσω των social media. Ναι μεν, αμέσως, εκδηλώθηκε ένα τεράστιο κύμα συμπαράστασης προς τους τρεις ποδοσφαιριστές των λιονταριών, που έχασαν τα ισάριθμα πέναλτι στον τελικό, όπως έγραφε ο Guardian, ωστόσο, το γεγονός ότι ο ραστισμός εμφανίζεται, πλέον, κανονικά στη ζωή της αγγλικής κοινωνίας είναι κάτι που ξεπερνάει τα όρια του ποδοσφαίρου.

Ο μόνος, που δεν επηρεάστηκε, βέβαια, είναι ο Μάρκους Ράσφορντ, ένας πραγματικός ακτιβιστής του ποδοσφαίρου, που φέτος έδωσε (και κέρδισε) μια τεράστια μάχη για τα δωρεάν σχολικά γεύματα, θυμίζοντας σε όλους τις καταβολές του, αλλά και το πόσο αναλλοίωτος έμεινε μέσα στο πέρασμα του χρόνου, ένα φτωχόπαιδο που μεγάλωσε χάρη στην κοινωνική πρόνοια και δεν ξέχασε, παρότι τώρα κερδίζει χιλιάδες λίρες την εβδομάδα. Στα εξυπνακίστικα σχόλια του αγγλικού κίτρινου Τύπου, είχε απαντήσει με μοναδικό τρόπο. Ανάλογη ήταν και η τοποθέτησή του στο twitter για τους ρατσιστές που μαγάρισαν την ωραία προσωπογραφία του σε ένα τοίχο του Γουίντιγκτον, αλλά και τους χιλιάδες που θέλησαν να τον υπερασπιστούν

Αλλά δεν ήταν μόνο η επίθεση στον Ράσφορντ και στους άλλους δυο μαύρους συμπαίκτες του, που έχασαν τα πέναλτι. Οι επιθέσεις σε Ιταλούς φιλάθλους, που έφαγαν ξύλο μετά τον τελικό αποθανατίστηκαν σε βίντεο που ανέβηκαν στις διάφορες πλατφόρμες, σε μεμονωμένα μεν, θλιβερά επεισόδια δε. Τα αγγλικά μέσα σημείωναν με απορία και τις εξαλλοσύνες των φιλάθλων πριν από τον τελικό, γράφοντας για μια χώρα που έχασε τα λογικά της πολλή ώρα πριν από την σέντρα.

Ένας χόρευε τσίτσιδος, άλλος κατέβαζε τα παντελόνια του και έβαζε ένα καπνογόνο στον ποπό του (!), ασυγκράτητοι μεθυσμένοι οπαδοί τραγουδούσαν το Sweet Caroline του Νιλ Ντάιμοντ, γενικώς υπήρχε ένα απίστευτο ξέσπασμα, κυρίως στο Λονδίνο, που βεβαίως μπορεί και να οφείλεται στους γενικότερους περιορισμούς που προηγήθηκαν λόγω του Covid 19. Μπορεί η Εθνική Αγγλίας, όπως έγραφαν τα ταμπλόιντ, "να ένωσε το αγγλικό έθνος", αυτό συνέβη όμως μόνο στην αντιμετώπιση που είχαν τα τρία λιοντάρια, στη διάρκεια του τουρνουά.

"Η κοινωνία μας παραμένει βαθιά διαιρεμένη, αφού ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας έχει κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του για βάλει από τη μια τους μεν και από την άλλη τους δε και μια ευρεία συντηριτικοποίηση εξακολουθεί να τη διαβρώνει σε όλα τα επίπεδα..." έγραφε ο Guardian και κάτι μας θυμίζει...

Μια άλλη Εθνική Αγγλίας

Σε αγωνιστικό επίπεδο, πάντως, οι Άγγλοι προχώρησαν πάρα πολύ, άσχετα αν η κουβέντα για τις επιλογές του Γκάρεθ Σαουθγκέιτ πριν από τη διαδικασία των πέναλτι συνεχίζει να απασχολεί τα βρετανικά μέσα. Μπορεί ο ομοσπονδιακός προπονητής να έκανε πράγματι λάθη, κρίνοντας βεβαίως εκ των υστέρων δεν μπορεί, ωστόσο, κανείς να παραγνωρίσει ότι:

✐ Παρουσίασε μια άλλη Εθνική Αγγλίας, πολύ πιο σοβαρή από εκείνες που βλέπαμε στο παρελθόν, με μεγάλη στοχοπροσήλωση και σχέδιο μέσα στο γήπεδο. Η φιλοσοφία του να εμφανιστεί μια συμπαγής ενδεκάδα, που μπορεί να μην ενθουσίαζε με το ποδόσφαιρό της, αλλά ήταν τόσο δεμένη, που πολύ δύσκολα της έβαζες γκολ, μεταμόρφωσε τα τρία λιοντάρια, από τη χαρά κάθε αντιπάλου, σε ένα δυσκολοκατάβλητο αντίπαλο. Η Αγγλία δέχθηκε μόλις δυο γκολ σε ολόκληρη τη διοργάνωση. Ένα από το φάουλ του Ντάρμσγκααρντ, στον ημιτελικό με τη Δανία κι άλλο ένα από τον Μπονούτσι στον τελικό, αφού πρώτα η μπάλα χτύπησε στο δοκάρι του Πίκφορντ και επέστρεψε πάνω στον Ιταλό αμυντικό.

✎ Προκρίθηκε σε ένα τελικό μετά από 55 χρόνια. Έπαιξε, μάλιστα, σε δεύτερο συνεχόμενο ημιτελικό μετά το 2018 και το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ποια η Αγγλία, που στα προηγούμενα 70 χρόνια είχε προκριθεί στους "4" μόλις τρεις φορές.

✏ Εμφάνισε ένα άκρως νεανικό σύνολο, που σίγουρα έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Αν σκεφτούμε ότι οι δυο μεγαλύτεροι σε ηλικία παίκτες της είναι ο Τζόρνταν Χέντερσον και ο Κάιλ Γουόκερ, καταλαβαίνουμε πως αυτή η ομάδα θα πρωταγωνιστεί και τα επόμενα χρόνια.

✐ Το τρικ του με τον Χάρι Κέιν να βγαίνει έξω από την περιοχή, δημιουργώντας χώρους για τον δαιμόνιο Στέρλινγκ, αν και απλό σε σύλληψη, δυσκόλεψε σχεδόν όλους τους αντιπάλους του, πλην της Ιταλίας, καθώς ο Μαντσίνι, έχοντας διαβάσει απόλυτα το παιχνίδι του σέντερ-φορ της Τότεναμ, όταν έπαιρνε την μπάλα έπεφταν πάνω του, όχι μόνο ο προσωπικός του φρουρός, Κελίνι, αλλά και οι διαθέσιμοι στον χώρο Ιταλοί διεθνείς. Αποτέλεσμα, εκτός της φάσης του γκολ, που έκανε γρήγορα την πάσα, συνήθως έχανε τον έλεγχο, ή στη χειρότερη του γινόταν φάουλ.

Προφανώς ο στόχος της Αγγλίας, είναι να πάρει, επιτέλους, και ένα μεγάλο τρόπαιο. Ο Σαουθγκέιτ το παραδέχθηκε στην τελευταία του συνάντηση με τους δημοσιογράφους τη Δευτέρα: "Όταν φτάνεις τόσο κοντά και χάνεις στα πέναλτι είναι πολύ πιο οδυνηρό. Νιώθω σα να μου έχουν τρυπήσει το στομάχι" είπε ο Άγγλος τεχνικός, που υπογράμμισε ότι η ομάδα του είχε τον απόλυτο έλεγχο στα πρώτα 45 λεπτά του αγώνα, άρχισε όμως σταδιακά να υποχωρεί "κι όταν οι αντίπαλοί μας έπαιξαν χωρίς σέντερ-φορ, με ψευτοεννιάρι τον Ισίνιε, πραγματικά μπερδευτήκαμε. Δεν θέλω να λέω ότι θα είμαστε έτοιμοι για ρεβάνς στο επόμενο μεγάλο τουρνουά, δηλαδή το παγκόσμιο κύπελλο του Κατάρ. Μπορεί να μην μοιάζει τόσο μακρινό, είναι όμως το ταξίδι μέχρι εκεί δύσκολο και επίπονο".

Εντάξει, η Αγγλία ήδη μετράει 3 νίκες (2-1 την Πολωνία και 5-0 το Σαν Μαρίνο εντός, 2-0 την Αλβανία εκτός) στον όμιλό της, που μετέχουν ακόμη Ουγγαρία και Ανδόρα, δύσκολα θα χάσει την πρώτη θέση, όμως ο Σαουθγκέιτ δεν μπορεί να σκέφτεται από τώρα το Μουντιάλ.

Πέραν των όσων πρόσφερε στην Αγγλία (και ήταν πολλά) θα πρέπει να προβληματιστεί και για δύο ακόμη σημαντικά γεγονότα:

• Την αδυναμία της ομάδας του, να εκμεταλλευτεί το ταλέντο και την ενέργεια δυο πολύ προικισμένων ποδοσφαιριστών, όπως ο Τζακ Γκρίλις και ο Τζέιντον Σάντσο
• Και την απόφασή του να στείλει στην άσπρη βούλα για το τελευταίο πέναλτι τον 19χρονο και τελείως άπειρο Μπακαγιό Σάκα, το χτύπημα του οποίο σχεδόν κατάπιε ο γιγαντόσωμος Ντοναρούμα.

Για το πρώτο μπορεί εύκολα να πει κανείς ότι ... έχει ο καιρός και τα τουρνουά που θα ακολουθήσουν θα δικαιώσουν τις προσδοκίες. Για το δεύτερο, τίποτε δεν μπορεί να πείσει κάποιον λογικό άνθρωπο ότι δεν θα μπορούσε να έχει επιλεγεί ένας διαφορετικός ποδοσφαιριστής, περισσότερο έμπειρος και με μεγαλύτερη συχνότητα στα χτυπήματα πέναλτι...