Ο Ζοζέ Μουρίνιο (έκανε πως) ξέχασε τον Παναθηναϊκό

Είναι θεμιτό να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι θυμάται τα πάντα. Η παρουσία του στο γήπεδο, μέσα στο παιχνίδι που αγαπάει τόσο πολύ ώστε να το αναφέρει συνεχώς, είναι η υπενθύμιση ότι τα απωθημένα δεν προσπερνιούνται με τους τίτλους ούτε καν με τις επιτυχίες. Η ανάλυση του Ζοζέ Μουρίνιο στο ‘Playbook’ του Netflix, μίας σειράς από περιπέτειες προπονητών, του οποίου ένας εκ των παραγωγών είναι ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, έρχεται να το υπενθυμίσει.

Πριν, καν, το 6-1 της Τότενάμ του (η οποία έχει βάλει 13 γκολ στα δύο τελευταία παιχνίδια της) στο ‘Ολντ Τράφορντ’ επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, από την οποία εκτιμά ότι δεν έφυγε ως αποτυχημένος και γι’ αυτό θριαμβεύει στον ρόλο του τιμωρού. Αλλά πριν το κοκοράκι αρχίσει τα κακαρίσματα, συνειδητοποιεί ότι δεν θα είναι το θέμα της εβδομάδας στην Αγγλία και πιθανώς καταφέρεται στον Γιούργκεν Κλοπ, τον προπονητή της Λίβερπουλ, ο οποίος είδε την ομάδα του να ηττάται 2-7 από την Άστον Βίλα. Τώρα θα μιλάνε όλοι για τους ‘χωριάτες’ και την κρίση στην πρωταθλήτρια και ο ‘Νοσφεράτου’ του Μάντσεστερ θα περάσει σε δεύτερη μοίρα. Κάποια στιγμή ο Πορτογάλος θα τα σχολιάσει, με καυστικό ύφος, όλα αυτά. Αναμένεται με σιγουριά.

Ασφαλώς και υπάρχουν μοντάζ και κομμένο υλικό από αυτήν τη σειρά. Ο Μουρίνιο δεν μιλάει ούτε για το 0-5 στο ‘Καμπ Νόου’ το 2010 ούτε για τους χαμένους ημιτελικούς του Champions League με τη Λίβερπουλ το 2005 και το 2007, αν κι η ιστορία με το μεταλλικό κουτί και την τιμωρία από την UEFA, μαζί με την έρευνα που έγινε στο ‘Στάμφορντ Μπριτζ’ κατά τη διάρκεια του 1ου προημιτελικού της Τσέλσι με την Μπάγερν (4-2) βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, αλλά, για την ακρίβεια και το δίκαιο, δεν γίνεται λόγος καν για το μεγαλύτερο παράσημό του, την ήττα του 0-1 ως προπονητής της Ίντερ στη Βαρκελώνη για τον 2ο ημιτελικό του Champions League και την πρόκριση των ‘νερατζούρι’ στον τελικό του 2010, που σηματοδότησε το 3ο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην ιστορία τους, 45 χρόνια ύστερα απ’ το προηγούμενο.

Αλλά υπάρχουν και μέρη που σίγουρα δεν έχουν κοπεί. Όποια κι αν είναι η οπτική ψευδαίσθηση που γίνεται να δημιουργηθεί στον θεατή, όταν ο Μουρίνιο μιλάει για την Πόρτο και πώς κράτησε απόρθητη την έδρα της για δύο χρόνια, είναι σχεδόν αδύνατον (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το άκρον άωτον της κατανόησης σε συνδυασμό με το γνωστικό πεδίο) να παρενέβη οτιδήποτε στην ατάκα “για δύο χρόνια, σε πρωτάθλημα, κύπελλο, Κύπελλο UEFA και Champions League δεν χάσαμε στην έδρα μας“.

Ο Πορτογάλος δεν θυμάται ένα και μοναδικό παιχνίδι. Εκείνο που το απόρθητο της Πόρτο διαταράχθηκε. Μπορεί μεν να τον συγχώρεσε το ίδιο το μέλλον, την άνοιξη του 2003 για το Κύπελλο UEFA κόντρα στον Παναθηναϊκό, αλλά προφανώς δεν έχει συγχωρεθεί από τον ίδιο. Ήταν 13 Μαρτίου, στο ‘Ντας Άντας’ (ένα άρθρο κι ένα όνομα που πια είναι έμπλεα ρομαντισμού, κυρίως επειδή δεν υπάρχουν), όταν η σέντρα του Γιόνας Κόλκα με το αριστερό βρήκε το κεφάλι του Εμάνουελ Ολισαντέμπε γεμάτο, για να τη στείλει στα δίχτυα του Βίτορ Μπαΐα. Ήταν τότε που ο Μουρίνιο, νεότατος και γόης, δίπλωνε τον μισό γιακά από το παλτό του στη νότια Πορτογαλία, θαρρείς καταδικασμένη ανέκαθεν να ζει σε μια μιζέρια που δεν της άξιζε, δίνοντας εντολές για τη θέση στην άμυνα. Βεβαίως, αυτός ο γιος, που γεννήθηκε τη μέρα ενός ματς στο Σετούμπαλ, είχε βρει ήδη την πορεία του για την υστεροφημία.

Και, φυσικά, σε μια λυσσαλέα μάχη απέναντι σε όλους, μια δημόσια παρουσία ενός συνωμοσιολάγνου που πορεύεται με όχημα το ‘μόνος μου κι όλοι σας’, ο Μουρίνιο θα χρησιμοποιούσε το κραταιό δημοσιογραφικό τρικ για να μην αφήσει μια λεπτομέρεια να του χαλάσει την ωραία ιστορία. Δεν ολίσθησε, άλλωστε, μόνο ως προς την ήττα από τον Παναθηναϊκό, αλλά και όταν είπε”παιδικό όνειρο ήταν να κατακτήσω το τρόπαιο στα 3 μεγάλα πρωταθλήματα“. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος ένα παιδί να συνθέτει κατ’ αυτόν τον τρόπο μία φιλοδοξία, έχοντας εξασφαλίσει το… ένα πρωτάθλημα και πηγαίνοντας στο επόμενο.

Ο Μουρίνιο, εν ολίγοις, δεν γίνεται να έχει ξεχάσει αυτό το παιχνίδι. Το θυμάται και μάλιστα πολύ καλά, διότι, αν και δεν ήταν διάσημος με τον τρόπο που έγινε την 3ετία του στην Τσέλσι τότε, η αντίδρασή του θα γινόταν σήμα κατατεθέν. Ειδικά στη συνέντευξη Τύπου πριν από το ματς της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, τον 2ο προημιτελικό, όταν και κατηγόρησε τον Σέρχιο Μαρκαριάν και τον Παναθηναϊκό για αλαζονεία. Πράγματι, η Πόρτο του, που θα έφτανε ως το τέλος με το 3-2 επί της Σέλτικ στον τελικό και την επόμενη χρονιά θα κατακτούσε το Champions League, έκανε τη δουλειά. Το 2-0 με τα γκολ του Ντερλέι στις 20 Μαρτίου έγινε η καταδίκη κι ο αποκλεισμός μίας καλής καγαθής ομάδας. Όμως, στη συνολική εικόνα, αυτό το ματς πληγώνει τον Μουρίνιο. Θα ακουγόταν αλλιώς να έλεγε ότι είχαμε μόνο μία ήττα, αν και σε οποιαδήποτε γλώσσα του κόσμου δεν είναι αμελητέο αυτό. Προτίμησε να το προσπεράσει και να αφήσει την αμφιβολία για το αν έχει ξεχάσει, σε εκείνους που θα αντιλαμβάνονταν το ατόπημα.

Αλλά είναι ο Μουρίνιο. Κι ο Μουρίνιο ποτέ δεν ξεχνάει.