Ο Τζόρνταν 'έστησε' δύο τελικούς στη μνήμη του μπαμπά του

Τα κεφάλαια ήταν πολλά: ο εθισμός με τον τζόγο, η δολοφονία του πατέρα του και γιατί συνέβη, η σιωπηρή τιμωρία που του επέβαλε ο Ντέιβιντ Στερν ώστε να αποχωρήσει το 1993. Για τον Μάικλ Τζόρνταν εκείνη η εποχή με τη φανέλα των Σικάγο Μπουλς ήταν ταραχώδης, αντιστρόφως ανάλογη με τις στιγμές δόξας για το three-peat στους τελικούς με τους Φίνιξ Σανς.

Λέγονταν διάφορα: ότι η δολοφονία του Τζέιμς Τζόρνταν διατάχθηκε από μαφιόζους, για χρέη του γιου του προς το πρόσωπό τους, πως ο κομισάριος του ΝΒΑ είδε και αποείδε και ανάγκασε τον κορυφαίο παίκτη στον πλανήτη σε αποχώρηση, βάζοντας το δικό του κεφάλι στον ντορβά, αφού αναγνώριζε από εκείνη τη στιγμή την ιλιγγιώδη ζημία που θα είχε το πρωτάθλημα, ότι ο εθισμός του Τζόρνταν στον τζόγο ήταν ένα σοβαρό πρόβλημα, που έπρεπε να επιλυθεί. Καμία από αυτές τις απορίες έλυσε το 'Last Dance'. Μάλιστα, στη σούμα των μαρτυριών, ούτε ένας υπήρξε που να αφήσει να υπονοηθεί ότι αυτός ο κύκλος των γεγονότων, που οδήγησαν στην εκτέλεση του πατέρα του, στις 23 Ιουλίου 1996, συνέβη όντως.

Αντιθέτως, η μόνη κατάσταση που επιβεβαιώθηκε ήταν εκείνη που είχε ακουστεί έντονα κατά τη διάρκεια των τελικών του 1996: ότι ο Τζόρνταν κι οι Μπουλς ήταν τόσο σίγουροι ότι θα κατακτούσαν εκείνο το πρωτάθλημα, μία διοργάνωση στην οποία είχαν ρεκόρ 72-10 και μόλις μία ήττα στους πρώτους 3 γύρους, που έκατσαν να χάσουν δύο διαδοχικά παιχνίδια από τους Σιάτλ Σόνικς για να κατακτήσουν το 4ο δαχτυλίδι τους την Ημέρα του Πατέρα. Συνέβη, όταν η κάμερα εστίασε στον Γκάρι Πέιτον, το ξετύλιγμα του μίτου.

Ο Πέιτον περιέγραψε πως ο Τζορτζ Καρλ, θέλοντας να τον έχει φρέσκο στην επίθεση, δεν του ανέθετε το μαρκάρισμα του Τζόρνταν και πως ο ίδιος, μετά τον 3ο τελικό, χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι και είπε "θα τον αναλάβω εγώ". Ο Πέιτον τόνισε ότι "όλοι φοβόντουσαν τον Τζόρνταν, όμως όχι εγώ", λες κι η έλλειψη φόβου ήταν ένα αποκλειστικό προνόμιο. Γι' αυτήν, άλλωστε, στη διάρκεια της σειράς, έκαναν λόγο ο Ρέτζι Μίλερ και ο Τζον Στόκτον και, αν επιτρέπεται η άποψη του υπογράφοντα, μόνο ο τρίτος, ο βιονικός εγκέφαλος των Γιούτα Τζαζ, έγινε απολύτως πιστευτός.

Όπως και να έχει, οι Σόνικς, που στις 5 Ιουνίου είχαν ηττηθεί 90-107, στις 7 του ίδιου μήνα έχασαν με 88-92 και στις 9 στο Σιάτλ με 86-108, ανένηψαν εκ της τέφρας τους και πήραν δύο διαδοχικά παιχνίδια, το 107-86 της 12ης Ιουνίου και το 89-78 της 14ης, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση του ενδιαφέροντος στους τελικούς. Ωστόσο, το 6ο ματς, στο 'United Center', ήταν προγραμματισμένο για τις 16. Ούτως ειπείν, μέρα Κυριακή, η 3η του μήνα, όταν γιορτάζεται παγκοσμίως η Ημέρα του Πατέρα.

Η καταγεγραμμένη δήλωση του 'Γαντιού', που βρήκε τον δρόμο της και για τη σειρά, δόθηκε υπό τη μορφή... τάμπλετ στον Τζόρνταν για να τη δει. Ο Πέιτον τόνιζε ότι ο ηγέτης των Μπουλς είχε πρόβλημα με την άμυνά του, αφού έβγαινε από μπροστά, ενώ διάνθιζε τη σκέψη του ενθυμούμενος το trash talk με το οποίο προσπαθούσε να 'αποδομήσει' τον ρυθμό του Τζόρνταν. Όταν τελείωσε το βίντεο, ο νυν ιδιοκτήτης των Σάρλοτ Χόρνετς 'εσκασε' ένα φαρδύπλατο χαμόγελο και είπε: "'Το 'Γάντι'... Δεν είχα πρόβλημα με τον Γκάρι Πέιτον. Σκεφτόμουν άλλα πράγματα τότε".

Πράγματι, στις 16 του μήνα, το 87-75 στοιχειοθετούσε, εν ολίγοις, μία άνετη επικράτηση. Αυτά τα άλλα πράγματα, που ο Τζόρνταν είπε ότι σκεφτόταν, ήταν η εναπότιση φόρου τιμής στη μνήμη του πατέρα του. Το ξέσπασμά του μετά τη λήξη του παιχνιδιού, οι σπαρακτικοί λυγμοί του στα αποδυτήρια, με την μπάλα σκεπασμένη από το αγκυλωμένο δεξί χέρι του, η συγκίνηση κατά τη διάρκεια των δηλώσεών του στον Αχμάντ Ρασάντ, έδειχναν ότι ο MVP της κανονικής περιόδου και των τελικών είχε φτιάξει ένα ολόκληρο πλάνο ώστε να τιμήσει τον άνθρωπο που ουσιαστικά έπαιρνε αποφάσεις για τον ίδιο στην αρχή της καριέρας του (με πιο σημαντική το συμβόλαιο με τη Nike) και που είχε λόγο σε κάθε απόφαση που το 4ο παιδί της οικογένειας καλείτο να λάβει. Η επιρροή του σε σχεδόν όλα τα επεισόδια της σειράς αναδεικνύεται θεαματικά και βέβαια η κλιμάκωση του συναισθήματος έρχεται εκείνο το βράδυ (ξημερώματα Δευτέρας για την Ελλάδα) στο Ιλινόι.

Εντυπωσιακό, ωστόσο, είναι πόση υπήρξε η διαφορά των Μπουλς από οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Σε τι ποσοστό ήλεγχαν τις τύχες κάθε παιχνιδιού, που είχαν την ευχέρεια να αφήσουν δύο διαδοχικούς τελικούς του ΝΒΑ να 'πετάξουν', για να νικήσουν όποτε ήθελε ο πιο μεγάλος παίκτης που πάτησε ποτέ σε παρκέ. Ο τελευταίος χαρακτηρισμός είναι, πιθανότατα, η απάντηση.