Ο Τζιόλης ξέχασε το καλύτερο παιχνίδι του στην Εθνική
Κάνοντας τον απολογισμό των 75 διεθνών συμμετοχών του ο Αλέξανδρος Τζιόλης άφησε εκτός την κορυφαία, αν θυμόμαστε σωστά, εμφάνισή του με το εθνόσημο στο στήθος.
Lucky Number Six. Ο Αλέξανδρος Τζιόλης των 11 ομάδων σε 9 χώρες συνέδεσε την πορεία του στην εθνική ομάδα με τον αριθμό ‘6’ στη λευκή ή μπλε φανέλα (ανάλογα με την περίσταση) και από την ΕΠΟ τού ζήτησαν ν’ ανασύρει από τη μνήμη του και να ζήσει από την αρχή τις ισάριθμες στιγμές που σημάδεψαν τα (παρά τρεις μήνες) 13 χρόνια του στο διεθνές στερέωμα.
✔ Διάλεξε το (άτυχες) ντεμπούτο του απέναντι στους Νοτιοκορεάτες τον Γενάρη του 2006 αντικαθιστώντας στο 46′ τον Θοδωρή Ζαγοράκη, διότι “ήμουν ενθουσιασμένος (…) ωστόσο σχεδόν μισή ώρα μετά χτύπησα στο κεφάλι και αντικαταστάθηκα“. Δεν είχε κλείσει τα 21 του, ανήκε στον Παναθηναϊκό και είχε χαίτη.
✔ Διάλεξε την πρώτη -ενός τετάρτου- συμμετοχή του σε τελική φάση διοργάνωσης, στο EURO 2008 απέναντι στους -μετέπειτα πρωταθλητές Ευρώπης- Ισπανούς, διότι “είναι μοναδικό το συναίσθημα να συμμετέχεις σε τελική φάση και να είσαι κομμάτι μιας αθλητικής γιορτής“.
✔ Διάλεξε την πρώτη νίκη της Εθνικής σε Παγκόσμιο Κύπελλο, με αντίπαλο τη Νιγηρία το 2010, διότι “ήταν μια ιστορική μέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, μια ιστορική νίκη (…) Από τις πιο σημαδιακές στιγμές -γεμάτη χαρά- στην πορεία μου με την Εθνική Ομάδα όλα αυτά τα χρόνια που αγωνίστηκα“.
✔ Διάλεξε τον έναν και μοναδικό σοβαρό τραυματισμό του, τον Οκτώβρη του 2010, διότι “υπάρχουν, δυστυχώς, κι αυτές οι στιγμές στον επαγγελματικό αθλητισμό, οι οποίες σε καταβάλλουν ψυχολογικά ως παίκτη, όμως στην ουσία σε ωριμάζουν ως άνθρωπο“.
✔ Διάλεξε το ένα από τα δύο γκολ του, σε φιλικό του 2011 με το Εκουαδόρ, διότι “έκανε ακόμα καλύτερη την επιστροφή μου μετά την απουσία εξαιτίας του τραυματισμού“.
✔ Διάλεξε το τελευταίο παιχνίδι του τον Οκτώβριο του 2018, διότι “έτυχε να φορέσω το περιβραχιόνιο σ’ εκείνο το παιχνίδι, κλείνοντας μια πορεία 12 ετών με EURO, Μουντιάλ και πολλές αγωνιστικές επιτυχίες. Αξέχαστες“.
Καθεμιά από τις επιλογές του συνοδεύτηκε από μια πειστική εξήγηση. Μια λεζάντα στη φωτογραφία του αγώνα. Καθένα από τα παραπάνω παιχνίδια, επίσημα ή φιλικά, είχε αποτυπωθεί στο μυαλό του για έναν μεμονωμένο και διακριτό λόγο. Εμείς παρόλα αυτά θ’ αφαιρούσαμε κάποιον από τους έξι αγώνες για να τον αντικαταστήσουμε μ’ έναν άλλον, στον οποίο η μεστή εμφάνισή του ταίριαξε με μια υπέροχη στιγμή. Πιθανόν θα εξαιρούσαμε το παιχνίδι που χτύπησε κι ας τον δυνάμωσε πνευματικά.
Ο Αλέξανδρος Τζιόλης είχε μια ζηλευτή παρουσία στην Εθνική ομάδα, ως μόνιμο στέλεχος παρά τις κατά καιρούς ενστάσεις της ‘εξέδρας’ για την επάρκειά του, και θα έπρεπε σίγουρα να θυμάται πως στο 1-1 με τη Ρουμανία στο Βουκουρέστι, στις 19/11 του ’13, αποτέλεσμα που σφράγισε αμετάκλιτα τη θέση της ‘γαλανόλευκης’ στο Παγκόσμιο Κύπελλο, είχε (για όσους θυμούνται τον αγώνα) υπηρετήσει ιδανικά το ρόλο του δίπλα στον Γιάννη Μανιάτη και στον Γιώργο Καραγκούνη.
Κάλυπτε κενά, έκλεινε διαδρόμους, κέρδιζε μάχες χαμηλά ή ψηλά, φρόντιζε -ως πρώτη ζώνη άμυνας- στο 4-3-3 να μην επιτρέπει στους Ρουμάνους να πατούν στην περιοχή του Καρνέζη και ν’ αναγκάζονται να εξαντλούν κάθε επιθετικότητά τους σε σουτ εκτός ορίων αυτής, κόβοντάς τους την ανάπτυξη από τον άξονα. Ήταν ένα φυσικό εμπόδιο. Από το whoscored είχε απόδοσή του είχε εκτιμηθεί με 7.7 και συγκέντρωσε την τρίτη υψηλότερη βαθμολογία στον αγώνα. Είχε 4 επιτυχημένα τάκλιν, τα περισσόερα από Έλληνα ποδοσφαιριστή, και ήρθε δεύτερος σε επαφές με την μπάλα, ελάχιστα πίσω από τον Γιώργο Σαμαρά.
Ο Τζιόλης έβγαλε όλο το 90λεπτο της αναμέτρησης άνευ προβλημάτων και πανηγύρισε μαζί με τα άλλα παιδιά την πρόκριση.
Κατόπιν ο Τζιόλης ταξίδεψε με την υπόλοιπη αποστολή στη Βραζιλία λίγους μήνες αργότερα, όντας στην 23άδα του Φερνάντο Σάντος λίγους, αλλά παρά το γεμάτο 6μηνο στην τουρκική Καϊσέρισπορ (ως δανεικός από τον ΠΑΟΚ στο δεύτερο μισό της σεζόν) δεν αγωνίστηκε σε κάποιο από τα 4 ματς της διοργάνωσης. Έχει να λέει, πάντως, ότι συνέβαλε με την προσωπική ποδοσφαιρική οντότητά του (10 συμμετοχές στα προκριματικά) σε μια προσπάθεια που είχε μεν ένα ‘πικρό’ φινάλε εξαιτίας του αποκλεισμού στα πέναλτι από τους Κοσταρικανούς και της αποχώρησης του Πορτογάλου εκλέκτορα με τρόπο που σε καμία περίπτωση άρμοζε στην προσφορά του, αλλά συμπερασματικά κατέληξε σε δεύτερη σημαντικότερη στιγμή του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.
Φαντεζί ποδοσφαιριστής δεν υπήρξε ποτέ ο παλαίμαχος πια χαφ, ούτε το έπαιξε τέτοιος. Ουσιαστικός όμως; Τουλάχιστον.
