Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος και ο διάολος που δεν είχε δουλειά

Ο Ολυμπιακός είναι στην πρώτη θέση της Super League Interwetten. Στο +11 από την ΑΕΚ και το +12 από Άρη και ΠΑΟΚ. Η δική του εικόνα σε συνδυασμό με αυτή των αντιπάλων του, δείχνει πως το υπόλοιπο της σεζόν στη διοργάνωση θα αναλωθεί σε δύο πράγματα: τους αριθμούς και τα ρεκόρ που ενδέχεται να κυνηγήσουν οι ‘ερυθρόλευκοι’ αλλά και τη μάχη της 2ης θέσης. Κι όμως, αν κάποιος προσγειωνόταν σήμερα στην Ελλάδα και ήταν άσχετος με την ποδοσφαιρική πραγματικότητα της χώρας, θα πίστευε πως ο Ολυμπιακός είναι μια εξόχως προβληματική ομάδα, γεμάτη με αμφιβόλου αξίας παίκτες, προπονητή που τα έχει χαμένα και διοίκηση που πετάει χαρταετό.

Ρίχνοντας μια ματιά στα social media, ακούγοντας ραδιόφωνο, αντιλαμβάνεται κανείς πως υπάρχει μια σημαντική μερίδα φίλων του Ολυμπιακού που προτείνει ως βασική διαπίστωση την ανεπάρκεια της φετινής ομάδας. Μια εμμονή που ξεκινά από την περσινή σεζόν και την κατάληξη της, ξεχνώντας τεχνηέντως πως στο πρώτο μισό της προηγούμενης περιόδου ήταν χιλιάδες οι φωνές που απαιτούσαν την απομάκρυνση του Μαρτίνς και το ξήλωμα του μισού ρόστερ… Μια εμμονή που προσπερνά το γεγονός ότι φετινή χρονιά είναι περίεργη ελέω covid-19, που δεν δέχεται πως η αδυναμία προετοιμασίας είναι σοβαρό ζήτημα και την κατατάσσει στην κατηγορία της ‘αστείας δικαιολογίας’.

Μια εμμονή που αρνείται να δει τι συμβαίνει φέτος σε Λίβερπουλ και Μπάγερν Μονάχου, στη Ρεάλ Μαδρίτης ή την Παρί Σεν Ζερμέν, ακόμη και την Τσέλσι. Μια εμμονή που βολεύεται να παραβλέπει το γεγονός πως οι Ελαμπντελαουί και Γκιλιέρμε ομολόγησαν ότι ο Ολυμπιακός έκανε ό,τι μπορούσε για να τους κρατήσει, αλλά ήταν αδύνατον να αρνηθούν -και καλά έκαναν ως επαγγελματίες- τις οικονομικές προσφορές των Γαλατάσαράι και Αλ… τρέχα γύρευε. Η ίδια εμμονή που αφήνει στην άκρη τη λογική της πώλησης του Τσιμίκα στην Λίβερπουλ, του παίκτη δηλαδή που πολλοί αναρωτιόνταν γιατί… τρώει τον χρόνο του Κούτρη.

Είναι αυτή η ίδια εμμονή που φέρνει αντιρρήσεις στην απόκτηση του Σωκράτη Παπασταθόπουλου! Και η περίπτωση του πολύπειρου διεθνούς στόπερ είναι αυτή που καθιστά ως αυταπόδεικτη αυτή την θεωρία της εμμονής. Όταν ο Ολυμπιακός πήρε τον Σισέ, ήταν ο ‘πού πάμε με στοιχήματα από τη Β’ Γαλλίας’. Με τον Μπα, επαναλήφθηκε η ίδια ατάκα. Όταν αποκτήθηκε ο Σεμέδο, ήταν ο ‘μπλέξαμε με τον τρελό‘. Όταν ο Ολυμπιακός είχε κατά καιρούς προτάσεις και για τους τρεις η ατάκα άλλαξε σε ‘μην δούμε έναν παίκτη να πηγαίνει καλά, αμέσως να τον πουλήσουμε’. Όταν επέστρεψε ο Αβραάμ για λύση ανάγκης, ήταν το ξαναζεσταμένο φαγητό που ήρθε για τα τελευταία ένσημα.

Τώρα ντύνεται στα ερυθρόλευκα ένας Έλληνας στα 32 του χρόνια, που έχει αγωνιστεί σε Τζένοα, Βέρντερ, Ντόρτμουντ, Μίλαν, Άρσεναλ, με 90 συμμετοχές στην εθνική ομάδα, με διαφορετικά χαρακτηριστικά -αγωνιστικά και πνευματικά- από τους υπάρχοντες, αλλά πάλι υπάρχει γκρίνια και αμφισβήτηση. Αν αυτό δεν είναι εμμονή, τότε τι είναι; Προφανώς σε μια μεταγραφή ποτέ δεν μπορείς να είναι σίγουρος. Μπορεί να βγει, μπορεί ο παίκτης να ‘κολλήσει’ αμέσως με το περιβάλλον, μπορεί και όχι. Αυτό που έχει σημασία είναι το κριτήριο απόκτησης του. Και στην περίπτωση του Σωκράτη Παπασταθόπουλου, ο Ολυμπιακός προχωρά σε μια από τις πλέον λογικές κινήσεις των τελευταίων ετών.

Οι Έλληνες που μπορούν πλέον να παίξουν στους Πειραιώτες, έχοντας ουσιαστικό ρόλο και όχι αυτόν του κομπάρσου, είναι ελάχιστοι. Και οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, κάτοικοι εξωτερικού. Ο Μανωλάς της Νάπολι, ο Τσιμίκας της Λίβερπουλ και ο… Παπασταθόπουλος. Υπάρχουν κι άλλοι αξιόλογοι, όπως ο Τάσος Δώνης, ο Γιαννούλης, ο Λυκογιάννης, ο Χατζηδιάκος, ο Μαυροπάνος, αλλά σίγουρα όχι με το εκτόπισμα του Σωκράτη – τουλάχιστον ακόμη.

Προφανώς και όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως δεν έχουν γίνει λάθη στον μεταγραφικό σχεδιασμό. Αυτά συμβαίνουν και θα συμβαίνουν, γιατί έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Και γίνονται σε όλες τις ομάδες του κόσμου. Από τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ, μέχρι την Μπαρτσελόνα, τη Λίβερπουλ και τη Γιουβέντους. Εν προκειμένω, για τους Πειραιώτες αποδείχθηκε 100% λάθος η προσθήκη του Βινάγκρε, που διορθώθηκε με την απόκτηση του Ρέαμπτσιουκ. Ο Ραφίνια έκανε τη δουλειά στο ξεκίνημα της σεζόν, ο Ντρέγκερ έχει σκαμπανεβάσματα, ο Ανδρούτσος παλεύει να αρπάξει την ευκαιρία, έτσι υπάρχει -εν μέρει δικαιολογημένα- η αίσθηση πως το κενό του Ομάρ δεν αναπληρώθηκε επαρκώς. Από την άλλη ο Εμβιλά έχει κλείσει για τα καλά την τρύπα που άφησε ο Γκιλιέρμε.

Ωστόσο, αυτό που μοιάζει εκτός λογικής στους ‘ερυθρόλευκους’ είναι πως παρά το γεγονός πως οι φετινοί αριθμοί είναι από εφάμιλλοι ως ανώτεροι της περσινής σεζόν και οι στόχοι παραμένουν ίδιοι πλησιάζοντας τον Φλεβάρη, σε μια χρόνια απείρως δυσκολότερη όπως αυτή που διανύουμε, υπάρχουν τα σχόλια μια σημαντικής μερίδας οπαδών που παραπέμπουν σε ομάδα που… χαροπαλεύει.

Ίσως να ευθύνεται η διαφαινόμενη απουσία του ανταγωνισμού. Αλλά μάλλον δεν ισχύει, καθώς το πιθανότερο είναι πως αν ΠΑΟΚ και ΑΕΚ βρίσκονταν σε απόσταση βολής, η δυσαρέσκεια θα ήταν εντονότερη, πιο σκληρή. Ίσως πάλι να υπάρχει μια αντικειμενική δυσκολία αντίληψης της πραγματικότητας και το πώς αυτή επηρεάζει το ποδόσφαιρο και μοιραία οποιαδήποτε ομάδα είναι μέρος του αθλήματος. Σε κάθε περίπτωση και με αφορμή την απόκτηση του Σωκράτη Παπασταθόπουλου, φαντάζει με την κατάσταση που κάποιος τρώγεται με τα ρούχα του γιατί δεν έχει τι να τα κάνει. Δουλειά δεν είχε διάολος…