Ο Σίνισα Μιχάιλοβιτς δεν τρομάζει από λευχαιμία και πολέμους

Το τηλεφώνημα διατάραξε τις στιγμές αγωνίας. Στην άλλη άκρη της γραμμής, ο Ζέλικο Ραζνάτοβιτς, κοινώς γνωστός ως Αρκάν. "Έλα να πάρεις τον θείο σου". Ήταν μία από τις λίγες στιγμές στην 50χρονη ζωή του Σίνισα Μιχάιλοβιτς που δεν ήταν εκείνος που αναζητούσε δεύτερη ευκαιρία. Ο αδερφός της μητέρας του, υψηλόβαθμο στέλεχος του κροατικού στρατού, βρισκόταν αιχμάλωτος των Σέρβων παραστρατιωτικών. Ο Αρκάν, ο οποίος είχε βοηθήσει ήδη τους γονείς του Μιχάιλοβιτς να διαφύγουν από το Βούκοβαρ, έλεγε στον διεθνή ποδοσφαιριστή να βιαστεί, για να μην σκοτώσουν τον θείο του οι σύμμαχοί του.

Με πατέρα Σέρβο και μητέρα Κροάτισσα, ο Μιχάιλοβιτς ήταν καταδικασμένος να επιλέξει πλευρά στον σπαραγμό της Γιουγκοσλαβίας στις αρχές του '90. Όποια κι αν επέλεγε, θα τον μισούσε η άλλη και θα τον κατηγορούσε για εθνικισμό. Από το Σάββατο και την ανακοίνωση ότι πάσχει από λευχαιμία, όλοι δείχνουν να τον αγαπούν. "Δεν είναι δάκρυα φόβου. Σέβομαι την ασθένεια, θα την αντιμετωπίσω με έξω το στήθος, κοιτάζοντάς την στα μάτια, όπως έκανα πάντα", δήλωσε μεταξύ άλλων στη συνέντευξη Τύπου στην οποία ενημέρωνε το κοινό για την ξαφνική αποχώρησή του από την προετοιμασία της Μπολόνια.

Σχεδόν ένα μήνα μετά από την ανανέωση του συμβολαίου του μέχρι το 2022, ο προπονητής που έκανε θαύματα στους 'ροσομπλού' την περασμένη σεζόν, αναλαμβάνοντας τον Ιανουάριο και κερδίζοντας 30 από τους 51 διαθέσιμους βαθμούς μέχρι τη νίκη με 3-2 επί της Νάπολι (ο προκάτοχός του, Φιλίπο Ιντζάγκι, σε 4 αγώνες παραπάνω είχε 14 πόντους), δεν είχε καθήκον να σώσει ξανά την Μπολόνια. Πρώτα έπρεπε να σώσει τον εαυτό του. "Είκοσι χρόνια πριν ίσως να μην μιλάγαμε καν για μάχη με τη λευχαιμία. Τώρα έχουμε τα εργαλεία για να διασφαλίσουμε πλήρη θεραπεία και έναν προπονητή που μπορεί να εργαστεί, να προπονήσει, να επηρεάσει ό,τι συμβαίνει στον αγωνιστικό χώρο και στα αποδυτήρια", διαβεβαίωσε ο γιατρός της ομάδας, Τζιάνι Νάνι.

Αυτό που απαιτείται πλέον είναι ο Μιχάιλοβιτς να κοπιάσει γι' αυτήν τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, όπως έκανε πάντα με τις δεύτερες ευκαιρίες. Ήδη από το 1987, όταν απέρριψε την πρόταση που του έκανε η Ντίναμο Ζάγκρεμπ, σε ηλικία 18 ετών, επειδή ο προπονητής των Κροατών, Τσίρο Μπλάζεβιτς, του ζήτησε να κουρευτεί, να υπομείνει τον ρόλο του 4ου κατά σειρά μέσου και να βολευτεί με τον βασικό μισθό, ο Μιχάιλοβιτς έδειχνε αποφασισμένος να επιστρέφει δριμύτερος. Γύρισε στην Μπόροβο, φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού (του το έδωσε ο προπονητής του για να... ηρεμήσει), πήρε μεταγραφή στη Βοϊβοντίνα και στην πρώτη σεζόν του, μαζί με παίκτες όπως ο Μίλος Σέστιτς (πρώην του Ολυμπιακού) και ο Σλάβισα Γιοκάνοβιτς και με προπονητή τον Λιούπκο Πέτροβιτς (μετέπειτα του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού), κατέκτησε αναπάντεχα το πρωτάθλημα. Τον Δεκέμβριο του 1990 μετακινήθηκε στην κορυφαία ομάδα της εποχής, στον Ερυθρό Αστέρα, και 6 μήνες αργότερα έπαιζε στον ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, με την απόρριψη της Ντίναμο να αποτελεί μακρινή ανάμνηση.

Αυτό που συνέβη ανάμεσα στους δύο ημιτελικούς με την Μπάγερν Μονάχου μόνο ανάμνηση δεν ήταν. Το Μπόροβο Σέλο έγινε η πρώτη περιοχή που βίωσε τη μήνη του εμφυλίου πολέμου. Το χωριό του Μιχάιλοβιτς, το Μπόροβο Νασέλιε, μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά, κινδύνευε κι αυτό. Ο διεθνής μέσος κράτησε την ψυχραιμία του και επέστρεψε σε αυτό που γνωρίζει πολύ καλά, σημειώνοντας ένα γκολ στη ρεβάνς με την Μπάγερν και κάνοντας τη σέντρα στο 89', από την οποία η μπάλα κόντραρε στον Κλάους Αουγκεντάλερ και κατέληξε στα δίχτυα των Βαυαρών για το 2-2. Οι Γιουγκοσλάβοι προκρίνονταν στον τελικό μετά από τη νίκη 2-1 στη Γερμανία. Η κατάκτηση του τροπαίου επί της Μαρσέιγ και λίγο αργότερα του Διηπειρωτικού επί της Κόλο Κόλο ήταν μία από τις λιγοστές ευχάριστες στιγμές εκείνης της εποχής για τον Μιχάιλοβιτς.

Ακόμα και πιο μικρός έδινε μάχες, πάντως. Άφησε το σχολείο του, το καλύτερο στην πόλη, για να μετακινηθεί σε ένα χειρότερο επειδή το ωράριο ταίριαζε με τις προπονήσεις του. Ένας φίλος του, Κροάτης στην εθνικότητα, αναγκάστηκε να πυροβολήσει φωτογραφίες του Μιχάιλοβιτς για να αποδείξει ότι είναι αφοσιωμένος στην κροατική εξέγερση. Μια νοσηρή κατάσταση από την οποία ο Μιχάιλοβιτς επιβίωσε και βγήκε πιο δυνατός. Όταν μεγάλωσε, άντεξε να μην ταξιδεύει στη γενέτειρά του, στα σημερινά σύνορα της Κροατίας με τη Σερβία, όπου αντιμετωπιζόταν ως... επικηρυγμένος, μιας και προτίμησε τη σερβική υπόστασή του. "Ήθελε να κερδίζει σε όλα τα σπορ και ειδικά στο σχολείο. Ήταν πολύ καλός στη γλώσσα και στη φιλολογία. Ακόμα κι αν δεν είχε πετύχει στον αθλητισμό, θα τα πήγαινε καλά κάπου αλλού", εξηγεί ο παιδικός φίλος του, Σίνισα Τσούτσκοβιτς, ο οποίος συμπληρώνει: "Ήταν ήρωας για όλους μέχρι το 1991. Αν είχε πάει στην Ντίναμο και έπαιζε για την Κροατία, θα τον μισούσαν οι Σέρβοι. Είναι κάτι σαν ζήλια".

"Δεν μπορώ να περιμένω να πάω στο νοσοκομείο και να αρχίσω τη μάχη. Δεν έχω αμφιβολίες ότι θα βγω νικητής", εξηγεί ο 50χρονος προπονητής, που σε όλη τη ζωή έδινε μάχες και τις κέρδιζε. Είτε αυτές ήταν με τερματοφύλακες την ώρα που εκτελούσε φάουλ (σκοράροντας ακόμα και 3 φορές στον ίδιο αγώνα με αυτόν τον τρόπο κόντρα στη Σαμπντόρια) είτε με φιλάθλους αντίπαλης ομάδας (τον μισούν οι οπαδοί της Ντίναμο αλλά και της Ρόμα, αφού πέρασε από τους 'τζιαλορόσι' προτού συμβάλει στην κατάκτηση του τίτλου από τη Λάτσιο το 2000, όμως και οι τελευταίοι τον έβριζαν τον περσινό Μάιο, στον τελικό Coppa Italia) είτε με όσους τον θεωρούν εθνικιστή, λόγω ορισμένων τοποθετήσεων και της σχέσης που διατηρούσε με τον Αρκάν.

"Κανονικά, αν ο κόσμος δει έναν ποδοσφαιριστή στον δρόμο του Μπόροβο, όπως ο Σέρβος Νεμάνια Βίντιτς ή ο Βόσνιος Έντιν Τζέκο, θα του σφίξει το χέρι και θα του ευχηθεί καλή τύχη. Όχι στον Σίνισα. Πραγματικά, πιστεύετε ότι μπορεί να είναι εθνικιστής, όπως λέει ο κόσμος, όταν η μητέρα του είναι Κροάτισσα; Έχει μάθει από τα λάθη του και δεν είναι εθνικιστικής, αλλά πατριώτης", ισχυρίστηκε ένας άλλος φίλος του και πρώην συμπαίκτης στην Μπόροβο, Σίνισα Λάζιτς. Ακόμα κι αν πολλοί Κροάτες διαφωνούν με αυτήν την κρίση, το βέβαιο είναι ότι ο υπόλοιπος κόσμος βρίσκεται στο πλευρό του Μιχάιλοβιτς σε αυτήν τη νέα μάχη που ετοιμάζεται να δώσει.

Βγάζουμε όντως συμπεράσματα από τα φιλικά προετοιμασίας; Το Pod-όσφαιρο έχει την απάντηση