Ο Σαντιό Μανέ θα δείξει κατανόηση αν δεν στεφθεί πρωταθλήτρια η Λίβερπουλ

Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή του. Το μόνο που ήξερε, από όταν θυμάται τον εαυτό του. Το μόνο που ήθελε ήταν να γίνει ποδοσφαιριστής. Και δεν μετάνιωσε ποτέ όσα χρειάστηκε να θυσιάσει, για να τα καταφέρει. “Γιατί εκεί όπου μεγάλωσα, το να γίνεις ποδοσφαιριστής σήμαινε πως έπρεπε να θυσιάσεις τα πάντα. Στη ζωή ωστόσο, πρέπει να ονειρεύεσαι. Δεν είχα κάποιον να υποστηρίξει το όνειρο μου, όταν ήμουν παιδί. Αλλά αυτό δεν με σταμάτησε ποτέ από το να ονειρεύομαι”. Τι ονειρευόταν ο Σαντιό Μανέ; “Να γράψω ιστορία και να κερδίσω όλα τα τρόπαια”. Δεν ήταν το μόνο παιδί στον κόσμο που οραματιζόταν τον εαυτό του στον ιδανικό κόσμο. Έγινε από τα ελάχιστα που έζησαν το ιδεατό.

Ο Γιάννης Φιλέρης σου είχε δώσει ‘κομμάτια’ της διαδρομής του 27χρονου από ένα χωριό της Σενεγάλης στην κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Το νέο ντοκιμαντέρ που τον αφορά έχει τίτλο ‘Made in Senegal’ και η παραγωγή ανήκει στον ίδιο. Ανέλαβε να συνθέσει την πλήρη εικόνα, με τον ίδιο να αφηγείται την ιστορία του. Η πρεμιέρα θα γίνει στις 8/4. Θα το βρεις στη Rakuten TV, δωρεάν. “Ήθελα να δείξω στον κόσμο πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, αν είσαι έτοιμος να ‘χτίσεις’ τα όνειρα σου και να βάλεις πολλή δουλειά”, ενημέρωσε σε πρώτη φάση ο εξτρέμ της Λίβερπουλ, θυμίζοντας πως είναι πολλοί εκείνοι που έχει δει στη ζωή του -και πολλοί περισσότεροι αυτοί που δεν έχει δει- που δεν είχαν την ευκαιρία να γίνουν επαγγελματίες. Δεν μπορεί λοιπόν, παρά να αναγνωρίζει και την τύχη του. Και να την τιμά.

Αν τον ρωτάς τι τον κάνει ξεχωριστό, θα σου πει ειλικρινά πως δεν έχει ιδέα. “Είμαι  απλά ένας άνθρωπος. Δεν είμαι τέλειος”. Αν κάνεις την ίδια ερώτηση στον Γιούργκεν Κλοπ, θα σου πει ότι “το ‘πακέτο’ του Σαντιό είναι που τον κάνει ξεχωριστό. Είναι επίμονος, γρήγορος, έχει καλή τεχνική, είναι αποτελεσματικός και με τα δυο πόδια”. Στην ίδια ερώτηση ο Μοχάμεντ Σαλάχ εξήγησε πως “είναι επαγγελματίας. Ξέρει τι θέλει να κάνει και πιέζει πάρα πολύ τον εαυτό του, για να πάρει αυτά που θέλει”. Θα τα δούμε όλα.

Ο Κλοπ θέλησε να συμπληρώσει κάτι, που αν με ρωτάς έκανε την ειδοποιό διαφορά για τον τύπο που σε δυο μέρες θα γίνει 28: “Πέρασε πολλά, για να βρεθεί εδώ όπου είναι σήμερα. Αυτό είναι κάτι πραγματικά ιδιαίτερο”. Παλαιότερα, ο Γερμανός είχε πει ότι “έχω δει τι μπορεί να κάνει μια μικρή, στρογγυλή μπάλα για τις ζωές τόσων παικτών μου. Τα προσωπικά ταξίδια παικτών όπως ο Σαλάχ, ο Μανέ, ο Φιρμίνο και τόσων άλλων, είναι απίστευτα. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα εγώ, ως παιδί στη Γερμανία, δεν ήταν τίποτα, σε σύγκριση με το τι χρειάστηκε να ξεπεράσουν εκείνοι”.

Για αρχή, το μέρος όπου μεγάλωσε, το Μπαμπαλί (δυόμιση ώρες μακριά από το Ντακάρ -ανατολικά της Γκάμπια με πληθυσμό 1.264 νοματαίους) είναι χωριό. Με παλιά σπίτια, ξύλινους φράχτες και αμέτρητα δέντρα με μάνγκο. Ρώσος συνεργάτης της ιστοσελίδας Tribuna ταξίδεψε στη γενέτειρα του Μανέ, για να δώσει εικόνες στις λέξεις που έχει πει κατά καιρούς ο σταρ της Λίβερπουλ για το μέρος του. Επειδή η κυβέρνηση αδιαφορεί για την περιφέρεια, ανέλαβε εκείνος να προσφέρει στο Μπαμπαλί ό,τι έλειπε. Για αρχή, ένα σχολείο με όλα τα κονφόρ.

“Αν υπήρχε ένα καλύτερο σχολείο, όταν ήμουν μικρός, ίσως να διάβαζα περισσότερο. Βέβαια, τώρα όλα τα αγόρια του χωριού θέλουν να παίζουν ποδόσφαιρο και να γίνουν σαν και εμένα. Κανένα δεν θέλει να πηγαίνει στο σχολείο. Τους λέω όμως, πως πρέπει να κοιτάξουν τη μόρφωση τους, γιατί θα τους βοηθήσει να γίνουν πιο επιτυχημένοι και ως ποδοσφαιριστές. Τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ, από όταν ήμουν εγώ παιδί”. Μετά το σχολείο “που έρχεται πρώτο, γιατί η εκπαίδευση έρχεται πρώτη” συνέχισε με την οικοδόμηση ναού και έπειτα με αυτή ενός νοσοκομείου “διότι πρέπει να ‘χεις υγεία για να πας στη δουλειά”. Όλα τα έκανε για τον πατέρα του.

Έγινε ο ‘κουβαλητής’ του σπιτιού, στα 7

Ήταν 7 χρόνων “και ετοιμαζόμουν να παίξω ποδόσφαιρο με τους φίλους μου, όταν με ήλθε ένας ξάδελφος μου για να μου πει ‘Σαντιό ο πατέρας σου πέθανε’. Έβαλα τα γέλια. Νόμισα πως μου κάνει πλάκα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου έλεγε. Πονούσε στο στομάχι για εβδομάδες. Του δώσαμε κάποια παραδοσιακά φάρμακα που ηρέμησαν την κατάσταση για κάποιους μήνες. Αλλά άρχισε να πονά πάλι και επειδή δεν υπάρχει στην περιοχή νοσοκομείο, έπρεπε να τον πάνε σε άλλο, που είχε, να δουν αν μπορούν να σώσουν τη ζωή του. Υπήρχαν επιπλοκές και πέθανε εκεί”.

Ο πατέρας του ήταν Ιμάμης. Του έλεγε πάντα πόσο υπερήφανος είναι για εκείνον. “Ήταν άνθρωπος με μεγάλη καρδιά. Ο θάνατος του είχε μεγάλη επιρροή πάνω μου και στην υπόλοιπη οικογένεια μου. Είπα στον εαυτό μου ‘τώρα πρέπει να κάνεις το καλύτερο, για να βοηθήσεις τη μητέρα σου’. Αυτό είναι κάτι που δεν διαχειρίζεσαι εύκολα, όταν είσαι τόσο μικρός”. Ο λόγος που προσφέρει στο χωριό του (και στην ευρύτερη περιφέρεια Σέντιου, όπου το 70% των οικογενειών ζουν σε συνθήκες φτώχειας) ό,τι θα έπρεπε να ‘χει κάθε μέρος του πλανήτη είναι ο πατέρας του. “Αποφάσισα να φτιάξω νοσοκομείο, για να δώσω σε όλους ελπίδα”.

Οι γονείς του Μανέ δεν είχαν χρήματα να τον στείλουν στο σχολείο. Οπότε, κάθε πρωί και κάθε απόγευμα έπαιζε ποδόσφαιρο στους δρόμους, με τους φίλους του. “Σκεφτόμουν μόνο την Premier League, πρωτάθλημα που βλέπαμε στην τηλεόραση. Έγινε το μεγάλο όνειρο για εμένα”.

Στις ‘θυσίες’ που διάβασες στην αρχή ήταν να εγκαταλείψει το σπίτι του, για να διεκδικήσει το όνειρο του, ενάντια στα ‘θέλω’ των γονιών του και χωρίς να ‘χει χρήματα. Από όταν ήταν 2 χρόνων θυμάται πως είχε πάντα μια μπάλα στα πόδια του. Για την ακρίβεια, ένα γκρέιπφρουτ που χρησιμοποιούσε σαν μπάλα -γιατί λεφτά να αγοράσει το αξεσουάρ δεν υπήρχαν. “Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο στους δρόμους, με τους φίλους”. Μετά άρχισε να παρακολουθεί το σπορ στην τηλεόραση “ιδιαίτερα όταν έπαιζε η εθνική. Οι παίκτες ήταν οι ήρωες μου. Ήθελα να γίνω σαν και αυτούς”.

Το ταξίδι στο Ντακάρ -με δανεικά και διαλυμένα ρούχα

Η Σενεγάλη είχε φτάσει στα προημιτελικά του 2002 World Cup, στην πρώτη της συμμετοχή στη διοργάνωση. Ο Μανέ δεν χρειαζόταν κάτι περισσότερο για να κάνεια αυτοσκοπό το ποδόσφαιρο. “Μετά το Παγκόσμιο οι φίλοι μου και εγώ αρχίσαμε τα τουρνουά στο χωριό. Μέρα με τη μέρα γινόμουν πιο σίγουρος για αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Ήταν να γίνω ο καλύτερος και να κερδίζω σε κάθε ματς. Όλοι έλεγαν πως ήμουν ο καλύτερος στο χωριό. Εκτός της οικογένειας μου, στην οποία δεν άρεσε το ποδόσφαιρο. Οι γονείς μου ήταν πολύ θρήσκοι και ήθελαν άλλα πράγματα για εμένα. Προσπαθούσα να τους πείσω να με αφήσουν να πάω για προπονήσεις στο Ντακάρ. Αρνούνταν”. Ώσπου μια μέρα, πήρε πρωτοβουλία.

“Είχα προετοιμάσει τα πάντα, διεξοδικά, για να πάω για προπονήσεις στο Ντακάρ” είχε πει στο France Football το περασμένο καλοκαίρι. “Την παραμονή έκρυψα την τσάντα με τα ρούχα μου στο γρασίδι, μπροστά στο σπίτι. Ανήμερα, ξύπνησα στις 6 το πρωί, έπλυνα τα δόντια μου και δεν έκανα καν ντους. Έφυγα χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν -πλην του κολλητού μου. Περπάτησα για ώρα, πριν βρω ένα φίλο να μου δανείσει χρήματα για το λεωφορείο. Όταν έφτασα στο Ντακάρ, με υποδέχθηκε μια οικογένεια που δεν γνώριζα. Αμέσως πήγα για προπονήσεις με τις ομάδες. Ο πατέρας μου με έψαχνε”. Δεν τον βρήκε για μέρες, καθώς ο Μανέ έμεινε με την οικογένεια που δεν τον γνώριζε μεν, αλλά τον βοήθησε (του πρόσφερε στέγη και φαγητό), ώστε να δοκιμαστεί από όλε τις ομάδες της πόλης.

“Σε μια από τις προπονήσεις, ένας ηλικιωμένος που με κοιτούσε λες και ήμουν σε λάθος μέρος. Με ρώτησε ‘γιατί ήλθες; Και τι παπούτσια είναι αυτά;’, με θυμό, καθώς τα παπούτσια μου ήταν κατεστραμμένα. Μου είπε ‘πώς θα παίξεις με αυτά; Και τι φοράς;’. Βλέπετε, και τα ρούχα μου ήταν φθαρμένα. Του απάντησα πως έβαλα ό,τι καλύτερο είχα και το μόνο που ήθελα ήταν να δείξω τι μπορώ να κάνω. Μπήκα στο γήπεδο και είδα την έκπληξη στο πρόσωπο του”.

Βοήθησαν και τα τρία γκολ που έβαλε. “Με πλησίασε αμέσως και μου είπε ‘θέλω να παίξεις στην ομάδα μου”. Την επομένη γύρισε στο σπίτι του, να πει τα νέα στους γονείς του που προφανώς και ήταν έξαλλοι. Τους έπεισε πως ο προορισμός του ήταν το ποδόσφαιρο. Του έδωσαν το ΟΚ, υπό κάποιες προϋποθέσεις. Για να τον βοηθήσουν οι ίδιοι -οι θείοι του και όλο το υπόλοιπο χωριό που είδε στον Μανέ την ελπίδα- πούλησαν όλη τη σοδειά των χωραφιών τους και έδωσαν τα χρήματα, να ζήσει στο Ντακάρ και να παλέψει για τη ζωή του. Ήταν 12.

Έως τα 15 είχε -ξεκάθαρο- χάρισμα, αλλά δεν ήξερε ποδόσφαιρο με την αυστηρή έννοια του όρου. Άρχισε λοιπόν, να μαθαίνει τα πάντα από το μηδέν -με το ταλέντο να βοηθά στην τάχιστη αφομοίωση και εξέλιξη. Και τότε ήταν που άνοιξαν -διάπλατα- οι ουρανοί για να του χαμογελάσει χορωδία αγγέλων -όχι μόνο ένας: όταν ταξίδεψαν Γάλλοι scouts στη Σενεγάλη ήταν έτοιμος. Του έδωσαν την ευκαιρία να πάει στην ακαδημία Generation Foot (τη δημιούργησε ο Μαντί Τουρέ με τον Γιουσού Ντουρ -ναι, τον τραγουδιστή), με την οποία συνεργαζόταν η Μετζ και αν ξεχώριζε, θα πήγαινε στη Γαλλία. Όταν έκανε το ταξίδι ήταν 19. Δεν είπε στη μητέρα του πως θα έφευγε από τη Σενεγάλη. Το ήξερε ο θείος του και ο Τουρέ, με τον οποίον είχαν αναπτύξει ξεχωριστή σχέση. Οι ίδιοι λένε πως είναι σχέση ‘πατέρα-γιου’. Οι συνεργάτες του Τουρέ ήταν αυτοί που είχαν δει τον Μανέ στο χωριό του -όταν ήταν 12- και τον κάλεσαν στο Ντακάρ.

Ένας ρεπόρτερ πέτυχε τον Μανέ, λίγα λεπτά αφότου είχε φτάσει στη Γαλλία. “Θυμάμαι είδα έναν αστείο τύπο, ο οποίος έκανε υπόκλιση σε όποιον συναντούσε. Μου είπε πως ένας scout της Μετζ μόλις τον είχε εντοπίσει και πως εκτιμούσε την ευκαιρία. Όταν είδε την κάμερα, με ρώτησε αν θα μπορούσα να τον βγάλω μια φωτογραφία να τη δείξει στη μητέρα του. Του ζήτησα το email του, για να του τη στείλω. Κούνησε το κεφάλι του. Μου έδωσε τη διεύθυνση της Μετζ και με ρώτησε ‘είναι δωρεάν,έτσι;‘.

Όπως διάβασες πριν λίγο, η μητέρα του δεν ήξερε πως το παιδί της έφυγε από τη χώρα.“Την πρώτη μέρα που πήγα στη Γαλλία, βάσει πλάνου έπρεπε να πάω για προπόνηση. Ο κόουτς μου είπε να μείνω σπίτι. Δεν είχα όμως, ‘μονάδες’ στο τηλέφωνο μου για να πάρω τη μαμά μου. Την επομένη πήγα με κάποιους φίλους, που ήταν ήδη στη Μετζ να πάρω κάρτα. Της τηλεφώνησα και της είπα ‘γεια, είμαι στη Γαλλία’. Δεν μπορούσε να το πιστέψει! Ήταν τόσο ενθουσιασμένη. Έκτοτε μου τηλεφωνούσε κάθε μέρα, να με ρωτήσει αν όντως ήμουν στην Ευρώπη και τη Γαλλία. Της είπα να με δει στην τηλεόραση. Τότε κατάλαβε πως το όνειρο μου είχε γίνει πραγματικότητα”.

Η απόρριψη από τον Κλοπ

Σύντομα θα ερχόταν αντιμέτωπος με την πρώτη πρόκληση: ένας πυελικός πόνος (στην περιοχή της ουροδόχου κύστης, στο κάτω μέρος του εντέρου) ‘φρέναρε’ την εξέλιξη του. Όσο έμεινε εκτός γηπέδων, άρχισε να του λείπει περισσότερο το σπίτι του. Δεν του άρεσε ο καιρός, δεν του άρεσε τίποτα. “Ήταν όλα διαφορετικά από το χωριό μου. Δεν σκέφτηκα ποτέ να επιστρέψω. Ήξερα πως για να παίξω ποδόσφαιρο έπρεπε να δουλέψω σκληρά και να κάνω θυσίες”. Το 2012 εμφανίστηκε με τη Σενεγάλη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου και μετά τα όσα έκανε εκεί (και δη στο 1-1 με τη Μεγάλη Βρετανία, στο Old Trafford) πήγε στη Σάλτσμπουργκ -η αγορά έφτασε στα 4.000.000 ευρώ. “Εκεί είχε περισσότερο κρύο από ό,τι στη Γαλλία. Δεν ήξερα και λέξη στα γερμανικά. Ευτυχώς είχα έναν προπονητή που με βοήθησε πολύ”. Ήταν ο Ρότζερ Σμιντ “ο οποίος μου έμαθε πάρα πολλά. Όπως το να διαχειρίζομαι την πίεση”. Στην πρώτη σεζόν έβαλε 16 γκολ στην αυστριακή λίγκα. Στη δεύτερη 13. Τον είχαν ήδη ζητήσει ομάδες, όπως η Μπαρτσελόνα και η Ντόρτμουντ -του Γιούργκεν Κλοπ “αλλά τα 15.000.000 ευρώ που ζητούσε η Μετζ ήταν ένα θέμα”.

“Ο Κλοπ με απέρριψε, γιατί όπως μου είχε πει ήμουν σαν ράπερ -επειδή φορούσα καπέλο όλη μέρα. Εγώ πίστευα πως έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα στα γήπεδα. Τι να πω; Έτσι είναι η ζωή. Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα πας με τους άλλους ανθρώπους. Ναι, πιστεύω ότι έκανε λάθος που με προσπέρασε τότε. Ήταν όμως, μια εμπειρία και για εμένα. Αποφάσισα να κάνω περισσότερα πράγματα, έως ότου ξανασυναντηθούμε”. Αυτό έγινε τη σεζόν 2015-16, όταν σκόραρε τέσσερα γκολ σε τρία ματς με τη Λίβερπουλ -του Κλοπ. Περίμενε όμως, γιατί έχουμε να πούμε δυο τρία πράγματα, μέχρι να φτάσουμε εκεί.

Μετά τα διαδοχικά ‘όχι’ της Μετζ αποφάσισε να μένει εκτός αγώνων και προπονήσεων, έως ότου τον δώσουν κάπου. Πήρε απουσία από όλες τις προπονήσεις, αλλά και τον προκριματικό αγώνα για το UEFA Champions League -στα τέλη Αυγούστου του 2014. Την 1η Σεπτέμβρη πουλήθηκε στη Σαουθάμπτον, για 13.380.000 ευρώ. Υπέγραψε τετραετές. Έφυγε το καλοκαίρι του 2016 για τη Λίβερπουλ, που έδωσε 38.550.000 ευρώ για να τον αποκτήσει -για πέντε χρόνια. Έγινε ο πιο ακριβός Αφρικανός ποδοσφαιριστής, της ιστορίας. “Ο πρώτος άνθρωπος στον οποίον είπα τα νέα, ήταν η μητέρα μου. Δεν βλέπει ποτέ τα παιχνίδια μου. Δεν μπορεί. Φοβάται μην τραυματιστώ”.

Πριν γίνει ο πιο ακριβός Αφρικανός ποδοσφαιριστής, έγινε ο κάτοχος του ρεκόρ της Premier League για το πιο γρήγορο hat-trick, στην ιστορία της λίγκας. Το έκανε το Μάιο του 2015, εναντίον της Άστον Βίλα, σε 176”. “Πήρε” το ρεκόρ από τον Ρόμπι Φάουλερ (είχε χρειαστεί 4 λεπτά και 33 δευτερόλεπτα για να το ‘καταφέρει’ στο Λίβερπουλ-Άρσεναλ, στις 28/8 του 1994).  Ο Μανέ ‘έριξε’ το χρόνο στα 2′ και 56”.

Στα τέλη του Γενάρη του 2017, ήταν με τη Σενεγάλη στο Africa Cup of Nations. Όλοι οι συγγενείς του είχαν μαζευτεί στο σπίτι της μητέρας του, να δουν το παιχνίδι με το Καμερούν, για τα προημιτελικά. Τα “λιοντάρια” ήταν φαβορί για να κατακτήσουν τον τίτλο. Το ματς κρίθηκε στα πέναλτι. Ο Μανέ είχε την ευκαιρία να ‘σφραγίσει’ την πρόκριση. Απέτυχε.

Ξέσπασε σε λυγμούς και ζήτησε συγγνώμη από τη χώρα του. Άγνωστοι επιτέθηκαν στο σπίτι του και απείλησαν τη ζωή των συγγενών του, ενώ διέλυσαν το SUV που ‘χε αγοράσει ο Μανέ στο θείο του -αυτόν που από την αρχή είχε δίπλα του και τον βοηθούσε. Το επεισόδιο έληξε με την επέμβαση της αστυνομίας που φρουρούσε το σπίτι επί 24ωρου βάσεως. Πίσω στη Λίβερπουλ, συνέχισε να κάνει τα δικά του (τα μοναδικά). Στο ντοκιμαντέρ υπάρχει στιγμιότυπο με τον ίδιο να οδηγεί προς το σπίτι του, μετά το comeback στον αγώνα με την Μπαρτσελόνα, για τα ημιτελικά του UEFA Champions League πέρυσι και την πρόκριση. “Αυτό που κάνει τον Σαντιό ξεχωριστό είναι πως δεν σταματά ποτέ να πιστεύει στο στόχο” εξηγεί ο Κλοπ, “στη συνάντηση που είχαμε, πριν το ματς ήταν πεπεισμένος πως μπορούμε να κάνουμε την ανατροπή, παρ’ ότι έλειψαν δυο από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου (Φιρμίνο και Σαλάχ). Ήταν αυτός που έδωσε σε όλους τους άλλους την ώθηση. Αυτός που εξαφάνισε την πίεση που νιώθαμε”. Στο ντοκιμαντέρ υπάρχουν πλάνα και μετά την κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης. Δεν ήταν τίποτα, μπροστά στην υποδοχή του ετοίμασαν οι συγχωριανοί του.

Ο Μανέ έκανε δωρεά και για να βοηθήσει την περιοχή του να αντιμετωπίσει τον κορονοϊό. Στο πλαίσιο της προώθησης του ντοκιμαντέρ του, μίλησε και στο TalkSport, που του ζήτησε να τοποθετηθεί επί του ενδεχομένου να μην απονεμηθεί στη Λίβερπουλ ο τίτλος της πρωταθλήτριας στην Premier League, εξαιτίας του Covid-19. Εξήγησε πως θα δεχθεί την όποια απόφαση πάρουν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως δεν θα σηκώσει το τρόπαιο -που δεν έχει δει ο σύλλογος του για 30 χρόνια.”Είναι μέρος της ζωής αυτό που γίνετια. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα πάρουμε τον τίτλο του χρόνου“.

Τον ρώτησαν αν νιώθει πρωταθλητής. Απάντησε “όχι ακόμα. Αγαπώ τη δουλειά μου, αγαπώ το ποδόσφαιρο. Θέλω να κερδίζω στα γήπεδα. Να κερδίζω αγώνες και να κατακτώ κύπελλα. Αυτό είναι που λατρεύω σε αυτό που κάνω. Εν προκειμένω όμως, θα δείξω κατανόηση σε ό,τι και αν γίνει. Σίγουρα η κατάσταση είναι δύσκολη για την ομάδα και τους εκατομμύρια φίλους της, σε όλον τον κόσμο. Κάποιοι όμως, έχουν χάσει μέλη των οικογενειών τους. Αυτό που ζούμε είναι εξόχως περίπλοκο. Αν μιλήσω για εμένα, θα σας πω ότι είναι το όνειρο μου να πάρω το πρωτάθλημα και θέλω να το κατακτώ κάθε χρόνο“.