Ο Ιταλός γκολτζής που δεν φοβήθηκε να θυσιαστεί για τη γυναίκα του

Εκείνος στον αγωνιστικό χώρο, μπόμπερ στην Prima και στην Seconda Categoria (έβδομη και όγδοη κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος) με 139 γκολ συνολικά στη καριέρα του. Εκείνη στις εξέδρες και ανάμεσα στους πάγκους, παθιασμένη οπαδός και φωτογράφος της Amaro, ομάδας που έχει 60 χρόνια ζωής στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα του Ούντινε.

Η Seconda Categoria δεν μπορεί φυσικά να συγκριθεί με την Serie A και ο 41χρονος πλέον Άλαϊν Σκιράτι, ξυλουργός στο επάγγελμα, δεν είναι Φραντσέσκο Τότι, όμως ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει φτάσει εδώ και λίγο καιρό να έχει τον ίδιο ή και παραπάνω βαθμό δημοφιλίας από τον καπιτάνο στην ιταλική φίλαθλη κοινή γνώμη καθώς όλοι τον αναγνωρίζουν ως “τον επιθετικό που άφησε το ποδόσφαιρο για να δώσει ένα νεφρό στην αγαπημένη του Κριστίνα που υπέφερε”.

Ένα άλλο μάλιστα γεγονός που έχει κάνει την ιστορία αγάπης του με τη σύζυγό του να διαδοθεί σε όλη την ιταλική επικράτεια είναι πως ενώ κατάγεται, έχει μεγαλώσει και ζει στη Βόρεια Ιταλία (Ούντινε) δεν υποστηρίζει κάποια από τις μεγάλες ομάδες του Βορρά (Γιουβέντους, Μίλαν, Ίντερ) ούτε καν κάποια από τις δύο ομάδες της πρωτεύουσας (Ρόμα, Λάτσιο) αλλά αγαπάει παθολογικά το καμάρι του ιταλικού Νότου, την Νάπολι. Μάλιστα μέσα από αυτό τον γενναίο αγώνα που έδωσε για να κρατήσει στη ζωή το άλλο του μισό, θα έχει την ευκαιρία μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να συναντήσει το νυν τεχνικό των “παρτενοπέι”, Μαουρίτσιο Σάρι!

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή ή για την ακρίβεια ας μεταφερθούμε στον περασμένο Αύγουστο, όταν ο Άλαϊν Σκιράτι έμαθε για το πρόβλημα υγείας της γυναίκας του και δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί ούτε για μία στιγμή για το αν θα ήταν αυτός που θα την κρατήσει στη ζωή και θα της κρατήσει το χαμόγελο στα χείλη. Έστω και αν εκείνη η απόφαση που πήρε και τον οδήγησε να περάσει την πόρτα του χειρουργείου στις 23 Αυγούστου 2016 ήταν δεδομένο πως θα τον υποχρέωνε να “κόψει μαχαίρι” (τουλάχιστον προσωρινά) τη μπάλα σε ερασιτεχνικό επίπεδο, κάτι που αποτελούσε ανέκαθεν για αυτόν ένα ακατανίκητο πάθος.

“Εγώ είμαι ένας από εκείνους που χωρίς ποδόσφαιρο δεν μπορεί να ζήσει. Παίζω από όταν ήμουν παιδί. Η τσάντα, τα παπούτσια με τάπες, τα αποδυτήρια και το παιχνίδι την Κυριακή αποτελούσαν πάντα τη σταθερά μου, τη ρουτίνα μου, τη ζωή μου. Είναι εδώ και 25 χρόνια που μοιράζω τη ζωή μου μεταξύ της δουλειάς ως ξυλουργός σε εργοστάσιο και στις προπονήσεις. Είμαι ο πρώτος που φτάνει και συνήθως ο τελευταίος που φεύγει. Για αυτό με ξενίζει να μη μπορώ να φανταστώ πια τον εαυτό μου μέσα στο γήπεδο και δεν θέλω να αποδεχτώ αυτή την πραγματικότητα. Όμως το να ξαναβλέπω δυνατή και με το χαμόγελο τη γυναίκα που αγαπώ είναι αξία ανεκτίμητη. Απλά και μόνο που έφερα στο μυαλό μου το ευτυχισμένο και ακτινοβόλο βλέμμα της μέσα από το τζάμι του νοσοκομείου εκείνη την ημέρα της επέμβασης, μου έδωσε μία χαρά που αξίζει περισσότερο από 1.000 γκολ. Ναι, θα έπαιρνα ξανά την ίδια απόφαση χωρίς τη παραμικρή αμφιβολία μέσα μου”.

ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΓΚΟΛ, ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΤΙΝΑ

Με καταγωγή από το Φλαϊμπάνο, ένα μικρό ορεινό χωριουδάκι 1.100 ψυχών στα περίχωρα του Ούντινε, ο Άλαϊν ήταν πάντα ένα απλό παιδί. Λίγα χρήματα στην τσέπη, πολλές υποχρεώσεις και η τρέλα του για το ποδόσφαιρο απερίγραπτη. Έτσι ξεκίνησε να κλωτσάει το τόπι από τα τμήματα υποδομής της ομάδας του χωριού του και αφού πέρασε αρκετά χρόνια εκεί, έφτασε να παίξει μέχρι και στην Prima Categoria (7η κατηγορία του ιταλικού πρωταθλήματος). Το 1995, σε ηλικία 23 ετών, γνώρισε για πρώτη φορά σε μία ντισκοτέκ την Κριστίνα, μέλος βοηθητικού προσωπικού σε σχολείο στο Τολμέτσο, και μετά από τέσσερα χρόνια σχέσης ενώθηκαν το 1999 με τα δεσμά του γάμου.

“Η Κριστίνα, από την πρώτη ημέρα, για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, μου είχε πει ότι, από την ηλικία των 6 μηνών, υπέφερε από βλάβες στα νεφρά που συχνά την υποχρεώναν να υποβάλλει τον εαυτό της σε θεραπείες. Αυτό το πράγμα δεν με τρόμαξε, αν και εκείνη την εποχή ήμουν παντελώς στο σκοτάδι όσον αφορά τον ιατρικό φάκελό της αλλά και όλων αυτών που θα χρειαζόταν να αντιμετωπίσουμε στην πορεία. Εγώ ήξερα μόνο ότι την αγαπούσα και πως θα ήμουν στο πλευρό της επειδή δίπλα σε αυτά αισθανόμουν ολοκληρωμένος. Από εκείνη την ημέρα η σύζυγός μου υποβλήθηκε σε 15 εγχειρίσεις και πέρασε αμέτρητες ημέρες μέσα στο νοσοκομείο.

Η πιο δύσκολη περίοδος ήταν αναμφισβήτητα ο τελευταίος χρόνος όταν άρχισε την αιμοκάθαρση και κουραζόταν πολύ. Είχε ανάγκη από ένα νέο νεφρό: μετά από μία επίσκεψη στο Τρεβίζο, ένα βράδυ μου είπε ότι θα μπορούσε να γίνει μεταμόσχευση νεφρού σε αυτήν ακόμα και από έναν άνθρωπο εν ζωή. Μου ήρθε εντελώς αυθόρμητα να της απαντήσω: θα σου το δώσω εγώ. Στην αρχή η Κριστίνα ήταν διστακτική επειδή ανησυχούσε πως δεν θα μπορούσα να επιστρέψω στη φυσιολογική μου ζωή, έπειτα όμως πείστηκε επειδή θα δεχόταν τη μεταμόσχευση μόνο από μένα.

Η εγχείριση έγινε στις 23 Αυγούστου, εκείνη ήταν πιο αναστατωμένη από μένα όμως οι γιατροί, που δε θα πάψω ποτέ να τους ευχαριστώ, ήταν τρομεροί και όλα πήγαν καλά. Μόλις ανέκτησα το μίνιμουμ των δυνάμεών μου, περπάτησα και πήγα στο δικό της δωμάτιο στο νοσοκομείο. Όταν μου χαμογέλασε μέσα από το τζάμι, ένιωσα απερίγραπτη χαρά και πρωτοφανή συναισθήματα. Τώρα έχω ήδη ξαναπιάσει δουλειά στο ξυλουργείο και επιστρέφω στην καθημερινότητά μου ενώ η Κριστίνα είναι σε φάση ανάρρωσης που θα πάρει 5-6 μήνες και σιγά-σιγά θα την επαναφέρει στην κανονικότητά της”.

ΤΟ ΑΠΑΤΗΛΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΩΝ 150 ΓΚΟΛ

Η Κριστίνα είναι πάντως εκείνη που το 2002 είχε καθοριστική συμβολή σε μία από τις σημαντικότερες αποφάσεις της ζωής του αφού τον ώθησε να ξεκινήσει την περιπέτειά του στο πρωτάθλημα Carnico, το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα όπου συμμετέχουν όλες οι ομάδες από την περιοχή του Φρίουλι και το οποίο (για λόγους καθαρά κλιματολογικούς) διεξάγεται κάθε χρόνο από τον Μάρτιο μέχρι τον Οκτώβριο. “Μετά από μερικές ατυχείς εμπειρίες στην Seconda και στην Terza Categoria, που είχαν σημαδευτεί από μερικούς τραυματισμούς, επέλεξα να διασκεδάσω παίζοντας στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Πηγαίνοντας συχνά στο Τολμέτσο για να δω την Κριστίνα, όπου υπάρχουν μερικές ομάδες που συμμετέχουν στο πρωτάθλημα Carnico, κατάλαβα ότι θα μπορούσε να αποτελέσει μία εξαιρετική πρόκληση για μένα.

Από το 2002 έχω αλλάξει 5-6 ομάδες. Από το 2015 έχω βγάλει δελτίο στην Amaro: ένας σύλλογος με απλό κόσμο όπου το περιβάλλον είναι καθαρά οικογενειακό. Συνολικά σε 14 χρονιές που παίζω ποδόσφαιρο έχω βγει δύο φορές πρώτος σκόρερ μέσα στη σεζόν, έχω κατακτήσει δύο πρωταθλήματα στη Seconda Categoria και έχω πάρει την ικανοποίηση να σκοράρω 139 φορές. Έχω πετύχει γκολ με όλους τους πιθανούς τρόπους, εκτός από ανάποδο ψαλίδι. Το όνειρό μου, πριν από αυτό το συμβάν, ήταν να φτάσω τα 150 τέρματα. Δυστυχώς δεν ξέρω αν θα φτάσω ποτέ αυτό το στόχο. Οι γιατροί μου είπαν ότι δεν είναι πρόβλημα να παίζω με ένα νεφρό, ο χόνδρος του γονάτου όμως είναι το πραγματικό μυστήριο.

Την περασμένη άνοιξη χτύπησα άσχημα και αν κατέβω στο γήπεδο και πέσω κάτω μετά από κάποια κούρσα θα έχω πραγματικό πρόβλημα. Με τη δουλειά που κάνω και η οποία με υποχρεώνει να είμαι όρθιος, δεν μπορώ να επιβαρύνω πάρα πολύ το πόδι μου. Αυτό το χειμώνα θα προσπαθήσω να δουλέψω στο γυμναστήριο και ελπίζω ότι έτσι θα είμαι σε θέση να επιστρέψω για να παίξω τουλάχιστον part-time. Θα μου αρκούσε να παίζω έστω για 10-20 λεπτά στο ματς… Μακάρι να μπορέσω να βάλω ένα ακόμα γκολ μπροστά στα μάτια της Κριστίνα. Ελπίζω, από τη στιγμή που υπάρχει έστω και μία αχτίνα ελπίδας, εγώ δεν τα παρατάω…”

ΤO HAPPY END ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΜΕΣΩ ΝΑΠΟΛΙ

Εάν του ζητήσεις να σου πει ποια είναι τα όνειρά του από εδώ και πέρα, αναπόφευκτα ο Άλαϊν Σκιράτι θα σκεφτεί να έχει μία φυσιολογική ζωή με τη γυναίκα της ζωής του, την Κριστίνα: “Εύχομαι μόνο πάρα πολλή υγεία και μία γαλήνια ζωή. Η γυναίκα μου να μην κουράζεται εύκολα και να κάνει αυτό που της αρέσει να κάνει, χωρίς περιορισμούς. Έχει πάρα πολλά χόμπι που ασχολείτο και ανυπομονεί να τα ξαναρχίσει. Εύχομαι να επιστρέψει δυνατή το συντομότερο δυνατόν. Επειδή όταν είναι εκείνη καλά και χαρούμενη, είμαι και εγώ…”.

Πέρα όμως από την απεριόριστη αγάπη του για την Κριστίνα, ο 41χρονος “μπόμπερ” των γηπέδων στις μικρές κατηγορίες της Ιταλίας έχει και μία μεγάλη ποδοφαιρική αγάπη που ακούει στο όνομα Νάπολι και για την οποία είναι πάρα πολύ υπερήφανος έστω και αν απέχει πάρα πολλά χιλιόμετρα από αυτήν. “Άρχισα να υποστηρίζω τη Νάπολι για τον Μαραντόνα, τον καλύτερό όλων. Στο Φλαϊμπάνο οι φίλοι και οι συμπαίκτες μου με κορόιδευαν, στο Φρίουλι ή υποστηρίζεις την Ουντινέζε αλλιώς κάποια εκ των Μίλαν, Γιούβε ή Ίντερ. Το να στηρίζεις μία ομάδα του νότου δεν ήταν κάτι που έβλεπαν με καλό μάτι οι άλλοι αλλά εγώ ήμουν πάντα γαλάζιος μέσα μου και όταν οι παρτενοπέι έρχονται να παίξουν στο Ούντινε προσπαθώ να μη χάνω ποτέ την ευκαιρία να τους δω από κοντά. Δυστυχώς δεν έχω βρεθεί ποτέ στο San Paolo.

Μπορείτε να φανταστείτε πως δεν είναι εύκολο να το κάνω λόγω της απόστασης που υπάρχει από το Ούντινε. Θα μου άρεσε όμως να ζήσω την ατμόσφαιρα ειδικά σε ένα μεγάλο ματς πρωταθλήματος ή σε παιχνίδι για το Champions League”. Εάν δε του ζητήσεις να επιλέξεις μόνο ένα πρόσωπο από την ομάδα της Νάπολι που θα ήθελε να συναντήσει, ο Σκιράτι θα σου πει αμέσως τον Μαουρίτσιο Σάρι, τον προπονητή των Ναπολιτάνων. Και το εξηγεί γιατί: “Από τότε που πήγε στη Νάπολι έχει κάνει καταπληκτική δουλειά. Τον εκτιμώ επειδή είναι ένας άνθρωπος που με το πάθος του, τη δουλειά του και την αφοσίωσή του κατάφερε να φτάσει βήμα βήμα από τη Seconda Categoria στο να προπονήσει ομάδα που παίζει στο Champions League.

Ξέρει τι θα πει να κάνεις θυσίες και η διαδρομή του αποδεικνύει πως τίποτα δεν είναι απίθανο. Θα μου άρεσε να ανταλλάξω δύο κουβέντες μαζί του ή να παρακολουθούσα μία προπόνηση, για να καταλάβω πώς καταφέρνει να κάνει την ομάδα του να λειτουργεί τόσο αρμονικά μέσα στο γήπεδο. Όταν οι παίκτες της Νάπολι τρέχουν μέσα στο γήπεδο είναι απόλαυση να τους βλέπεις. Με δεδομένο ότι σε περίπου έξι εβδομάδες η Νάπολι θα έρθει να παίξει στο Ούντινε (20/11, 13η αγωνιστική της Serie A), θα ήταν ωραίο να μπορούσα να εκπληρώσω αυτή την επιθυμία μου…”

ΥΓ: Σας λέμε από τώρα πως αυτή του η επιθυμία θα πάρει σάρκα και οστά. Επειδή ο Μαουρίτσιο Σάρι και η Νάπολι, μόλις πληροφορήθηκαν για το αίτημα του Άλαϊν Σκιράτι, δήλωσαν διαθέσιμοι για τη συνάντηση. “Είμαι υπερήφανος που θα συναντήσω ένα άτομο που έκανε μία τόσο σπουδαία κίνηση αγάπης”, δήλωσε ο τεχνικός της Νάπολι.