Ο περιζήτητος ανιψιός του ποδοσφαιριστή που έβγαζε εκατομμύρια χωρίς να παίζει

O Λαμάρ Μπογκάρντ είναι 16 χρόνων (γεννήθηκε στις 5/1 του 2004). Θεωρείται το καλύτερο wonderkid που υπάρχει αυτήν την στιγμή στην Ολλανδία και εκ των καλύτερων της Ευρώπης -στην ηλικία του. Το όνομα του είναι σημειωμένο -και υπογραμμισμένο- στα 'μπλοκάκια' των Τότεναμ, Άρσεναλ, Σάλκε, Ντόρτμουντ, Γιουβέντους και Μίλαν. Τον έχουν δει να αγωνίζεται με την ομάδα της Φέγενορντ. Όχι την ανδρική. Την U17, όπου προήχθη τον περασμένο Αύγουστο. Τον είδαν και με την U16 της Ολλανδίας. Υπάρχει ένας λόγος που κάνει τις ομάδες της Bundesliga να αισθάνονται πως έχουν μια κάποια προτεραιότητα σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση του αμυντικού μέσου που σκοράρει -σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών, όσων μεγαλώνει και εξελίσσεται θα γίνει σέντερ μπακ. Οι οποίες γερμανικές ομάδες έχουν -αμφότερες- εξαιρετικές ακαδημίες, από τις οποίες 'τροφοδοτούν' χρόνια τις πρώτες ομάδες.

Δεν σου είπα όμως, το λόγο που οι Γερμανοί νιώθουν πιο αισιόδοξοι: ποδόσφαιρο παίζει και ο αδελφός του, Μελάιρο. Είναι 17 και ανήκει στην ακαδημία της Χόφενχαϊμ. Αμφότεροι (φευ) είναι ανιψιοί του τύπου που 'χει περάσει στην ιστορία ως κορυφαία περίπτωση ποδοσφαιριστή που έγινε εκατομμυριούχος, χωρίς να παίζει. Αναφέρομαι στον Ουίνστον Μπογκάρντ.

Πρώτα θα σου θυμίσω -ή δώσω- την ιστορία του εν περιλήψει, όπως μου την αφηγήθηκε ο Κώστας Μπράτσος. Δηλαδή, περίπου όπως μου την αφηγήθηκε, γιατί άλλο να τα ακούς και άλλο να τα γράφεις -καταλαβαίνεις: ο Ουίνστον που λες, είχε συμβόλαιο με την Μπαρτσελόνα όπου δεν έπαιζε ιδιαίτερα -αλλά πληρωνόταν. Μετά πήγε στην Τσέλσι, όπου δεν έπαιζε καθόλου. Του είπαν τα αφεντικά (μιλάμε για προ Αμπράμοβιτς εποχή) μήπως θα ήταν χρήσιμο να λύσουν τη συνεργασία τους. Τους απάντησε 'δεν υπάρχει λόγος'. Του θύμισαν ότι δεν παίζει. Τους εξήγησε ότι δεν τον νοιάζει. Όταν έληξε αυτό το συμβόλαιο, αποσύρθηκε από την δράση. Ήταν 33. Ποδόσφαιρο -κανονικά, επαγγελματικά, με συνέπεια και συνέχεια- είχε να παίξει από τα 26. Τιτάνας;

Πάμε τώρα, στην πιο εκτενή αναφορά.

Ο Ουίνστον Μπογκάρντ είναι σε όλες τις λίστες που 'χουν δημιουργηθεί -διαπλανητικώς- με ποδοσφαιριστές που έγιναν πλούσιοι ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ. Κάτι που δεν το λες εύκολο. Άντε να σταθείς τυχερός μια φορά. Δύο, πολλώ δε τρεις είναι δύσκολο. Τόσες έκανε δουλίτσα ο 49χρονος, σήμερα, Ολλανδός, ο οποίος γεννήθηκε στο Ρότερνταμ και εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε λίγκα στην Eerste Divisie, ως εξτρέμ της Schiedamse Voetbal Vereniging. Ακολούθησε ένας δανεισμός σε ομάδα β' κατηγορίας και το ντεμπούτο και στην Eredivisie, το 1991, με την ομάδα της πόλης του (Sparta Rotterdam).

Τη σεζόν 1993-94 σκόραρε 11 γκολ (ρεκόρ καριέρας), όπως η παρέα του έπαιρνε την πρόκριση για το UEFA Intertoto Cup. Και τότε έφυγε για τον Άγιαξ -που είχε δώσει 1.000.000 ευρώ για να τον πάρει. Τον είχε διαλέξει ο Λουίς φαν Χάαλ, που κατά το ρηθέν του Μπογκάρντ “ήταν ο μέντορας μου”. Θα σου πω ότι ήταν ο ευεργέτης του. Σημείωσε πως είχε τη φήμη εξαιρετικού αμυντικού. Ο 'Αίαντας' πήρε το UEFA Champions League, στη ρούκι σεζόν του πρωταγωνιστή της ιστορίας που έμεινε στην ομάδα έως το 1997. Συνολικά είχε 62 παρουσίες και 6 γκολ. Πήρε Champions League, ένα UEFA Super Cup και δυο πρωταθλήματα.

Το καλοκαίρι (1997) τον κάλεσε η Μίλαν, μαζί με τον Πάτρικ Κλάιφερτ. Έμεινε στο Μιλάνο μόνο έξι μήνες -σωστά υπέθεσες πως δεν έπαιζε πολύ- και πουλήθηκε για 3.700.000 ευρώ το Γενάρη του 2018 στην Μπαρτσελόνα. Αν διερωτάσαι το πώς μπορεί να έγινε αυτό, να σου πω: στους 'μπλαουγκράνα' προπονητής ήταν ο φαν Χάαλ. Ο Μπογκάρντ είχε συμμετοχή σε 19 ματς, τη σεζόν που η Μπάρσα πήρε τη La Liga και το Copa del Rey. Όσο μειωνόταν η επιρροή του φαν Χαάλ στην πόλη, τόσο μειωνόταν και ο χρόνος του 'πουλέν' του, ο οποίος είχε και αρκετούς τραυματισμούς πριν το δεύτερο μισό της σεζόν 1999-2000, όταν έπαιξε σε 21 αγώνες και σκόραρε δυο φορές.

Έτσι, το καλοκαίρι του 2000 (ως κάτοχος δυο πρωταθλημάτων, ενός κυπέλλου και ενός UEFA Super Cup και συμπαίκτης των Ριβάλντο, Λουίς Φίγκο και Χρίστο Στόιτσκοφ) είχε διάφορες προτάσεις. Επέλεξε αυτήν της Τσέλσι, με την οποία υπέγραψε στις 31/8, αφότου μίλησε με τον -επίσης συμπατριώτη του- Μάριο Μέλχιοτ. Προπονητής της ομάδας ήταν ο Τζανλούκα Βιάλι, ο οποίος είχε παραδεχθεί πως δεν είχε ιδέα για τη μετακίνηση. Την είχε κάνει ο Κόλιν Χάτσινσον, γενικός διευθυντής του συλλόγου. Mια εβδομάδα αργότερα, ο Βιάλι έδωσε τη θέση του στον Κλαούντιο Ρανιέρι, που ζήτησε την έξοδο του Ολλανδού. Τότε είπε το 'μα πού να πάω;'. Σημείωσε πως ήταν 30 χρόνων.

Χρόνια μετά αποκάλυψε ότι δεν κατάφερε να βρει συμβόλαιο με τις απολαβές των 'μπλε' “τη στιγμή που η 'αξία' μου μειωνόταν, γιατί δεν είχα συμμετοχή. Γι' αυτό και αποφάσισα να μείνω στο Λονδίνο έως το τέλος της συμφωνίας”. Πήγαινε κάθε μέρα στις προπονήσεις, μολονότι τον επέλεγαν σπανίως σε αποστολές. “Γιατί έπρεπε να πετάξω 15.000.000 ευρώ, τα οποία ήταν δικά μου;” ήταν η απορία που εξέφρασε κάποια στιγμή, εξηγώντας πως εφόσον υπήρχε συμβόλαιο σε ισχύ, ουδείς μπορούσε να αμφισβητήσει το οικονομικό μέρος.

Στα τέσσερα χρόνια που έμεινε στην Τσέλσι έπαιξε σε 12 ματς -τα 11 στην πρώτη του σεζόν, με τις δυο τελευταίες να μην πατά στον αγωνιστικό χώρο δευτερόλεπτο. Το τελευταίο ματς στο οποίο μετείχε ήταν στις 6/11 του 2002, ως αναπληρωματικός στο 2-1 επί της Τζίλιγχαμ, για το League Cup. Αν κάνεις τα μαθηματικά, θα δεις πως πήρε 1.250.000 ευρώ, για κάθε παιχνίδι στο οποίο πάτησε το πόδι του στο γήπεδο. Κάθε εβδομάδα λάμβανε το ποσό των 57.000 ευρώ. Να σου πω την αμαρτία μου, ούτε εγώ θα έφευγα -δεν ξέρω για εσένα.

Την τελευταία επιταγή την πήρε 13 χρόνια, αφότου είχε φύγει από το σύλλογο -κατόπιν συμφωνίας για δόσεις με τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς, ο οποίος ανέλαβε τον Ιούνιο του 2003.

Ο Γκρεμ Λε Σο, ο οποίος ήταν στο ρόστερ της Τσέλσι την ίδια περίοδο είχε πει πως “ως παίκτης, ο Ουίνστον έδειχνε να έχει πολύ μικρή διάθεση, για να επιτύχει κάτι. Είχε εστιάσει σε όσα είχε κάνει στον Άγιαξ και την Μπαρτσελόνα. Όλοι προσπαθήσαμε, με διάφορους τρόπους να τον ενεργοποιήσουμε, να του δώσουμε κίνητρο, αλλά έδειχνε να τον απασχολούν άλλα πράγματα στη ζωή του. Δεν είχε συγκέντρωση. Πήρε και κιλά. Στη θέση του θα αισθανόμουν ντροπή. Εκείνος πάλι, έδειχνε να μη νοιάζεται”.

Σε συνέντευξη που έδωσε το 2015 στη Guardian αναφέρθηκε στα της Τσέλσι και είπε πως πάντα ήθελε να παίξει, αλλά δεν του έδωσαν ποτέ την ευκαιρία. Ομολόγησε ότι υπήρχαν ομάδες που τον ήθελαν, αλλά κάλυπταν έως το 70% του μισθού του, με τους 'μπλε' να αρνούνται να καλύψουν το άλλο 30%. Ρωτήθηκε γιατί δεν δέχθηκε αντίστοιχη μείωση, να τελειώσει το θέμα. “Δεν μου το πρότειναν ποτέ”.

“Είχα υπογράψει με τον Βιάλι, ο οποίος έφυγε μια εβδομάδα μετά. Όταν ήλθε ο Ρανιέρι, ήθελα να κερδίσω την εμπιστοσύνη του Δεν έπαιζα όμως, πολύ. Ήμουν 30,31. Ήθελα να τελειώσω καλά την καριέρα μου. Μου πρότειναν να μειωθεί ο μισθός μου. Η κατάσταση μου δεν ήταν καλή, οπότε προσπαθήσαμε να βρούμε μια λύση. Αλλά τίποτα δεν 'δούλεψε'. Ο τρόπος που με διαχειρίστηκε ο Ρανιέρι, με πλήγωσε ως παίκτη. Ήταν πολύ δύσκολο να πάρω μια ευκαιρία. Δεν ξέρω αν ήταν δική του αυτή η απόφαση ή του συλλόγου”.

Εξήγησε πως η πρόσληψη του Τρέβορ Μπιρτς, ως διευθύνοντα συμβούλου το Μάρτη του 2002 ήταν που έβαλε την 'ταφόπλακα' στην περίπτωση του. “Η ειδικότητα του ήταν οι περικοπές. Ξέρω πως έκανε τη δουλειά του. Αλλά κάποιες φορές, όταν ασχολείσαι με ανθρώπους πρέπει να αναζητάς λύσεις που είναι καλές για το σύλλογο και τον παίκτη. Δεν συμβιβαζόταν”. Προφανώς και ο οργανισμός προσπάθησε -πολύ- να τον πουλήσει κάπου αλλού, χαϊρι δεν είδε, λεφτά για να τον αποζημιώσει και να εγκαταλείψει δεν υπήρχαν και τον έκανε ρεζέρβα και μέλος της δεύτερης ομάδας, για να τον εκβιάσει να φύγει. Κάποια στιγμή τους εξήγησε το σκεπτικό του, όσο πιο αναλυτικά μπορούσε, ώστε να μην τον ενοχλούν με αηδίες. Σύμφωνα με τους Άγγλους, είχε πει το εξής.

“Σε αυτόν τον κόσμο, όλα περιστρέφονται γύρω από το χρήμα. Όταν λοιπόν, σου προσφέρουν τόσα εκατομμύρια, τα παίρνεις. Λίγοι άνθρωποι θα δουν αυτό το ποσό, στο σύνολο της ζωής τους. Είμαι ένας από τους λίγους τυχερούς. Ίσως να είμαι μια από τις χειρότερες μεταγραφές στην ιστορία της Premiership, αλλά δεν με νοιάζει”.

Στην Guardian δήλωσε πως “δούλευα πολύ, γιατί όταν σε χρειάζεται ένας σύλλογος, σε χρειάζεται η ομάδα και ενδεχομένως να σε χρειαστεί και κάποια άλλη. Οπότε πάντα πρέπει να είσαι έτοιμος. Είχα όμως, τραυματισμούς και μετά το κάταγμα (σ.σ. θα σου πω σε λίγο για αυτό) έμεινα εκτός 3-4 μήνες. Σε αυτό το διάστημα επηρεάστηκα και στο μυαλό. Ήταν πολύ δύσκολο να βρω κίνητρο, μολονότι μικρός είχα να ξεπεράσω πολλά εμπόδια και πάντα τα κατάφερνα. Τότε όμως, ένιωσα να χάνω την αγάπη μου για το ποδόσφαιρο. Ξέρω πως όλοι σκέφτονται πως έμεινα στην Τσέλσι για τα λεφτά. Αλλά δεν ήταν αυτή η αλήθεια. Αν γύριζα το χρόνο πίσω, θα έκανα άλλα πράγματα”.

Ξεκαθάρισε πως τη διετία που δεν αγωνίστηκε έμενε στο Λονδίνο. Διέψευσε δηλαδή, τις φήμες που τον ήθελαν να πηγαίνει πέρα δώθε Αγγλία-Ολλανδία. “Δεν ξέρω γιατί κυκλοφόρησαν αυτές οι γελοίες ιστορίες. Ήμουν πάντα συνεπής στις προπονήσεις. Δεν έχασα ούτε μία -ακόμα και όταν ήμουν άρρωστος. Είχα καλή σχέση με όλους τους ανθρώπους του club”.

Η λήξη του συμβολαίου ήλθε το καλοκαίρι του 2004. Τότε αποφάσισε να κάνει μια τελευταία προσπάθεια να δώσει στην καριέρα του ένα καλό τέλος. Τραυματίστηκε όμως, σε μια προπόνηση που έκανε με τον Άγιαξ “και σκέφτηκα πως εφόσον το σώμα μου δεν με βοηθούσε, θα τελείωνα εκεί”. Στις 8/11 του 2005 ανακοίνωσε πως αποσύρεται από τη δράση.

Το 2017 έγινε ασίσταντ στη δεύτερη ομάδα του Άγιαξ. Head coach ήταν ο Μίκαελ Ράιζιγκερ, πρώην συμπαίκτης του. Αρχικά, είχε ζητήσει από την ομοσπονδία ποδοσφαίρου να τον εντάξει στο εντατικό πρόγραμμα που είχε, για να δίνει διπλώματα σε προπονητές. Η απάντηση ήταν 'πρέπει να κάνεις όλο το πρόγραμμα, στη Βόρειο Ιρλανδία'. Όταν πήρε το UEFA A (το δεύτερο τη τάξει) έστειλε βιογραφικό σε δυο ομάδες της Αγγλίας. Δεν προσελήφθη. Πιστεύει πως δεν τον ήθελαν εξαιτίας όσων είχαν γίνει με την Τσέλσι.

“Ακόμα με 'τραβάει' πίσω η ιστορία αυτή. Είναι κάτι που μάλλον θα αντιμετωπίζω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Όλοι κάνουν λάθη. Έμαθα από αυτά. Αλλά για να προχωρήσω εγώ, πρέπει να προχωρήσουν και οι άλλοι”. Έως τότε μιλάει σε νέους παίκτες, για τη σημασία των σωστών επιλογών. “Προσπαθώ να χρησιμοποιήσω την εμπειρία μου, για να βοηθήσω. Τους λέω πως όταν βγάζεις πολλά λεφτά, αντιμετωπίζεις διάφορες καταστάσεις γύρω σου -αποκτάς περισσότερους φίλους, περισσότερες γυναίκες και περνάς καλά. Πρέπει όμως, να καταλάβουν πως όλα αυτά έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο, που πρέπει να είναι προτεραιότητα”.

Τι έκανε όμως, από το 2005 έως το 2017

Εκτός των γηπέδων, είχε δημιουργήσει μια εταιρία μουσικής, που ήταν επιτυχημένη και στο πικ την πούλησε για καλά λεφτά. Οι πληροφορίες τον ήθελαν να 'χει και ένα χώρο για gaming, τον οποίον 'έκλεισε' αφότου τσακώθηκαν εκεί συμμορίες και υπήρχε ένας νεκρός. Ο ίδιος διέψευσε πως είχε τέτοιο χώρο. “Είχα χώρο διασκέδασης” διόρθωσε. Είχε αγοράσει και μια έπαυλη σε προάστιο της πρωτεύουσας της Ολλανδίας, για 3.5 εκατομμύρια ευρώ, όπου ζούσε με τη γυναίκα του και τα πέντε παιδιά τους.

Να σου πω και για την εθνική

Μέχρι εδώ θα 'χεις καταλάβει πως ο Ουίνστον Μπογκάρντ ήλθε με ξεκάθαρο άστρο, πάνω από το κεφάλι του, σε αυτόν τον κόσμο. Η τύχη του είχε προέκταση και στην εθνική, όπου υπό τις οδηγίες του Χίντινκ, ήταν μέλος της ομάδας που πήγε στο Euro 96 και περιλήφθηκε σε εκείνη του 1998 FIFA World Cup. Εκεί η συντροφιά που 'χε σε όλη του τη ζωή, τον εγκατέλειψε.

Ο Άρθουρ Νούμαν ήταν αρχηγός στον αγώνα με την Αργεντινή, για τα προημιτελικά του 1998 World Cup. Μετά ενός τάκλιν που του έκανε στον Ντιέγκο Σιμεόνε και ήταν κομματάκι σκληρό, είδε τη δεύτερη κίτρινη κάρτα -και μετά την κόκκινη. Αυτό που 'χε συμβεί ήταν πως ο Σιμεόνε το παραέκανε με την αντίδραση στην επαφή που 'χε με τον Ολλανδό, τόσο που ο τελευταίος εξανέστη και έγινε το μάλε βράσε. Ο Νούμαν έχασε τον επόμενο αγώνα, εναντίον της μετέπειτα παγκόσμιας πρωταθλήτριας Βραζιλίας και επέστρεψε στο ματς για τις θέσεις 3-4 με την Κροατία -που πήρε το χάλκινο. Τι σχέση έχουν όμως, όλα αυτά με τον Μπογκάρντ: στο ματς με τη 'σελεσάο' είχε υπολογιστεί να παίξει στη θέση του τιμωρημένου. Στην τελευταία προπόνηση, έπαθε κάταγμα στο πόδι. Τη θέση του πήρε ο Φιλίπ Κοκού.

Πάμε τώρα, στον ανιψιό του

Δεν πρόλαβε να δημοσιευθεί η είδηση πως η Τότεναμ έχει κάνει τα πάντα για να κατακτήσει τον Λαμάρ Μπογκάρντ και προέκυψε αυτή που θέλει τον προπονητή της Άρσεναλ, Μικέλ Αρτέτα να έδωσε το σήμα να... ξεχυθούν οι Gunners στην επίθεση, για να εξασφαλίσουν τον μικρό. Υπάρχει βέβαια, ένα 'αλλά'.

“Δεν ξέρουμε ποια θα είναι η οικονομική κατάσταση, μετά τον Covid-19, δεν ξέρουμε ποιοι θα είναι οι κανονισμοί, το 'παράθυρο' που θα 'χουμε και το σωστό timing. Είναι πολλά που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, αυτήν την στιγμή”, ομολόγησε ο Αρτέτα, σε συνέντευξη του στο Sky Sports.