Άρσεναλ-Ολυμπιακός: Απλά ακολούθησε το παιχνίδι του

Οι περιπτώσεις που όσο λιγότερα έχεις τόσο καλύτερα νιώθεις ήταν αξιωμα χθες το βράδυ στο ‘Emirates’ για τον Ολυμπιακό. Ο Πέδρο Μαρτίνς δεν είχε μαζί του τον Κώστα Φορτούνη, λόγω της συνολικής κατάστασής του, τον Ρούμπεν Σεμέντο, λόγω κίτρινων καρτών, δεν δήλωσε, όπως πια έχει εντυπωθεί ακόμα και στον πλέον αμύητο, τους αποκτηθέντες του Γενάρη, έχασε τον Χιλάλ Σουντανί από βαρύ τραυματισμό και βρέθηκε να κυνηγά κάτι που έχει καταφέρει μόλις μία φορά, στον 1ο γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1992, όταν ανέτρεψε το 0-1 της Τσερνομόρετς και τη νίκησε 3-0 στην Οδησσό.

Σε κάθε συνέντευξη Τύπου του Μαρτίνς πριν από οποιοδήποτε ευρωπαϊκό ματς, είτε πρόκειται για το περυσινό 3-1 επί της Μίλαν στο ‘Γεώργιος Καραϊσκάκης’ είτε για την επίσκεψη στο Μόναχο, ο Πορτογάλος τεχνικός χρησιμοποιεί λέξεις που υπηρετούν την ίδια ροή των σκέψεών του. Πόσο καλός αντίπαλος είναι ο εκάστοτε, πόσο αισιόδοξος είναι ο Ολυμπιακός για την αναμέτρηση. Πριν από αυτό το παιχνίδι, απέναντι στην Άρσεναλ, με το 1-0 υπέρ των ‘κανονιέρηδων’ να μοιάζει καταδικαστικό για την ομάδα του, υπενθύμισε στον αγγλικό Τύπο τα δύο ματς με την Τότεναμ, το 2-2 στο Φάληρο, στην πρεμιέρα των ομίλων του Champions League, και το 4-2 στο ‘Tottenham Stadium’, που προήλθε από μία αλληλουχία σχεδόν φαντασιακών ποδοσφαιρικών γεγονότων. Το έκανε επί τούτου, για να δείξει ότι εξ ορισμού η υποτίμηση στην ομάδα του θα ήταν επικίνδυνη για τους Άγγλους. Οι επίσημες τοποθετήσεις του Πορτογάλου είναι μια ωδή στη ρεαλιστική, όπως αποδεικνύεται, αισιοδοξία. Σε αυτήν την ήδη αναφερθείσα συνέχεια της αποτύπωσης εκείνων.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έπρεπε να έρθει το 76′ και το πλασέ του Νικολά Πέπε, που εξουδετέρωσε ο Ζοζέ Σα, για να κάνει η Άρσεναλ την πρώτη προσπάθειά της εντός εστίας στο ματς. Κι αν αυτό είναι ένα πραγματικά εκπληκτικό στατιστικό, τη σημασία του έχει το γεγονός ότι αυτή η φάση, η οποία ήταν η πιο σημαντική των Λονδρέζων στο παιχνίδι, ήρθε 23 λεπτά μετά το γκολ του Παπ Αμπού Σισέ, ένας ύμνος στην ‘τερατώδη’ ανικανότητα του κατά τα άλλα εξαίρετου Νταβίντ Λουίζ να υπακούσει στο μυαλό του, όταν αυτό του έλεγε πως αυτή η θέση που βρισκόταν στο κόρνερ προμήνυε δεινά.

Ο Ολυμπιακός κράτησε ουσιαστικά ένα πολύ σεβαστό ποσοστό του χρόνου παιχνιδιού την Άρσεναλ μακριά από την εστία του, κάνοντάς το με τον τρόπο που το κάνουν όλες οι ομάδες που σεβονται τον εαυτό τους και την προσπάθειά τους: κρατώντας την μπάλα και με μπολιασμένη μέσα του την πεποίθηση που είναι ο νόμος της πυγμαχίας. Δηλαδή, ότι όποιος κι αν είναι ο πυγμάχος που κοντράρεσαι, αν φάει μία γροθιά, μπορεί να φάει και δεύτερη.

Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε αυτό το διάστημα δείχνει, αν μη τι άλλο, μία ομάδα σοβαρή, με γνώμονα την παραγωγική διαδικασία και τη μετατροπή της πρώτιστης οδυνηρής εμπειρίας σε γνώση. Ο Μαρτίνς ο ίδιος, περνώντας σε αυτό το ανώτερο επίπεδο το ίδιο το συγκρότημά του, σεβάστηκε και το έδειξε ευθέως: αλλαγές στο προκαθορισμένο χρονικό διάστημα, στο ήδη αποφασισμένο, παίκτες που δεν βασίζονταν σε όρους μεταφυσικής για να προσδώσουν νόημα στο έργο της δικής τους δουλειάς. Δεν υπήρχε κάποια ένδειξη πως οι παίκτες του Ολυμπιακού στο ‘Emirates’ σκέφτονταν ότι αγαπούσε ο Θεός. Έβγαζαν φάσεις όποτε μπορούσαν, γίνονταν απειλητικοί με την μπάλα στα πόδια, είχαν ευκαιρίες ανά τακτά χρονικά διαστήματα και όχι όποτε τους πήγαινε η κατάσταση. Ο Μαντί Καμαρά σούταρε ξεψυχισμένα άουτ στο 36′, Ο Μπερντ Λένο απέκρουσε στο 56′ την προσπάθεια του Κώστα Τσιμίκα, που μόνο πεσμένα σαγόνια μπορούν να περιγράψουν την εμφάνισή του, επιεικώς μία από τις πλέον συναρπαστικές που έχει κάνει ποτέ ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού στην Ευρώπη. Αρκεί κάποιος να δει σε επανάληψη το απελπισμένο τρέξιμό του μετά το σουτ του που κόντραρε στο 87′ και την υπέρβαση στα 22 λεπτά που έπαιξε στην παράταση κι ενώ είχε επωμιστεί το μαρκάρισμα του Πεπέ, του πιο δραστήριου, αν και ανώφελου, παίκτη της Άρσεναλ. Ο Έκτορ Μπεγερίν έβαλε τάκλιν στον Γιουσέφ ελ Αραμπί στο 89′. Ο Μπρούνο Γκασπάρ σούταρε άουτ στο 104′. Ο Γιώργος Μασούρας, στο δοκάρι, στο 108′.

Ήταν ένα φάσμα 72 λεπτών, σε μία αναμέτρηση απέναντι σε μία ομάδα που σε τέτοιο τέμπο παίζει δύο φορές την εβδομάδα. Ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να αφήσει να του ξεγλιστρήσει η πρόκριση και το γεγονός ότι ο εγχώριος ανταγωνισμός δεν επιτρέπει τέτοιον ρυθμό στα παιχνίδια του, θα ήταν μία δικαιολογία η οποία αυτήν τη φορά δεν θα χρησιμοποιούταν ως κοινοτοπία αλλά ως πραγματικότητα, πανίσχυρα δομημένη στα επιχειρήματά της. Όμως δεν το άφησε. Δεν το άφησε ακόμα κι όταν έπεσε θύμα της στατιστικής της ατομικής ποιότητας, με το απίθανο γυριστό του ποδοσφαιριστή που ήταν, είναι και θα είναι πιο ακριβός από όλους στα ρόστερ των δύο ομάδων, του Πιερ Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ, στο 114′.

Ο Ολυμπιακός προκρίθηκε επειδή ο φορ του είναι το πρόσωπο της ομάδας σε ό,τι αφορά την αντίληψη του παιχνιδιού. Ο Ελ Αραμπί παίζει μόνος του ευρωπαϊκή μπάλα. Δύο γκολ στο Κράσνανταρ, πρόκριση στους ομίλους του Champions League. Πέναλτι με τον Ερυθρό Αστέρα, πρόκριση στους ’32’ του Europa League, γκολ-προβολή στο 119′ στο Λονδίνο, πρόκριση στους ’16’ του Europa League. Ο Μαροκινός είναι από εκείνους τους ποδοσφαιριστές που αγαπούν τόσο πολύ το ποδόσφαιρο, που θα μπορούσες να τον δεις να τρέχει σε χωμάτινο έδαφος αρχές Ιούλη και να παίζει με πιτσιρικάδες με τον κίνδυνο της σωματικής ακεραιότητας. Είναι από αυτήν τη σπάνια για τα ημέτερα κατηγορία, που αν ξέρει ότι θα είναι βασικός, αν δια της εις άτοπον απαγωγής έχει αποκλειστεί οποιοσδήποτε άλλος, αυτό είναι επιπλέον κίνητρο.

Ο Γκιγέρμε στην τελευταία ικμάδα των ενεργειών του έπεσε φαρδύπλατος στο τερέν, κυρίως για να μην αφήσει την Άρσεναλ να βγάλει αντεπίθεση. Ο Μασούρας έκανε σέντρα με το ‘κακό’ πόδι. Κι αυτό που κάνει ο Ελ Αραμπί όλη τη χρονιά, να τρυπώνει χωρίς να τον βλέπει καν η κάμερα, αφού βρίσκεται ανάμεσα στους αμυντικούς, το έκανε και τώρα. Δίχως δισταγμό ή μνήμη, μία κακή υπενθύμιση για το σημείο που βρίσκεται το παιχνίδι, τον αποκλεισμό, τη σχεδόν μάταιη προσπάθεια, το ότι αυτή η στιγμή, με τον ίδιο στην περιοχή, την απίστευτη μπαλιά, την κάλυψη από τους αμυντικούς, δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει.

Όταν ο Μαρτίνς κάθεται στον πάγκο, σκύβει προς τα μπροστά για να δει τα παιχνίδια της ομάδας του. Αυτό συμβαίνει με τους ανθρώπους που έχουν ένα συγκεκριμένο είδος ψύχωσης με ό,τι ενασχολούνται. Αυτό συνέβη κι αυτό το βράδυ, το πιο σημαντικό στη μακρόχρονη ιστορία της ομάδας, μαζί με εκείνο του Ζάγκρεμπ στις 9 Δεκεμβρίου 1998 με την Κροάσια και αυτό του Μόντε Κάρλο, στις 21 Οκτωβρίου του 1992. Δηλαδή όχι μία νύχτα μίας μεμονωμένης επιτυχίας, όχι ένα αποτέλεσμα ελπίδας, αλλά ένα σκορ νίκης. Αυτήν την περίπτωση, βεβαίως, η αναλογία βγαίνει στον αφρό, πολύ περισσότερο από τις δύο προηγούμενες. Οι αναλογίες, ο αντίπαλος, αήττητος το 2020 αν και 9ος στο πρωτάθλημά του, και η δυναμική του, ο τρόπος με τον οποίο επετεύχθη,το γήπεδο στο οποίο έγινε, η λίστα με τα κενά.

Επαιξε το τελευταίο ευρωπαϊκό ματς του Φλεβάρη και βάζει πλώρη για τον Μάρτη. Ξεκίνησε στα μέσα του καλοκαιριού και θα πιάσει άνοιξη. Καμία ελληνική ομάδα στην ιστορία δεν έχει παίξει 16 ευρωπαϊκά παιχνίδια σε μία σεζόν. Ο Ολυμπιακός έχει προκριθεί μόλις 3 φορές σε φάση των 16 του Europa League, προερχόμενος στη διοργάνωση από το Champions League. Το 2005 με τη Σοσό και το 2012 με τη Ρούμπιν Καζάν. Αυτή, η 3η, μπαίνει σε λουστραρισμένο χαρτί στην εγκυκλοπαίδεια με τα ανδραγαθήματά του.

Και μπορεί άνετα να αντιπαραβληθεί, στο πλαίσιο της χαράς, όχι μόνο για τους 5.500 του ‘Emirates’, αλλά για τον ίδιο τον οργανισμό, με την επικείμενη κατάκτηση του πρωταθλήματος. Μία πρώτης τάξεως απάντηση στην προτεραιότητα που δίνεται.

Σε ποια χώρα θα καταλήξει το Europa League; Η απάντηση στο Pod-όσφαιρο: