Ο Μουρίνιο επιστρέφει ως “εχθρός” στο σπίτι του!
Αγάπησε την Τσέλσι και λατρεύτηκε όσο κανείς άλλος από τους οπαδούς της αλλά τώρα βρίσκεται στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και επιστρέφει στο "Stamford Bridge" με την ταμπέλα του "εχθρού" κολλημένη πάνω του. Ο Βαγγέλης Σταματόπουλος γράφει για τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ σχέση που συνδέει "special one" και Λονδρέζους!
Όταν τον περασμένο Ιούνιο, στις 15 του μήνα και ημέρα Τετάρτη, η Premier League ανακοίνωνε επίσημα το πρόγραμμα για την αγωνιστική σεζόν 2016-17 στην κορυφαία κατηγορία του αγγλικού πρωταθλήματος, όλοι οι άνθρωποι της Τσέλσι αλλά και ένας μακριά από το Λονδίνο, στο Μάντσεστερ, για ένα πράγμα ενδιαφέρονταν πρωτίστως: την ημερομηνία του Τσέλσι-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ο λόγος προφανής και μόνο όσοι δεν έχουν επαφή με το ποδόσφαιρο στο Νησί αναρωτιούνται ίσως ακόμα ποιός είναι. Φυσικά και αναφερόμαστε στην επιστροφή του Ζοζέ Μουρίνιο στο “Stamford Bridge” για δεύτερη συνολικά φορά ως αντίπαλος από τότε που ανέλαβε τα ηνία της Τσέλσι το καλοκαίρι του 2004 αλλά για ΠΡΩΤΗ ως προπονητής άλλης αγγλικής ομάδας και μάλιστα άκρως ανταγωνιστικής απέναντι στους “μπλε” (η πρώτη ήταν το 2010 όταν βρισκόταν στην Ίντερ).
Το πόσο ιδιαίτερο είναι αυτό το παιχνίδι για τους Λονδρέζους δεν θέλει και ρώτημα. Απέναντί τους θα βρουν όχι απλά έναν άνθρωπο που έχει εργαστεί σε αυτούς στο μεγαλύτερο μέρος της αυτοκρατορίας Αμπράμοβιτς στο σύλλογο (5,5 χρόνια περίπου) αλλά: τον πιο επιτυχημένο τεχνικό στην ιστορία τους με 8 τίτλους (3 πρωταθλήματα Αγγλίας, 1 FA Cup, 3 League Cup, 1 Community Shield) και τρεις παρουσίες σε ημιτελική φάση Champions League μέσα σε πέντε “γεμάτες” σεζόν που είχε, αυτόν που μαζί με τον Αμπράμοβιτς έβαλε το μεγαλύτερο λιθαράκι στην άκρως επιτυχημένη πορεία τους την περασμένη 12ετία αλλά και εκείνον που τους μεταλαμπάδευσε όσο λίγοι το dna του νικητή και το αίσθημα των “κυνηγών τίτλων” εντός και εκτός συνόρων.
Στον αντίποδα, ο Ζοζέ Μουρίνιο βρίσκει στο δρόμο του για πρώτη φορά ως αντίπαλο σε ματς αγγλικού πρωταθλήματος: την ομάδα που για χάρη της συστήθηκε σε όλο το φίλαθλο κοινό ως “Special One” το 2004 και ως “Happy One” το 2013, την ομάδα που ο ίδιος έχει αποκαλέσει ποδοσφαιρικό του σπίτι και στην οποία έχει καθήσει περισσότερα χρόνια σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη καθώς επίσης και τη μοναδική στην οποία έχει πάει δύο φορές και έχει απολυθεί ισάριθμες από το απόλυτο αφεντικό της, τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς.
Πώς όμως ξεκίνησε αυτή η σχέση Μουρίνιο-Τσέλσι, ποιά ήταν η εξέλιξή της μέσα στο χρόνο και πώς οι δύο πλευρές κατέληξαν τον περασμένο Δεκέμβριο σε ένα επώδυνο διαζύγιο; Αλλά και τι αντιμετώπιση θα έχει ο 53χρονος Πορτογάλος τεχνικός το απόγευμα της Κυριακής (23/10, 18:00) από ένα κοινό που επί σειρά ετών έπινε νερό στο όνομά του και τώρα βλέπει τον πρώην τους λατρεμένο τεχνικό να κυνηγάει τίτλους και επιτυχίες με το σήμα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο πέτο του σακακιού του; Το Contra.gr κάνει ένα ταξίδι στο χρόνο για να καταλήξει στο… “σήμερα”:
Ουσιαστικά η ιστορία του Μουρίνιο με την Τσέλσι ξεκινάει την άνοιξη του 2004, όταν ο 41χρονος τότε τεχνικός καταλάμβανε το υψηλότερο σημείο της Ευρώπης με την Πόρτο (3-0 την Μονακό του Άκη Ζήκου στον τελικό του Champions League) έναν χρόνο μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA (3-2 την Σέλτικ) και “γυάλιζε” στον Ρόμαν Αμπράμοβιτς, που το 2003 είχε “μπουκάρει” στο χώρο του αγγλικού ποδοσφαίρου με αποστολή να (ξανα)βάλει την Τσέλσι στο κλαμπ των “μεγάλων” ομάδων στο Νησί που θα διεκδικούσαν τίτλους.
Ο Κλάουντιο Ρανιέρι είχε δείξει σημαντικό έργο στα τέσσερα χρόνια παρουσίας του στο δυτικό Λονδίνο, δημιουργώντας έναν σημαντικό κορμό παικτών και εμφανίζοντας βελτίωση κάθε σεζόν ενώ η σεζόν 2003-04 τον βρήκε να οδηγεί την Τσέλσι μέχρι τα ημιτελικά του Champions League (αποκλείοντας μάλιστα την Άρσεναλ στην πορεία προς τους “4” με νίκη μέσα στο “Χάιμπουρι”, έδρα που εθεωρείτο ταμπού για τους μπλε για πολλά χρόνια) και στη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα όπου το κατέκτησαν οι “Invincibles” του Αρσέν Βενγκέρ χωρίς να κάνουν ούτε μία ήττα (26 νίκες – 12 ισοπαλίες).
Τα εντυπωσιακά αυτά επιτεύγματα δεν ήταν όμως αρκετά για τον Ρανιέρι ώστε να κρατήσει τη θέση του στους Λονδρέζους, αφού ο Αμπράμοβιτς είχε ειλημμένη την απόφασή του: θα προχωρούσε στην πρόσληψη ενός νεότερου, ικανότερου και περισσότερου φιλόδοξου τεχνικού που θα ικανοποιούταν μόνο αν έφτανε (με) την Τσέλσι στην κορυφή.
Όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκονταν μέσα στο “πακέτο” που αντιπροσώπευε ο Μουρίνιο της Πόρτο το καλοκαίρι του 2004 και για να ανακαλύψει τι άλλο είχε μέσα αυτό το πακέτο, ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς έβαλε πολύ βαθιά το χέρι του στην τσέπη. Πρώτα “χαιρέτησε” τον Κλάουντιο Ρανιέρι -αν και είχε τρία χρόνια ακόμα συμβόλαιο με την ομάδα του Δυτικού Λονδίνου- αποζημιώνοντάς τον με το ποσό του 1.000.000 λιρών.
Κατόπιν κατέβαλε 1.700.000 λίρες ως αποζημίωση στην Πόρτο για να σπάσει το συμβόλαιο που είχαν οι πρωταθλητές Πορτογαλίας και Ευρώπης με τον Μουρίνιο ενώ και ο ίδιος ο “Μου” κέρδισε ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο με ετήσιες αποδοχές ύψους 4.200.000 λιρών (το 2005 που υπέγραψε νέο πενταετές συμβόλαιο έγινε μάλιστα αναπροσαρμογή και οι απολαβές του για κάθε χρόνο έφτασαν τις 5.200.000 λίρες!).
“Δεν θέλω να ακουστώ εγωιστής αλλά είμαι πρωταθλητής Ευρώπης και πιστεύω πως είμαι special one (ξεχωριστός) επειδή έχω κατακτήσει το Champions League. Είμαι φανατικός υπέρμαχος του ομαδικού πνεύματος και της συλλογικής δουλειάς και το πρώτο πράγμα που πρέπει να υποσχεθώ στους νέους μου παίκτες είναι ότι θα τους κοιτάζω όλους με τα ίδια μάτια.
Δεν θέλω ξεχωριστές σχέσεις με κάποιον από αυτούς. Σιχαίνομαι να μιλάω για άτομα. Δεν κερδίζουν οι παίκτες τα τρόπαια, οι ομάδες κερδίζουν τρόπαια. Όχι μόνο εκείνους που τους αρέσει να νικούν στα 90 λεπτά ενός αγώνα αλλά εκείνους που τους αρέσει να νικούν κάθε ημέρα, σε κάθε προπόνηση και σε όλη τους τη ζω”, τόνισε μεταξύ άλλων στην παρουσίασή του ο Ζοζέ Μουρίνιο, στις 2 Ιουνίου 2004, με τον Αμπράμοβιτς από την πλευρά του να ικανοποιεί κάθε του επιθυμία.
Εκείνο το καλοκαίρι ο Ρώσος μεγιστάνας έσπασε το φράγμα των 100.000.000 λιρών σε μεταγραφές και ενίσχυσε την ομάδα του Ζοζέ Μουρίνιο με τους: Τσεχ, Ντρογκμπά, Ρόμπεν, Αλέξ, Τιάγκο Μέντες, Ρικάρντο Καρβάλιο, Κέζμαν, Φερέιρο και Γιάροσικ. Η ανταμοιβή πάντως για τον ιδιοκτήτη των “μπλε” ήρθε μάλλον γρηγορότερα απ’ότι θα τα είχε σχεδιάσει ο ίδιος, αφού η σεζόν 2004-05 βρήκε την Τσέλσι να κατακτάει αρχικά το League Cup ως… ορεκτικό και κατόπιν να στέφεται πρωταθλήτρια Αγγλίας μετά από 50 ολόκληρα χρόνια!
Ο ιστορικός αυτός τίτλος (+12 από την 2η Άρσεναλ) συνδυάστηκε μάλιστα με πολλά εντυπωσιακά ρεκόρ για την Τσέλσι: δέχτηκε τα λιγότερα γκολ μέσα σε μία σεζόν Premier League (15), πέτυχε τις περισσότερες νίκες σε μία σεζόν (29) και τις περισσότερες εκτός έδρας (9), έκανε ρεκόρ πόντων (95) ενώ ρεκόρ συνιστούσαν και τα 25 ματς από τα 38 συνολικά του πρωταθλήματος που κράτησε απαραβίαστη την εστία της. Όσο για την Ευρώπη έφτασε και πάλι μέχρι τα ημιτελικά όπως και την τελευταία σεζόν του προκατόχου του στον πάγκο, Κλάουνιο Ρανιέρι, με τον Μουρίνιο να “φωνάζει” ακόμα για το “γκολ-φάντασμα του Λουίς Γκαρσία” με το οποίο η Λίβερπουλ στέρησε από την ομάδα του την παρουσία στον μεγάλο τελικό της Κωνσταντινούπολης…
Τα ποδοσφαιρικά πάρτι της Τσέλσι στην Premier League δεν είχαν πάντως σταματημό ούτε στη δεύτερη σεζόν του στο τιμόνι (Εσιέν, Μανίσε, Ράιτ-Φίλιπς, Ντελ Όρνο και Λασανά Ντιαρά τα νέα πρόσωπα), με τον Μουρίνιο να την οδηγεί στην κατάκτηση του δεύτερου συνεχόμενου τίτλου (+8 από την 2η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) και μάλιστα για πρώτη φορά στην ιστορία της (μέχρι πρότινος είχε πάρει μόλις ένα πρωτάθλημα, αυτό της σεζόν 1954-55).
Το καλοκαίρι του 2006 ο Αμπράμοβιτς έβαλε και πάλι βαθιά το χέρι στην τσέπη για την ενίσχυση της ομάδας του (Σεβτσένκο, Μπάλακ, Καλού, Όμπι Μίκελ, Μπουλαρούζ, Άσλεϊ Κόουλ και Ιλάριο τα νέα πρόσωπα), όμως τότε διαφάνηκαν τα πρώτα σύννεφα στη σχέση του με τον Μουρίνιο. Ο Σεβτσένκο ήταν επιλογή του ιδιοκτήτη αλλά όχι του προπονητή που είχε ζητήσει τον Ετό, ενώ επιπλέον έφυγε ο Γκαλάς παρά τη διαφορετική εισήγηση του Πορτογάλου και αντί για τον Μάικα Ρίτσαρντς που είχε ζητήσει για αντικαταστάτη, του… φόρτωσαν τον Μπουλαρούζ.
Το φινάλε της σεζόν ήταν διαφορετικό για τον Ζοζέ Μουρίνιο σε σχέση με τις δύο προηγούμενες καθώς η Τσέλσι τερμάτισε 2η (στο -7 από την πρωταθλήτρια Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) ενώ στο Champions League ήρθε ο δεύτερος αποκλεισμός στα ημιτελικά μέσα σε τρία χρόνια και πάλι από την Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ. Βέβαια, ουδείς μπορούσε να κάνει λόγο για αποτυχία αφού κατακτήθηκαν δύο τίτλοι: πρώτα το League Cup απέναντι στην Άρσεναλ και έπειτα το FA Cup κόντρα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με τον Ντρογκμπά να είναι ο “ήρωας” της Τσέλσι σκοράροντας τα νικητήρια γκολ και στους δύο τελικούς!
Δυστυχώς για τον Μουρίνιο, όλοι αυτοί οι τίτλοι δεν ήταν αρκετοί για να αποτρέψουν την εκθρόνισή του από την Τσέλσι στις αρχές της επόμενης σεζόν. Εκτός από τον τεχνικό διευθυντή, Φρανκ Άρσενεν, με τον οποίο σπάνια συμφωνούσε για παίκτες, από τον Ιούλιο του 2007 προστέθηκε μία ακόμα… σκιά από πίσω του, με τον προσωπικό φίλο του Ρόμαν Αμπράμοβιτς, Άβραμ Γκραντ, να αναλαμβάνει ρόλο ποδοσφαιρικού διευθυντή αλλά να είναι επί της ουσίας ένας ακόμα “κατάσκοπος” για τον Πορτογάλο.
Το κύκνειο άσμα για τον Μουρίνιο στον πάγκο των Λονδρέζων ήταν ο αγώνας με την Ρόζενμποργκ στην πρεμιέρα του Champions League τον Σεπτέμβριο (είχαν προηγηθεί 1 ισοπαλία και 1 ήττα στις 2 πρώτες αγωνιστικές της Premier League), με τον “special one” να καταλήγει στις δηλώσεις του πως “χωρίς αυγά δεν έχει ομελέτα” θέλοντας να “καρφώσει” τη διοίκηση για κάποιες μεταγραφές που είχε ζητήσει αλλά δεν έγιναν και την απόλυσή του να ανακοινώνεται λίγα 24ωρα αργότερα.
Ως αιτιολογία για το διαζύγιο δόθηκαν τα άσχημα αποτελέσματα και το μή ελκυστικό ποδόσφαιρο, με τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς να υποχρεώνεται να του καταβάλλει μία παχυλή αποζημίωση ύψους 10.000.000 λιρών (είχε υπογράψει συμβόλαιο μέχρι τον Ιούνιο του 2010) και τον Μουρίνιο να αποχωρεί με ψηλά το κεφάλι έχοντας να επιδείξει, πέρα από τους τίτλους, και απολογισμό 124 νίκες-40 ισοπαλίες-21 ήττες σε 185 ματς καθώς και ένα αήττητο σερί 60 αγώνων (46 νίκες-14 ισοπαλίες) στο “Stamford Bridge” σε επίπεδο Premier League.
Η μοίρα μάλιστα τα έφερε έτσι ώστε σε λιγότερο από τρία χρόνια όχι μόνο οι δρόμοι των δύο πλευρών να (ξανα)συναντηθούν αλλά ο Μουρίνιο να πάρει τη… ρεβάνς από τη στάση της διοίκησης των “μπλε” απέναντί του. Ως προπονητής της Ίντερ αντιμετώπισε την αγαπημένη του Τσέλσι στους “16” του Champions League και βγήκε διπλά κερδισμένος. Στο αγωνιστικό κομμάτι οι “νερατζούρι” πήραν την πρόκριση για τα προημιτελικά μένοντας άηττητοι σε δύο αναμετρήσεις απέναντι στους Λονδρέζους (νίκησαν 2-1 στο “Meazza” και πήραν ισοπαλία 2-2 στο “Stamford Bridge”) ενώ στο… εξωαγωνιστικό ο Πορτογάλος επέστρεψε στο πρώην σπίτι του και γνώρισε την αποθέωση από το φίλαθλο κοινό των “μπλε” που του έδειξαν το πόσο πολύ εκτίμησαν την προσφορά του.
Ουσιαστικά με εκείνη την υποδοχή που του επεφύλαξε ο κόσμος, άνοιξε ταυτόχρονα και το παράθυρο για την επιστροφή του η οποία πραγματοποιήθηκε επίσημα στις 3 Ιουνίου 2013. Εννέα χρόνια και μία ημέρα από την πρώτη πρόσληψή του και αφού μεσολάβησε η παρουσία του σε άλλους δύο πολύ μεγάλους συλλόγους (Ίντερ και Ρεάλ Μαδρίτης) ο “Μου” επέστρεψε σπίτι και κατά την παρουσίασή του μία εβδομάδα αργότερα βάφτισε τον εαυτό του “happy one” (“ο χαρούμενος”).
Στην πρώτη σεζόν της δεύτερης θητείας του στην Τσέλσι (Ετό, Ουίλιαν, Σέρλε και Φαν Χίνκελ τα σημαντικότερα αποκτήματά του) δεν κατάφερε να πάρει τον τίτλο και γνώρισε μάλιστα την πρώτη εντός έδρας ήττα της καριέρας του στους Λονδρέζους σε ματς πρωταθλήματος (1-3 από Σάντερλαντ) μετά από 77 σερί παιχνίδια, ωστόσο ακόμα και τότε έχει ένα “ρεκόρ” για το οποίο μπορούσε να υπερηφανευτεί. Απέναντι στις Μάντσεστερ Σίτι και Λίβερπουλ που τερμάτισαν πάνω από αυτή στη βαθμολογία η Τσέλσι έκανε το “4 στα 4” ενώ παράλληλα με το 2-0 επί της Λίβερπουλ στο “Anfield” λίγες αγωνιστικές πριν το φινάλε (στο ματς που θα μείνει στην ιστορία για το γλίστρημα του Τζέραρντ) ο Μουρίνιο στέρησε από τους “κόκκινους” την τεράστια ευκαιρία που είχαν να γευτούν το νέκταρ της κατάκτησης του πρώτου πρωταθλήματος μετά από 24 χρόνια αναμονής…
Τα καλύτερα πάντως για τον Μουρίνιο ήρθαν το 2014-15, με τον Πορτογάλο να συνεχίζει την “παράδοση” που τον ήθελε να κατακτάει πάντα το πρωτάθλημα στη δεύτερη σεζόν του σε μία ομάδα (το έκανε σε Πόρτο, Τσέλσι, Ίντερ και Ρεάλ Μαδρίτης) οδηγώντας την Τσέλσι στον πρώτο της τίτλο από το 2010 και τρίτο επί των ημερών από τους 5 που έχει συνολικά στην τροπαιοθήκη της! “Δώσαμε τα πάντα από την 1η αγωνιστική, είχαμε ένα φανταστικό επιθετικό ποδόσφαιρο ενώ αμυνθήκαμε απίστευτα καλά”, δήλωνε ευτυχισμένος ο Μουρίνιο μετά τη μαθηματική κατάκτηση του πρωταθλήματος στις 3 Μαΐου 2015 (3 αγωνιστικές πριν το φινάλε) που σηματοδοτούσε τον 22ο τίτλο στην προπονητική του καριέρα. Κλειδιά μάλιστα σε αυτή την επιτυχία ήταν οι Εντέν Αζάρ και Ντιέγκο Κόστα, με τον πρώτο (πήγε στην Τσέλσι έναν χρόνο πριν την έλευση Μουρίνιο) να παίρνει το βραβείο για τον κορυφαίο παίκτη της χρονιάς και τον δεύτερο (τον πήρε ο Μουρίνιο το καλοκαίρι του 2014 μαζί με Κουρτουά και Φάμπρεγκας, εντυπωσιασμένος από τα πεπραγμένα του με την Ατλέτικο Μαδρίτης) να είναι ο πρώτος σκόρερ των “μπλε” με 20 γκολ.
Δυστυχώς μετά τη μεγαλειώδη εκείνη σεζόν ακολούθησε μία καταστροφική που όμοιά της δεν είχε βιώσει ποτέ ξανά στο παρελθόν ο Μουρίνιο. Στις 7 Αυγούστου του 2015 υπέγραψε νέο τετραετές συμβόλαιο που τον έδενε στο “Stamford Bridge” μέχρι το 2019, γεγονός όμως που μπορεί να χαρακτηριστεί και ειρωνικό αν αναλογιστεί κανείς το τι ακολούθησε. Ο άγριος καυγάς του με την επικεφαλής του ιατρικού επιτελείου Έβα Καρνέιρο στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος με την Σουόνσι (2-2) ήταν το προμήνυμα για τους επόμενους “δύσκολους” μήνες για το σύλλογο και πολύ περισσότερο για τον ίδιο τον Πορτογάλο.
Στις πρώτες 12 αγωνιστικές η πρωταθλήτρια μάζεψε μόλις 11 βαθμούς και ουσιαστικά τέθηκε νοκ-άουτ από τη μάχη του τίτλου ενώ στις 17 Δεκεμβρίου του 2015 ο Μουρίνιο είδε για δεύτερη φορά την Τσέλσι και τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς να του δείχνουν την πόρτα της εξόδου με τον απολογισμό του σε 16 ματς πρωταθλήματος να είναι αποκαρδιωτικός: 4 νίκες-3 ισοπαλίες-9 ήττες και κατρακύλα στην 16η θέση. Κατά πολλούς το “παιχνίδι” χάθηκε στα αποδυτήρια, με τον “special one” και τους ποδοσφαιριστές να μην είναι πλέον “ένα”, τα αστέρια της ομάδας να μην παίζουν για τον προπονητή έχοντας βαρεθεί τη δημόσια κριτική εις βάρος τους και το διαζύγιο να είναι η μόνη λύση. Φυσικά, η απομάκρυνσή του από τον πάγκο δεν άλλαξε και πολύ τα πράγματα, με το φινάλε της σεζόν (ο Γκους Χίντινκ ανέλαβε υπηρεσιακός) να βρίσκει τους Λονδρέζους στη μέση της βαθμολογίας,10ους, με απόσταση 31 πόντων από την πρωταθλήτρια της περασμένης σεζόν Λέστερ του Κλάουντιο Ρανιέρι!
Όλα αυτά το 2015, αφού η φετινή χρονιά βρήκε τον Μουρίνιο να διασχίζει τον… Ρουβίκωνα και από την αγγλική πρωτεύουσα να μετακομίζει στο Μάντσεστερ για να πάρει τα ηνία της Γιουνάιτεντ κάνοντας το χατήρι αρκετών που “φώναζαν” ότι έπρεπε εκείνος να είναι ο “εκλεκτός” για διάδοχος του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον το 2013 και όχι ο Ντέιβιντ Μόγιες. Από τα τέλη Μαΐου ο Πορτογάλος είναι το νέο αφεντικό στο “Old Trafford” και τώρα, στην 9η αγωνιστική της Premier League όπου Τσέλσι και Γιουνάιτεντ συγκρούονται με στόχο τη νίκη που θα τις διατηρήσει σε τροχιά κορυφής, όλοι αδημονούν για την επιστροφή του στο “Bridge”.
Η αλήθεια πάντως είναι πως η αντιμετώπιση που θα έχει δεν θα είναι ίδια με αυτή του 2010. Τότε είχε εισπράξει αμέτρητη αγάπη από τους οπαδούς ενώ είχε και πολύ καλές σχέσεις με αρκετά από τα βασικά στελέχη της ομάδας, τώρα όμως ο δεσμός αυτός φαίνεται να έχει σπάσει και εκείνη η αύρα να έχει χαθεί οριστικά. Οι οπαδοί δεν θα αποδοκιμάσουν αφού δεν ξεχνούν, ούτε είναι αγνώμονες απέναντί του, όμως το σίγουρο είναι πως αυτό που θα κοιτάξουν πρωτίστως είναι πώς θα σπρώξουν προς τη νίκη την ομάδα του Αντόνιο Κόντε και όχι το πώς θα καλωσορίσουν τον προπονητή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ…
“Όταν έχεις κατακτήσει τρία πρωταθλήματα παραμένεις στις καρδιές των οπαδών. Ήταν ένας σημαντικός τεχνικός για την Τσέλσι και μεγάλο κομμάτι της ιστορίας. Αξίζει καλή υποδοχή αλλά όταν σφυρίξει ο διαιτητής γίνεται εχθρός, όπως και οι παίκτες της Γιουνάιτεντ”, δήλωσε ενόψει του ντέρμπι ο Αντόνιο Κόντε, ενώ από την πλευρά του και ο Ζοζέ Μουρίνιο παραδέχτηκε εμμέσως πώς το σημερινό ματς δεν είναι αγώνας… συγκίνησης αλλά επιβίωσης!
“Οταν κάποιοι προπονητές φεύγουν από ομάδες, τους αρέσει να “πλένουν τα βρώμικα ρούχα”, να γυρίζουν πίσω και να μιλούν για αυτά που έγιναν. Εγώ θέλω να κρατήσω τα καλά πράγματα και είχα πολλά καλά πράγματα στην Τσέλσι, όσον αφορά στα αποτελέσματα αλλά και σε φίλους που έχω για μία ζωή. Κρατάω όλες αυτές τις καλές αναμνήσεις. Τα υπόλοιπα.. δεν τα ξεχνάω, αλλά τα κρατάω για τον εαυτό μου.
Ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς δεν ήταν φίλος μου. Είχαμε πάντα μία σχέση ιδιοκτήτη-προπονητή. Ήταν μία σχέση σεβασμού, δεν ήμασταν ποτέ φίλοι, δεν ήμασταν ποτέ κοντά ο ένας στον άλλο. Έχω την ωριμότητα να ελέγχω τα συναισθήματά μου. Αν σκοράρει η ομάδα μου δεν πρόκειται να πανηγυρίσω σαν μικρό παιδί και δεν πρόκειται επίσης να έχω αρνητική αντίδραση εάν το κοινό της Τσέλσι εκφραστεί αρνητικά εναντίον μου. Το να πω μάλιστα ότι με νοιάζει για την υποδοχή που θα μου δώσουν οι οπαδοί της Τσέλσι θα είναι ψέματα”, σχολίασε χαρακτηριστικά.
Εν κατακλείδει; Ο Ζοζέ Μουρίνιο γυρίζει απόψε στο μέρος όπου λατρεύτηκε όσο λίγοι, ως πραγματικός αντίπαλος πλέον, και μένει να δούμε πώς θα επιλέξει να γράψει το σενάριο το κοινό της Τσέλσι σε μία από τις μεγαλύτερες επιστροφές στην ιστορία της Premier League…
