Ο Μουσά Ουαγκέ είχε στην Μπαρτσελόνα την τύχη του Βαλβέρδε
Από τους χωμάτινους δρόμους της πατρίδας του στο 'Καμπ Νόου' και τώρα στην Τούμπα. Ο Σενεγαλέζος Μουσά Ουαγκέ διένυσε κάμποση από τη διαδρομή του στο ποδόσφαιρο με γυμνά πόδια, αλλά πάνω απ' όλα με αδιανόητη πίστη στον εαυτό του.
Οι ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα με καταγωγή από την Αφρική έχουν καταγραφεί είκοσι στο σύνολό τους. Ο πρώτος (και μοναδικός ως σήμερα) από τη Σενεγάλη είναι ο Μουσά Ουαγκέ. Ο 22χρονος (σε δύο εβδομάδες) δεξιός μπακ που, μετά τη συμφωνία των δύο κλαμπ, θα αγωνιστεί υπό τη μορφή δανεισμού στον ΠΑΟΚ έως το φινάλε της σεζόν, καθώς δεσμεύεται με συμβόλαιο ακόμη τριών ετών και η τιμή πώλησής του εκτιμάται πάνω από τα 10 εκατομμύρια ευρώ.
Τιμή όχι παράλογη, αν κρατήσουμε μόνο τη βούλα του βιογραφικού του που αναφέρεται πως πρόκειται για τον νεαρότερο Αφρικανό που έχει σκοράρει σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Ταυτόχρονα όμως τιμή ακραία για έναν παίκτη μ’ ελάχιστα ποδοσφαιρικά δείγματα στα μόλις 404 λεπτά (μοιρασμένα σε 4 παιχνίδια πρωταθλήματος και 2 του Champions League) με την πρώτη ομάδα των ‘μπλαουγκράνα’ και την τελευταία παρουσία του να χρονολογείται πριν από 9 μήνες (Δεκέμβριος του 2019). Προτού δηλαδή παραχωρηθεί με οψιόν αγοράς, που δεν ενεργοποιήθηκε ποτέ, στη γαλλική Νις, μετρήσει 6 συμμετοχές και επιστρέψει άρον-άρον εξαιτίας της οριστικής διακοπής της δράσης στην ποδοσφαιρική Γαλλία.
Βεβαίως, ο Ουαγκέ ‘προϋπήρχε’ ήδη στο ποδοσφαιρικό στερέωμα ως ‘μαθητής’ του αφρικανικού παραρτήματος της Aspire Academy κι εν συνεχεία ως ενεργό στέλεχος στη βελγική Έουπεν (43 συμμετοχές, 1 γκολ, 4 ασίστ), ιδιοκτησίας Καταριανών. Από την οποία το καλοκαίρι του 2018 το καταλανικό κλαμπ εξαγόρασε τα δικαιώματά του έναντι 5 εκατομμυρίων ευρώ. Το Βέλγιο προέκυψε ξαφνικά στη ζωή του 18χρονου τότε αμυντικού, εξελίχθηκε όμως σε μια ιδανικότατη συνθήκη για τη μετάβασή του στο επαγγελματικό επίπεδο και τη διαφήμισή του ονόματός του.
Ένα όνομα όχι ιδιαίτερα διαδεδομένο στην πατρίδα του. Σε αντίθεση με το μικρό του (Μουσά) που είναι το 13ο της λίστας, το επώνυμό του δεν συναντάται συχνά στα δημοτολόγια της χώρας στη δυτική Αφρική και παραπέμπει κυρίως σε Αφρικανούς από το γειτονικό Μάλι. Όπως ο Ισμαΐλ Ουαγκέ, εκ των πρωτεργατών στο πρόσφατο στρατιωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε την κυβέρνηση της χώρας αναλαμβάνοντας τα ηνία.
Παίζοντας μπάλα με γυμνά πόδια
Οι ρίζες του ενδεχομένως να είναι θαμμένες στα σύνορα που ενώνουν/χωρίζουν τις δύο χώρες. Ο Ουαγκέ πάντως γεννήθηκε στην πόλη Μπινγκνόνα, στα δυτικά της Σενεγάλης, με πληθυσμό 27.000 κατοίκων. Παιδί φτωχής οικογένειας, που “όταν ήμουν 6 ετών παίζαμε ποδόσφαιρο χωρίς παπούτσια και βάζαμε ό,τι είχαμε“. Τα παιδιά της γενιάς του, όχι 15 χρόνια μετά έχει αλλάξει πολύ η κατάσταση, “η χαρά μας ήταν να κλωτσάμε κάτι που στρογγυλό από δέρμα ή πλαστικό“. Δεν σκέφτονταν “να γίνουμε επαγγελματίες“. Όνειρα που ανήκαν σε γόνους αστικών (και όχι φτωχών) οικογενειών που είχαν πιο εύκολη πρόσβαση σε ποδοσφαιρικά κέντρα. Τα ένοιαζε μονάχα “να παίζουμε μπάλα χωρίς να μας ενδιαφέρει ο χρόνος ή τα υλικά αγαθά“. Ο Ουαγκέ θυμάται με νοσταλγία εκείνα τα χρόνια γνωρίζοντας ότι τον σκλήρυναν. Πρώτα εξωτερικά “διότι όσο έπαιζα χωρίς παπούτσια με βοήθησε να τελειοποιήσω την τεχνική μου και ν’ αποκτήσω δυνατά πόδια“, και εσωτερικά σε δεύτερο επίπεδο. Αφού ποιο παιδί δεν σημαδεύεται από τόσο τραυματικές εμπειρίες του. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά.
Προφανώς γι’ αυτό όταν του ζητήθηκε ν’ αφήσει την εστία του για να ενταχθεί στο σύστημα της ακαδημίας Aspire, στην πόλη Σαλί – 400 χλμ. μακριά, “φοβόμουν και δεν ήθελα να πάω για τις δοκιμές“. Πήγε και δεν το μετάνιωσε ποτέ, καθώς “υπήρχαν όλα όσα απαιτούνται για να προχωρήσεις“. Η συναναστροφή του με παιδιά από άλλες χώρες της Αφρικής ή της Λατινικής Αμερικής και τα ταξίδια για τουρνουά στην Ευρώπη τού άνοιξαν τα μάτια και το μυαλό. Δεν είχε δει άλλα πολλά ως τότε. Καταλάβαινε πως η συμβίωση των λαών είναι ευλογία. “Άλλοι είναι Μουσουλμάνοι κι άλλοι Χριστιανοί, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Οι προσευχές μας ζητούν το ίδιο πράγμα“, έχει πει αναφερόμενος στη μίξη θρησκειών και ιδεολογιών ακόμη και μέσα στην ίδια την εθνική της Σενεγάλης.
Από το Βέλγιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο
Άρα όταν μετακόμισε στο Βέλγιο και εντάχθηκε σ’ ένα κλαμπ που έμοιαζε με μαρμίτα διαφορετικών πολιτισμών, όπου πέρα από τους συμπατριώτες του, συνάντησε ποδοσφαιριστές άλλων δώδεκα χωρών δεν τρόμαξε να προσαρμοστεί. Τον βοήθησε πολύ η μητρική γλώσσα του (γαλλικά) και παράλληλα η παρουσία του Κλοντ Μακελελέ ως πρώτου προπονητή. “Μου έμαθε να είμαι πολεμιστής, όπως ήταν ο ίδιος στη Ρεάλ Μαδρίτης και στην Τσέλσι“. Έπαιξε κυρίως στη δεύτερη σεζόν του (2017-18), αλλά προτού καλά-καλά το καταλάβει ήταν ενεργό μέλος της 23άδας που ταξίδεψε στη Ρωσία για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Βασικός στα πρώτα δύο και αλλαγή στο τρίτο παιχνίδι του ομίλου, προτού η Σενεγάλη του Μανέ χάσει την πρόκριση, διότι στην ισοβαθμία των 4 πόντων με τους Ιάπωνες είχε περισσότερες κίτρινες κάρτες!
Στο κομβικό ματς με τους ‘μπλε σαμουράι’ ο Ουαγκέ είχε σκοράρει για το 2-1 στο 71′, έχοντας καλύψει τα μέτρα από την άμυνα στην επίθεση και εκτελώντας με δύναμη προς την αντίπαλη εστία. Αν στο 78′ ο Χόντα δεν είχε την ισοφαρίσει ή έμενε το 0-0 με την Κολομβία, η Σενεγάλη θα ‘ταν στους 16 του κόσμου ‘τζογάροντας’ την πρόκρισή της απέναντι στο Βέλγιο.
Πριν έρθει η Μπαρτσελόνα
Αφότου τέλειωσε το τουρνουά, ο Ουαγκέ βρέθηκε μπροστά στην υπέρτατη πρόκληση: τη μεταγραφή του στην Μπαρτσελόνα. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε είχε ήδη αναλάβει τα ηνία και πίστευε ότι σε βάθος χρόνου ο Ουαγκέ διαθέτει όλα εκείνα τα προσόντα να εξελιχθεί σε μια πολύτιμη μονάδα τρέχοντας ασταμάτητα την πλευρά. Πήρε συμβόλαιο διάρκειας πέντε ετών με ετήσιες απολαβές που ξεπερνούσαν το 1 εκατομμύριο (18ος πιο καλοπληρωμένος του ρόστερ) – όσα ακριβώς ο Ανσού Φατί. Η άδεια εργασίας του καθυστέρησε τρεις μήνες κι ένας τραυματισμός τον άφησε πίσω. Αφού όμως άρχισε να παίζει πρώτα με τη β’ ομάδα, ο Ουαγκέ καρτερούσε την ευκαιρία του. 90 λεπτά με την Ουέσκα, άλλα 90 με τη Θέλτα, ακόμη 45 με την Εϊμπάρ σε διάστημα ενός μηνός. “Μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι από το ντεμπούτο των νέων“, εξηγούσε στους ρεπόρτερ ο Βαλβέρδε που επιχειρούσε να εκμεταλλευτεί κάθε κομμάτι της ακαδημίας.
Ο Ουαγκέ πετούσε στα ουράνια. Τον είχαν καλωσορίσει σαν οποιοδήποτε άλλο μέλος, “τα αστεία του Πικέ και του Σουάρες μού επέτρεψαν να διώξω την πίεση“. Μόνο τον Λιονέλ Μέσι δεν πλησίαζε. Τον πλημμύριζε η ντροπή, το “πώς θα του έλεγα ότι όταν ήμουν μικρός φορούσα τη φανέλα του” και χαμήλωνε το βλέμμα. Το ότι για άλλο ένα καλοκαίρι έλειψε από την προετοιμασία λειτούργησε σαν δίκοπο μαχαίρι. Ναι μεν διεκδίκησε τον τίτλο στο Κύπελλο Εθνών (η Σενεγάλη έφτασε ως τον τελικό), χάθηκε όμως χρόνος και έδαφος στην ατομική και τακτική βελτίωσή του, σ’ ένα πλήρως ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Επιστροφή, Champions League και ‘αντίο’
Άρχισε να επανεμφανίζεται μετά το δεύτερο δεκαήμερο του Νοεμβρίου. “Ή παίζει ο Ουαγκέ ή αλλάζουμε το σύστημά μας“, ενημέρωσε ο Βαλβέρδε παραμονές του αγώνα πρωταθλήματος με τη Λεγανές, έχοντας ν’ αντιπαρέλθει τις απουσίες του τραυματία Σεμέδο και του τιμωρημένου Σέρτζι Ρομπέρτο. Έπραξε το πρώτο ως ορθολογιστής. Αυτόν είχε, αυτό χρησιμοποίησε αποφεύγοντας τους πειραματισμούς. Εξακολουθούσε να τον πιστεύει τον πιτσιρικά. “Είναι προετοιμασμένος κατάλληλα. Ο λόγος που βρίσκεται στην ομάδα είναι επειδή πιστεύουμε ότι έχει αυτό που χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις“.
Το νικηφόρο 2-1 επιβεβαίωσε τα λεγόμενά του ‘τσιγκούρι’. “Η εμφάνιση του Ουαγκέ ήταν από τα καλύτερα νέα κατά την επίσκεψη στην πρωτεύουσα. Άρχισε με φόβο, αλλά πήρε θάρρος όσο περνούσε ο χρόνος. Η δύναμή του και οι επεμβάσεις του συνέβαλαν σε ό,τι ακολούθησε“, έγραφε ιστοσελίδα ανάλυσης για τα καθέκαστα στην Μπαρτσελόνα. Τέσσερις ημέρες μετά πήγε γεύση από το 3-1 επί της Ντόρτμουντ για τον όμιλο του Champions League μπαίνοντας αλλαγή στις καθυστερήσεις κι έβγαλε όλο το ματς στο 2-1 επί της Ίντερ στο Μιλάνο, δύο εβδομάδες αργότερα. Το νερό θα μπορούσε να τρέξει στο αυλάκι, αν στον μήνα πάνω ο Βαλβέρδε δεν απολυόταν. Δεν διέρρευσε αν ο Κίκε Σετιέν δεν υπολόγιζε στον Σενεγαλέζο ή ήταν απόφαση της διοίκησης (επειδή τον προωθούσε ο… πρώην) η άμεση παραχώρησή του στη χειμερινή περίοδο των μεταγραφών.
Επελέγη η Νις του Πατρίκ Βιεϊρά, που έψαχνε πλάγιο αμυντικό με αθλητικά προσόντα (έκρηξη, ταχύτητα, αντοχή). Δεν εγκλιματίστηκε άμεσα, παρά το “διάλεξα τη σωστή ομάδα“, που είχε δηλώσει κατά την παρουσίασή του την 1η του Φλεβάρη. Αγωνίστηκε σποραδικά, χρειάστηκε χρόνο. Δεν πρόφτασε. Προς το τέλος μοίρασε 2 ασίστ, αλλά ο κορονοϊός έληξε το δανεισμό του. Εμφανίστηκαν δημοσιεύματα πως θα συνεχισει στο ‘Καμπ Νόου’, αλλά δεν επαληθεύτηκαν. Όπως και ότι θα καταλήξει στην Μπεσίκτας, στη Φενέρμπαχτσε, στη Γουέστ Χαμ ή στη Φιορεντίνα. Με ρήτρα εξαγοράς τα 10 εκατομμύρια.
Ο ΠΑΟΚ είναι η νέα επιλογή του, ερχόμενος με την πεποίθηση ότι “είμαι ανίκητος“. Την κουβαλά μαζί του. Κληρονομιά από τον πατέρα του, το είδωλό του την ώρα που άλλοι Αφρικανοί ποδοσφαιριστές της ηλικίας του θαύμαζαν τον Ντρογκμπά, τον Ντιούφ ή τον Ετό. “Αυτός“, άλλωστε “μού έδωσε τη δύναμη αυτή και του χρωστάω τα πάντα“.
