Ο Μαρτίνς, οι Iron Maiden και η Πέγκυ Ζήνα

Γκέλαρε στη Νέα Σμύρνη ο Ολυμπιακός για την 11η αγωνιστική της Super League, καθώς έμεινε στο 1-1 με τον Πανιώνιο. Εξέλιξη που έφερε ξανά στο προσκήνιο την δυσκολία που συναντούν οι ‘ερυθρόλευκοι’ σε αναμετρήσεις που προηγούνται ή έπονται της μεσοβδόμαδης υποχρέωσης του Champions League. Ειδικά όταν πρόκειται για εκτός έδρας παιχνίδι. Μετά το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ και το ματς με την Ξάνθη στα Πηγάδια, ο Ολυμπιακός άφησε βαθμούς σε ένα ακόμη παιχνίδι μακριά από το ‘Γεώργιος Καραϊσκάκης’ και μάλιστα με τρίτο διαφορετικό στυλ.

Η μετάφραση των αριθμών

Σύμφωνα με την επίσημη στατιστική της Super League, ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε την προσπάθεια του στη Νέα Σμύρνη με 23 τελικές προσπάθειες που μεταφράζονται σε 8 σουτ εντός περιοχής, 11 εκτός περιοχής και 4 κεφαλιές, μαζί με 14 κερδισμένα κόρνερ και 13/32 εύστοχα γεμίσματα. Ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί κανένα στημένο, ούτε τις φορές που μετά από γέμισμα οι παίκτες του ήρθαν 13 φορές σε επαφή με τη μπάλα.

Το πλέον ανησυχητικό δεν είναι αυτό, ούτε το γεγονός πως οι ‘ερυθρόλευκοι’ δεν βρήκαν στόχο στις 11 προσπάθειες εκτός περιοχής ή τις 4 κεφαλιές εντός αυτής. Είναι πως απείλησαν 8 φορές με σουτ μέσα από την περιοχή και βρήκαν μόλις ένα γκολ. Αν σε αυτόν τον αριθμό προσθέσουμε και το 74% στην κατοχή μπάλας, τότε ο προβληματισμός της αποτελεσματικότητας γιγαντώνεται. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως ο Πανιώνιος χρειάστηκε σε 90 λεπτά μόλις… 1 προσπάθεια εντός περιοχής και 26% κατοχή μπάλας για να πετύχει ό,τι και ο Ολυμπιακός. Ένα γκολ.

Αυτή η ισοπαλία δεν είχε σχέση με τις προηγούμενες. Στο ΟΑΚΑ ο Ολυμπιακός απειλούσε λίγο και απειλούνταν ελάχιστα, μέχρι που το δίδυμο των στόπερ του άρχισαν να συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε λάθη για να έρθει τελικά το 1-1. Στα Πηγάδια, η περιοχή της Ξάνθης έμοιαζε με… ναρκοπέδιο και το 0-0 ήρθε σχεδόν σβηστά. Και στα δύο παιχνίδια παρατηρήθηκε το φαινόμενο παίκτες να… πηδάνε πάνω από τη μπάλα όταν ο αντίπαλος έμπαινε δυνατά στη φάση. Στη Νέα Σμύρνη πάλι ο Ολυμπιακός κυριάρχησε, έφτιαχνε φάσεις μέσα στην περιοχή, δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις να πάρει ένα εύκολο ‘διπλό’. Δεν το έκανε και το πλήρωσε τοις μετρητοίς.

Η ευθύνη και το ανάθεμα του προπονητή

Καλώς ή κακώς, η κουβέντα κάθε φορά είναι απόρροια του αποτελέσματος. Αν οι ‘ερυθρόλευκοι’ είχαν πάρει έστω και οριακές νίκες στα ματς που γκέλαραν, κάθε συζήτηση που αφορά τις αγωνιστικές ενστάσεις, θα ήταν εντελώς επιδερμική. Τώρα γιγαντώνεται και ο προπονητής είναι στο επίκεντρο. Σαφώς και δεν μπορεί να είναι άμοιρος ευθυνών. Έχει το δικό του μερίδιο, ξεκάθαρα. Δεν μπορεί όμως και να αποτελέσει την κολυμπήθρα του Σιλωάμ, παίρνοντας στην δική του πλάτη όλες τις ‘αμαρτίες’.

Στο ΟΑΚΑ έβαλε την ίδια ενδεκάδα του 2-2 με την Τότεναμ, στέλνοντας στους παίκτες του το μήνυμα που η διοίκηση και ο Βαγγέλης Μαρινάκης προσωπικά έχει απευθύνει πολλάκις: πρώτος στόχος είναι το πρωτάθλημα. Σε ελεύθερη μετάφραση: “μάγκες, όσο σημαντικό ήταν το παιχνίδι με την Τότεναμ, άλλο τόσο είναι αυτό με τον Παναθηναϊκό”. Στα Πηγάδια παρατηρήθηκε η ίδια έλλειψη έντασης και διάθεσης για ‘μάχη’, με τον Πορτογάλο εδώ πράγματι να λαθεύει στην χρησιμοποίηση του Καμαρά σε ρόλο επιτελικού μέσου. Είπαμε, έχει και αυτός το δικό του μερίδιο ευθύνης.

Φτάνοντας στην αναμέτρηση με τον Πανιώνιο και με τον τρόπο που αναμενόταν να εξελιχθεί η αναμέτρηση, όντως μοιάζει να μην έχει λογική η προτίμηση στον Γκερέρο αντί του Ελ Αραμπί. Παίζοντας παιχνίδι στο 1/3 του γηπέδου, που αφορά την αντίπαλη περιοχή, χρειάζεται ο παίκτης που έχει ευχέρεια στο σκοράρισμα. Αυτός είναι ο Μαροκινός, που έμεινε στον πάγκο για να ξεκινήσει ο Ισπανός, που με τη σειρά του μοιάζει χρησιμότερος για παιχνίδια όπως αυτό της Τρίτης στο Λονδίνο με την Τότεναμ.

Εδώ όμως υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια, ένα μεγάλο ‘αλλά’. Όταν ολοκληρώνεις το παιχνίδι με 74% κατοχή μπάλας και μια σειρά από ευκαιρίες μέσα από την περιοχή, τότε ακόμη και η Κ20 να βρίσκεται στο γήπεδο, έχεις δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις για να φύγεις από το ματς με τους τρεις πόντους. Θεωρητικά, ίσως αυτό να είχε επαληθευτεί με τον Ελ Αραμπί στην ενδεκάδα. Σε μια δεύτερη ανάγνωση όμως, αν παίζοντας στην γραμμή πυρός με τους Λοβέρα, Ποντένσε, Σουντανί, Γκερέρο και με την παραγωγή στα ύψη που μαρτυρά η στατιστική, μιλάμε για στοιχεία μη επαρκή για το τρίποντο, τότε ένα πράγμα σημαίνει: ότι κάποιοι παίκτες έχουν υπερεκτιμηθεί ή απλά δεν κάνουν για τον Ολυμπιακό. Και σε αυτό η ευθύνη δεν είναι του προπονητή.

‘Τρέξε για τη ζωή σου’ ή ‘τρέξε να γλιτώσεις’

Ειδικά στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει ψύχραιμη διαχείριση των δεδομένων και ανάγνωση των πραγμάτων σε ρεαλιστική, μη υπερβολική, βάση. Στον βωμό του αποτελέσματος και των τίτλων, ουδείς ενδιαφέρεται για ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Πρέπει να χυθεί αίμα. Κάποιος να την πληρώσει για να ικανοποιηθεί το κοινό αίσθημα. Και ο Τύπος δεν αργεί να ακολουθήσει το ρεύμα και να μπει στο παιχνίδι. Αυτό πουλάει; Αυτό θα δώσει.

Και ο Πέδρο Μαρτίνς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα. Ο Πορτογάλος στήνεται στο απόσπασμα πλέον, ό,τι κι αν κάνει. Βάζει σερί ματς τον Ελαμπντελαουί; Τα ακούει. Τον αφήνει έξω για να παίξει ο Γκασπάρ; Στραβώνει το αποτέλεσμα, τα ακούει. Παίζει σερί ο Γκιλιέρμε; Μουρμούρα. Μένει στον πάγκο, προερχόμενος από τραυματισμό, για να είναι ετοιμοπόλεμος με Τότεναμ και ΠΑΟΚ, γκέλα στη Νέα Σμύρνη, πρόβλημα. Δεν βάζει τον Σουντανί; Είναι εμπαθής. Τον βάζει και δεν ακουμπάει μπάλα; Φταίει. Το ίδιο με τον Λοβέρα, τον Ραντζέλοβιτς και όποιον άλλο. Ενδεχομένως (γιατί θα φανεί στην πράξη), να προόριζε τον Ελ Αραμπί για Τότεναμ και ΠΑΟΚ, αλλά από τη στιγμή που το ματς στη Νέα Σμύρνη στράβωσε, το χρεώνεται.

Φταίει που ο Ποντένσε χρειάζεται 6-7 τελικές προσπάθειες για να δώσει μια ασίστ ή να σκοράρει, φταίει που στη φάση με τον Εμμανουηλίδη κανείς παίκτης του δεν έχει κάνει αυτό που εδώ και χρόνια διδάσκεται από τα τμήματα υποδομής: ένα απλό, ‘επαγγελματικό’ φάουλ για να σταματήσεις την επίθεση στο ξεκίνημα της.

Φταίει που ο Σα έχει χάσει τελείως την αίσθηση του τέρματος πίσω του, κοντεύει να πάρει αγκαλιά το δεξί δοκάρι και ο Εμμανουηλίδης με την οξυδέρκεια του τον νικάει με ένα απλό πλασέ στο κέντρο της εστίας. Φταίει που στο γκολ του Ελ Αραμπί με την ΑΕΚ η φάση γύρισε πίσω για να ακυρωθεί μέσω VAR για φάουλ του Γκιλιέρμε και τώρα μια αντίστοιχη περίπτωση δεν εξετάστηκε καν. Φταίει όταν κάνει ροτέισον, φταίει και όταν δεν κάνει. Γενικά, φταίει. Και αν το καλοσκεφτεί κανείς, ίσως φταίει που οδήγησε και την ομάδα του στους ομίλους του Champions League. Ένας αποκλεισμός ή μια συμμετοχή στο Europa League, θα τον είχε γλιτώσει από πολλά.

Το κακό δεν είναι πως δέχεται κριτική για τις όποιες λάθος εκτιμήσεις μπορεί να κάνει σε ένα ματς ή ακόμη και μια σειρά αγώνων. Εκεί ορθώς παρατηρούνται ενστάσεις για τις δικές του ευθύνες. Το κακό είναι πλέον πως ό,τι κι αν συμβαίνει, ό,τι κι αν επιλέγει, ακόμη κι αν πρόκειται για αποφάσεις κόντρα σε αυτές που προηγουμένως είχε επικριθεί, πάλι στον ίδιο πέφτει το μπαλάκι των ευθυνών.

Αν ο Πέδρο Μαρτίνς ήταν τραγούδι αυτή τη στιγμή, θα ήταν το ‘Run to the Hills’ των Iron Maiden. Ή για τους λάτρεις του ελληνικού λαϊκού, το ‘Τρέξε’ της Πέγκυς Ζήνα. Αν και είτε ‘τρέξε για την ζωή σου’, είτε ‘τρέξε να γλιτώσεις’ τραγουδήσει, το ίδιο κάνει…

Να επιστρέψουν οι ‘κομμένοι’ στην Εθνική Ελλάδας; Η απάντηση στο Pod-όσφαιρο: