Ο Κόλο Τουρέ αποκάλυψε το έμφυτο ελάττωμα του Γιάγια

Το κείμενο αυτό δανείζεται τον τίτλο ‘Έμφυτο Ελάττωμα‘ (Inherent Vice) από το ομώνυμο βιβλίο του Τόμας Πίντσον, για να διηγηθεί την ιστορία των αδελφών Κόλο και Γιάγια Τουρέ, σύμφωνα με τα λόγια του πρώτου, σε πρόσφατη συνέντευξή του στο BBC. Ο Κόλο Τουρέ έγινε ένας από τους πρώτους ποδοσφαιριστές που έκαναν το άλμα από την Ακτή Ελεφαντοστού στην Ευρώπη, έπαιξε -μεταξύ άλλων- για την ‘ανίκητη’ ομάδα της Άρσεναλ και σήμερα μαθαίνει τα μυστικά της προπονητικής δίπλα στον Μπρένταν Ρότζερς, ως μέλος του προπονητικού τιμ της Λέστερ. Την περασμένη Παρασκευή, διηγήθηκε δυο δεκαετίες ποδοσφαίρου όπως τις έζησε εντός και εκτός Premier League, βάζοντας στο επίκεντρο έναν ποδοσφαιριστή που θα μπορούσε να τον έχει ξεπεράσει κατά πολύ σε φήμη και διακρίσεις: τον αδελφό του, Γιάγια Τουρέ.

Όπως στο ‘Έμφυτο Ελάττωμα’, ο κεντρικός ήρωας του Πίντσον, ο αστυνομικός επιθεωρητής Ντοκ Σπορτέλο, επιχειρεί να εξιχνιάσει ένα έγκλημα, μέσα από το οποίο κρύβεται ένας κυκεώνας από παραβατικά στοιχεία και μυστηριώδεις συμπεριφορές. έτσι κι ο Κόλο Τουρέ στο σύνολο της αθλητικής διαδρομής του, βρέθηκε αντιμέτωπος με εξωπραγματικές εμπειρίες και δύσκολα ερωτήματα που χωρούν δεκάδες εναλλακτικές απαντήσεις. Ένα από αυτά, τον φέρνει σε επαφή με το Σήμερα.

Άρσεναλ (2003-2004) ή Λίβερπουλ (2019-2020): Ποια είναι η καλύτερη ομάδα;

“Η Λίβερπουλ είναι φοβερή ομάδα, κατάφερε να νικήσει σχεδόν κάθε ματς! (44 αγώνες σερί αήττητη, μέχρι την ήττα από τη Γουότφορντ). Εμείς είχαμε κερδίσει σε αρκετά παιχνίδια και είχαμε φέρει πολλές ισοπαλίες”.

Το παγωμένο ξεκίνημα στην Αγγλία

“Ένιωθα πώς έπρεπε να διακριθώ, ήταν υποχρέωσή μου. Γιατί ο κόσμος θα σκεφτόταν ‘ο Κόλο Τουρέ έρχεται από την Ακτή Ελεφαντοστού, άρα υπάρχουν κι άλλοι καλοί παίκτες εκεί’. Νιώθω περήφανος, γιατί μαζί μ’ εμένα ήρθαν στην Ευρώπη και ο Ντιντιέ Ντρογκμπά, ο Ζερβίνιο, ο Γιάγια, ο Σαλομόν Καλού και πολλοί ακόμα παίκτες από την Ακτή Ελεφαντοστού και ανέδειξαν το ταλέντο τους”.

“Η ζωή μου στην Αγγλία ήταν πάρα πολύ δύσκολη στην αρχή. Έπρεπε να μάθω τέλεια αγγλικά και να συνηθίσω πως σε αυτήν τη χώρα έχει συνεχώς κρύο. Δεν θα ξεχάσω εκείνη τη μέρα που έπρεπε να πάω για μια ακτινογραφία στο Λονδίνο. Είδα από το παράθυρό μου τον ήλιο και πίστεψα πως αυτή θα ήταν μια καλή μέρα. Βγαίνοντας, πάγωσα όσο ποτέ στη ζωή μου. Τότε διαπίστωσα πως σε αυτήν την χώρα το παλτό είναι πάντα απαραίτητο”.

Ο Κόλο και ο ‘τεμπέλης’ Γιάγια Τουρέ

Το 2012, έπαιξε για πρώτη φορά στην ίδια ομάδα με τον αδελφό του, ο οποίος εκείνη την εποχή έβλεπε το όνομά του ως μια ραγδαία ανερχόμενη ‘μετοχή’ στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Οι δυο τους φόρεσαν τα χρώματα της Μάντσεστερ Σίτι, έγιναν τραγούδι (!) και έλαμψαν στο στάδιο ‘Ετιχάντ’, τη χρονιά που το πρωτάθλημα βάφτηκε στα χρώματα του ουράνιου μπλε. Κατά τον Κόλο Τουρέ, ο αδελφός του μπορούσε να εκτοξευτεί ακόμα περισσότερο στο ποδοσφαιρικό στερέωμα, αλλά φαίνεται πως ο ίδιος πυροβόλησε τα πόδια του.

“Δεν μπορώ να συγκριθώ με τον αδελφό μου. Ήταν σίγουρα καλύτερος παίκτης. Συχνά λέει πως αγαπάει σαν τρελός τη Σίτι, αλλά επειδή τα αγγλικά δεν είναι η πρώτη γλώσσα μας, μερικές φορές μπορεί να μην εκφράζουμε επακριβώς αυτά που θέλουμε να πούμε. Ο Γιάγια είχε περισσότερο ταλέντο, σίγουρα. Αλλά εγώ ήμουν πιο ανταγωνιστικός από τον αδελφό μου. Δούλευα πιο σκληρά και ήμουν αρκετά πιο ταχύς. Πιστεύω πως αν ο Γιάγια είχε την εργατικότητά μου, μαζί με το ταλέντο του, θα είχε καταφέρει να κερδίσει την Χρυσή Μπάλα”.

Παλεύοντας για ένα αξιοπρεπές φινάλε

Η εποχή του Γιάγια Τουρέ στο ποδόσφαιρο, από το ξεκίνημα και την εκτόξευση του στον Ολυμπιακό μέχρι τη θητεία του σε Μονακό, Μπαρτσελόνα, Σίτι, έμοιαζε με μια μπάμπουσκα γεμάτη από στιγμές ποδοσφαιρικής ανθολογίας αλλά και παραπτωμάτων, των οποίων αυτουργός ήταν συχνά ο ‘αφέντης’ του, Ντμίτρι Σέλουκ. Το πόσο μπορούσε και πόσο ήθελε να ξεπεράσει αγωνιστικά τον εαυτό του ο Γιάγια Τουρέ αποτελεί αναπάντητο ερώτημα. Από την άλλη ο Κόλο Τουρέ, ύστερα από τον εξευτελισμό που βίωσε, όταν πιάστηκε ντοπέ με χάπια αδυνατίσματος (2011) κι έμεινε εκτός ποδοσφαίρου για 6 μήνες, πέρασε από τη Λίβερπουλ (2013) και αποσύρθηκε αξιοπρεπώς το 2017, όντας παίκτης του Ρότζερς στη Σέλτικ. Το νέο όνειρό του έχει μπει ήδη σε εφαρμογή: να γίνει ένας από τους λιγοστούς προπονητές αφρικανικής καταγωγής στο σύγχρονο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Το σίγουρο είναι πως θα ματώσει τη φανέλα για να το πετύχει.