Ο Γκουαρντιόλα δείχνει ότι θέλει να δουλέψει στη Γιουβέντους

Πέρα από τα βρετανικά σύνορα, ο Πεπ Γκουαρντιόλα δεν διεκδικεί καθημερινώς λόγους να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο στη διεθνή επικαιρότητα, τουλάχιστον μέχρι και τη φάση των '16' του Champions League. Αυτό δεν σημαίνει, ασφαλώς, ότι δεν παραμένει ένας class act. Κι όταν του ζητείται να σχολιάσει κάτι έξω από το Ηνωμένο Βασίλειο, βρίσκει αυτιά ανοιχτά.

Αυτό συμβαίνει με μεγαλύτερη ένταση όταν (δεν) αναφέρεται στην... αγαπημένη του, Ρεάλ Μαδρίτης. Ακόμα το φυσάνε και δεν κρυώνει όταν, πριν από το δεύτερο ημιτελικό του 'Μπερναμπέου' για το Champions League το 2011, ζήτησε διερμηνέα για να μεταφράσει τη συνέντευξη Τύπου του, αφού θα μιλούσε στα… καταλανικά.

Ο Γκουαρντιόλα, λοιπόν, είπε ότι οι τρεις καλύτερες ομάδες της δεκαετίας που πέρασε είναι η Μπαρτσελόνα, η Μπάγερν και η Γιουβέντους. Κι ενώ είναι σχεδόν αναγκαίο να είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχει κάτι αγνά σαρκαστικό στη δήλωση, αυτό το διαχωριστικό που κάνει το ποδόσφαιρο ξεχωριστό σε όλους τους ταξικούς κύκλους, ο Καταλανός προπονητής δεν απέχει πόρρω από το να είναι ειλικρινής. Σίγουρα, ήταν παίκτης και προπονητής της ομάδας που το αθλητικό μίσος για τη Ρεάλ έρχεται τόσο γρήγορα όσο ένα μήνυμα στο messenger και, παρ’ όλα αυτά, παρ’ ότι δεν θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ κάποιος ότι θα έβαζε τη Ρεάλ Μαδρίτης στην κατηγορία με τις ομάδες της δεκαετίας, ο Γκουαρντιόλα δεν υπήρξε εντελώς ανειλικρινής.

Αυτό που πρέπει να υπολογιστεί είναι ότι ο Γκουαρντιόλα βρίσκεται μέσα στη δουλειά. Βλέπει και δημιουργεί ο ίδιος τον κόπο που περιέχεται στο να είναι κάθε εβδομάδα μία ομάδα έτοιμη ώστε να κατακτήσει το πρωτάθλημα στο τέλος, αλλά και να μπορεί να ανταγωνιστεί επί ίσοις όροις για το Champions League. Διάολε, την πρώτη χρονιά του, δηλαδή το έτος έναρξης της δεκαετίας για την οποία ρωτήθηκε, η Μπαρτσελόνα πήρε έξι τίτλους!

Τρεις πριν το καλοκαίρι, το πρωτάθλημα, το Κύπελλο και το Champions League, κατέκτησε το Super Cup Ισπανίας και το ευρωπαϊκό Super Cup και, εννοείται, τελείωσε τη χρονιά της με το Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων.

Έπειτα, την επόμενη χρονιά, η Μπαρτσελόνα κατέκτησε ξανά το πρωτάθλημα και το ισπανικό Super Cup και έφτασε στα ημιτελικά του Champions League, που αποκλείστηκε από την Ίντερ και το 2010-11 κέρδισε πάλι όλους τους τίτλους, πλην του Κυπέλλου Ισπανίας. Όταν πια έχασε το πρωτάθλημα από τη Ρεάλ Μαδρίτης, το 2012, έκλεισε ο κύκλος του στην ομάδα και μπόρεσε να ξεκουραστεί για ένα χρόνο και να επιστρέψει στους πάγκους με την Μπάγερν Μονάχου, ώστε από το 2016 να βρίσκεται στη Μάντσεστερ Σίτι και να έχει κατακτήσει ένα πρωτάθλημα, χωρίς μέχρι τώρα, πάντως, να έχει καν ρεφάρει την κορυφαία επίδοσή της στο Champions League, που είναι τα ημιτελικά του 2016.

Ο Γκουαρντιόλα έχει το επιχείρημα ότι στον προσδιορισμό 'καλύτερος' δεν γίνεται να αποδοθεί η λούφα. Για αυτό και δεν ντρέπεται, στην τριάδα του, να βάλει δύο ομάδες που συνολικά, μέσα στη δεκαετία, έχουν κατακτήσει συνολικά... ένα Champions League, η Μπάγερν, το 2013. Όταν η Ρεάλ Μαδρίτης καταλαβαίνει ότι το πρωτάθλημα πηγαίνει υπέρ πίστεως, προβαίνει σε κάτι ξεγυρισμένες γκάφες εντός των τειχών και συγκεντρώνεται ώστε να κατακτήσει το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά, η περυσινή σεζόν, η χρονιά του κορεσμού που έφερε το τέλος της συνεργασίας με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, πρέπει να είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η 'Marca' απάντησε στον Γκουαρντιόλα, ότι ξεχνά όλους τους τίτλους που έχει κατακτήσει η Ρεάλ μέσα στη δεκαετία, αλλά αυτό που παρέθεσε δεν ήταν τόσο πειστικό, αν λάβουμε υπόψη την έννοια με την οποία θα μπορούσε να υποστηρίξει τη γνώμη του ο γεννημένος στο Σανπεδόρ, πιο κέντρο Καταλονίας δεν γίνεται, 48χρονος προπονητής.

Η παράθεση των τίτλων σταματούσε στα 2 πρωταθλήματα, ενώ η Μπαρτσελόνα, από το 2009 έως το 2018, έχει πάρει 7: Μόνο το 2012, το 2014 από το μιράκολο της Ατλέτικο και το 2017 έχασε το πιο σημαντικό τρόπαιο στη χώρα. Το πρωτάθλημα σημαίνει, κάθε εβδομάδα ισχυρός. Βεβαίως, το ποδόσφαιρο είναι σπορ λαοφιλές. Απευθείας, όποιος κατακτά το βαρύτιμο τρόπαιο σε ευρύτερο χώρο γίνεται καλύτερος. Η Ρεάλ, σε αυτήν την περίπτωση, τον διαψεύδει, με τα 4 τρόπαια τα τελευταία 5 χρόνια και τα 3 διαδοχικά. Οπωσδήποτε, όμως, ανεξαρτήτως αν πρόκειται για μία δήλωση που ενέχει εμπάθεια, είναι δύσκολο να αποκληθεί απολύτως αφοριστική, υπό την έννοια ότι την διέπει λογική η οποία, αν μη τι άλλο, ταιριάζει με τα μέτρα και τα σταθμά του πρωταθλητισμού. Κι ενώ ο προφανής λόγος ήταν ότι την έκανε για το πικάρισμα, ενδεχομένως υπάρχει άλλος ένας, κρυπτός, προς το παρόν, υπό το φως του ηλίου.

Ο πειρασμός βρίσκεται στο Τορίνο

Η εποχή του προπονητή Πεπ Γκουαρντιόλα στο ποδόσφαιρο είναι η εποχή ενός προπονητή- σκακιστή, με τα καλά και τα κακά του. Ο Ζοσέ Μουρίνιο ξεκίνησε ως μεταφραστής, ο Μπιλ Σάνκλι, όπως προσφάτως γράφτηκε, είχε προσλάβει τον Μπομπ Πέισλι των τριών Πρωταθλητριών για φυσικοθεραπευτή στη Λίβερπουλ, δεν γίνεται να αναμασάται δα καθ’ εκάστην το γεγονός ότι ο Καταλανός περπάτησε εξ απαλών προπονητικών ονύχων στο προπονητικό όραμα του μυθικού Γιόχαν Κρόιφ. Ούτε, βέβαια, στέκει ως επιχείρημα ότι δεν τα κατάφερε όσο καλά θα ήθελε την τριετία του στο σκληρό οργανισμό που ονομάζεται Μπάγερν, εκεί που όλοι ξέρουν ποδόσφαιρο.

Πάντως, η διαδρομή του στην προπονητική, με την ευλογία να έχει ξεφορτωθεί τη θητεία-Μπαρτσελόνα από τα μικράτα του ως τεχνικού, αν έχει έναν προορισμό, είναι η Γιουβέντους. Αν ένα ονοματεπώνυμο του κεντρίζει το ενδιαφέρον, δεν είναι άλλο από τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Μπορεί να (έχει) αρχίσει από μία θαυμάσια ιδέα, δεν είναι δύσκολο, όμως, αυτή (η ιδέα) να μετατραπεί σε αυτοσκοπό, ειδικά όταν ο λόγος γίνεται για φιλόδοξους προπονητές, που έχουν συνηθίσει, όχι μόνο στην κριτική αλλά και, στην αντιμετώπισή της.

Ο Γκουαρντιόλα έχει μονίμως το ύφος εκείνου που θα συμμετάσχει σε μία συζήτηση αφήνοντας τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες (ένας όρος που παραπέμπει στην αρχαία Ελλάδα και τα συμπόσια, απλώς φαίνεται ότι ταιριάζει με την ίδια την κουλτούρα την οποία μοιάζει ο ίδιος να υπηρετεί) να νιώθουν ισοϋψείς και φροντίζοντας να δημιουργήσει ένα μικρό κενό, μία ελάχιστη απόσταση, η οποία δεν είναι οφθαλμοφανής αλλά υπάρχει ως αίσθηση, ώστε να μην αισθάνονται εντελώς ίσοι. Με αυτόν τον τρόπο, ο Γκουαρντιόλα κερδίζει το αυταπόδεικτο της γνώμης του: αν κάποιος δεν την ενστερνιστεί, διακινδυνεύει να χάσει το προνόμιο της δαψίλειας του Καταλανού, η οποία αφορά στο να τον θεωρεί ίσο. Άρα, κραδαίνει εξαρχής παντιέρα το σεβασμό, ως ένας τεχνικός που έχει παίξει δεκάδες σημαντικά παιχνίδια -από τα εκατοντάδες που έχει δώσει- αλλά πρέπει να είναι έτοιμος σε όλα.

Ένας δημοσιογράφος δεν θα μπορούσε ποτέ να προσπορίσει ένα συμπέρασμα-σοφία ζωής από την αναμέτρηση της Μπάγερν με το Αννόβερο, της Μάντσεστερ Σίτι με την Τσέστερφιλντ στους πρώιμους γύρους του League Cup ή της Μπαρτσελόνα με την Αλμπαθέτε, με την ευκολία που δύναται ο Πεπ να το κάνει. Έτσι, λοιπόν, σε πάσης φύσεως κριτική, ο οραματιστής Γκουαρντιόλα, ένας πνευματικός εραστής του ποδοσφαιρικού χώρου, έχει ύφος ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν, το οποίο, όμως, δεν του αποδίδεται ως ύβρις, διότι αφήνει τους άλλους να νομίζουν πως έτσι νιώθει. Ή τους κάνει να αισθάνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο για λογαριασμό του.

Η Γιουβέντους, για αυτόν, είναι η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση από εδώ και μπρος

Η 'Μεγάλη Κυρία' έκανε κάτι απίθανο το καλοκαίρι: απέκτησε τον πιο διάσημο και ικανό free agent από όλους, μετά από μία δεκαετία στη Ρεάλ Μαδρίτης, ακριβώς τη χρονιά που η εθνική Ιταλίας δεν πήγε στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Κι αφού ο Κριστιάνο Ρονάλντο μεταγράφηκε στη 'Σινιόρα', μία μετακίνηση που εκ προοιμίου οι άνθρωποι της Γιουβέντους ανήγαν στη σφαίρα της φαντασίας, ε όλα είναι πιθανά. Ακόμα και να φέρουν ξένο προπονητή για πρώτη φορά μετά το 1971.

Τότε ήταν ο Τσεχοσλοβάκος Τσέστμιρ Βίστπαλεκ, που είχε αναλάβει την 'Κυρία', στην οποία είχε παίξει την περίοδο 1946-47. Δεν υπάρχει αντίρρηση να μπει κι ο Ντιντιέ Ντεσάν στη λίστα, για τη σεζόν 2006-07, αλλά είχε παίξει τα καλά χρόνια της δεκαετίας του ’90 με τη φανέλα της, από το 1994 έως το 1999, οπότε δεν είναι εύκολο να λογιστεί εξ ολοκλήρου ως μη Ιταλός. Είναι σαν να κάτσει ο Ζινεντίν Ζιντάν στον πάγκο της. Ο οποίος, πλάκα πλάκα, μάλλον είναι στο μυαλό του Πεπ ο νούμερο ένα ανταγωνιστής.

Το μυαλό του Γκουαρντιόλα πρέπει να κοχλάζει στην προοπτική να συνταιριάξει τον Κριστιάνο Ρονάλντο με την κάλυψη χώρου που έχει ως στάση ποδοσφαιρικής ζωής. Ο Καταλανός έχει συνεργαστεί με τον Λιονέλ Μέσι, οπότε έχει μία ιδέα από εξωγήινους, ήταν άλλωστε και εκείνος που ανέλαβε το κόστος της παράκαμψης του Ροναλντίνιο το καλοκαίρι του 2008, για να χτίσει τη νέα ομάδα του πάνω στον Αργεντινό και να πάει το ποδόσφαιρο, πανθομολογουμένως, ένα βήμα παραπέρα. Ο Ρονάλντο είναι από το ίδιο υλικό φτιαγμένος, αλλά με διαφορετικές προοπτικές. Η δική του οπτική για το χώρο είναι ένα κουίζ, το οποίο μοιάζει με ανορθόδοξη χορογραφία.

Η ικανότητα του Πορτογάλου να διαλέγει τη θέση του, ώστε από εκεί να μπορεί να κινηθεί με βάση την κίνηση του αμυντικού είναι ένα στρατηγικό πλεονέκτημα, ένα stratego με αληθινά πρόσωπα, το οποίο βγάζει νικητή εκείνον με την περισσότερη οξυδέρκεια στο τέλος. Άπαξ και οι λογαριασμοί με τον Μέσι έχουν τελειώσει χρόνια τώρα, σίγουρα ακολουθεί την πεπατημένη σε αυτό που τον συγκινεί περισσότερο -δεν αποτελεί εξαίρεση. Με τον Ρονάλντο αποκτά ένα κίνητρο να επιστρέψει στα χαρτιά που έχει στο συρτάρι του και με τα οποία έφτιαξε τον ποδοσφαιρικό Φράνκενσταϊν στα τέλη της δεκαετίας του μιλένιουμ.

Η παγίδα

Για να ανοίξει η θέση, βέβαια, η Γιουβέντους πρέπει να μην κατακτήσει το Champions League. Σε ό,τι αφορά τον προπονητή, Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, το γεγονός ότι η ομάδα του θα κατακτήσει ένα από τα πιο εύκολα πρωταθλήματα στην ιστορία της, έχοντας σε 21 παιχνίδια 11 βαθμούς διαφορά από τη δεύτερη Νάπολι και απολογισμό 19 νίκες και 11 ισοπαλίες, είναι παγίδα.

Αν το πρωτάθλημα ήταν ενδιαφέρον, ο Αλέγκρι θα μπορούσε να διανθίσει την υποψηφιότητά του για τον επόμενο χρόνο ισχυριζόμενος ότι κατάφερε να το πάρει. Εξαλείφοντας, όμως, τον εσωτερικό ανταγωνισμό, η κατάκτησή του δεν προξενεί εντύπωση. Σιγά τα ωά. Η Γιουβέντους το έχει κατακτήσει από Δεκέμβρη, που σημαίνει ότι στο Τορίνο Φλεβάρη βαριούνται, περιμένοντας τη φάση των '16' του Champions League. Από εδώ και μπρος, η κατάσταση μόνο να στραβώσει νωρίς.

Ο Αλέγκρι, σε περίπτωση αποτυχίας στη διοργάνωση, δεν θα έχει κάνει κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι ο Κόντε. Και αποτυχία, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα και με το χρόνο όλο δικό του, είναι η μη κατάκτηση του τροπαίου της πρώτης τη τάξει ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης. Ο ίδιος έχει χάσει ήδη έναν τελικό, το 2017, όσους δηλαδή και ο προκάτοχός του, Αντόνιο Κόντε. Από εκεί και ύστερα, για τη Γιουβέντους δεν θα υπάρχει άλλος Ιταλός προπονητής που να μπορεί να οδηγήσει στο leap. Που σημαίνει ότι θα πρέπει να απευθυνθούν στην έξωθεν βοήθεια και, άρα, ο Γκουαρντιόλα, ο οποίος κυνηγάει τη Λίβερπουλ στο δικό του πρωτάθλημα, ενώ έχει και την πρόκληση του Champions League, γίνεται υποψήφιος.

Υπάρχει επίσης ο Ζοσέ Μουρίνιο, αλλά η γενική αίσθηση είναι ότι βασανίζεται από συμπλέγματα αναχρονισμού, συν ότι μάλλον ο Ρονάλντο δεν φαίνεται ότι θέλει να συνεργαστεί μαζί του. Βεβαίως, επειδή πρόκειται για έναν από τους πιο συνεπείς επαγγελματίες όλων των εποχών στα σπορ, δεν μοιάζει από εκείνους που θα παράγουν ίντριγκα για να πριονίσουν μία θέση. Όμως, όπως όλα δείχνουν και επειδή οι Ιταλοί είναι μαιτρ σε εκείνο το μέρος που αφορά στην επικοινωνία, πιθανώς ο Ζινεντίν Ζιντάν θα είναι ο πρώτος στόχος. Αλλά αν ο Πεπ δείξει ότι θέλει περισσότερο τη δουλειά και εγγυηθεί ότι μπορεί να ανοίξει την Ερυθρά Θάλασσα των ευρωπαϊκών παιχνιδιών από τον Φλεβάρη και μετά, θα έχει τις δικές του, ουδόλως αμελητέες, πιθανότητες, ώστε να τελειώσει την καριέρα του στη Γιούβε έχοντας επιστρέψει στην Ιταλία, μετά τα χρόνια του στην Μπρέσια και τη Ρόμα ως ποδοσφαιριστή.

Δύσκολα θα βρεθεί άλλη πρόκληση να τον καλύπτει, τουλάχιστον στον ανταγωνιστικό κόσμο. Τώρα, αν του ζητήσουν στην Κίνα να αλλάξει εκ θεμελίων το ποδόσφαιρο της χώρας και τον μεταφέρουν με τα χέρια μέσα στο Πεκίνο, σε έναν άτυπο γύρο θριάμβου, το πράγμα αλλάζει. Αλλά για έναν μποέμ τύπο, όπως είναι ο Γκουαρντιόλα, αυτό θα αποτελεί μία περιπέτεια ή το γέμισμα του κενού στη ματαιοδοξία του.

Η Γιουβέντους είναι η τελευταία ευκαιρία του, ώστε να αφήσει ακόμα εντονότερο αποτύπωμα στην προπονητική μυθολογία.