Ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί έχει μάθει να περιμένει τις ευκαιρίες

Από το Μάιο έως τον Ιούλιο ο Ολυμπιακός ασχολείτο επισταμένως με το θέμα του Μάρκους Μπεργκ. Όπως έμπαιναν στην τελική ευθεία οι διαπραγματεύσεις, έτσι γύριζαν στο μέσο της διαδρομής μέχρι που ο Σουηδός αποφάσισε πως θα συνέχιζε την καριέρα του στην Κρασνοντάρ. Δεν θέλω να σκεφτώ τα επίθετα που χρησιμοποίησες, την ημέρα που η ρωσική ομάδα βρέθηκε στο δρόμο των “ερυθρόλευκων”, ως το τελευταίο εμπόδιο για την επιστροφή στο UEFA Champions League. Aλλά ας γυρίσουμε στο θέμα μας.

Όταν οι Πειραιώτες ήταν πια βέβαιοι πως ο Μπεργκ δεν θα προστεθεί στο ρόστερ, πέρασαν στις επόμενες επιλογές. Την εξής μία: τον Γιουσέφ Ελ Αραμπί. Ο Μαροκινός ενσωματώθηκε στην προετοιμασία της νέας του παρέας στα μέσα του Ιουλίου, περίοδο που ο Πέδρο Μάρτινς έφτιαχνε στο μυαλό του και στο γήπεδο το τι θα κάνει η ομάδα στα προκριματικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Είχε πάρει την απόφαση πως ο επιθετικός θα ήταν ο Μιγκέλ Άνχελ Γκερέρο.

Θέλω να σου πω ότι ο Ελ Αραμπί θα μπορούσε να παίξει με την Μπασακσεχίρ -τότε δηλαδή, ήταν έτοιμος-, αλλά προτιμήθηκε ο Ισπανός. Ο οποίος Ισπανός τραυματίστηκε στην προθέρμανση των ομάδων, στο ‘Krasnodar Stadium’, το βράδυ της Τρίτης 27/8. Κατά συνέπεια, το κενό το κάλυψε ο Ελ Αραμπί. Τη συνέχεια τη ξέρεις. Αν όχι, θα σου πω ότι με την πρόκριση στους ομίλους του UEFA Champions League, ο Ολυμπιακός έχει πάρει 34 εκατομμύρια ευρώ, πριν αγωνιστεί μισό δευτερόλεπτο στους ομίλους.

Εύλογα λοιπόν, ο Ελ Αραμπί έγινε το σημερινό μας θέμα.

Το Σεπτέμβρη του 2017 το Ouest France τον είχε περιγράψει ως ‘ο πρώην επιθετικός της Caen, του οποίου η καριέρα δεν ακολούθησε τροχιά του επιπέδου του ταλέντου του’. Ας δούμε τι εννοούσε. Στις 30 Μαΐου του 2008 η Caen σύστησε στον παίκτη στον κόσμο. “Είμαι 21 χρόνων, από το Μαρόκο. Ο πατέρας μου είναι από το Ουαρζαζάτ -‘η πύλη της ερήμου’ στα νοτιοκεντρικά της χώρας- και η μητέρα μου από το Μεκνές, βόρεια στο χάρτη. Είμαι 1.83 και 80 κιλά”. Είπε και ότι “γεννήθηκα με την μπάλα στα πόδια, γιατί έπαιζαν τα μεγαλύτερα αδέλφια μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, στους δρόμους. Το πρώτο δελτίο το έβγαλα στα 7”, κλασικά στην ομάδα της γειτονιάς.

Τα καλύτερα του ήταν η τεχνική και οι ντρίμπλες. Αυτό που χρειαζόταν περισσότερη βελτίωση ήταν “ο τρόπος που διαβάζω το παιχνίδι. Θα χρειαστεί κατ’ αρχάς να κρατώ ψηλά το κεφάλι”. Ο τρόπος που βρήκε για να γίνει δουλίτσα, ήταν το 5χ5. “Με βοήθησε να σκέφτομαι πιο γρήγορα και αποτελεσματικά το πώς να νικήσω αυτόν που ‘χω μπροστά μου, να βελτιώσω την τεχνική μου και να αυξομειώνω κατά το δοκούν το ρυθμό. Ήταν αυτό που έκανε πιο εύκολη την προσαρμογή στις απαιτήσεις της Ligue1”. Ενημέρωσε πως ο αγαπημένος του παίκτης είναι ο Ρονάλντο (και μετά ο εαυτός του) και οι αγαπημένες του ομάδες “οι Μπαρτσελόνα, Μαρόκο και Βραζιλία”.

Ήξερε πως πολλοί παίκτες έχουν πάει από τη δεύτερη, στην πρώτη ομάδα της Caen, λίγοι όμως, έχουν βρει χώρο. Εκείνος βρήκε, κατ’ αρχάς γιατί τραυματίστηκε ο Στιβ Σαβιντάν που ‘έπιανε’ τη θέση. Ας ανοίξουμε μια παρένθεση: ο Σαβιντάν ήταν οδοκαθαριστής, ο οποίος βρήκε την ευκαιρία του στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και έγινε και διεθνής.

Ο Ελ Αραμπί έκανε την πρώτη εμφάνιση στις 20/12 του 2008, ως αλλαγή εναντίον της Λιόν. Τότε έγινε επισήμως επαγγελματίας. Έως το τέλος εκείνης της σεζόν εμφανίστηκε άλλες δυο φορές στον αγωνιστικό χώρο. Δεν έβαλε γκολ. Τα κράτησε όλα για τη δεύτερη χρονιά.

Στο Al Jazeera αποκάλυψε ποιο ήταν το δώρο που έκανε στους γονείς του, μετά την υπογραφή του πρώτου του συμβολαίου -και παράλληλα ενημέρωσε για την πίστη του. Κατ’ αρχάς εξήγησε ότι ήταν τόσο ιδιαίτερη στιγμή που η μητέρα του έβαλε τα κλάματα και εκείνος με τον αδελφό του έκαναν σαν μικρά παιδιά. Μετά πλήρωσε το ταξίδι των γονιών του στη Μέκκα. “Έκλαιγαν από χαρά. Ήταν πολύ υπερήφανοι για εμένα. Η πίστη μου είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου. Οι προσευχές είναι προτεραιότητα. Το πέρασμα μας από τη γη είναι προσωρινό”. Υπερήφανος ένιωσε όταν κάλεσε τον πατέρα του να τον δει εν δράσει. “Του θύμισα τις φορές που μου έλεγε να μην ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο και να διαβάζω τα μαθήματα μου. Είχε δίκιο, ωστόσο έπρεπε να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία μου. Και πλέον άκουγε τον κόσμο να φωνάζει το όνομα μου”.

Το 2008 η Πόρτσμουθ είχε ‘ενοχλήσει’ τον ατζέντη του -και διάφορες άλλες τον παρακολουθούσαν. Δεν τελεσφόρησε η διαδικασία. Τότε δεν είχε αποφασίσει και σε ποια εθνική θα παίξει, καθώς ως γεννημένος στη Γαλλία (στο Hérouville-Saint-Clair, το πιο δημοφιλές προάστιο της Καέν -στα βορειοδυτικά της χώρας) μπορούσε να φορέσει αυτό το εθνόσημο. Στη σχετική ερώτηση, είχε απαντήσει ‘χωρίς δεύτερη σκέψη θέλω να φορέσω τη φανέλα του Μαρόκου. Είναι η χώρα μου, οι ρίζες μου‘. Προφανώς ένιωσε ότι θα είχε και περισσότερες ευκαιρίες.

Τη σεζόν 2009-10, όταν η ομάδα βρέθηκε στη Ligue 2 εκείνος απέκτησε βασικό ρόλο -στην επιστροφή της Cael στη μεγάλη κατηγορία. Όλα ξεκίνησαν από την SC Hérouville της γειτονιάς του (2002-04) και στη ερασιτεχνική USON Mondeville (2004-07) της Νορμανδίας. Εκεί τον είδαν οι της Caen και τον ζήτησαν, με βασικό μισθό. Το Σεπτέμβρη του 2010 τον κάλεσαν για πρώτη φορά στην εθνική του Μαρόκου και έκανε πρεμιέρα ως αναπληρωματικός.

Το 2010 ήταν τότε που είχε σκοράρει 10 γκολ “στις 14 πρώτες ημέρες της Ligue 1” και 11 στο φινάλε. Η πρεμιέρα ήταν στο Velodrome, εναντίον της Μαρσέιγ. Έβαλε γκολ, όπως και σκόραρε εναντίον της Λιόν. Σε αυτό το ματς, κατά τη δική του εκτίμηση, έβαλε το καλύτερο γκολ της καριέρας του: μια λόμπα με το αριστερό πόδι.

Είχε πει πως “το να παίζω στην πόλη μου, μπροστά στους κατοίκους της ήταν κάτι που με κάνει να αισθάνομαι υπερήφανος μέχρι σήμερα” εξήγησε χρόνια μετά, “εμφανίστηκα λίγο αργά στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αλλά ήμουν σε θέση να σκοράρω. Επίσης, απήλαυσα το γεγονός ότι είχα χρόνο συμμετοχής και ρόλο στην άνοδο”.

Ήταν ο τρίτος σκόρερ εκείνης της σεζόν στην κορυφαία λίγκα της Γαλλίας -παρεμπιπτόντως είχε δώσει και 8 ασίστ- και ευχαρίστησε τους συμπαίκτες του. Αναγνώρισε ότι ‘η ομάδα μου έπαιζε για εμένα και ακόμα και σήμερα φαν μου στέλνουν μηνύματα στα social media για να μου πουν ότι τους λείπω‘.

Πίσω στο 2010 είχε ξεκαθαρίσει ότι αυτό που ήθελε ήταν να περάσει στο επόμενο επίπεδο. Αυτό που έκανε τελικά, ήταν να πάει το 2011 στην Al Hilal (στη Σαουδική Αραβία) ξεκάθαρα για τα χρήματα που όπως έχει πει “έχουν τη σημασία τους, αλλά δεν είναι ρυθμιστικός παράγοντας. Θέλω να πω ότι θα προτιμούσα να παίξω σε ομάδα που μετέχει σε μεγάλες διοργανώσεις, στο κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο. Από την άλλη ευχαριστώ το Θεό που μπορώ να βγάζω λεφτά από το ποδόσφαιρο”. Αν υπήρξε ποτέ άπληστος; “Ίσως. Ξέρετε πώς είναι το σύστημα του ποδοσφαίρου: πληρώνεις έναν παίκτη βάσει της αξίας του που σήμερα είναι ας πούμε 5 εκατομμύρια και αύριο 2 ή 100. Πολλά εξαρτώνται από το σύλλογο όπου ανήκει και την κατάσταση της αγοράς. Όταν ήθελα να φύγω, οι περισσότερες ομάδες στη Γαλλία είχαν οικονομικά θέματα και έπαιρναν παίκτες, κυρίως ως δανεικούς”.

Πήρε 8.000.000 ευρώ. Το France Bleu είχε γράψει πως είχε ενδιαφέρον από ευρωπαϊκές ομάδες (μια ήταν η Σεβίλη, μια άλλη η Τζένοα). Δεν ήταν αυτές που ήθελε ή περίμενε “δεδομένου ότι ήμουν κορυφαίος σκόρερ, πολλώ δε τη στιγμή που ο πρόεδρος ζητούσε μόνο 5 εκατομμύρια για να με δώσει. Η προτεραιότητα μου ήταν να μείνω στην Ευρώπη. Είχα επισκεφτεί της εγκαταστάσεις της Τζένοα, αλλά δεν είχα πειστεί πως θέλω να παίξω εκεί. Άρχισα τη σεζόν με την Caen και τελικά πήγα στη Σαουδική Αραβία, όπου φτάσαμε έως τα προημιτελικά του ασιατικού Τσάμπιονς Λιγκ”.

Το συμβόλαιο που είχε υπογράψει ήταν τετραετές. Γύρισε στην Ευρώπη ένα χρόνο αργότερα (19/7 του 2012) για την Γρανάδα που έδωσε 5.000.000 ευρώ για πάρτη του. Ήταν το μεγαλύτερο ποσό που ‘χε δώσει για μεταγραφή. Εκεί έμεινε μια τετραετία. Προφανώς γιατί κάτι έκανε καλά. “Είμαι χαρούμενος που κατάφερα να αφήσω το στίγμα μου σε αυτήν την ομάδα” έχει ομολογήσει. Προηγουμένως έγινε ο καλύτερος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου. “Σκέφτηκαν μέχρι να μου φτιάξουν άγαλμα και να το βάλουν έξω από το γήπεδο. Τους είπα ότι θα ήταν υπερβολικό”.

Ο Μέσι έχει τη φανέλα του, σπίτι του

Τη σεζόν 2015-16 ήταν ο πέμπτος σκόρερ της LaLiga, με 16 γκολ σε 35 συμμετοχές. “Ήμουν μέλος μιας μικρής ομάδας που αγωνιζόταν στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Δεν ήταν εύκολο. Με βοήθησε το ότι έπαιζα πολύ, εναντίον κορυφαίων ομάδων”. Σκόραρε στο ‘Μπερναμπέου’, είχε συμβολή και στη νίκη στο ‘Καμπ Νου’ (το 2014) “και ο Μέσι ζήτησε τη φανέλα μου, για το προσωπικό του μουσείο, εκεί όπου βάζει αυτές όλων των παικτών που του αρέσουν. Προφανώς και αυτό ήταν μέγιστη τιμή για εμένα”.

Το καλοκαίρι του 2016 ήθελε να φύγει από τη Γρανάδα “για να γνωρίσω και κάποιον άλλον σύλλογο, να κάνω το επόμενο βήμα. Τα πράγματα ήταν κάπως μπερδεμένα. Συζητούσαν την πώληση του οργανισμού σε Κινέζους. Ήλπισα να βρω έναν κορυφαίο σύλλογο, αλλά αυτό δεν συνέβη. Οι Μπορντό και Σεντ Ετιέν με ήθελαν, ως δανεικό, αλλά ο πρόεδρος με έδινε μόνο με πώληση. Τότε είχε προκύψει η πρώτη πρόταση από το Κατάρ, την οποία απέρριψα. Η περίοδος ωστόσο, των μεταγραφών έφτανε στο τέλος της και εγώ δεν έβρισκα αυτό που ήθελα. Οπότε αποδέχθηκα τη δεύτερη προσφορά από το Κατάρ”.

Πήγε στην Al Duhail. Δηλαδή, πήγε στην Lekhwiya SC, με έδρα στο Ντουχαϊλ της Ντόχα, η οποία τον Απρίλη του 2017 εξαγοράστηκε από την Al Duhail. Σε 78 συμμετοχές από το 2016 έως το 2019 είχε 90 γκολ και 10 ασίστ. Από αυτό, μόνο καταλαβαίνεις πολλά, όχι όμως, όσα έκανε. Περίμενε να δεις τον πίνακα που ακολουθεί.

Τη σεζόν 2016-17 από τα 45 γκολ της ομάδας του έβαλε τα 24 (53.3%). Το 2017-18 από τα 86 της πρωταθλήτριας Al Duhail σκόραρε τα 26 σε 20 συμμετοχές (30.2%) που είχαν να κάνουν με τραυματισμούς του. Εκείνο το καλοκαίρι τον πλησίασε μια τουρκική ομάδα. Ο πρόεδρος δεν τον άφησε να φύγει. Το 2018-19 από τα 52 δικά του ήταν τα 26, τα οποία μέτρησε σε 22 παιχνίδια (50%). To 2018, όταν η ομάδα του πήρε το πρωτάθλημα για δεύτερη διαδοχική φορά -και 6 στην ιστορία της- πήρε το βραβείο του καλύτερου σκόρερ, στο Κατάρ.

Δεν είχε καταφέρει να κερδίσει την προτίμηση του Ερβέ Ρενάρ, για τους 23 που θα εκπροσωπούσαν το Μαρόκο στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας. Ήταν κάτι που του στοίχισε, αλλά θυμήθηκε και πάλι πώς πάει το σύστημα στο ποδόσφαιρο. Και συνέχισε την πορεία του. Όταν του δόθηκε η ευκαιρία να επιστρέψει στην Ευρώπη, την έπιασε από τα μαλλιά. Στο μυαλό του είχε την παρουσία του στην κεντρική σκηνή. Δηλαδή, στο UEFA Champions League. Εκεί όπου θα περάσει τον επόμενο καιρό με τη νέα του ομάδα.