Ο Φρανκ Ριμπερί είναι ευγνώμων για τα σημάδια του

Ανήκει στους καλύτερους ποδοσφαιριστές της δεκαετίας. Είναι εξτρέμ που έχει περιγραφεί από το ESPN ως “παίκτης που είναι γρήγορος, διαθέτει πολλά τρικ, έχει εξαιρετική δημιουργία, ντρίμπλα και έλεγχο της μπάλας”. Μολονότι απασχολήθηκε κυρίως στη δεξιά πλευρά, παραδέχθηκε το 2010 πως προτιμούσε να παίζει αριστερά “γιατί εκεί νιώθω πιο ελεύθερος και το μυαλό μου είναι στην καλύτερη φάση του”. Είναι γνωστός για την ικανότητά του να επιταχύνει, να ‘κόβει’ μέσα στην περιοχή, να εκμεταλλεύεται κενά που εντοπίζει και να σκοράρει ή να δίνει πάσα.

Στα 12 χρόνια στην Μπάγερν (2007-2019), πήρε 24 τρόπαια και μοίρασε 124 ασίστ -στη Bundesliga. Όσο κάνει διάφορα μπροστά, δεν ξεχνά και τα πίσω. Η UEFA τον έχει περιγράψει ως “crowd pleaser”. Για να μη το παρεξηγήσεις, εννοούσε “είναι από τη σπάνια ράτσα ποδοσφαιριστών που μπορεί να απολαμβάνει τα ταλέντα του, ενώ τα εκφράζει”. Τα κάνει όλα αυτά και δεν ξεχνάει να χαμογελάει. Και να ‘πειράζει’ όλον τον κόσμο. “Είναι σημαντικό να ξυπνάς και να αισθάνεσαι καλά. Οι ποδοσφαιριστές έχουμε μια θαυμάσια δουλειά. Κάνουμε αυτό που μας αρέσει και διασκεδάζουμε”. Προφανώς και αντιμετωπίζουν προβλήματα. Ή/και τραυματισμούς. Ο Φρανκ Ριμπερί είχε πολλά και από τα δυο. Για την ακρίβεια, η ζωή του ξεκίνησε με ένα μεγάλο πρόβλημα. Πρώτα να ευχηθούμε χρόνια πολλά στον παίκτη της Φιορεντίνα που ‘κλείνει’ σήμερα τα 37 και μετά ας προχωρήσουμε στο παρασύνθημα. Ναι, τη ζωή του τύπου που τον περασμένο Νοέμβριο τέθηκε -ξανά- νοκ ντάουν, λόγω αστραγάλων. Ήταν στο ματς της Viola με τη Λέτσε, όταν έπεσε πάνω του ο Παναγιώτης Ταχτσίδης.

Είχε μιλήσει για το ατύχημα, στο Canal+, το Γενάρη του 2018, στην πρώτη συνέντευξη που έδωσε σε γαλλικό μέσο, έπειτα από μια 4ετία σιωπής. Είχε υποφέρει πολύ από όσα του ‘έσουραν’ και είχε πει το “έως εδώ”. Ώσπου προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ του Ολιβιέ Ντακούρ, με τίτλο ‘Ma part d’ obre’ (‘το μερίδιο μου στη σκιά’) που τον αφορούσε. Όταν ο Ντακούρ του ζήτησε να μιλήσουν, για το Canal+, δέχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι δυο τους είχαν κοινές συνισταμένες, ως προς το πόσο είχαν πληγωθεί από τους ανθρώπους, σε ηλικίες που θα έπρεπε να είναι ξέγνοιαστες.

Μεταξύ άλλων, ο Ντακούρ είχε κουραστεί να τον αποκαλούν “νέγρο” στα γήπεδα της Γαλλίας -κι έξω από αυτά-, ενώ είχε ζήσει την αυτοκτονία του καλύτερου φίλου του, Αλεξάντρ, στη Στρασμπούρ, όπου είχαν ξεκινήσει αμφότεροι να διεκδικούν το όνειρό τους. Αυτό που επιδίωξε να κάνει, μέσω του ντοκιμαντέρ, στο οποίο είχε ζητήσει από παίκτες όπως ο Ριμπερί, ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς, ο Ερίκ Αμπιντάλ, ο Τιερί Ανρί, ο Αντόνιο Κασάνο και ο Εμανουέλ Αντεμπαγιόρ να ‘ξύσουν’ τις δικές τους πληγές, ήταν να θυμίσει ότι και τους ποδοσφαιριστές μάνα τους γέννησε. Όχι η κότα που κάνει τα χρυσά αβγά. Κατά συνέπεια, δεν ήταν απρόσβλητοι από το χάος που μπορεί να γίνει η ζωή, όπως μεγάλωναν. Στο δια ταύτα, παρουσίασε πώς οι ‘μελανιές’ αυτές μπορούν να γίνουν η δύναμη αυτών που τις φέρουν -ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως οι φέροντες δεν θα γίνουν ποτέ αποδεκτοί από όλους, δίκην κάποιων συμπεριφορών τους. Τους αρκεί να είναι συνεπείς με τον εαυτό και τον ‘αγώνα’ τους.

Το δελτίο του Ριμπερί, το 1993 Instagram/franckribery7

Ο Ριμπερί δεν ‘έκοψε’ το παραμικρό από τα συναισθήματα, τον πόνο και την ‘πάλη’ με τον εαυτό του, αλλά και τα αμέτρητα βλέμματα απορίας, κρίσης, επίκρισης, απόρριψης έως σιχασιάς και τρόμου, όταν ‘έπεφταν’ στις ουλές του. “Όταν είσαι νέος και είσαι τόσο σημαδεμένος, δεν είναι εύκολο. Τα μάτια των ανθρώπων. Τα σχόλια. Η οικογένειά μου έδωσε μεγάλη μάχη”. Άκουγε κάθε μέρα ανθρώπους να λένε “κοίτα το πρόσωπό του” (συνοδευόμενο με το εκτεταμένο χέρι και το παρατεταμένο δείκτη), “κοίτα το κεφάλι του”, “τι είναι αυτό το σημάδι” ή “δες το πόσο άσχημος είναι”.

“Όπου κι αν πήγαινα, ο κόσμος με κοιτούσε. Ήταν πολύ άσχημο. Και δύσκολο”.

Γινόταν ακόμα πιο άσχημο και ακόμα πιο δύσκολο, όταν άκουγε σχόλια όχι από παιδιά (που δεν έχουν ‘φίλτρο’ -αλλά δεν έχουν και κακία), αλλά από ενήλικες. Το παρατσούκλι του ήταν Κουασιμόδος. Εντός κι εκτός γηπέδων. Δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να θυματοποιηθεί. “Υπέφερα. Με κορόιδευαν όλοι, αλλά δεν πήγα ποτέ στη γωνία, να κλάψω μόνος”. Αυτό που έκανε, είναι να τιμωρεί όποιον τον μείωνε. Η απορία έγινε ‘γαμώτο’ που εκφράστηκε ως οργή, πριν γίνει δύναμη και τέλος ο άνδρας που είναι σήμερα. “Έγινα πνευματικά δυνατός, ώστε να μπορώ να αντέχω τα βλέμματα και τα σχόλια. Και σύντομα αισθάνθηκα ευτυχισμένος με το πρόσωπό μου. Γιατί να μην είμαι;”

Το αυτοκινητικό ατύχημα που τον σημάδεψε (στο πρόσωπο και τη ψυχή) για πάντα, έγινε όταν ήταν 2 χρόνων. Καθόταν στο πίσω κάθισμα. Δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας και μετά τη σύγκρουση με φορτηγό, πετάχτηκε από τη θέση του και βγήκε από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου. Έκανε 100 ράμματα. Στα βασικά, έζησε.

“Ο Θεός με έκανε διαφορετικό. Τα σημάδια είναι μέρος μου κι οι άνθρωποι οφείλουν να με δεχθούν όπως είμαι”. Αν θέλουν. Αν δεν θέλουν, είναι ΟΚ με εκείνον. Οι πληγές ενδεχομένως να εξαφανίζονταν με πλαστική επέμβαση. Που θα γινόταν, αν οι γονείς του είχαν τα χρήματα. Δεν τα είχαν. Όταν ο Ριμπερί απέκτησε την άνεση να ‘φτιάξει’ το πρόσωπο του, αποφάσισε πως αυτό δεν ήταν κάτι που ήθελε, πια. “Είμαι υπερήφανος για εμένα και δεν θέλω να αλλάξω το παραμικρό στο πρόσωπό μου. Το σημάδι μου θυμίζει την εμπειρία που με έκανε τον άνδρα που είμαι. Έφτιαξε το χαρακτήρα μου”. Αυτόν που τον έκανε να θέλει να διεκδικεί το όνειρο του, έως ότου το ζήσει. Η πρώτη φανέλα που φόρεσε ήταν της Μπουλόν, που θα έλεγες ότι ήταν η ομάδα της γειτονιάς (γεννήθηκε εκεί, στις 7/4 του 1983). Έφυγε για την ακαδημία της Λιλ ως ταλέντο στα 13 και είχε καταπλήξει τους πάντες, με όσα έκανε στο γήπεδο, πριν αποβληθεί (το 1999), γιατί δεν έπιασε τα ακαδημαϊκά στάνταρ.

Ενόσω προσπαθούσε να βρει τι θα κάνει, δούλεψε και με τον πατέρα του, σε οικοδομή. “Έμαθα πολλά. Έκανα τα πάντα. Άνοιγα τρύπες, τις έκλεινα, έσκαβα. Τα έκανα όλα” και κατάλαβε πως ο τρόπος που θα γινόταν ποδοσφαιριστής ήταν μέσω της δουλειάς, της πειθαρχίας και της αποφασιστικότητάς του. Γύρισε στην Μπουλόν, που του έδινε 150 ευρώ το μήνα, πειραματίστηκε σε διάφορες άλλες ομάδες (στη Γαλατασαράι, όπου έμεινε μόνο 4 μήνες, γιατί δεν τον πλήρωναν, του ‘κόλλησαν’ το Ferraribery για παρατσούκλι, λόγω της επιτάχυνσής του) και το 2005 ήλθε η ευκαιρία της Μαρσέιγ. Εκεί έζησε και τη δικαίωση, τη διετία 2005-2007. Εκεί έγινε ‘ο νέος Ζιντάν’. Είχε αφοσιωθεί στη δουλειά του. Δεν έβγαινε, δεν έπινε, γενικά δεν έκανε κάτι άλλο από το ασχολείται με το ποδόσφαιρο.

Το 2006 πήγε με τη Γαλλία στο World Cup, όπου το έθνος τερμάτισε 2ο (πίσω από την Ιταλία). Έναν χρόνο μετά, ήλθε η μεταγραφή στην Μπάγερν, για 25 εκατομμύρια -ποσό ρεκόρ της εποχής. O Φραντς Μπεκενμπάουερ είχε πει “κερδίσαμε το ΛΟΤΤΟ”. Έγινε ‘ο βασιλιάς της Βαυαρίας’. Το “κόσμημα του γαλλικού ποδοσφαίρου”, όπως τον έχει χαρακτηρίσει ο Ζινεντίν Ζιντάν, έβαλε 104 γκολ σε 299 συμμετοχές με τους Βαυαρούς. Πήρε 5 πρωταθλήματα κι ένα UEFA Champions League, συν κύπελλα Γερμανίας και DFL-Ligapokal. Με την εθνική Γαλλίας έπαιξε σε δυο Παγκόσμια Κύπελλα (2006, 2010) και άλλα τόσα Euro (2008, 2012). Είχε 81 συμμετοχές και 16 γκολ.

Το ‘εξαιρετικό παιδί’ του 2006 -όταν ασπάστηκε το Ισλάμ και άλλαξε το όνομα του σε Bilal Yusuf Mohammed- έγινε ο ‘ανώριμος αρχηγός’ στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής, το 2010, χρονιά που όπως έχει πει “ήταν τραγική από όλες τις απόψεις. Και δεν θα αναφερθώ καν στους τραυματισμούς μου. Θα εστιάσω στην ιδιωτική ζωή μου, τη συμπεριφορά μου ως ποδοσφαιριστή. Όλα ήταν λάθος. ‘Έχασα’ τον εαυτό μου και πλήρωσα ανθρώπους που αγαπώ. Θέλω να ζητήσω συγγνώμη”. Ας δούμε για ποιον λόγο απολογήθηκε.

Ενεπλάκη και σε σκάνδαλο: γαλλικός τηλεοπτικός σταθμός είχε μεταδώσει πως 4 διεθνείς ερευνώνταν για το ρόλο τους ως πελάτες σε υπόθεση πορνείας που αφορούσε μεγάλο nightclub του Παρισιού. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, κάποιες από τις ιερόδουλες ήταν ανήλικες. Αργότερα αποκαλύφθηκαν δυο ονόματα. Το ένα ήταν δικό του. Παραδέχθηκε πως είχε σχέση με την εν λόγω κοπέλα, αλλά δεν γνώριζε πως είναι ανήλικη. Του απαγγέλθηκε η κατηγορία ‘εκμετάλλευση ανήλικης πόρνης’ και το Νοέμβριο του 2011 ο εισαγγελέας ζήτησε να αποσυρθεί (για τον Ριμπερί και τον Καρίμ Μπενζεμά), εξηγώντας πως όντως υπήρχαν στοιχεία που αποδείκνυαν ότι δεν γνώριζαν πως το κορίτσι ήταν 16 χρόνων, όταν πλήρωσαν για σεξ.

Εξυπακούεται πως είχε τεθεί εκ νέου στο επίκεντρο αρνητικών σχολίων, τα οποία του άφησαν σημάδι -αυτήν τη λέξη χρησιμοποιεί μέχρι σήμερα, για κάθε ‘πληγή’. Ένα άλλο σημάδι απέκτησε όταν δεν πήρε τη Χρυσή Μπάλα του 2013. “Ήταν αδικία. Ληστεία. Δεν με στήριξε η χώρα μου. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια συμπατριώτες μου που στήριζαν τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Πιστεύετε πως υπάρχουν Αργεντινοί ή Πορτογάλοι που υποστήριζαν εμένα;”

Γενικά, λέει πάντα την άποψή του -όταν τον ρωτούν. Και πάντα κάνει τους συμπαίκτες του να χαμογελούν -όταν δεν είναι τα θύματα των φαρσών του. Έχει παντρευτεί την εφηβική αγάπη του, Wahiba (Γαλλίδα, αλγερινής καταγωγής) και έχουν αποκτήσει 4 παιδιά. Στο δωμάτιο που κάνει τα πάρτι των γενεθλίων τους, κρατά τα τρόπαια που ‘χει κατακτήσει. Σε συνέντευξή του στην ιστοσελίδα της Bundesliga, είχε πει πως “θεωρώ το μεγαλύτερο παράσημό μου τα λόγια που λένε άνθρωποι που ‘χουν υπάρξει συμπαίκτες μου, για εμένα. Αυτό είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω κατακτήσει”. Κατέληξε στο ότι “η ζωή δεν συμβαίνει μόνη της. Χρειάζεται δουλειά. Χρειάζεται να επενδύσουμε σε αυτήν. Στα όνειρά μας. Δεν μπορείς να βγαίνεις στο γήπεδο και να περιμένεις πως κάτι θα είναι εύκολο. Δεν γίνονται έτσι τα πράγματα. Πρέπει να δουλεύεις κάθε μέρα. Να επενδύεις, να ‘χεις συγκέντρωση”. Να μην τα παρατάς και να μην αφήνεις κανέναν να σε βγάλει από το δρόμο σου.