Ο Χάμες Ροντρίγκες έγινε θυσία για την Αργεντινή

Αν υπήρχε μία περίπτωση να αποκλειστεί η Αργεντινή από τη φάση των '8' του Copa America και να περνάει από το χέρι του Χάμες Ροντρίγκες, δεν θα το άφηνε να γίνει. Στην ηθική του αρτίστα, εκείνου για τον οποίο η αρμονία και ό,τι οδηγεί στη λογοτεχνία είναι αδιαπραγμάτευτα, υπάρχουν καταστάσεις για τις οποίες δεν επιτρέπεται να παρεκκλίνει. Ειδικά όταν πρόκειται για κάτι που αναγνωρίζει ως καρμικό, για μία ιδιάζουσα μορφή θεϊκότητας, μέσω της οποίας βαραίνεται από μείζονα ευθύνη.

Ο Χάμες Ροντρίγκες το βράδυ της Κυριακής δεν έπαιζε κάποιον τελικό με την Παραγουάη, φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού και το νούμερο 10 της φανέλας της εθνικής Κολομβίας, λελογισμένος ήδη ως ένας από τους κορυφαίους που έχουν φορέσει τη φανέλα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Και δεν μπορούσε να κάνει τα στραβά μάτια στο έγκλημα που επρόκειτο να διαμειφθεί, να μείνει δηλαδή η εθνική Αργεντινής εκτός προημιτελικών του Copa America.

Σε αυτήν την περίπτωση, δεν βρίσκεται στο γνωστικό πεδίο αν ο Χάμες έχει στενές σχέσεις με τον Λιονέλ Μέσι ή απλώς υπάρχει ο αλληλοσεβασμός που πάντα εμφανίζεται ανάμεσα σε δύο χαρισματικούς πρίγκιπες. Πάντως, αφήνοντας τη φαντασία να καλπάσει, ο Χάμες δεν ήθελε να δει τον Μέσι να αποκλείεται πριν τα τελευταία στάδια του τουρνουά. Τούτο αιτιολογεί το πάθος και την άσθεστη θέληση που τον καθοδήγησαν τα σχεδόν 40 λεπτά δικού του ποδοσφαίρου για την 3η αγωνιστική του ομίλου, σε μία απίθανη εμφάνιση απέναντι στους Παραγουανούς. Επρόκειτο, άλλωστε, για ένα παιχνίδι με ιδιότυπο δράμα, VAR και κλασικά γραμμές σε δυσανάλογη απόσταση, παρά την κακή ποιότητα. Όχι, βέβαια, τόσο κακή όσο εκείνη που παρουσίασαν η Αργεντινή με το Κατάρ, αλλά το Copa America δεν είναι η διοργάνωση που θα αλλάξει τη θεωρία σου για το ποδόσφαιρο στην ποιότητά του, παρά μόνο θα αγγίξει την ευαισθησία, τον προοπτικό πυρήνα από τον οποίο προκύπτει η συναισθηματική ένταση.

Δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί σε ποιον θα ήταν υπόλογος ο Χάμες αν κοίταζε το συμφέρον του: στον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, τον Εντουάρντο Γκαλεάνο, τον Πάμπλο Νερούδα και τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες, τον Εμιλιάνο Ζαπάτα, τον Σιμόν Μπολιβάρ, τον Λιονέλ Ρουγκάμα και τον Ερνέστο Γκεβάρα, τον Όμαρ Σίβορι, τον Κάρλος Βαλντεράμα, τον Γκαρίντσα και τον Τεόφιλο Κουμπίγιας, τον Κάρλος Γαρδέλ, τη Μερσέδες Σόσα και τον Ρίτσι Βάλενς, τον Ντιέγκο Ριβέρα και τον Φερνάντο Μποτέρο, τις μούχερες και τον ήλιο και τη γη του Πυρός και την ίδια τη Δημοκρατία; Ακόμα, την ίδια την Ελευθερία;

Δεν θα μπορούσε να βολεύει την Κολομβία να μην περάσει στους προημιτελικούς η Παραγουάη. Όσο κακή και να είναι η Αργεντινή, έχει τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή στον κόσμο. Έστω, τον κορυφαίο χωρίς ένα τρόπαιο σε τέσσερις τελικούς διοργανώσεων, πλην Ολυμπιακών Αγώνων, που έχει συμμετάσχει και με την ομάδα του να έχει μηδέν γκολ ενεργητικό σε κάθε ένα από αυτά τα ματς.

Αλλά αποκλείεται οι Κολομβιανοί να ετίθεντο αναφανδόν υπέρ του να μείνει εκτός ο Λιονέλ Μέσι, να τελειώσει τόσο άδοξα η πορεία της 'γαλανόλευκης' της Νοτίου Αμερικής στα γήπεδα της Βραζιλίας. Κι ενώ η ίδια η 'μπιανκοσελέστε' διατίθετο να τα κάνει θάλασσα, η εθνική ομάδα που κάποτε, ως το αντιπροσωπευτικό μέρος της χώρας της, θρηνούσε ένα νεκρό εξαιτίας ενός αυτογκόλ που σημείωσε σε ματς ομίλων στο Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν επρόκειτο να κάνει τη χάρη σε κάποιον άλλο να προκριθεί εις βάρος της. Ο μόνος λόγος που θα λύγιζε μπροστά σε μία τέτοια ευκαιρία, είναι επειδή δεν θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος της.

Δεν θα έπρεπε, λοιπόν, να αποτελεί έκπληξη το πρέσινγκ του Χάμες στο 97' και η προσήλωσή του στο οργανωτικό κομμάτι, η οποία ασφαλώς και τον καθιστά πολύτιμο λίθο του ποδοσφαίρου. Ούτε, βεβαίως, είναι δυνατόν να συγκλονιζόμαστε από τα αληθινά αίτια της έλλειψης 'εξέλιξης', όπως προσδιορίζεται, στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, σε σχέση με τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο ή, απλούστερα, με το δυτικό κόσμο. Αν πρόκειται για ηθική ακεραιότητα ή συναισθηματική ευταξία, προς κάτι που λόγω ρομαντισμού έχουμε καθήκον να ρέπουμε, τότε είναι αναγκαίο να συγχρωτιστούμε με αυτήν την ιστορία αγάπης, που ταίρι δεν έχει στο παγκόσμιο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, όπως το αναγνωρίζουμε.

Το βάθος του βλέμματος του Χάμες, η αγωνία που αποτυπώνεται σε αυτό κάθε φορά που βρίσκεται σε δημιουργική κατάσταση, η έκκριση νοραδρεναλίνης που ο εγκέφαλος παράγει, αποτελούσαν, στο παιχνίδι με την Παραγουάη, μία οφειλή.

Ο αρχηγός της Εθνικής ανέλαβε το κόστος. Πέρυσι, στο Παγκόσμιο Κύπελλο, τραυματίστηκε στο τελευταίο ματς των ομίλων με τη Σενεγάλη, αποχώρησε στο 31', ωστόσο τότε η Κολομβία έπρεπε να νικήσει για να περάσει στους '16'. Αναγκάστηκε να δει το παιχνίδι με την Αγγλία παρέα με τον Εστεμπάν Καμπιάσο. Πέρυσι, περίπου τέτοια εποχή, ήταν η Κροατία που νίκησε την Ισλανδία και έδωσε το δικαίωμα στην Αργεντινή να επικρατήσει της Νιγηρίας και να μπει στη φάση των '16'. Εκείνη η νίκη αποδόθηκε στο ρυθμό, αν και οι Κροάτες δεν έχουν, στην ευρωπαϊκή κλίμακα, αυξημένη την αίσθηση του ομαδικού συμφέροντος και το χάρισμά τους μπορεί να επικρατεί σε αυτό σε κάθε περίπτωση.

Την Κυριακή ο Χάμες έβαλε τα πόδια του, τα οποία δεν είναι από γυαλί αλλά ούτε από ατσάλι, θυσία για να προχωρήσει το νούμερο 10 της Αργεντινής. Ο Κάρλος Κεϊρόζ δεν είχε λόγο να τον βάλει στο παιχνίδι. Η Κολομβία είχε προηγηθεί με τον Κουεγιάρ, η Παραγουάη δεν ήταν απειλητική. Αλλά ο Ροντρίγκες μπήκε στο ματς στο 58' και για σχεδόν ένα ημίχρονο μόχθησε και κόπιασε, χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Έδωσε μία υπέροχη μπαλιά στον Λουίς Ντίαζ για το δεύτερο κολομβιανό γκολ, που μέσω VAR ακυρώθηκε για χέρι, παρακινώντας τους συμπαίκτες του και έπαιξε στην πιο υψηλή ένταση που μπορούσε.

Κι ενώ η αλήθεια μπορεί να είναι διαφορετική, ένα ποίημα της Αλφονσίνα Στόρνι είναι καταδικαστικό για τις σκέψεις. Άλλη μία ιστορία αλληλεγγύης που πρόκειται να οδηγήσει σε πικρά δάκρυα προδιαγράφεται -και όλο αυτό αρχίζει άδολα, σαν χρέος σε έναν Θεό που τιμωρεί όχι εκείνους που από έρωτα εκπέσανε, αλλά αυτούς που δεν τον άφησαν να αναπτυχθεί, ακόμα κι αν ήταν για να τους οδηγήσει στην άβυσσο.