Ο άνθρωπος που κληρονόμησε μια τρύπα στο κεφάλι από τον Ιμπραχίμοβιτς
Ο Μοχάμεντ Ελ Μουνίρ φλερτάρει με το χειρουργείο μετά την... τρύπα που του άφησε στο κεφάλι η αγκωνιά του Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς. Αυτό όμως είναι το λιγότερο κακό για τον άνθρωπο που στα 19 του χρόνια είδε τους φίλους του να πεθαίνουν στον δρόμο.
Για την 21η αγωνιστική του MLS στις ΗΠΑ, ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς οδήγησε τους Los Angeles Galaxy σε μια μεγαλειώδη νίκη επί της πρωτοπόρου Los Angeles FC. Ο Σουηδός φορ πέτυχε χατ-τρικ για το τελικό 3-2 στο ‘Dignity Health Sports Park’, αποθεώθηκε από τον Τύπο και τους οπαδούς της ομάδας, ωστόσο είχε προλάβει να αφήσει μια… τρύπα στο κεφάλι ενός αντιπάλου. Σε μια εναέρια διεκδίκηση της μπάλας με τον -κατά 20 πόντους κοντύτερο του- Μοχάμεντ Ελ Μουνίρ, ο Ιμπραχίμοβιτς χρησιμοποίησε χωρίς λόγο τον αγκώνα του και τραυμάτισε σοβαρά τον 27χρονο Λίβυο μπακ-χαφ.
Ο Ελ Μουνίρ θα εξεταστεί από ειδικό γιατρό, που θα αποφανθεί αν η τρύπα στο κρανίο εγκυμονεί περαιτέρω κινδύνους για την υγεία του. Πολύ δύσκολα θα αποφύγει το χειρουργείο, ενώ σε κάθε περίπτωση είναι άγνωστο για την ώρα πότε θα επιστρέψει στην αγωνιστική δράση. Κι αν αυτή η εξέλιξη μοιάζει σκληρή για κάθε ποδοσφαιριστή, για τον άνθρωπο που είδε τους φίλους του να πεθαίνουν στον δρόμο είναι μάλλον το μικρότερο από τα κακά που αντιμετωπίζει μέχρι σήμερα.
Στα 19 είδε τους φίλους του να πεθαίνουν στον δρόμο
Όταν ξεκίνησε η επανάσταση στην Λιβύη, ο Μοχάμεντ Ελ Μουνίρ ήταν μόλις 19 ετών και αγωνιζόταν για την Αλ Ιτιχάντ της Τρίπολης. “Κανείς δεν το περίμενε. Έγινε τόσο γρήγορα. Είχαμε μόλις ολοκληρώσει το πρώτο μισό της σεζόν και προετοιμαζόμασταν για το δεύτερο. Μόλις έγιναν γνωστα τα προβλήματα μάς είπαν ‘θα διακόψουμε την λίγκα για μια εβδομάδα ή 10 μέρες μέχρι να εξομαλυνθεί η κατάσταση’. Ακολούθησε μια χαοτική κατάσταση. Είδα τους φίλους μου να πεθαίνουν στον δρόμο. Αν ήμουν αναγκασμένος να βγω έξω, δεν γνώριζα αν θα επιστρέψω. Δεν είχαμε ηλεκτρισμό από τις 7 μέχρι τη 1. Γύρω στα τέλη Ιουνίου με αρχές Ιούλη, άρχισε να είναι εξαιρετικά δύσκολο το να βρεις φαγητό…”, εξομολογείται στον Guardian ο Ελ Μουνίρ.
“Έβλεπες παιδιά ηλικίας 12 ετών να κρατούν όπλα ή να έχουν βόμβες. Εκείνες τις ημέρες όλοι οπλοφορούσαν. Ήθελαν να προστατέψουν τον εαυτό τους. Κανείς δεν πρόσεχε κανέναν”.
Ζει κάθε μέρα την αγωνία της οικογένειας του
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο 27χρονος σήμερα μπακ-χαφ κατάφερε να ξεφύγει από τον εφιάλτη. Έγινε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και η προσωπική του Οδύσσεια τον έφερε από την Τρίπολη στη Σερβία, μετά στην Λευκορωσία και μέχρι την Αμερική. Στην διαδρομή, ο Ελ Μουνίρ αντιμετώπισε μοναξιά, φτώχεια και διαρκή αγωνία για την οικογένεια του. Ακόμη και τώρα, με συντροφιά τη σύζυγο και τα δύο τους παιδιά, μέσα από την οικονομική σταθερότητα που του προσφέρει η καριέρα στο MLS, αυτή η αγωνία παραμένει στα ύψη.
“Για να πω την αλήθεια, είναι πολύ δύσκολο. Έχω καλές και κακές μέρες. Υπάρχει διαφορά 9 ωρών ανάμεσα στην Καλιφόρνια και την Λιβύη, επομένως η μοναδική ώρα που μπορώ να συνομιλήσω με την οικογένεια μου, αν υπάρχει διαθέσιμο δίκτυο, είναι η ώρα πριν πάω για προπόνηση. Εκεί πρέπει να είναι 7 ή 8 το πρωί. Αν καταφέρω να τους εντοπίσω και με ενημερώσουν πως είναι καλά, τότε νιώθω πολύ καλύτερα για μαθαίνω πως είναι ασφαλείς. Αλλά αν δεν καταφέρω να μιλήσω μαζί τους, τότε υπάρχει πρόβλημα. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ αλλά πάντα με κάτι με ‘τρώει’ μέσα μου”.
Ο El-Munir προσπαθεί να στείλει χρήματα στην οικογένειά του, όμως οι άνθρωποι στην Λιβύη συχνά δεν έχουν πρόσβαση στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. “Στέκονται στη σειρά για εβδομάδες μόνο για να πάρουν τα χρήματα τους. Ξυπνούν στις 2 το πρωί μόνο και μόνο για να πάρουν έναν αριθμό για τη γραμμή προτεραιότητας. Επιστρέφουν στις 8 το πρωί για να στηθούν στη γραμμή, επειδή η τράπεζα ανοίγει στις 9 το πρωί. Και δεν μιλάμε για μια γραμμή που στέκονται 50 άτομα. Αλλά 500, μπορεί και 1.000 άτομα! Ωστόσο ο υπεύθυνος δεν τηρεί την σειρά προτεραιότητας και πάντα λέει ‘έχουμε ήδη αλλάξει τους αριθμούς’, επειδή πρόκειται να βάλει μπροστά κάποιον που τον δωροδόκησε… Αντιμετωπίζουν τις ηλικιωμένες γυναίκες, τις άρρωστες γυναίκες, ως δούλους που στέκονται στη σειρά”.
Η κερδοσκοπία έχει εισχωρήσει και στο σύστημα υγείας. “Η μητέρα μου παίρνει ινσουλίνη. Τα νοσοκομεία προμηθεύονται ινσουλίνη αλλά κάποιοι την κλέβουν για να την πουλήσουν”.
Φτάνοντας στην Ευρώπη δεν είχε λεφτά ούτε για νερό
Όταν ξέσπασε η επανάσταση, ο τότε προπονητής στην εθνική U20 της Λιβύης, Μπράνκο Σμίλιανιτς, κανόνισε μια μεταγραφή στην Παρτίζαν Βελιγραδίου για τον Μοχάμεντ Ελ Μουνίρ. Τον Αύγουστο του 2011 ξεκίνησαν μαζί το ταξίδι, αλλά η στρατιωτική συμμαχία με τον ISIS κατέλαβε τον αυτοκινητόδρομο κατά μήκους της μεσογειακής ακτής. Έτσι ο Ελ Μουνίρ με τον Σμίλιανιτς αναγκάστηκαν να οδηγήσουν 7 ώρες μέσα στα βουνά Nafusa για να φτάσουν στην Τυνησία.
Ακόμη και όταν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους μέχρι την Σερβία, τα προβλήματα δεν είχαν τελειώσει. Η Παρτίζαν αρνήθηκε να ολοκληρώσει την συμφωνία, έτσι ο Ελ Μουνίρ υπέγραψε για την ΦΚ Γιαγκόντινα. Ο αριστεροπόδαρος μπακ ήταν ήδη 6 μήνες εκτός αγωνιστικής δράσης και χρειάστηκε άλλο τόσο μέχρι να φτάσει στην επιθυμητή κατάσταση. Και όσο διάστημα δεν έπαιζε, δεν πληρωνόταν…
Την σεζόν 2012-2013, ο Ελ Μουνίρ είχε την ευκαιρία που τόσο καρτερικά περίμενε. Ήταν ο βασικός αριστερός μπακ της Γιαγκόντινα και η απόδοση του ήταν τέτοια, που ανάγκασε την Αλ Ιτιχάντ να του προσφέρει ένα πολύ καλό συμβόλαιο. “Ήταν καλά χρήματα. Πολλά χρήματα. Το είδα ως την ευκαιρία να αλλάξω την ζωή της οικογένειας μου”.
Επέστρεψε μόνο για να ξαναφύγει
Έτσι τον Ιανουάριο του 2014, ο Ελ Μουνίρ ξεκίνησε την δεύτερη θητεία του στην Αλ Ιτιχάντ. Αλλά τον Μάιο οι πολιτικές φατριές ξεκίνησαν τον εμφύλιο πόλεμο. Τον Ιούλιο του ίδιοι χρόνου, η μάχη μαινόταν για έξι εβδομάδες στο αεροδρόμιο της Τρίπολης. “Η οικογένεια μου ζούσε 10 λεπτά μακριά από το αεροδρόμιο. Ένα πρωινό αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας. Ακούγαμε τους πυροβολισμούς και τους βομβαρδισμούς. Δεν ήταν ασφαλές, αλλά έπρεπε να φύγουμε. Δεν μπορούσα να επιστρέψω για να δω την κατάσταση του σπιτιού γιατί με ενημέρωσαν πως πολλοί άνθρωποι έκαναν διαρρήξεις και έκλεβαν. Έπρεπε να περιμένω μια εβδομάδα”.
Όταν κατάφερε να επιστρέψει, βρήκε ένα σπίτι λεηλατημένο. “Είχαν κλέψει τα πάντα. Το σπίτι ήταν χάλια. Όταν πήγα με την οικογένεια μου πίσω, αποφάσισα ότ θα φύγω”. Οκτώ μήνες μετά την επιστροφή του στην Αλ Ιτιχάντ, ο Ελ Μουνίρ αποχώρησε δίχως να έχει πληρωθεί έστω έναν μισθό. Γύρισε ως ελεύθερος στην Σερβία για λογαριασμό της Γιαγκόντινα, το 2015 πήγε στην Ντινάμο Μινσκ της Λευκορωσίας και δύο χρόνια αργότερα υπέγραψε στην ομάδα που αρχικά τον είχε απορρίψει, την Παρτίζαν Βελιγραδίου.
Η Αμερική του έδωσε χρήματα, όχι και την οικογένεια του
Οι πόρτες του MLS άνοιξαν όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία της Ορλάντο Σίτι. Πήρε την θέση του βασικού αριστερού μπακ και με τις εμφανίσεις του προσέλκυσε το ενδιαφέρον της Los Angeles FC, ομάδα στην οποία υπέγραψε τον Δεκέμβριο του 2018.
“Ρώτησα τις αρχές πέρυσι αν θα μπορούσα να φέρω την οικογένειά μου εδώ, αλλά δεν είναι δυνατό για πολιτικούς λόγους. Δόξα τω θεώ βρίσκω ακόμη τρόπους να τους βοηθήσω. Ελπίζω ότι η κατάσταση θα αλλάξει γρήγορα γιατί δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη μπορώ να συνεχίσω να το κάνω αυτό”.
Η τρύπα στο κρανίο και το χειρουργείο που έρχεται δεν τρομάζουν τον Ελ Μουνίρ, όσο η κατάσταση που βιώνουν οι δικοί του άνθρωποι που βρίσκονται ακόμη εγκλωβισμένοι στην Λιβύη. O τραυματισμός που αντιμετωπίζει δεν είναι ικανός να τον λυγίσει. Από την άλλη, ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς ίσως να έχει ήδη μετανιώσει γι’ αυτή την αγκωνιά.
