Μεξικό – 1986

Το Contra.gr συνεχίζει την παρουσίαση της ιστορίας των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Βρισκόμαστε στοΜεξικό το 1986. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ζει την κορυφαία στιγμή της καριέρας του, χάρη σε δύο ιστορικά γκολ καιη Αγγλία με τη Δυτική Γερμανία αποχωρούν από το τουρνουά ξανά με σκυμμένο κεφάλι.

Diego Maradona of Argentina celebrates with the cup at the end of the World Cup soccer final in the Atzeca Stadium, in Mexico City, Mexico, on June 29, 1986. Argentina defeated West Germany 3-2 to take the trophy. (Ap Photo/Carlo Fumagalli) AP/Press Association Images

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΡΑΤΣΟΣ

11 ΙΟΥΝ 2014

Η διοργάνωση

Η FIFA αποφασίζει να αναθέσει την διοργάνωση του 1986 στην Κολομβία, ωστόσο το 1982 η χώρα της Νότιας Αμερικής αποσύρεται, αφού δεν μπορεί να ανταποκριθεί οικονομικά στις απαιτήσεις που έχει η παγκόσμια αρχή. Η FIFA αναζητά εσπευσμένα λύση και ο Μεξικανός επιχειρηματίας Γκιγέρμο Κανιέδο, δεξί χέρι του προέδρου της, Ζοάο Χαβελάνζε, προτείνει τη λύση της πατρίδας του. Η οργανωτική επιτροπή δέχεται και μετά από ψηφοφορία με αντιπάλους τις ΗΠΑ και τον Καναδά τον Μάιο του 1983, η χώρα της κεντρικής Αμερικής γίνεται η πρώτη που αναλαμβάνει για δεύτερη φορά (μετά το 1970) την πιο σημαντική ποδοσφαιρική διοργάνωση.

Τον Σεπτέμβριο του 1985, μόλις οκτώ μήνες πριν το τουρνουά, ένας τρομακτικός σεισμός μεγέθους 8,1 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ πλήττει τη χώρα, αφήνοντας πίσω του 20.000 νεκρούς και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές. Τα γήπεδα, όμως, δεν υπέστησαν ζημιές κι έτσι δεν άλλαξε εκ νέου ο τόπος διεξαγωγής του Μουντιάλ. Ενός Μουντιάλ που είχε τις ίδιες συνθήκες με το προηγούμενο στο Μεξικό, ήτοι μεσημεριανές ώρες εξαιτίας της ευρωπαϊκής τηλεοπτικής prime time, αφόρητη ζέστη και φυσικά υψόμετρο. Αλλά είχε και τα ίδια θετικά στοιχεία, δηλαδή εκπληκτικό θεάμα, πρωταγωνιστή τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της εποχής (τότε ήταν ο Πελέ, τώρα ο Ντιέγκο Μαραντόνα) και για πολλούς θεωρείται μία από τις καλύτερες διοργανώσεις από τα 18 Μουντιάλ του παρελθόντος.

Ο Καναδάς, η Δανία και το Ιράκ ήταν οι “φρέσκες” συμμετοχές στον θεσμό που για δεύτερη σερί φορά περιελάμβανε 24 ομάδες. Σε αυτές, για επίσης δεύτερη σερί φορά, δεν συγκαταλεγόταν η Ολλανδία, η πρωταθλήτρια Ευρώπης δύο χρόνια αργότερα, αφού αποκλείστηκε στα μπαράζ από το Βέλγιο εξαιτίας των εκτός έδρας γκολ.

Το σύστημα διεξαγωγής της πρώτης φάσης παρέμεινε σχεδόν ίδιο, μόνο που από τους έξι ομίλους προκρίνονται οι δύο πρωτοπόροι και οι τέσσερις καλύτεροι τρίτοι στη δεύτερη φάση του τουρνουά, η οποία περιελάμβανε νοκ άουτ παιχνίδια.

Στον 1ο όμιλο οι δύο προηγούμενες παγκόσμιες πρωταθλήτριες, Ιταλία και Αργεντινή, προκρίθηκαν δίχως ιδιαίτερη δυσκολία. Το μεταξύ τους παιχνίδι ήρθε ισόπαλο 1-1 (με τον εξαιρετικό από τη φάση των ομίλων Ντιέγκο Μαραντόνα να σκοράρει) και σημοδεύτηκε από βίαια μαρκαρίσματα, ωστόσο δεν έκρινε τίποτα, αφού η “σκουάντρα ατζούρα” έχασε βαθμούς και από την Βουλγαρία (επίσης προκρίθηκε, αφήνοντας εκτός τη Νότια Κορέα) κι έμεινε δεύτερη. Στον 2ο όμιλο οι διοργανωτές έκαναν επίδειξη ισχύος απέναντι σε Βέλγιο, Ιράκ και Παραγουάη καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση, με τους λατινοαμερικανούς και τους “κόκκινους διαβόλους” να ακολουθούν. Στον 3ο όμιλο η Σοβιετική Ενωση διέλυσε την Ουγγαρία με 6-0 και ισοβάθμησε στην πρώτη θέση με την Γαλλία του “μαγικού” καρέ Μισέλ Πλατινί, Ζαν Τιγκανά, Αλέν Ζιρές και Ζαν Φερναντέζ. Το εντυπωσιακό τέρμα του Βασίλι Ρατς στο 1-1 του μεταξύ τους αγώνα έκλεψε την παράσταση στον όμιλο.

Το 4ο γκρουπ περιείχε την Βραζιλία, η οποία με τρεις νίκες επί της Ισπανίας, της Αλγερίας και της Βόρειας Ιρλανδίας δίχως να δεχθεί γκολ, προχώρησε ως πρωτοπόρος. Οι “φούριας ρόχας” διαμαρτυρήθηκαν εντόνως για το πρώτο αποτέλεσμα, αφού δεν κατακυρώθηκε ένα γκολ του Μίτσελ με την μπάλα να χτυπά στο οριζόντιο δοκάρι και να σκάει μέσα από τη γραμμή του τέρματος. Παρ’ όλα αυτά πήραν την πρόκριση και την εκδίκηση απέναντι στους Βορειοϊρλανδούς, που τους είχαν νικήσει μέσα στην Ισπανία στο προηγούμενο Μουντιάλ. Στον 5ο όμιλο η Δανία έκανε την έκπληξη, τόσο επειδή σημείωσε τρεις νίκες (μία εξ αυτών συντρίβοντας την Ουρουγουάη με 6-1, με τρία γκολ του Πρέμπεν Ελκερ Λάρσεν) και τερμάτισε πρώτη, όσο κι επειδή μία από αυτές τις επιτυχίες είχε ως “θύμα” τη Δυτική Γερμανία, η οποία προχώρησε κι αυτή. Στην επόμενη φάση και η Ουρουγουάη των δύο βαθμών, εκτός η Σκοτία του υπηρεσιακού ομοσπονδιακού τεχνικού Αλεξ Φέργκιουσον. Τέλος, στον 6ο όμιλο που οι Μεξικανοί χαρακτήρισαν “όμιλο του ύπνου” επειδή όλες οι ομάδες είχαν από μόλις μία νίκη, το Μαρόκο πρώτευσε, Αγγλία και Πολωνία ισοβάθμισαν στη δεύτερη θέση και αμφότερες πέρασαν και η Πορτογαλία κέρδισε “εισιτήριο” πρόωρων διακοπών.

Στη δεύτερη φάση, τα νοκ άουτ ματς αύξησαν το ενδιαφέρον στο κατακόρυφο. Η Βραζιλία είχε εύκολο έργο κόντρα στην παρακμάζουσα μετά από μία δεκαετία Πολωνία και επικράτησε με 4-0. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Γαλλία κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πρωταθλήτρια κόσμου Ιταλία και με τα γκολ των Πλατινί και Γιανίκ Στοπιρά εξασφάλισε την αλλαγή των σκήπτρων στο τέλος του τουρνουά. Το Μαρόκο υπέκυψε στην Δυτική Γερμανία και το τέρμα του Λόταρ Ματέους μόλις στο 87ο λεπτό της συνάντησης και η Αργεντινή πήρε… εκδίκηση μετά από 56 χρόνια για τον χαμένο τελικό του πρώτου Μουντιάλ από την Ουρουγουάη, κερδίζοντας το μεταξύ τους παιχνίδι στη φάση των 16 με 1-0.

Σε ένα θεαματικό ματς, το Βέλγιο νίκησε με 4-3 την Σοβιετική Ενωση στην παράταση, παρά το χατ-τρικ του Ιγκόρ Μπελάνοφ, ενώ το Μεξικό είχε πιο εύκολο έργο κόντρα στη Βουλγαρία, νικώντας με 2-0. Ο Γκάρι Λίνεκερ με δύο γκολ άνοιξε το δρόμο στην Αγγλία κόντρα στην Παραγουάη (3-0 το τελικό σκορ), ενώ η Ισπανία έδωσε ένα καλό μάθημα στους φιλόδοξους Δανούς (αγωνίστηκαν χωρίς τον πολύ χρήσιμο μέσο Φρανκ Αρνεσεν), παρότι έμεινε πίσω στο σκορ από το πέναλτι του Γέσπερ Ολσεν. Τέσσερα γκολ του Εμίλιο Μπουτραγκένιο και ένα του Αντονι Γκοϊκοετσέα έδωσαν με θριαμβευτικό τρόπο την πρόκριση στον “γύπα” και την παρέα του.

Στα προημιτελικά και πάλι η Γαλλία πρωταγωνίστησε, αφού κλήθηκε να πετάξει εκτός ακόμα ένα φαβορί για το τρόπαιο, την Βραζιλία. Για να το καταφέρει αυτό έπρεπε ο Πλατινί να ισοφαρίσει το τέρμα του Καρέκα με το 41ο γκολ στη θητεία του στους “τρικολόρ”, ανήμερα των 31ων γενεθλίων του, ο Ζίκο να χάσει πέναλτι στην κανονική διάρκεια του αγώνα (το έπιασε ο Ζοέλ Μπατς), ο Σόκρατες να το χάσειστη διαδικασία των πέναλτι (είχε χάσει και δύο ανεπανάληπτες ευκαιρίες στο ματς) και ο για ένα φεγγάρι αμυντικός του Παναθηναϊκού Ζούλιο Σέζαρ να σταθεί μοιραίος για τη “σελεσάο” στην πέμπτη εκτέλεση (στην προηγούμενη είχε αστοχήσει ο Πλατινί). Με τον ίδιο τρόπο, τα πέναλτι δηλαδή, η Δυτική Γερμανία έκαμψε την αντίσταση του Μεξικού, ύστερα από το μηδέν που επισκίασε τις προσπάθειες των ποδοσφαιριστών των δύο χωρών σε 120 λεπτά αγώνα.

Η διαδικασία των πέναλτι επιστρατεύθηκε και στον προημιτελικό μεταξύ του Βελγίου και της Ισπανίας, με τους “φούριας ρόχας” να ισοφαρίζουν το ματς πέντε λεπτά πριν την κανονική διάρκεια του αγώνα με τον Χουάν Σενιόρ, αλλά εν τέλει να τιμωρούνται από τον ιδιόρρυθμο, αλλά σπουδαίο τερματοφύλακα των “κόκκινων διαβόλων”, Ζαν Μαρί Πφαφ. Οσο για τον τέταρτο προημιτελικό, ήταν αυτός που σηματοδότησε τη σύγχρονη εποχή του ποδοσφαίρου, αφού εισήγαγε ένα συγκεκριμένο όνομα στην ελίτ του αθλήματος, αυτό του Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο αρχηγός της εθνικής Αργεντινής πρωταγωνίστησε για δύο διαφορετικούς λόγους στην αναμέτρηση με την Αγγλία, και με δύο δικά του, ιστορικά γκολ, έδωσε τη νίκη στην “αλμπιτσελέστε” με 2-1, παίρνοντας παράλληλα εκδίκηση τόσο για τον προ τετραετίας πόλεμο των Φόκλαντς, όσο και για την αδικία του προημιτελικού των δύο ομάδων το 1966 (με το οποίο άρχισε η ποδοσφαιρική κόντρα των δύο χωρών). Εξάλλου, ο πρώην διεθνής Αργεντινός Ρομπέρτο Περφούμο τοποθέτησε το ζήτημα στη σωστή του βάση: “Το 1986, το να κερδίσουμε το ματς κόντρα στην Αγγλία ήταν αρκετό. Η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν δευτερευούσης σημασίας για εμάς. Η νίκη επί της Αγγλίας ήταν ο πραγματικός μας στόχος”. Οπερ και εγένετο…

Στα ημιτελικά τα “θαύματα” ολοκληρώθηκαν για την Γαλλία. Η Δυτική Γερμανία αποδείχθηκε αξεπέραστον εμπόδιο και τα τέρματα των Αντρέας Μπρέμε και Ρούντι Φέλερ στην αρχή και στο τέλος του αγώνα έδωσαν την πρόκριση στον τελικό για δεύτερο σερί τουρνουά στα “πάντσερ”, σε έναν κατά τα άλλα εξαιρετικά αμφίρροπο ημιτελικό. Με τον Μαραντόνα να συνεχίζει να “οργιάζει” (σημείωσε νέο γκολ με σόλο, το οποίο ψηφίστηκε το τέταρτο καλύτερο των Μουντιάλ όλων των εποχών, αλλά επισκιάστηκε από αυτό κόντρα στην Αγγλία), η Αργεντινή νίκησε 2-0 το Βέλγιο και έκλεισε τη δική της θέση στον τελικό του “Αζτέκα”.

Ο τελικός

Περίπου 114.600 φίλαθλοι συγκεντρώθηκαν στο αχανές “Αζτέκα” της Πόλης του Μεξικού για να παρακολουθήσουν την αναμέτρηση της Αργεντινής με τη Δυτική Γερμανία. Αν και διαιτητής ήτανΒραζιλιάνος, οΡομουάλδο Αρπι Φίλιο, πέρασε σε δεύτερη μοίρα, αφήνοντας τους ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων να πρωταγωνιστήσουν. Ο Χοσέ Λούις Μπράουν άνοιξε το σκορ στο 22ο λεπτό της συνάντησης και ο Χόρχε Βαλντάνο διπλασίασε τα τέρματα για την ομάδα του Κάρλος Μπιλάρδο στο 55’, με τον Μαραντόνα να τα έχει βρει σκούρα από το μαρκάρισμα του Ματέους.

Οι Γερμανοί, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, δεν τα παράτησαν και δικαιώθηκαν. Στο 74’ ο Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε σημείωσε το μοναδικό του τέρμα στη διοργάνωση (στο προηγούμενο τουρνουά ήταν δεύτερος σκόρερ με μόλις ένα γκολ λιγότερο από τον Πάολο Ρόσι) και στο 80’ ο Φέλερ ισοφάρισε για την ομάδα του (προπονητή πλέον) Φραντς Μπεκενμπάουερ. Τα “πάντσερ”, μάλιστα, πίεσαν ψάχνοντας το νικητήριο γκολ αμέσως μετά την ισοφάριση, ωστόσο κάπου εκεί, στο 83ο λεπτό, ήρθε η στιγμή να μιλήσει ο πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης. Μία εκπληκτική ασίστ του Μαραντόνα στον Μπουρουτσάγκα, έβγαλε τον μέσο της Ναντ απέναντι στον Χάραλντ Σουμάχερ. Με ψύχραιμο πλασέ διαμόρφωσε το τελικό 3-2 και οκτώ χρόνια μετά τον αμφιλεγόμενο εντός έδρας θρίαμβο, η Αργεντινή στεφόταν και πάλι πρωταθλήτρια κόσμου, καθιστώντας ταυτόχρονα τη Γερμανία ως την ομάδα με τις περισσότερες ήττες (3) σε τελικούς Μουντιάλ.

Ιδανική ενδεκάδα

Πφαφ (Βέλγιο), Ζοσιμάρ (Βραζιλία), Ζούλιο Σέζαρ (Βραζιλία), Ρουγέρι (Αργεντινή), Αμορός (Γαλλία), Μαραντόνα (Αργεντινή), Φερναντέζ (Γαλλία), Πλατινί (Γαλλία), Μπουρουτσάγκα (Αργεντινή), Μπουτραγκένιο (Ισπανία), Λίνεκερ (Αγγλία)

Η έκπληξη

Οταν η Εθνική Ελλάδας έφερνε εντός έδρας ισοπαλία 0-0 με το Βέλγιο στο πρώτο της προκριματικό ματς, ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι αυτήν την ομάδα θα την σταματούσε πριν τον τελικό του θεσμού μόνο ο Μαραντόνα. Οι “κόκκινοι διάβολοι” του Γκι Τάις απαρτίζονταν από μία εξαιρετική γενιά ποδοσφαιριστών, σε κάθε θέση. Στο τέρμα ο Πφαφ, στην άμυνα ο Φράνκι βαν ντερ Ελστ (στον πάγκο βρισκόταν ο αδερφός του Λέο), μαζί με τον Ερικ Γκέρετς, στο κέντρο οι Φράνκι Βερκότερεν, Ρενέ Βαντερέικεν και ο κορυφαίος νεαρός παίκτης του τουρνουά Εντσο Σίφο, και πιο προωθημένοι οι Γιαν Κέλεμανς και Ερβιν Βάντερμπεργκ. Στην ομάδα και δύο γνωστοί μας από την Ελλάδα, ο πρώην παίκτης του Πανιωνίου, πρώην τεχνικός του Αιγάλεω και νυν προπονητήςτου ΠΑΣ Γιάννενα, Στεφάν Ντεμόλ (ο οποίος σημείωσε ένα από τα τέσσερα γκολ στη νίκη με 4-3 επί της ΕΣΣΔ) και ο πρώην προπονητής του Πανσερραϊκού, Ούγκο Μπρος.

Με μία νίκη, μία ισοπαλία και μία ήττα στον όμιλο, το Βέλγιο δεν εντυπωσίασε τόσο, όσο όταν “πέταξε” εκτός Μουντιάλ την Ολλανδία σε διπλό μπαράζ. Στα νοκ άουτ, όμως,έδιωξε πρώτα τους Σοβιετικούς, μετά απέκλεισε στα πέναλτι την ανανεωμένη Ισπανία και μόνο η μετέπειτα πρωταθλήτρια Αργεντινή κατάφερε να του επιβληθεί. Στο μικρό τελικό δυσκόλεψε και την εξαιρετική γαλλική ομάδα, αλλά τελικώς έχασε με 4-2 στην παράταση. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στο Μαρόκο, την πρώτη αφρικανική ομάδα που κέρδισε όμιλο (στον οποίο, μάλιστα, συμμετείχαν Αγγλία, Πολωνία και Πορτογαλία) και πρώτη που προκρίθηκε στην επόμενη φάση, χάνοντας μόλις στο 87ο λεπτό από το τέρμα του Ματέους για λογαριασμό της Δυτικής Γερμανίας.

Η ίντριγκα

Ενα λάθος διώξιμο του Στέφεν Χοτζ στο 51ο λεπτό της συνάντησης της Αγγλίας με την Αργεντινή στάθηκε αρκετό για να αλλάξει τον ρου της σύγχρονης ποδοσφαιρικής ιστορίας. Πρόκειται βεβαίως για τη φάση στην οποία ο ύψους 1,65μ. Μαραντόνα νίκησε στον αέρα τον ύψους 1,85μ. Πίτερ Σίλτον, πολύπειρο τερματοφύλακα γνωστό για τα μακριά του χέρια. Ή αλλιώς, η φάση στην οποία παρενέβη το “χέρι του Θεού” και άνοιξε το σκορ για την Αργεντινή. Οι διαμαρτυρίες των Αγγλων παικτών και του πάγκου των “λιονταριών” στον Τυνήσιο διαιτητή Αλί Μπιν Νασέρ άσκοπες, αφού δεν είχε δει τον τρόπο με τον οποίο ο τότε26χρονος Αργεντινός είχε στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Για να μην… ψάξει περαιτέρω τη φάση, μάλιστα, ο Μαραντόνα φώναζε στους συμπαίκτες του αμέσως μετά το τέρμα: “Ελάτε να με αγκαλιάσετε για να μην ακυρώσει το γκολ”. Οταν αργότερα τον αγκάλιασαν οι… δημοσιογράφοι, το μόνο που είχε να πει ήταν πως το γκολ μπήκε “λίγο με το κεφάλι του Μαραντόνα, λίγο με το χέρι του Θεού”. Ενα χρόνο μετά, σε συνέντευξή του στο “BBC”, ήταν ακόμα πιο προκλητικός: “Ηταν ένα καθ’ όλα νόμιμο γκολ, αφού το κατακύρωσε ο διαιτητής και δεν είμαι αυτός που θα αμφισβητίσω την ειλικρίνεια του του διαιτητή”. Οσο για τον προαναφερθέντα, εξομολογείται: “Το όνομά μου είναι Αλί Μπιν Νασέρ, αλλα όλοι με λένε Μπιν Νασέρ Μαραντόνα. Λέω ότι το όνομά μου είναι Αλί, αλλά όλοι με αγνοούν. Είναι μέρος της ιστορίας μου, της καριέρας μου. Ακόμα και στις διαλέξεις που δίνω στην αφρικανική συνομοσπονδία με αποκαλούν έτσι”.

Το γεγονός

Φυσικά δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι εάν δεν υπήρχε η προηγούμενη παράγραφος, δεν θα υπήρχε ούτε αυτή που διαβάζετε τώρα. Ο λόγος για το “γκολ του αιώνα”, αυτό που ακολούθησε το τέρμα της Αργεντινής στο 51ο λεπτό, το κορυφαίο τέρμα στην ιστορία των Μουντιάλ (ίσως και γενικά στο ποδόσφαιρο), όπως ψηφίστηκε στην ιστοσελίδα της FIFA το 2002. Ο Μαραντόνα παίρνει την μπάλα περίπου δέκα μέτρα πίσω από τη σέντρα, με το ρολόι να γράφει 54′. Προτού αλλάξει το λεπτό, είχε προλάβει να περάσει τους Χοτζ, Πίτερ Μπίρντσλι, Πίτερ Ρέιντ, Τέρι Μπούτσερ και Τέρι Φένγουικ, να αποφύγει τον Σίλτον και να κάνει το 2-0. “Μπάσταρδε, πώς το έκανες αυτό;”, ήταν το μοναδικό που μπόρεσε να εκστομίσει στους πανηγυρισμους ο συμπαίκτης του, Σέρχιο Μπατίστα, όπως θυμάται ο ίδιος, αφού “ήμουν πολύ λίγος ώστε να σχολιάσω ένα τέτοιο έργο τέχνης”. “Δέχθηκα το πιο όμορφο γκολ που μπορεί να σημειώσει κάποιος. Επρεπε να το αγαπήσω, επειδή πρέπει να είναι το καλύτερο γκολ στην ιστορία του Μουντιάλ”, παραδέχθηκε ο Λίνεκερ. Οσο για τον ίδιο τον Μαραντόνα, δηλώνει ότι… αναγκάστηκε να περάσε όλη την Αγγλία και να σκοράρει: “Εκανα την προσπάθεια για να δώσω την μπάλα στον Βαλντάνο, αλλά όταν μπήκα στην περιοχή με είχαν περικυκλώσει και δεν είχα χώρο, οπότε συνέχισα να παίζω και τελείωσα μόνος μου τη φάση”.

Το αστέρι

Πριν την έναρξη του Μουντιάλ, ο Κάρλος Μπιλάρδο αποφάσισε να πάρει το περιβραχιόνιο από τον Ντάνιελ Πασαρέλα, χωρίς ο Αργεντινός αμυντικός να έχει αποχωρήσει από την ομάδα, και να το δώσει στον Μαραντόνα. Αυτή η κίνηση εξόργισε αρκετούς συμπατριώτες του, είτε του Τύπου, είτε απλούς φιλάθλους. Ορισμένες εφημερίδες, μάλιστα, έγραφαν πως ο Μαραντόνα δεν έπρεπε να πάει στο Μουντιάλ, αφού ο “Μποκίνι είναι καλύτερος από τον Μαραντόνα”. Ο άσος της Νάπολι, σε μία στιγμή απόγνωσης, γύρισε και είπε στον Μπιλάρδο (όπως εξομολογήθηκε ο έμπειρος προπονητής): “Είμαστε μόνοι μας”. Και κάπως έτσι, μόνος του, όπως έχει μείνει στην ιστορία, κατάφερε να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986. Σημειώνοντας πέντε γκολ (μόλις ένα πίσω από τον Λίνεκερ) και βγάζοντας άλλες τόσες ασίστ (μόνο ο Πελέ είχε δώσει περισσότερες σε ένα τουρνουά), συμμετείχε στα 10 από τα 14 γκολ της “αλμπιτσελέστε”. Φυσικά η συμβολή του δεν ήταν μόνο αριθμητική, αφού ήταν ο ηγέτης μιας ομάδας που μετά την αποτυχία του 1982 έψαχνε την ταυτότητά της. “Είναι μισός άγγελος, μισός διάβολος”, έγραψε πετυχημένα η γαλλική αθλητική εφημερίδα “Equipe” για τον Αργεντινό σούπερ σταρ που συνέδεσε το όνομά του όσο κανείς άλλος τόσο άρρηκτα με την κατάκτηση ενός Μουντιάλ.

Ο πρώτος σκόρερ

Ο άνθρωπος γκολ της εθνικής Αγγλίας εκείνη την περιόδο έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να οδηγήσει εκ νέου τα “λιοντάρια” στα υψηλά στρώματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, αλλά ήταν απελπιστικά μόνος. Μπορείο Γκάρι Λίνεκερ δεν κατάφερε να σκοράρει στα δύο πρώτα ματς του ομίλου (στα οποία δεν σκόραρε καθόλου η Αγγλία), το ένστικο του σκόρερ “ξύπνησε” στη συνέχεια και με χατ-τρικ κόντρα στην Πολωνία, έδωσε την πρόκριση στην ομάδα του. Δύο γκολ στο παιχνίδι της φάσης των 16 κόντρα στην Παραγουάη και ακόμα μία πρόκριση, ωστόσο στα προημιτελικά τέθηκε αντιμέτωπος με ένα διαιτητικό λάθος και ένα θαύμα της φύσης, με συνέπεια να μην τα καταφέρει το ίδιο καλά. Είχε την ευκαιρία, πάντως, αφού ήταν αυτός που μείωσε για την Αγγλία (ολοκλήρωσε το τουρνουά έχοντας σημειώσει τα έξι από τα επτά γκολ των Αγγλων) και είχε και μία σπουδαία ευκαιρία στα τελευταία λεπτά γιανα ισοφαρίσει, αλλά δεν τα κατάφερε.

Η απογοήτευση

Το να αποκλείεσαι από ένα Παγκόσμιο Κύπελλο στα προημιτελικά, από μία σπουδαία ομάδα (Γαλλία) και στη διαδικασία των πέναλτι δεν μπορεί να είναι κάτι δυσάρεστο, θα μπορούσε να υποστηρίζει μία λογική ανάγνωση των γεγονότων. Εάν είσαι η Βραζιλία, όμως, η οποία στα μέσα του ’80 έκανε ξανάθεσμό το “jogo bonito”, και όπως συνέβη το 1978, αποκλείεσαι δίχως να κάνεις ούτε μία ήττα στο τουρνουά, τότε θα πρέπει να βρεις εξηγήσεις και λύσεις. Διότι το 1982, ίσως η πιο θεαματική ομάδα στην ιστορία της “σελεσάο”, μπόρεσε να φτάσει μόλις μέχρι τη δεύτερη φάση της διοργάνωσης και παρότι στο “τιμόνι” παρέμεινε ο Τέλε Σαντάνα και τα αγωνιστικά “ηνία” τα κατείχαν και πάλι ο Ζίκο με τον Σόκρατες, δεν διδάχθηκε από τα λάθη της. Η αμυντική λειτουργία βελτιώθηκε σε σχέση με το προηγούμενο τουρνουά, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Οι κριτικές για την επιθετική ανεμελιά προϋπήρχαν της πορείας του 1986, από την ήττα-αποκλεισμό κόντρα στην Ιταλία στο προηγούμενο τουρνουά, ωστόσο μετά και από το νέο σοκ, η νοοτροπία έπρεπε να αλλάξει άρδην στη “σελεσάο”.