Μεξικό – 1970

Το Contra.gr συνεχίζει την παρουσίαση της ιστορίας των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Βρισκόμαστε στο Μεξικό το 1970. Η σπουδαιότερη Βραζιλία όλων των εποχών κλέβει την παράσταση και κατακτά το τρίτο Μουντιάλ της ιστορίας της.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΡΑΤΣΟΣ

10 ΙΟΥΝ 2014

Η διοργάνωση

Για πρώτη φορά στην ιστορία, τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ανέλαβε χώρα που δεν ανήκε ούτε στην Ευρώπη, ούτε στη Νότια Αμερική. Ο λόγος για το Μεξικό, το οποίο επελέγη από τη FIFA για το τουρνουά του 1970, παρότι βρίσκεται 2.000 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ο θεσμός είχε αρκετές καινοτομίες, αφού για πρώτη φορά κάθε ομάδα είχε δικαίωμα να κάνει δύο αλλαγές (μέχρι τώρα επιτρεπόταν αλλαγή μόνο σε περίπτωση τραυματισμού τερματοφύλακα), ενώ υπήρχαν κίτρινες και κόκκινες κάρτες.

Η ισχύς της τηλεόρασης έκανε για πρώτη φορά αισθητή την παρουσία της, αφού για χάρη των μεταδόσεων στις χώρες της Ευρώπης, αρκετά παιχνίδια διεξήχθησαν μεσημέρι, κάτω από αφόρητη ζέστη. Σε συνδυασμό με το υψόμετρο, πολλοί παίκτες και προπονητές έκαναν παράπονα στους διοργανωτές, δίχως αποτέλεσμα.

Παρ’ όλα αυτά, υπήρξε μία πολύ σπουδαία διοργάνωση, ίσως η καλύτερη όλων των εποχών, με ανεπανάληπτο θέαμα, έστω κι αν οι μισές από τις ομάδες που απάρτιζαν τα προημιτελικά του 1966 απουσίαζαν από τη γιορτή. Γαλλία, Πορτογαλία, Ουγγαρία, Αργεντινή και Ισπανία ήταν μόνο μερικές από τις ισχυρές ποδοσφαιρικές δυνάμεις της εποχής που δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν κάποιο από τα “εισιτήρια” του θεσμού, ένα εκ των οποίων κόστισε τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, αφού στάθηκε η αφορμή για τον περίφημο “πόλεμο των 100 ωρών” μεταξύ Ονδούρας και Ελ Σαλβαδόρ.

Τελικά προκρίθηκε το τελευταίο και συμμετείχε στον πρώτο όμιλο (“παρθενική” συμμετοχή), χωρίς να πάρει ούτε βαθμό. Αντιθέτως, οι διοργανωτές και η Σοβιετική Ενωση μάζεψαν 5 και προχώρησαν στα προημιτελικά. Στον δεύτερο όμιλο καμία ομάδα δεν κατάφερε να σκοράρει πάνω από δύο φορές, ενώ η πρωτοπόρος Ιταλία σημείωσε το μοναδικό της τέρμα στους ομίλους στο 10ο λεπτό της πρεμιέρας κόντρα στη Σουηδία (1-0). Στην πρεμιέρα σημειώθηκαν και τα δύο γκολ της Ουρουγουάης κόντρα στο Ισράηλ (ντεμπούτο), με την “τσελέστε” επίσης να προκρίνεται, χάρη στη διάφορά γκολ από τους Σκανδιναβούς.

Στον τρίτο όμιλο η Βραζιλία των Πελέ, Ζαiρζίνιο, Τοστάο, Ριβελίνο, Ζέρσον και Κλοντοάλντο έκλεψε την παράσταση, όπως και το παιχνίδι με την Αγγλία του Μπόμπι Τσάρλτον, το οποίο χαρακτηρίστηκε ως ο “τελικός που δεν ήταν”. Η εκπληκτική εμφάνιση του Μπόμπι Μουρ και η κορυφαία απόκρουση στην ιστορία των Μουντιάλ (και ίσως και του αθλήματος), η περίφημη απόκρουση του Γκόρντον Μπανκς στην κεφαλιά του Πελέ, δεν στάθηκαν αρκετές για τα “λιοντάρια”, που ηττήθηκαν 1-0 (αλλά πέρασανεις βάρος της Τσεχοσλοβακίας και της Ρουμανίας) από ένα γκολ του Ζαΐρζίνιο. Ο Βραζιλιάνος, ειρήσθω εν παρόδω, σκόραρε σε όλα τα ματς και όλες τις φάσεις του θεσμού, όπως είχε κάνει στο παρελθόν ο Ουρουγουανός Αλσίδες Γκίτζια (1950, αλλά σε τέσσερα ματς) και ο Ζιστ Φοντέν (1958, αλλά σκόραρε στον μικρό τελικό και δεν κατέκτησε το τρόπαιο).

Στον 4ο όμιλο ο Γκερντ Μίλερ ξενίταξε τα αντίπαλα δίχτυα κάνοντας δύο σερί χατ-τρικ κόντρα σε Βουλγαρία και Περού, με τους Λατινοαμερικανούς να έχουν το δικό τους “όπλο”, τον εκπληκτικό νεαρό Τεόφιλο Κουμπίγιας, και να ακολουθούν τα “πάντσερ” στην επόμενη φάση, αφήνοντας εκτός το Μαρόκο (ντεμπούτο).

Στα προημιτελικά το Μεξικό προηγήθηκε κόντρα στην Ιταλία, που επέμεινε στο κατενάτσιο, ωστόσο ισοφαρίστηκε με ένα αυτογκόλ του Γκουστάβο Πένα. Το πρώτο γκολ από Ιταλό ποδοσφαιριστή μετά την πρεμιέρα και συγκεκριμένα μετά από 323 αγωνιστικά λεπτά ήρθε από τον Τζίτζι Ρίβα (σκόραρε δις), με τον Τζιάνι Ριβέρα να χρίζεται κι αυτός σκόρερ. Σε μία μάχη με λατινοαμερικανικό χαρακτήρα, η Βραζιλία του Μάριο Ζαγκάλο αντιμετώπισε το Περού του επίσης Βραζιλιάνου Ντιντί, ηγέτης της “σελεσάο” στις κατακτήσεις του θεσμού το 1958 και το 1962 και φυσικά συμπαίκτης του Ζαγκάλο. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των Περουβιανών, μιας εξίσου επιθετικής ομάδας, οι Βραζιλιάνοι θριάμβευσαν με 4-2 και προκρίθηκαν.

Η Δυτική Γερμανία είχε την ευκαιρία να πάρει το αίμα της πίσω για τον τελικό του 1966, αφού τέθηκε αντιμέτωπη με την Αγγλία. Ο Μπανκς λόγω τροφικής δηλητηρίασης δεν αγωνίστηκε και τον αντικατέστησε ο Πίτερ Μπονέτι. Οι Αγγλοι δεν πτοήθηκαν, διατηρούσαν προβάδισμα 2-0 μέχρι το 68’, ωστόσο ο Φραντς Μπεκενμπάουερ και ο Ούβε Ζέελερ ισοφάρισαν κι έστειλαν το ματς στην παράταση. Εκεί η ειρωνία της τύχης ήθελε να ακυρώνεται ένα γκολ του ήρωα του τελικού του 1966, Τζεφ Χαρστ, πριν ο Μίλερ με το όγδοο τέρμα του στο θεσμό, χάρη σε λάθος του Μπονέτι, δώσει την πρόκριση στους Γερμανούς. Στον τελευταίο προημιτελικό, όλα έδειχναν ότι ο νικητής θα αναδεικνυόταν με τη βοήθεια κέρματος, ωστόσο κάποια διαιτητικά λάθη κατά της Σοβιετικής Ενωσης και το τέρμα του Βίκτορ Εσπαράγκο στο 116’ έδωσαν την πρόκριση στην Ουρουγουάη.

Στον πρώτο ημιτελικό υπήρξε ακόμα μία εκδίκηση μετά από αναπάντεχη ήττα σε τελικό. Ο λόγος για το ζευγάρι της Βραζιλίας με την Ουρουγουάη, στον άτυπο επαναληπτικό του 1950, με τους Βραζιλιάνους να “πληρώνουν” την “τσελέστε” με το ίδιο νόμισμα. Εμειναν πρώτα πίσω στο σκορ, αλλά στη συνέχεια έκαναν την ανατροπή και νίκησαν με 3-1. Στον άλλον ημιτελικό, Ιταλία και Δυτική Γερμανία έγραψαν ιστορία, παρουσιάζοντας στους 102.000 θεατές του “Αζτέκα” και σε όσους τηλεθεατές παρακολούθησαν το ματς ίσως τον πιο σπουδαίο αγώνα ποδοσφαίρου όλων των εποχών, με πέντε γκολ να σημειώνονται στην παράταση και την Ιταλία να παίρνει την πρόκριση με 4-3.

Ο τελικός

Δύο χώρες που στο παρελθόν είχαν σηκώσει από δύο φορές το βαρύτιμο τρόπαιο διασταύρωσαν τα “ξίφη” τους στον τελικό του 1970. Οποια επικρατούσε, θα κρατούσε το τρόπαιο “Ζιλ Ριμέ” για πάντα στις προθήκες της. Η “σκουάντρα ατζούρα” είχε κάτι παραπάνω από μία αξιοπρόσεκτη ομάδα (Ενρίκο Αλμπερτόζι, Ταρκίζιο Μπούρνιτς, Τζιατσίντο Φακέτι, Σάντρο Ματσόλα, Ρομπέρτο Μπονισένια, Τζίτζι Ρίβα, Τζιάνι Ριβέρα μεταξύ άλλων), αλλά η κούραση από τον ημιτελικό κόντρα στη Δυτική Γερμανία και κυρίως η ακαταμάχητη Βραζιλία διαμόρφωσαν την εικόνα του τελικού. Η “σελεσάο” ήταν μία ομάδα που προσπαθούσε να σκοράρει περισσότερες φορές από τον αντίπαλο. Μπορεί να δέχθηκε 7 γκολ στο τουρνουά, τα περισσότερα για πρωταθλήτρια ομάδα από τότε μέχρι σήμερα, αλλά πέτυχε και 19, περισσότερα από κάθε άλλη πρωταθλήτρια ομάδα από τότε μέχρι σήμερα.

Το τέρμα, μάλιστα, με το οποίο άνοιξε το σκορ στον αγώνα, αυτό του Πελέ στο 18’, ήταν το 100ό στο θεσμό! Παρότι δέχθηκε γκολ από τετραπλό λάθος στην ίδια φάση στο 37’ από τον Μπονισένια, η κατάληξη ήταν χαρμόσυνη. Ο Ζέρσον στο 66’ και ο Ζαϊρζίνιο στο 71’ διαμόρφωσαν συνθήκες νίκης για τη “σελεσάο”. Στο 86’ είχε έρθει η ώρα της αποθέωσης, αφού ο συνδυασμός οκτώ Βραζιλιάνων απέφερε ίσως το κορυφαίο τέρμα στην ιστορία του θεσμού, με τον Κάρλος Αλμπέρτο να χρίζεται σκόρερ, διαμορφώνοντας το τελικό 4-1. Η στέψη της Βραζιλίας, η τρίτη μέσα σε τέσσερις διοργανώσεις, συνοδεύτηκε με τους αντίστοιχους χαρακτηρισμούς για εκείνη την ομάδα. “Χάσαμε από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου”, ήταν η αποδοχή της ρωμαϊκής “Messagero” την επόμενη μέρα, με την εμφάνιση της Βραζιλίας σε εκείνο το τουρνουά να απολαμβάνει διθυράμβους μέχρι και τις μέρες μας.

Ιδανική ενδεκάδα

Μαζούρκεβιτς (Ουρουγουάη), Κάρλος Αλμπέρτο (Βραζιλία), Μπεκενμπάουερ (Δυτική Γερμανία), Πιάτσα (Βραζιλία), Φακέτι (Ιταλία), Ζαϊρζίνιο (Βραζιλία), Μπ. Τσάρλτον (Αγγλία), Ζέρσον (Βραζιλία), Ριβέρα (Ιταλία), Πελέ (Βραζιλία), Μίλερ (Δυτική Γερμανία)

Η έκπληξη

Το 1958 πρωταγωνίστησε ανέλπιστα, το 1962 και το 1966 πρωταγωνίστησαν όσοι προσπάθησαν (και πέτυχαν) να τον θέσουν εκτός μάχης, το 1970 πρωταγωνίστησε εις διπλούν: τόσο για την προσφορά του, όσο και για τη… μη προσφορά του. Ο λόγος για τον Πελέ, ο οποίος έμεινε στην ιστορία και για τρεις σπουδαίες χαμένεςευκαιρίες στο Μουντιάλ του 1970, κάτι που ως σκόρερ περισσότερων από 1.000 γκολ δεν συνηθίζει. Η πρώτη χάθηκε στη φάση των ομίλων, απέναντι στην Τσεχοσλοβακία, όταν επιχείρησε να “κρεμάσει” τον τερματοφύλακα Ιβο Βίκτορ με σουτ πίσω από τη σέντρα, με την μπάλα να περνά δίπλα από τα δοκάρια της εστίας. Ακολούθησε η περίφημη “καρφωτή” κεφαλιά στο ματς με την Αγγλία, η οποία δεν κατέληξε στα δίχτυα του Μπανκς επειδή ο Αγγλος τερματοφύλακας κατάφερε να γυρίσει το σώμα του εν κινήσει (είχε κατεύθυνση προς την αντίθετη πλευρά από αυτήν που έστειλε ο Πελέ την μπάλα) και να διώξει την μπάλα πάνω από τα δοκάρια του. Τέλος, στον ημιτελικό κόντρα στην Ουρουγουάη, δέχθηκε μια μπαλιά από τον Ζαϊρζίνιο, άφησε την μπάλα να περάσει το σώμα του, ξεγελώντας τον σπουδαίο τερματοφύλακα Λαντισλάο Μαζούρκεβιτς, ο οποίος είδε από αριστερά να τον περνά ο Πελέ και από δεξιά η μπάλα. Οταν ο Βραζιλιάνος βρέθηκε ξανά στην τροχιά της μπάλας, δεν είχε την κατάλληλη στάση του σώματος ώστε να γυρίσει και νατη στείλει προς την κενή εστία, με συνέπεια αυτή να περάσει λίγο άουτ. Τα βίντεο που ακολουθούν στο θέμα θα σας διαφωτίσουν πληρέστερα.

Η ίντριγκα

Η προετοιμασία της Αγγλίας και συγκεκριμένα του αρχηγού της, Μπόμπι Μουρ, έγινε μετ’ εμποδίων. Τα “λιοντάρια” είχαν ταξιδέψει στην Κολομβία για ένα φιλικό προετοιμασίας με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας, ωστόσο ο διεθνής στόπερ δεν κατάφερε να φύγει από την Μπογκοτά μαζί με την υπόλοιπη αποστολή την επόμενη μέρα. Ο Μουρ κατηγορήθηκε ψευδώς ότι έκλεψε ένα βραχιόλι αξίας 720 σημερινών ευρώ από ένα κοσμηματοπωλείο, συνελήφθη και αναγκάστηκε να παραμείνει στην κολομβιανή πρωτεύουσα. Το θέμα πήρε διεθνείς διαστάσεις, με την εθνική Αγγλίας να βρίσκεται ήδη στο Μεξικό, έτοιμη για την πρεμιέρα. Αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση εγκαίρως και αργότερα οι κατηγορίες κατέπεσαν ησύχως.

Το γεγονός

“Partita del Secolo”, “Jahrhundertspiel”, “Partido del Siglo”, “Jogo do Seculo”. Τέσσερις φράσεις σε ιταλικά, γερμανικά, ισπανικά και πορτογαλικά που σημαίνουν το ίδιο πράγμα: “Το παιχνίδι του αιώνα”. Ο λόγος για τον ημιτελικό μεταξύ της Ιταλίας και της Δυτικής Γερμανίας, ο οποίος διεξήχθη στο “Αζτέκα” της Πόλης του Μεξικού και βρήκε νικήτρια την “σκουάντρα ατζούρα” στην παράταση με 4-3. Επρόκειτο για ένα συγκλονιστικό παιχνίδι, το οποίο μόλις στο 8ο λεπτό είχε γκολ. Ο Μπονισένια άνοιξε το σκορ για τους Ιταλούς, που κράτησαν αυτό το προβάδισμα σχεδόν για ολόκληρο το ματς. Ενα δοκάρι του Μίλερ, μία ευκαιρία που χάθηκε πάνω στη γραμμή και μία καθαρή ανατροπή στον Ούβε Ζέελερ στην περιοχή της Ιταλίας, η οποία δεν δόθηκε, υποδείκνυαν την τελική έκβαση του αγώνα. Οι Γερμανοί, όμως, επιβεβαίωσαν την διαβόητη φήμη τους και με τον Καρλ Χάιντς Σνέλινγκερ ισοφάρισαν σε 1-1 στο 90’. “Από όλον τον κόσμο ο Σνέλινγκερ”, ήταν ανέφερε στη μετάδοσή του ο έκπληκτος Γερμανός σχολιαστής, Ερνστ Χούμπερτι, αφού επρόκειτο για το μοναδικό διεθνές γκολ του αμυντικού της Μίλανστην καριέρα του. Στην παράταση, στην οποία ο Μπεκενμπάουερ έπαιξε με εξάρθρωση ώμου, αφού είχαν γίνει και οι δύο αλλαγές της Γερμανίας, ο Μίλερ έβαλε μπροστά στο σκορ τα “πάντσερ” στο 94’, ωστόσο λίγο αργότερα οι Ταρκίζιο Μπούρνιτς και Τζίτζι Ρίβα είχαν κάνει την ανατροπή. Ο Μίλερ ισοφάρισε στο 110’, αλλά την ώρα που οι τηλεοπτικοί δέκτες μετέδιδαν το ριπλέι του 3-3, ο κάτοχος της “Χρυσής Μπάλας”, Τζιάνι Ριβέρα, έμενε αμαρκάριστος στο ύψος του πέναλτι κι έδινε τη νίκη στην “σκουάντρα ατζούρα” με 4-3. “Οποιος δεν είδε αυτό το ματς, έχασε το μισό ποδόσφαιρο”, έγραφε ο Τύπος την επόμενη μέρα, ενώ έξω από το στάδιο του αγώνα υπάρχει ακόμα μνημείο αφιερωμένοστον ανεπανάληπτο ημιτελικό.

Το αστέρι

Η παρουσία του Πελέ στη διοργάνωση πέρασε από χίλια κύματα. Αρχικώς είχε απειλήσει ο ίδιος ότι θα μποϋκοτάρει το θεσμό, μετά τη συμπεριφορά των αντιπάλων του στα δύο προηγούμενα τουρνουά, τα οποία ουσιαστικά έχασε εξ ολοκλήρου λόγω τραυματισμών από μαρκαρίσματα. Λίγο πριν την έναρξη της διοργάνωσης, ο ιδιόρρυθμος ομοσπονδιακός τεχνικός Ζοάο Σαλδάνια, είχε στείλει το μήνυμα ότι δεν υπολόγιζε το “μαύρο διαμάντι”, τόνιζοντας ότι έχει αυξανόμενη μυωπία που θα τον εμποδίζει να εντοπίζει την μπάλα στα βραδινά ματς και πως έχει πρόβλημα με τη μέση του που θα τον δυσκολεύει να έχει σωστή στάση στο σώμα του. Αυτά τα έγραψε στη στήλη που είχε στην βραζιλιάνικη εφημερίδα “O Globo”, προκαλώντας την κατακραυγή του Πελέ και του κόσμου.

Δύο μήνες πριν την έναρξη του τουρνουά, ο ηγέτης του βραζιλιάνικου καθεστώτος, Εμίλιο Γκαραστάζου Μέντισι, προσπάθησε να επιβάλλει την παρουσία του Νταντά Μαραβίλια στην αποστολή (μετέπειτα θα γινόταν ο τρίτος σκόρερ στην ιστορία του εγχώριου πρωταθλήματος, πίσω από Πελέ και Ρομάριο). Ο Σαλδάνια δεν ανέχθηκε αυτήν την παρέμβαση στο έργο του, παραιτήθηκε και τη θέση του πήρε ο Ζαγκάλο, συμπαίκτης του Πελέ τόσα χρόνια στην εθνική. Με αυτόν στο “τιμόνι”, ο 30χρονος Βραζιλιάνος έλαμψε για τέταρτο Μουντιάλ και έδωσε την τελευταία του παράσταση, σκοράροντας τέσσερις φορές, μοιράζοντας έξι ασίστ (ρεκόρ στην ιστορία τυ τουρνουά) και συμμετέχοντας ίσως στην πιο σπουδαία επιθετική πεντάδα όλων των εποχών στην ιστορία του θεσμού. Ως επίλογο, έβγαλε την ασίστ για το τέταρτο γκολ της Βραζιλίας στον τελικό με την Ιταλία.

Ο πρώτος σκόρερ

Ο Γκερντ Μίλερ είχε συνηθίσει προ πολλού στη χλεύη για το παρουσιαστικό του. Βραχύσωμος, χοντρούλης, με κοντά πόδια, ουδεμία σχέση με κοψιά ποδοσφαιριστή. Παρ’ όλα αυτά, είχε δώσει ήδη τα διαπιστευτήριά του με την Μπάγερν Μονάχου, με την οποία είχε εξασφαλίσει την άνοδο στην Bundesliga και την οποία σιγά-σιγά μετέτρεψε (με τη βοήθεια εκπληκτικών συμπαικτών ασφαλώς) στην κυρίαρχη ομάδα της Ευρώπης στα μέσα του ’70. Από τις αρχές εκείνης της δεκαετίας είχε αποκτήσει τη φήμη του ασυναγώνιστου γκολτζή. Τα δύο σερί χατ τρικ στη φάση των ομίλων (είχε σκοράρει και στην πρεμιέρα) ήταν μόνο ένα δείγμα των ικανοτήτων του. Πέτυχε το καθοριστικό τέρμα στην παράταση του προημιτελικού με την Αγγλία, ενώ σημείωσε ακόμα δύο γκολ στον επιπλέον χρόνο του ημιτελικού με την Ιταλία, αλλά αυτή τη φορά χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα για την ομάδα του. Με 7 τίτλους πρώτου σκόρερ στη Γερμανία, τέσσερα πρωταθλήματα, τέσσερα κύπελλα, τρία σερί Κύπελλα Πρωταθλητριών, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων κι ένα Διηπειρωτικό, η καριέρα του δεν πήρε την κατιούσα μετά από αυτήν την αποτυχία. Εξάλλου, στα επόμενα τέσσερα χρόνια θα κατάφερνε να πανηγυρίσει με το εθνόσημο στο στήθος ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974.

Η απογοήτευση

Η πολιτική κόντρα της Ονδούρας με το Ελ Σαλβαδόρ είχε φτάσει στο απροχώρητο μερικούς μήνες πριν την έναρξη του Μουντιάλ. Για κακή τύχη όλων, οι δύο χώρες έπρεπε να δώσουν αγώνες μπαράζ στα προκριματικά, με κέρδος την “παρθενική” τους συμμετοχή στα τελικά του θεσμού. Και τα δύο παιχνίδια έληξαν με νίκες των γηπεδούχων και η χώρα που θα έπαιρνε την πρόκριση κρίθηκε σε πλέι οφ στο ουδέτερο Μεξικό στις 26 Ιουνίου. Το κλίμα, όμως, ήταν ιδιαιτέρως τεταμμένο. Μετά από τα δύο παιχνίδια σε Τεγκουτσιγκάλμπα και Σαν Σαλβαδόρ, ο εγχώριος Τύπος και των δύο κρατώνεκμεταλλεύτηκε την κατάσταση και δημοσίευσε εμπρηστικά ρεπορτάζ. Οι εφημερίδες του Ελ Σαλβαδόρ ανέφεραν ότι στο παιχνίδι στην Ονδούρα οι ντόπιοι και οι αστυνομικοί προπυλάκησαν τους μετανάστες του, ενώ οι εφημερίδες της Ονδούρας πως στον επαναληπτικό του Ελ Σαλβαδόρ οι υπήκοοί της λεηλατήθηκαν από τους γηγενείς. Στα πλέι οφ το Ελ Σαλβαδόρ επικράτησε με 3-2 στην παράταση, ωστόσο η ένταση δεν σταμάτησε να αυξάνει, με αποκορύφωμα την 14η Ιουλίου, όταν οι δυνάμεις του Ελ Σαλβαδόρ πέρασαν τα σύνορα και εισέβαλλαν στην Ονδούρα. Ο πόλεμος διήρκεσε περίπου 100 ώρες (μέχρι τις 18 Ιουλίου), κόστισε τη ζωή σε περισσότερα από 3.000 άτομα και η επίσημη εντολή για παύση πυρός δόθηκε στις 20 Ιουλίου. Το τραγικό συμβάν έμεινε στην ιστορία ως ο “πόλεμος των 100 ωρών”…