Μετά το ‘Καν’ το όπως ο Μπέκαμ’, κανείς δεν αστειεύτηκε με το ποδόσφαιρο γυναικών

Αν το ‘Καν’ το όπως ο Μπέκαμ’ ήταν ταινία της Φίνος Φιλμ ή 90s τηλεοπτική σειρά θα είχε κάποιο τίτλο σαν ‘Πλασέ στο γήπεδο, πλασέ και στην κουζίνα΄ή κάτι τέτοιο. Θα ήταν σίγουρα μια ιστορία για ένα κορίτσι που θα ήθελε να γίνει αθλήτρια του ποδοσφαίρου, αλλά στο τέλος συνάντησε τον έρωτα στο πρόσωπο ενός αυστηρού προπονητή. Κάτι σαν το ‘Δυο Ξένοι’, αλλά με αθλήματα. Ευτυχώς το ‘Κάν’ το όπως ο Μπέκαμ’ ήταν πολλά περισσότερα από αυτό.

Πρόκειται για μια ταινία όπου αρχικά το όνομα ‘Μπέκαμ’ δεν προβλεπόταν καν να υπάρχει τίτλο, με το αμερικάνικο στούντιο της Fox Searchlight να θέλει να τη βαφτίσει ‘Move it Like Mia’, με το σκεπτικό ότι ο Ντέιβιντ Μπέκαμ δεν ήταν και ιδιαίτερα γνωστός ως ποδοσφαιριστής εκείνη την εποχή (αρχές του 2001 άρχιζε η παραγωγή της ταινίας). Ακόμα κι η λέξη ‘bend’ δεν θα μπορούσε να γίνει εύκολα αντιληπτή ως προς τη σχετική κίνηση με την μπάλα ποδοσφαίρου. Ευτυχώς, η σκηνοθέτρια Γκουρίντερ Τσάντχα επέμεινε κι ο τίτλος παρέμεινε ως είχε. Το τρέιλερ ήταν αυτό:

Όμως το καλοκαίρι του 2002, για έναν 18χρονο της εποχής όπως ο γράφων, ήταν παράξενο, οριακά ενοχικό, το να θέλει να δει μια ταινία με κορίτσια που προσπαθούν να αναδειχθούν, να κάνουν το έξτρα βήμα στις ζωές τους, παίζοντας ποδόσφαιρο. “Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζεται από άντρες”, ήταν μια επωδός της οποίας ο απόηχος υπήρχε φυσικά σε κάθε ποδοσφαιροκουβέντα στο σχολείο και κάθε φορά που ένα κορίτσι επιχειρούσε να μπει ‘σφήνα’ σε ένα δίτερμα μεταξύ Β’ και Γ’ Λυκείου, γινόταν κάτι σαν ατραξιόν, κάτι σαν περίγελος.

Θυμάμαι ότι ξεκινούσα να δω το ‘ Κάν’ το Όπως ο Μπέκαμ‘ παρέα με την Κ., ύστερα από τον ξαφνικό χωρισμό μας ένα χρόνο πριν, βγαίνοντας αυτήν τη φορά σαν φίλοι. Η έξοδος μας θα γινόταν στο Σινέ Παλλήνη, τον θερινό κινηματογράφο όπου σύχναζε τα καλοκαίρια όλος μα όλος ο καλός κόσμος του Λυκείου Παλλήνης. Ήταν μια παράτολμη αποστολή.

Το ποδόσφαιρο

Οι πρωταγωνίστριες Κίρα Νάιτλι και Πάρμιντερ Νάγκρα έκαναν εντατικές προπονήσεις κάθε μέρα για 3 μήνες, ενώ σύμφωνα με τον προπονητή τους, Σάιμον Κλίφορντ, υπήρξε και μια περίπτωση έμφυτου ταλέντου: “Η Κίρα μπορούσε να κάνει πράγματα που δεν κάνουν ούτε οι παίκτες της Premier League. Αν την είχα προπονήσει από την ηλικία των 10-11 ετών, τώρα μπορεί να ήταν μια σπουδαία αθλήτρια”.

Επίσης, οι περισσότερες παίκτριες των Χούνσλο Χάριερς ήταν επαγγελματίες, με προϋπηρεσία σε ομάδες του Λονδίνου. Ο πρωταγωνιστής, Τζόναθαν Ράις Μέγερς, έχει δηλώσει αρκετές φορές πως μετά από τα γυρίσματα της ταινίας αισθανόταν “ντροπή” που έπαιζε σε μια ταινία που είχε στον τίτλο της το όνομα ‘Μπέκαμ’, αλλά ο αδελφός του τον είχε μεταπείσει. “Θα γίνει μια από εκείνες τις διαχρονικές, guilty pleasure ταινίες, που τα κορίτσια βλέπουν μαζί με τα αγόρια, θα γίνει κλασσική!”, φέρεται πως του είχε πει.

Η αλληγορία και ο Μπέκαμ

Η εμφάνιση μου στο Σινέ Παλλήνη σε μια φιλική έξοδο παρέα με την Κ. είχε αμέσως τραβήξει δεκάδες βλέμματα συμμαθητών. Μπορούσα να ‘ακούσω’ στα βλέμματα τους την απορία: “Τι κάνουν αυτοί εδώ, αφού έχουν χωρίσει, γιατί χαμογελάνε, γιατί περνάνε καλά;”

Η ταινία είναι ξεκαρδιστική και ταυτόχρονα δραματική, θυμίζει Dirty Dancing και Footloose και όχι, δεν δείχνουν καθόλου αστείες οι προσπάθειες κοριτσιών από τις βρετανικές μειονότητες να παίξουν μπάλα. Η Τζες είναι ένα κορίτσι που δεν θέλει να μπει στο καλούπι μιας παραδοσιακής οικογένειας αγγλόφωνων Ινδών.

Ο Τζο, ο χαρακτήρας που πλάθει με πραγματική στοργή ο Μέγερς είναι ένα αγόρι που ζει στον πλανήτη γη και προσπαθεί να βρει έναν κωδικά συμπεριφοράς με τη Τζες, δεν είναι μια macho υπερφίαλη φιγούρα όπως ο Mr.Big του Sex & The City. Εδώ το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα μέσο απόδειξης κάποιας ‘υπεροχής’ του ανδρικού φύλου έναντι του γυναικείου.

Εδώ ο Μπέκαμ, με την εμφάνισή του στο συγκινητικά όμορφο φινάλε της ταινίας, ενσαρκώνει μια μαγική αλληγορία: Όπως ο Βρετανός σταρ εκτοξεύει την μπάλα του ποδοσφαίρου με τα απευθείας φάουλ του και μέσα από ένα ιλιγγιώδες ταξίδι, την καρφώνει στα δίχτυα, με τον ίδιο τρόπο και ένας άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου, μπορεί να εκτοξευτεί και να φύγει μακριά, αφήνοντας πίσω του κάθε κοινωνική σύμβαση που τον θέλει καθηλωμένο με τα πόδια στη γη.

Εκείνο το βράδυ έφυγα παρέα με την Κ. χαμογελώντας και σχολιάζοντας τη μουσική, τις ατάκες, τις στιγμές της ταινίας. Το γέλιο δεν σταμάτησε και τους επόμενους μήνες, όταν στη μικρή κοινωνία της Παλλήνης γεννήθηκαν φήμες ότι η σχέση μας είχε αναζωπυρωθεί και ήμασταν ξανά μαζί, η Κ. έγινε η καλύτερη φίλη μου. Ουκ ολίγες φορές δοκιμάσαμε να παίξουμε μπάλα μαζί. Γελώντας δυνατά.

Λεπτομέρεια: Ένα χρόνο μετά από την πρεμιέρα της ταινίας, ιδρύθηκε η WUSA, η Αμερικάνικη Ομοσπονδία Γυναικείου Ποδοσφαίρου.

Μιάμιση δεκαετία μετά, ένας αγώνας ποδοσφαίρου γυναικών γεμίζει ακόμα και το Allianz Stadium.