Μεγαλώστε τα γήπεδα και τα παρκέ!

Κάτι έχει συμβεί και ξαφνικά το ποδόσφαιρο αποκτά ολοένα και περισσότερα κοινά με το μπάσκετ. Μπορεί να είναι κι ανάποδα. Το μπάσκετ να μοιάζει με το ποδόσφαιρο. Αυτό δεν θα το λύσουμε όμως τώρα...

Μίλησε κατ’ επανάληψη ο Γιάννης Χριστόπουλος, στο πρώτο παιχνίδι της Εθνικής, για τη σημασία του transition game (του παιχνιδιού γρήγορης μετάβασης απ’ την άμυνα στην επίθεση). Ρίχνοντας αργότερα μια ματιά στο facebook και στο twitter, είχαν πέσει όλοι να τον φάνε.

Τον άνθρωπο δεν τον ξέρω και επιπλέον δεν έχω τις γνώσεις και την τριβή με το αντικείμενο για να τον κρίνω ως προπονητή. Αυτό που επαναλάμβανε, ωστόσο, επιβεβαιώνεται σε κάθε παιχνίδι του Μουντιάλ.

Κατευθείαν στο ζουμί: η αθλητική ικανότητα των ποδοσφαιριστών έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα που το γήπεδο είναι πλέον μικρό. Κατά συνέπεια, ο ασφαλέστερος (πολλές φορές και μοναδικός) τρόπος για να νικήσεις αυτές τις διπλές ζώνες άμυνας, που σε σφίγγουν σαν μέγγενη στο μισό γήπεδο, είναι να τις χτυπήσεις σε κόντρα επίθεση. Προτού προλάβουν δηλαδή να "ναρκοθετήσουν" όλο το δρόμο μέχρι τον τερματοφύλακα.

Οι τρεις διακρίσεις των αθλητών

Ανοίγουμε παρένθεση. Τα χαρακτηριστικά κάθε ποδοσφαιριστή χωρίζονται σε τρεις βασικές κατηγορίες: τεχνικές ικανότητες, πνευματικές ικανότητες, σωματικές ικανότητες. Όσον αφορά την τεχνική, θα συμφωνήσουμε όλοι ότι ο Μαραντόνα, ο Ζιντάν και ο Ρονάλντο (ο κανονικός), σε καμία περίπτωση δεν ήξεραν λιγότερη μπάλα απ’ τον Μέσι και τον Κριστιάνο. Είναι βέβαιο επίσης ότι είχαν πολλάκις αποδείξει πως ήταν πραγματικοί ηγέτες και νικητές.

Συμπέρασμα: τα τελευταία 30 χρόνια, ο μοναδικός απ’ τους τρεις δείκτες που έχει διαφοροποιηθεί αισθητά, παρουσιάζοντας ραγδαία αύξηση ιδιαίτερα την τελευταία 10ετία, είναι αυτός που εμπεριέχει την έκρηξη, την ταχύτητα, την ευκινησία, την ισορροπία, τη δύναμη, την αλτικότητα και τα υπόλοιπα στοιχεία που ορίζουν πόσο ικανός είναι ένας ποδοσφαιριστής, πρώτα απ’ όλα ως αθλητής.

Τα ίδια συμβαίνουν και στα δικά μου τα χωράφια, προφανώς και σε άλλα ομαδικά σπορ. Στην Ευρώπη για παράδειγμα, κάτι δίμετρα ρομποτάκια τύπου Χάινς, Λάσμε και Ντάνστον, που έχουν σχεδόν στο 100% τα παραπάνω στοιχεία, κοντεύουν, παρά την περιορισμένη τους τεχνική, να εξαφανίσουν τους σέντερ-δεινόσαυρους, σαν τον Κρστιτς, τον Πέροβιτς και οποιονδήποτε άλλο διαθέτει μέγεθος, ποιότητα, αλλά και αργά πόδια. Όσο για τους κοντούς, δυο Αμερικανοί από το δεύτερο ράφι (Ράις, Χίκμαν) πήραν με τη Μακάμπι την Ευρωλίγκα. Το θέμα μας όμως δεν είναι το μπάσκετ. Επιστροφή στο Μουντιάλ.

Όπως κάνουν και οι Σπερς

Κάθε ομάδα που διαθέτει τα φυσικά χαρίσματα - και παράλληλα βεβαίως ικανοποιητικούς δείκτες συνοχής, ομοιογένειας και εργατικότητας – δεν θα βρεθεί σε καμιά περίπτωση να έχει κάτω από 40% πιθανότητες απέναντι σε οποιοδήποτε γκράντε φαβορί. Πόσα είναι αλήθεια μέχρι τώρα τα παιχνίδια στη Βραζιλία που ο "μεγάλος" κυριάρχησε απόλυτα απέναντι στον "μικρό";

Ο "μικρός" κατά βάση περιμένει. Παίζει υποδειγματικά τη διπλή ζώνη άμυνας, με σωστές αποστάσεις, μπόλικες βοήθειες, γρήγορες αλληλοκαλύψεις και διάφορα άλλα τέτοια κόλπα που δεν αφορούν μονάχα τους προπονητές του μπάσκετ. Ορισμένες ομάδες χρησιμοποιούν και τρεις κεντρικούς αμυντικούς, για να δημιουργηθεί ο απόλυτος συνωστισμός στη... ρακέτα. Κλείνουν ασφυκτικά οι χώροι και αν ο "μεγάλος", που πρέπει να κάνει παιχνίδι, πάρει ρίσκα και αυξήσει τα λάθη, τότε αρκούν 2-3 γρήγοροι και ένας μπαλαδόρος να κάνει τη μακρινή πάσα, για να δημιουργηθεί μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα στην απέναντι εστία πραγματική απειλή.

Κάπως έτσι γίνεται και στο μπάσκετ. Πατάει σε κάθε ευκαιρία το γκάζι ο Τόνι Πάρκερ (και όχι μόνο αυτός) και οι Σπερς εκδηλώνουν μίνιμουμ ένα 35% των επιθέσεών τους σε κάθε παιχνίδι στα πρώτα 4-8 δευτερόλεπτα. Αν πάνε σε αργό τέμπο, θα μπλέξουν στα ίσια με τον Λεμπρόν και την αποτελεσματική άμυνα του Μαϊάμι με αλλαγές. Το passing game τους είναι αψεγάδιαστο σε κάθε περίπτωση, όμως είναι πιο απλό και βολικό (και συγχρόνως πιο επώδυνο για τον αντίπαλο) να αλλάξουν 6-7 πάσες μέσα σε μια ανάσα, τελειώνοντας τη φάση με ελεύθερο τρίποντο ή κάρφωμα. Μάλλον δεν γλυτώνουμε απ’ το μπάσκετ...

Το γήπεδο μικραίνει

Στην αρχή ήταν αλλιώς στη Βραζιλία. Όσο δεν υπήρχε η "δαμόκλειος σπάθη" του αποκλεισμού, βλέπαμε στιγμές στα παιχνίδια των ομίλων που τα γκολ έμπαιναν λες και κάποιος είχε ενεργοποιήσει συστοιχία πυραύλων. Goal glut, όπως λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Τώρα όμως έχουμε φτάσει στον δεύτερο γύρο των νοκ άουτ και ευκαιρίες σαν αυτές που έχασαν οι Ελβετοί απέναντι στους Αργεντινούς, αλλά και οι Αμερικανοί απέναντι στους Βέλγους, κάνουν τους "μεγάλους" να παίρνουν ολοένα και λιγότερα ρίσκα. Στους οκτώ προημιτελικούς, οι δύο κρίθηκαν στην (ωμή και κυνική) διαδικασία των πέναλτι και οι τρεις στην παράταση. Όσο πάμε προς τον τελικό, η πίεση ανεβαίνει. Άρα η προσοχή στη λεπτομέρεια γίνεται ακόμα μεγαλύτερη και το γήπεδο ολοένα και μικρότερο.

Στο μπάσκετ, οι πρώτες συζητήσεις σε επίπεδο FIBA για την αύξηση των διαστάσεων του παρκέ έπεσαν αμέσως πάνω στον σκόπελο των γηπέδων. Αν ξαφνικά μεγαλώσει ο αγωνιστικός χώρος, οι περισσότερες εγκαταστάσεις θα χρειαστούν αυτόματα σημαντικές τροποποιήσεις, που κοστίζουν ακριβά. Το χειρότερο; Αρκετοί "ναοί" του αθλήματος παγκοσμίως δεν θα βρίσκονται πλέον στην υπηρεσία της πορτοκαλί Θεάς. Κάποιες φορές το κακό θα έχει γίνει για μια κολώνα που δεν θα επιτρέπει να πάει η μπασκέτα 1 μέτρο πίσω. Κάποιες άλλες, για 20-30 πόντους απόσταση από τον τοίχο της εξέδρας μέχρι τη γραμμή. Τέτοιες περιπτώσεις θα δούμε μπόλικες στη χώρα μας.

Αν μέσα στα επόμενα χρόνια εμφανιστούν καμιά 50αρια ακόμα σαν τον Ράσελ Ουέστμπρουκ, τον Καουάι Λέοναρντ, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, τον Μπλέικ Γκρίφιν και τον Άντονι Ντέιβις, δεν θα υπάρχει άλλη λύση. Θα τους δοθεί επιπρόσθετο μήκος και πλάτος για να απογειώνονται. Αν οι αλλαγές δεν ισχύσουν ταυτόχρονα στις διοργανώσεις της FIBA, θα είναι απλώς θέμα χρόνου να συμβεί. Τι μπορεί να γίνει στο ποδόσφαιρο; Δεν έχει νόημα να σκεφτόμαστε τώρα τέτοια πράγματα. Εκκρεμεί η στέψη της νέας παγκόσμιας πρωταθλήτριας...