Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπάγερν Μονάχου: 3 τρελές ιστορίες από τις κερκίδες του Camp Nou

Ο γενικός γραμματέας της UEFA, Τζέραρντ Άιγκνερ, μόλις είχε περάσει τις κορδέλες της Μπάγερν Μονάχου πάνω στο τρόπαιο του Champions League. Ήταν σε μια αίθουσα του Camp Nou. Ένας άνδρας τον πλησίασε τρέχοντας. “Βάλε τις κορδέλες της Γιουνάιτεντ!”, του είπε βιαστικά. “Είσαι τρελός;”, αποκρίθηκε ο Άιγκνερ.

Η απάντηση ήρθε λίγο αργότερα από τα χείλη του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. “Football, Bloody hell!”. Η πληρέστερη περιγραφή της μεγαλύτερης ανατροπής στην ιστορία του Champions League έγινε με τρεις λέξεις. Πριν από 20 χρόνια ακριβώς, στις 26 Μαΐου του 1999, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πέτυχε δύο γκολ στο τρίλεπτο των καθυστερήσεων και νίκησε την Μπάγερν με 2-1 στον τελικό της Βαρκελώνης. Αν ζούσε ο Σερ Ματ Μπάσμπι, εκείνη την ημέρα θα γιόρταζε τα 90α γενέθλιά του. Ο Σερ Μπόμπι Τσάρλτον ήταν διευθυντής της Γιουνάιτεντ και ο Σερ Ντέιβιντ Μπέκαμ, βρισκόταν στη βασική ενδεκάδα.

“Λυπάμαι”, είπε στον Τσάρλτον ο πρόεδρος της UEFA, Λέναρτ Γιόχανσον, μόλις τον προσπέρασε για να κατέβει στον αγωνιστικό χώρο για την απονομή. Ο Άιγκνερ δεν ήταν ο μοναδικός που βρισκόταν στο γήπεδο και δεν κατάφερε να δει με τα μάτια του να συντελείται το ποδοσφαιρικό θαύμα. Και ο Γιόχανσον έχασε τόσο το γκολ του Τέντι Σέριγχαμ, όσο και αυτό του Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ, που αμφότεροι είχαν μπει ως αλλαγή στο 66′ και στο 80′, αντίστοιχα.

“Χρειάστηκε μισό λεπτό για να φθάσει το ασανσέρ. Έπειτα, πρέπει να διασχίσεις ένα μακρύ διάδρομο που περνάει από διάφορες αίθουσες και τ’ αποδυτήρια. Επειδή ήμασταν μέσα δεν ακούσαμε τίποτε. Ύστερα, βγήκα στον αγωνιστικό χώρο και μπερδεύτηκα. Σκέφτηκα… Δεν μπορεί. Οι νικητές κλαίνε και οι ηττημένοι χορεύουν”. Αξιοπρόσεκτη η ηχομόνωση του γηπέδου της Βαρκελώνης.

Στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί;

Ούτε ‘ένα τσιγάρο δρόμος’ δεν χρειάστηκε για τη μέγιστη ανατροπή της Glory και ο σχολιαστής της γερμανικής τηλεόρασης, Μάρκελ Ράιφ, υποσχέθηκε δημόσια να μην ξαναχρησιμοποιήσει ποτέ στη ζωή του την περίφημη ατάκα του Γκάρι Λίνεκερ, “το ποδόσφαιρο είναι απλό άθλημα, 22 παίκτες κυνηγούν μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί”. Παραδέχθηκε ότι δεν έπρεπε να την πει, ενώ περιέγραφε το παιχνίδι.

Σ’ ένα άλλο μπουθ, ο Κλάιβ Τίλντσλι ‘σόλαρε’ για την αγγλική τηλεόραση. Τα γκολ της ισοφάρισης και της νίκης απείχαν 103 δευτερόλεπτα!

90 λεπτά και 26 δευτερόλεπτα

“Μπορεί η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να σκοράρει; Πάντα σκοράρει!”

90 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα

Τότε, έδωσε την ατάκα που έπειτα έγινε τραγούδι και σύνθημα: “Sheringham! Name on the trophy”. Ο Μπέκαμ είχε εκτελέσει το κόρνερ και ο Τέντι Σέριγχαμ τα δίχτυα της Μπάγερν Μονάχου (1-1).

Μετά την ισοφάριση, ο βοηθός του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, Στιβ ΜακΚλάρεν. πρότεινε στον κόουτς της ομάδας να ζητήσει από τους παίκτες που ήταν εκτός αγωνιστικού χώρου να κάνουν ζέσταμα για την παράταση. “Αυτό το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει ακόμη”, του απάντησε ο Σκοτσέζος. Ο δε Σόλσκιερ δεν πήγε να πανηγυρίσει με τον Σέριγχαμ, διότι όπως είπε δεν ήθελε να χάσει τη συγκέντρωσή του για την παράταση.

Πριν, η Γιουνάιτεντ κερδίσει το δεύτερο κόρνερ που επίσης εκτέλεσε ο Μπέκαμ, ο Φέργκιουσον ‘γείωσε’ ξανά τον ΜακΚλάρεν, ο οποίος του πρότεινε να επιστρέψει η ομάδα στο 4-4-2. “Περίμενε ένα δευτερόλεπτο. Κάτι γίνεται εκεί!”

92 λεπτά και 5 δευτερόλεπτα

“Είναι αυτή η στιγμή τους;”, φωνάζει ο Τίλντσλι.

92 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα

“Ο Σόλσκιερ το κερδίζει! Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έφτασε στη Γη της Επαγγελίας!”

“Θυμάμαι, με μάζευε από τα καθίσματα ο Μιχάλης Λαδόπουλος. Είχα πέσει και έκλαιγα με λυγμούς. Είναι η μεγαλύτερη στιγμή της ζωής μου. Το έχω πει και στη γυναίκα μου”, εξομολογείται στο Contra.gr ο δημοσιογράφος και οπαδός της Γιουνάιτεντ, Γιάννης Μπίλιος που ήταν μέσα στο Camp Nou. Αυτό ακούει διαρκώς και ο Σόλσκιερ, ο οποίος αγωνίστηκε σχεδόν άυπνος, καθώς ο Γιαπ Σταμ ροχάλιζε το βράδυ πριν από τον τελικό: “Μου λένε, σ’ ευχαριστώ για την καλύτερη ημέρα της ζωής μου. Ήταν καλύτερη κι από το γάμο μου'”.

Εγώ πάντα θα θυμάμαι έναν αγαπημένο συνάδελφο που είχε ποντάρει 100.000 δραχμές στη νίκη της Μπάγερν. Άβγαλτη, τότε, δεν καταλάβαινα γιατί έπεφτε στα πατώματα, αφού δεν ήταν οπαδός της γερμανικής ομάδας. Έμαθα την επόμενη ημέρα.

Όταν ο τελικός πήγε στις καθυστερήσεις, ο Γιάννης σκέφτηκε ν’ αποχωρήσει: “Ήμουν έτοιμος να φύγω από το γήπεδο. Είχε μπουκώσει ο διάδρομος κι έτσι έμεινα. Άκουσα έναν να φωνάζει στα ελληνικά ‘άντε κατέβα κι εσύ’. Στον Σμάιχελ το έλεγε, που είχε φύγει από το τέρμα του και πήγαινε κι αυτός στην περιοχή. Τα γκολ μπήκαν μπροστά μου. Από τότε, κάθε φορά που με πιάνει το παράπονο και νιώθω άτυχος λέω ‘έχεις ζήσει αυτό!”. Μέχρι τις 5.30 το πρωί δεν ήξερε ότι το γκολ της νίκης πέτυχε ο Σόλσκιερ: “Εκείνη την ώρα το είδα, στην τηλεόραση. Δεν μ’ ένοιαζε να μάθω ποιος ήταν και δεν ρώτησα. Είχα δει μόνο ότι η μπάλα άλλαξε πορεία, άρα ήξερα μόνο ότι κάποιος είχε παρεμβληθεί. Επίσης, την επόμενη ημέρα έμαθα ότι αυτή που τραγουδούσε ήταν η Μονσεράτ Καμπαγιέ. Ποια Καμπαγιέ εκείνη τη στιγμή;”.

Η… μισή ΑΕΚ ήταν εκεί!

Δύο ημέρες πριν από τον τελικό, είχε πάρει το απολυτήριο του στρατού στα χέρια του. “Παρουσιάστηκα στις 24/11/1997. Αν είχα παρουσιαστεί δύο ημέρες μετά, δεν θα μπορούσα να πάω. Ταξίδεψα στις 25 Μαΐου. Τότε, δεν είχε γίνει μόδα να πηγαίνουν οι Έλληνες σε τέτοια παιχνίδια και δεν ήταν ακόμη εποχή του ίντερνετ. Η ΕΠΟ είχε πολλά εισιτήρια για τον τελικό κι εγώ λόγω του ρεπορτάζ της ΑΕΚ γνώριζα τον Πέτρο Στάθη, που ήταν στην Ένωση Ευρωπαϊκών Ποδοσφαιρικών Αγώνων. Πολλοί δημοσιογράφοι ήταν στο ματς. Ο Κοφινάς, ο Δημάτος, ο Αγγέλου, ο Φουντής, ο Δρυμώνας, ο Τσόπελας. Έλειπαν από την Ελλάδα αρκετοί ρεπόρτερ της ΑΕΚ και θυμάμαι μας έπαιρναν τηλέφωνο τον ένα μετά τον άλλο, για να πάμε σε μια εκδήλωση με τον Βαρθολομαίο. Όλοι λέγαμε ‘Είμαι Βαρκελώνη!’.

Τώρα, είναι εφιάλτης να καταφέρεις να πας σε αγώνα Champions League. Τότε, έγινε πολύ εύκολα. Το εισιτήριο κόστισε 20 χιλιάδες δραχμές και έχω κι ένα άθικτο, το οποίο δεν κατάφερα να δώσω. Βρίσκεται κορνιζαρισμένο στο κλαμπ της Γιουνάιτεντ, στο Αιγάλεω. Ήθελα να το πουλήσω ‘ζεματιστό’ στις πόρτες. Πού να φανταστώ ότι θα μας πήγαιναν καρότσι οι έφιπποι έως εκεί. Κρίμα. Δεν μπόρεσα ούτε να το χαρίσω να δει κάποιος τον αγώνα”. Το ταξίδι στη Βαρκελώνη και ο τελικός: “Ήταν δώρο της μανούλας μου! Με ρώτησε ‘να σου πάρω ένα pc;’ επειδή απολυόμουν από φαντάρος και της απάντησα ότι θέλω να πάω στον τελικό”.

Δεν ήταν όλα ανέφελα μέχρι την ημέρα του παιχνιδιού: “Έζησα μια αγωνία της τελευταίας στιγμής. Πήρα τη Δευτέρα το μεσημέρι το απολυτήριο και είχα μια πεντάρα φυλακή. Όπως ανακοίνωναν τις ημέρες είπαν τρεις και όχι πέντε. Λέω από μέσα μου ‘μη μιλάς τώρα’. Το βράδυ, κατάλαβα ότι είχα ξεχάσει εκεί την ταυτότητά μου. Επέστρεψα να την πάρω και βλέπω ένα άρμα στο Πεντάγωνο. Ρώτησα αν έγινε κάτι. Και μου απάντησαν ‘πού υπηρετούσες εσύ;’. Δεν ήξερα ότι βγαίνει άρμα το βράδυ, διότι πήγαινα μόνο το πρωί”.

Ο μεθυσμένος οπαδός της Σίτι

Είδε και παρέλαση α λα Μπάρτσα. “Μία ημέρα πριν από τον τελικό βγήκαν τέσσερα ανοιχτά πούλμαν στη Βαρκελώνη. Ήταν σε αυτά οι ομάδες ποδοσφαίρου, μπάσκετ, χάντμπολ και πόλο που είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα στην Ισπανία. Άκουγαν οι Άγγλοι τους Καταλανούς να φωνάζουν ‘Campeones’ και τους άρεσε. Από τότε τραγουδούν ‘Τσαμπεόνες’ και όχι ‘Καμπεόνες’. Είχαν έρθει 30.000 Γερμανοί και 60.000 Άγγλοι ήταν στο γήπεδο, ενώ πολλοί έμειναν απ’ έξω. Οι Άγγλοι είχαν κάνει απόβαση.

Γνώρισα έναν τύπο, οπαδό της Σίτι, ο οποίος είχε ταξιδέψει μόνος του με το αυτοκίνητό του για να ζήσει το event. Δεν είχε εισιτήριο για τον τελικό. Είναι τέτοια η οπαδική τους κουλτούρα. Ήθελε να είναι εκεί, ελπίζοντας ότι η Γιουνάιτεντ θα έχανε. Να δει από κοντά τους εχθρούς να κλαίνε. Ήταν μεθυσμένος και προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι ΄κοιμήθηκε ο Θεός’. ‘Αυτό δεν θα ξαναγίνει’, έλεγε. Οι Άγγλοι είχαν έρθει αυθημερόν. Θυμάμαι που έπεφταν για ύπνο στις εισόδους των τραπεζών. Μύριζε ο τόπος μπίρα και τσίκνα. Ζήσαμε την ‘Αποκάλυψη’. Πέρασε από δίπλα μου ένας δίμετρος Γερμανός χουλιγκάνος, με τατουάζ, αμάνικο μπουφάν και 1000 κονκάρδες πάνω σε αυτό και πάγωσε το αίμα μου”.

Και ο Αλέφαντος στον τελικό!

Στο γήπεδο ήταν και ο Νίκος Αλέφαντος και καθόταν στην ίδια κερκίδα με τον Γιάννη: “Είχε μαζί του και ένα κασετοφωνάκι. Εκεί κατέγραφε τις παρατηρήσεις του για το παιχνίδι. Είδα και τον Χάρη Κοπιτσή, ο οποίος μου είπε ότι αποφάσισε να έρθει όπως έπινε καφέ και διάβαζε στην εφημερίδα για τον τελικό, στο Αιγάλεω”. Παραδέχεται: “Ήταν πολύ τυχερό παιχνίδι. Για τη Γιουνάιτεντ δεν λειτούργησε τίποτε, αν και πήγε φαβορί εκεί. Όμως, η Μπάγερν ήταν κωλοπετσωμένη ομάδα. Το ματς στράβωσε. Βέβαια, εκείνη τη χρονιά η Γιουνάιτεντ δεν είχε παρατήσει κανένα παιχνίδι. Όμως, η πίεση που ένιωθε ήταν αφόρητη. Η ομάδα έμεινε σ’ ένα προάστιο εκτός της πόλης, για να είναι ήρεμη και η Μπάγερν άνετη στο κέντρο. Η συνέντευξη Τύπου των Γερμανών ήταν τόσο χαλαρή που έμπαινες και χωρίς διαπίστευση”.

Ο Γιάννης Μπίλιος είχε αφήσει τη φωτογραφική μηχανή στο ξενοδοχείο και έτσι δεν έχει φωτογραφία από το Camp Nou. Όμως, πήγε έως το ξενοδοχείο της Glory παρέα με τον Μιχάλη Λαδόπουλο. Κατά ένα παράδοξο τρόπο μπόρεσαν και τρύπωσαν σ’ ένα χώρο που απαγορευόταν. “Μια αίθουσα, όπου ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον μιλούσε στους παίχτες. Του ζητήσαμε φωτογραφία και παρόλο που ήξερε ότι δεν έπρεπε να ήμασταν εκεί στήθηκε να φωτογραφηθεί και περίμενε και τον Λαδόπουλο να κατέβει από τη σκάλα για να βγάλει και μ’ αυτόν φωτογραφία!”.

(ο Γιάννης Μπίλιος με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον)

Επειδή και οι δύο ομάδες έχουν παρόμοια χρώματα δεν μπορούσαν να αγωνιστούν στον τελικό με τις πρώτες τους εμφανίσεις. Ωστόσο, καμία δεν υποχώρησε και έτσι έστριψαν κέρμα, ώστε να αποφασιστεί ποια θα βάλει τα ‘καλά’ της. Η ‘Glory’ φορούσε την πρώτη της εμφάνιση. “Υπάρχει μια παράδοση. Όταν η Γιουνάιτεντ παίζει σε τελικό με την πρώτη της φανέλα κερδίζει”, επεσήμανε ο Γιάννης κι έπειτα ανέλυσε όσες σχετικές λεπτομέρειες θυμόταν.

Ναι, “δεν θα μπορούσαν να το κερδίσουν σαν μια συνηθισμένη ομάδα. Όχι, αυτοί οι άνδρες. Όχι, αυτοί οι αξιοθαύμαστοι, ασταμάτητοι, ανίκητοι άνδρες του Μάντσεστερ”, έγραψε ο Μάρτιν Σάμιουελ της ‘Daily Express’. Ήταν η χρονιά του τρεμπλ των ‘κόκκινων διαβόλων’ και σήμερα γίνεται το reunion της Γιουνάιτεντ και της Μπάγερν.

Οι δύο ομάδες, με τη σύνθεση που είχαν το 1999, παίζουν για την επέτειο των 20 χρόνων της μεγάλης ανατροπής.

Άκουσες το τελευταίο επεισόδιο του Pod-όσφαιρο; Έχουμε Ανδρέα Σάμαρη, μισθολογικό ταβάνι της Super League και το φαβορί μας για τον τελικό του Europa League:

(φωτογραφίες: AP Images / αρχείο Γιάννη Μπίλιου)