Η μαγεία της Λίβερκλοπ

Πώς γίνεται μια ομάδα όπως η Λίβερπουλ, η οποία έχει να πάρει πρωτάθλημα στην Αγγλία εδώ και 29 χρόνια να είναι τόσο δημοφιλής σε ολόκληρο τον κόσμο, να την λατρεύουν εκατομμύρια (και να τη μισούν, αν όχι άλλοι τόσοι, μια συντριπτική μερίδα των 'αντί' που υπάρχουν συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις);

Πώς μικρά παιδιά, που δεν έχουν ιδέα ποιος ήταν ο Κέβιν Κίγκαν, ο Κένι Νταλγκλίς, ο Ίαν Ρας, ούτε τους περνάει από το μυαλό τι έλεγαν στο περίφημο boot room του Άνφιλντ, ο Μπιλ Σάνκλι και ο Μπομπ Πέισλι (το δωματιάκι με τα παπούτσια των ποδοσφαιριστών, που οι προπονητές της Λίβερπουλ μετέτρεψαν σε τόπο συνάντησης, περισυλλογής, ανταλλαγής απόψεων, καμιά φορά και... μπυροκατάνυξης) είναι φανατικοί με τους 'Reds';

Γιατί όταν ακούνε το 'You'll Never Walk Alone' ανατριχιάζουν, βουρκώνουν και (αν δεν είναι πολίτες του Λίβερπουλ) έχουν όνειρο ζωής να επισκεφτούν μια μέρα το 'KOP'; Τι ενώνει όλους αυτούς τους πιτσιρικάδες, με τους 40άρηδες, τους 50άρηδες, αλλά και τους γηραιότερους ακόμη, που όταν ο Τζόρνταν Χέντερσον σήκωσε ψηλά το 6ο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην ιστορία της ομάδας, έμοιαζαν σαν μια τεράστια παρέα, αγκαλιασμένη και δακρυσμένη με κόκκινα κασκόλ απ' άκρη σ' άκρη ολόκληρου του πλανήτη;

Το "γκοοοοοοοοοολ" που φώναξε μέσω του twitter ο Λεμπρόν Τζέιμς, φανατικός scouser και κάτοχος μετοχών του κλαμπ, όταν ο Ντιβόκ Οριγκί κάρφωσε την μπάλα στην αριστερή γωνία του Ουγκό Λορίς, έγινε κραυγή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, όπου οι οπαδοί της Λίβερπουλ παρακολουθούσαν τον τελικό.

Δεν υπάρχει εξήγηση, μην το ψάχνετε. Δεν θα τη βρείτε, με βάση τη λογική. Είναι -ολίγον τι- μεταφυσικό, έχει μια διαχρονική σχέση με το πώς τιμάει κανείς το παρελθόν του, τι μεταφέρει στη νέα γενιά, αλλά όχι ακριβώς.

H λάμψη της κόκκινης φανέλας

Είναι η μαγεία που εκπέμπει το 'Άνφιλντ', όταν δονείται από τις ιαχές των οπαδών και τρέμει σύγκορμο, καθώς λυγίζει τον αντίπαλο. Είναι η λάμψη της κατακόκκινης φανέλας, που μεταμορφώνει ακόμη και έναν μέτριο παίκτη, σε σταρ πρώτου μεγέθους.

Είναι η αίγλη της ιστορίας, η λαχτάρα για τους τίτλους που δεν πανηγυρίστηκαν 3 δεκαετίες, η περηφάνια για τους άλλους που ήρθαν ενδιάμεσα (μη ξεχνάμε ότι από το 1989 και μετά, όταν η Λίβερπουλ πήρε το 18ο πρωτάθλημά της, στο 'Άνφιλντ' πήγαν 2 τρόπαια Champions League, ένα Κύπελλο UEFA, ένα Super Cup Ευρώπης, 3 Κύπελλα Αγγλίας, 4 League Cup και 5 Super Cup), είναι οι ατυχίες, ο Στίβεν Τζέραρντ που γλίστρησε, οι 97 βαθμοί της φετινής σεζόν που... δεν έφταναν για τον τίτλο.

Είναι ακόμη οι 96 νεκροί του Χίλσμπορο, οι ψυχές των οποίων γυρνούσαν ανήσυχες μισό τέταρτο του αιώνα, μέχρι να βρουν δικαίωση από τη σπίλωσή τους στο τραγικό δυστύχημα του 1989.

Είναι, όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως, που κάνουν τη Λίβερπουλ μια ομάδα που όταν την αγαπήσεις, θα τη... λατρέψεις.

Ο υπέροχος Γιούργκεν Κλοπ

Αλλά είναι και η τωρινή ομάδα, που έχει φτιάξει αυτός ο απίθανος τύπος, που λέγεται Γιούργκεν Κλοπ. Ένας Γερμανός, που μοιάζει λες και γεννήθηκε στο Λίβερπουλ και αποκλείεται να μην τον συμπαθήσεις. Χωρίς ίχνος κομπλεξισμού, χωρίς έπαρση, χωρίς να κάνει τον ξερόλα, αντισυμβατικός αλλά και συνεπής στα πιστεύω του. 'Τρελός' όταν πανηγυρίζει τα γκολ, κουραστικός όταν γκρινιάζει για τους διαιτητές, ηγετικός όταν αγκαλιάζει έναν έναν τους παίκτες του μετά από τα ματς και πανηγυρίζει μαζί με την εξέδρα.

Κι ένας προπονητής που δεν έχει κανένα πρόβλημα να τσαλακώσει την εικόνα του, τραγουδώντας ευτυχισμένος μετά από τον θρίαμβο της Μαδρίτης:

Ο Κλοπ ήταν, όπως αποδεικνύεται, ο καταλύτης για να αρχίσει να λειτουργεί ο μηχανισμός της Λίβερπουλ στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Η προσωπικότητα που στο 'Άνφιλντ' επισκίασε τα πάντα, όπως γίνεται στην Αγγλία και στην Premier League, κατά παράδοση. Όχι ότι δεν συμβαίνει και σε άλλες χώρες, είναι οι Άγγλοι, ωστόσο, εκείνοι που αποκλειστικά επαφίενται στις ικανότητες του προπονητή-μάνατζερ. Ποτέ οι πρόεδροι-ιδιοκτήτες, λίγες φορές οι παίκτες. Λέμε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Άλεξ Φέργκιουσον, η Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ, η Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρδιόλα. Η Λίβερπουλ ήταν του Σάνκλι, του Πέισλι και του Νταλγκλίς. Έγινε για λίγο του Μπενίτεθ. Απέτυχε στις επόμενες επιλογές της. Τώρα είναι χωρίς αμφιβολία του Κλοπ.

Η ομάδα που έφτιαξε σιγά σιγά από το 2015 και μετά, έκανε μικρά και μεγάλα άλματα κάθε χρόνο. Ξεκίνησε από την 8η θέση της Premier League και έφτασε να διεκδικεί επί ίσοις όροις το πρωτάθλημα με τη Σίτι, έπαιξε σε 3 τελικούς (έναν Europa League, δυο Champions League) και στέφθηκε ήδη πρωταθλήτρια Ευρώπης για το 2019.

Ο Άλισον μετά τον Βαν Ντάικ

Κομμάτι κομμάτι έφτιαξε το παζλ ο Γερμανός. Ό,τι του έλειπε, το πρόσθετε την επόμενη χρονιά, μαθαίνοντας από τα λάθη της προηγούμενης.

Ας δούμε το κενό κάτω από τα δοκάρια, που πέρσι στοίχισε ακριβά στον τελικό του Κιέβου. Ο Κλοπ επέβαλε τον Λόρις Κάριους, αλλά ο συμπατριώτης του τα μούσκεψε απέναντι στη Ρεάλ. Η προσθήκη του Άλισον ήταν υψίστης σημασίας, για να γίνει η άμυνα των reds πραγματικά απροσπέλαστη.

Ήδη είχε μεταμορφωθεί σε ηγέτη της ο Βίρτζιλ φαν Ντάικ. "Μα καλά, 80.000.000 για ένα σέντερ μπακ;", ρωτούσαμε όταν η Λίβερπουλ σε ένα παιχνίδι τακτικής αλλά και πολλών εκατομμυρίων λιρών, κέρδιζε τη μάχη για τον Ολλανδό.

Η μετέπειτα πορεία του παίκτη που δεν τρώει ποτέ ντρίπλα και φέτος 'Κορυφαίου Ποδοσφαιριστή της Premier League' σύμφωνα με την ετυμηγορία των αντιπάλων ποδοσφαιριστών (νομίζω η ύψιστη τιμή για κάθε παίκτη που τρώει τα πόδια του στην κατηγορία) αποδεικνύει πόσο δίκαιη ήταν η εμμονή του Κλοπ.

Ο Γερμανός τεχνικός, όμως, δεν χάλασε χρήματα μόνο (τα οποία άλλωστε τα είχε από την πώληση του Φιλίπε Κοουτίνιο). Ο Άντι Ρόμπερτσον ήταν μια ανακάλυψη από τη Χαλ, ο Τρεντ Αλεξάντερ Άρνολντ προωθήθηκε από τις μικρές ομάδες της Λίβερπουλ, o Ζοέλ Ματίπ αποκτήθηκε ως ελεύθερος από τη Σάλκε, ο Μοχάμεντ Σαλάχ ήταν μια... ζαριά που έβγαλε εξάρες και ο Σαντιό Μανέ μια μικρή νίκη κόντρα στη Γιουνάιτεντ που διεκδικούσε τον Σενεγαλέζο επιθετικό από τη Σαουθάμπτον.

Ο Κλοπ στήριξε πολύ και το αγγλικό κομμάτι (εμπιστεύεται με κλειστά μάτια Τζέιμς Μίλνερ και Χέντερσον), αλλά μοιάζει να εμπνέει ακόμη και θεωρητικά 'τελειωμένους' παίκτες όπως ο Οριγκί, που έπαιζε στη χάση και τη φέξη, αλλά ξαφνικά έγινε ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής. Δυο γκολ στο επικό 4-0 επί της Μπαρτσελόνα, το δεύτερο και καθοριστικό κόντρα στην Τότεναμ στον τελικό.

Η Λίβερπουλ πάτησε την κορυφή, έχοντας κάνει γεωμετρικά βήματα προόδου. Πήγε σκαλί σκαλί, δείχνοντας ότι (ξανά)έρχεται η ώρα της. Θα είχε πάρει και το πρωτάθλημα, αν η Σίτι δεν ήταν ακόμη καλύτερη (έστω κατά έναν βαθμό) ή αν σε εκείνο το σουτ του Μανέ, η μπάλα δεν χτυπούσε στο δοκάρι και μετά περνούσε ολόκληρη τη γραμμή, στην κόντρα που ακολούθησε. Για ελάχιστα εκατοστά, η Σίτι κράτησε τον βαθμό της ισοπαλίας.

Με τα "αν" δεν κερδίζεται ποτέ ένα πρωτάθλημα και δεν έχει τόσο σημασία όσο πιστεύουμε. Άλλωστε, όσο άτυχη ήταν σε αυτό το ματς, τόσο τυχερή αποδείχθηκε στον αγώνα με την Έβερτον με το γκολ από τον... Θεό του Οριγκί.

Η Λίβερπουλ του Κλοπ, όμως,  δεν είναι ένα πυροτέχνημα, αλλά μια ομάδα που όπως είπε ο προπονητής της "μόλις έκανε την αρχή". Και η μαγεία... συνεχίζεται!

ΥΓ: Μπορεί ένας αμυντικός να κάνει κοντρόλ με το χέρι, αφού πρώτα η μπάλα χτυπήσει στον ώμο του; Όχι. Τότε γιατί να μην είναι πέναλτι αυτό του Μουσά Σισοκό; Λέτε οι διαιτητές του VAR να μην είδαν την φάση; Έπλεκαν πουλόβερ; Έτρωγαν πασατέμπο; Ο Νταμίρ Σκόμινα είναι φανερό ότι τιμωρεί την παράβαση του παίκτη της Τότεναμ να κατεβάσει την μπάλα με το χέρι του. Αν δεν το βλέπετε, τι να κάνουμε; Το είδαν ο διαιτητής και οι συνάδελφοί του στο VAR.