Λέτε ο Φάουστο Τιένθα να έχει συμμαχήσει με τον διάβολο;

Ο Φάουστο (Αντόνιο) Τιένθα (Νούνιεθ) είναι ο κεντρικός χαφ που έψαχνε όλο το καλοκαίρι το δίδυμο των Νταμπίζα – Δώνη για να λειτουργήσει ως πρώτη ζώνη προφύλαξης των μετόπισθεν του Παναθηναϊκού, αφού πρώτα διέσχεισε τη διαδρομή από τον ‘κοντορεβιθούλη’ Ολλανδό Ανίτα στον θηριώδη Άγγλο Ρόντγουελ. Το μικρό του όνομα παραπέμπει αυθόρμητα στον περίφημο ήρωα του Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε που είχε κάνει συμφωνία με τον διάβολο, υπό τη μορφή του Μεφιστοφελή, και είχε παραχωρήσει την ψυχή του με αντάλλαγμα τα νιάτα του. Στα 29 του ο Ισπανός χαφ δεν μοιάζει να έχει ανάγκη από τέτοιες αθέατες και μυστικές συμμαχίες που θα του εξασφαλίσουν την προσαρμογή του στα πράσινα και θα φέρουν την επιτυχία. Από τα 14 του που άφησε το σπίτι του στην Ταλαβέρα λα Ρεάλ για να ενταχθεί στα τμήματα υποδομής της Βαλένθια έμαθε πως χρειάζεται να ενεργοποιήσει κάθε εσωτερική δύναμη που διαθέτει και η οποία θα του επιτρέψει ν’ αντέξει τις συνθήκες και ν’ αντιπαρέλθει τις απαιτήσεις που περικλείουν την καθημερινότητα ενός ποδοσφαιριστή, ερασιτέχνη σε πρώτη φάση και κατόπιν επαγγελματία.

Με το τρένο για προπόνηση

Ο Τιένθα γεννήθηκε την όγδοη ημέρα από την ανατολή του 1990 στη μικρή κωμόπολη των 5.000 της επαρχίας Μπανταχόθ, στη δυτική Ισπανία και ως ένα παιδί των 90s άρχισε να κλωτσά μια μπάλα παρέα με τους φίλους του. “Περνούσα όλες τις ώρες μου παίζοντας στο δρόμο. Η πρώτη ομάδα μου ήταν εκεί. Ήταν ευχάριστα χρόνια, τα απόλαυσα“, περιέγραφε ο νέος χαφ του ‘τριφυλλιού’ τα παιδικά χρόνια του. Προτού μεταπηδήσει στη Φλέτσα Νέγρα, τοπική ομάδα του Μπανταχόθ. Εκεί έπαιζε ήδη ο μεγαλύτερος αδερφός του και τον ακολούθησε φυσιολογικά. “Θα ήταν αδύνατο να συμβεί χωρίς τη θυσία των γονιών μου που καθημερινά με πήγαιναν με το τρένο στην πόλη“. Ευλογία για τον μικρό, διαφορετικά δεν θα τον είχαν εντοπίσει οι άνθρωποι της Βαλένθια. “Μεταξύ 13 και 14 ετών με είδαν και έδειξαν ενδιαφέρον διάφορα μεγάλα κλαμπς προκειμένου να ενταχθώ στις ακαδημίες τους“. Η επιλογή ήταν η ομάδα του Λεβάντε, στην άλλη άκρη της χώρας. “Πήγα για μερικές ημέρες και όταν επέστρεψα στην Ταλαβέρα πέρασα την πόρτα του σπιτιού λέγοντας ότι θα ήθελα να φύγω άμεσα. Οι γονείς μου είχαν αμφιβολίες γιατί θα έφευγα πολύ μακριά. Κατάφερα να τους πείσω, παρόλο που καταλάβαινα όλο πιο πολύ πόσο δύσκολη απόφαση ήταν“.

Ήταν όντως για έναν έφηβο που ποτέ δεν είχε αισθανθεί την έλλειψη της οικογενειακής ασφάλειας. “Οι πρώτοι μήνες ήταν περίπλοκοι, ένα δύσκολο στάδιο για μένα και τους δικούς μου. Ήμουν 14ων, ένα παιδί που απείχε 800 χιλιόμετρα από το σπίτι του. Τηλεφωνούσα συνέχεια στον πατέρα μου“, είχε ομολογήσει μετά από χρόνια, αλλά από τα τέσσερα χρόνια του στις ‘νυχτερίδες’ εξακολουθεί να κρατάει “μόνο τις ευχάριστες εμπειρίες“. Αυτές που του μεταλαμπάδευσαν “μερικές σπουδαίες αξίες” και τον γέμισαν “με τη γνώση και την πειθαρχία που με βοήθησαν να πετύχω πολλά. Θα είμαι πάντα ευγνώμων στο σύλλογο και σ’ όσους με βοήθησαν“. Ασχέτως αν δεν κατόρθωσε να βρει ποτέ χώρο στην πρώτη ομάδα κι από τα 19 του πηγαινοερχόταν με τη μορφή δανεισμού σε διάφορες μικρές ομάδες (Λα Νουθία, Καραβάκα, Λα Μουέλα).

Το ντεμπούτο στην Primera, το πρώτο γκολ σε Segunda

Το καλοκαίρι του 2001 άρχισε επί της ουσίας η επαγγελματική πορεία του. Όχι στη Βαλένθια φυσικά. Η αρχή έγινε στη Μελίγια (ομάδα στην αυτόνομη ισπανική πόλη μέσα στο Μαρόκο) και κατόπιν στην Μπέτις, συλλέγοντας εμπειρίες. Με τους ‘βερδιμπλάνκος’ της Σεβίλλης αγωνίστηκε τα πρώτα 5 λεπτά του σε αγώνα της Primera Division. Ήταν το παιχνίδι με την Οσασούνα της 8ης Μαρτίου του 2013 έπαιρνε τη θέση του τραυματία Ντόρλαν και συνείσφερε στη διατήρηση του 2-1. “Βίωσα εκείνη τη βραδιά ως ανταμοιβή τόσο για εμένα όσο για τις θυσίες που είχε κάνει η οικογένειά μου“, έχει υποστηρίξει. Τη σεζόν εκείνη η Μπέτις τερμάτισε 7η στο πρωτάθλημα και ο Τιένθα προπονούταν υπό τον Μπενίτο Μελ έχοντας συμπαίκτες τον Κάνιας, τον Κάμπελ και τον Μολίνς, ποδοσφαιριστές που συνδέθηκαν κατόπιν με το ελληνικό πρωτάθλημα.

Ο Τιένθα δεν συνέχισε, αλλά μετά από την πιο ουσιαστική διετία της καριέρας του (2014-2016), στην Αλκορκόρν της Μαδρίτης, με συνολικά 59 συμμετοχές (2 γκολ) και το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη βρήκε συμβόλαιο στην Οσασούνα της Παμπλόνα επιστρέφοντας στο κορυφαίο επίπεδο του ισπανικού ποδοσφαίρου. “Είναι μια απαιτητική πρόκληση και ελκυστική ταυτόχρονα η συμμετοχή στην κορυφαία λίγκα του κόσμου. Ανταγωνίζεται κάθε εβδομάδα τους καλύτερους“, έλεγε τον Νοέμβριο του 2016. Έβγαλε μόνο 4 φορές 90λεπτο, το ένα εξ αυτών στο 5-2 από τη Ρεάλ στο ‘Σαντιάγο Μπερναμέου’, το οποίο κατά τον ίδιο “ήταν κάτι το εκπληκτικό“, και το άλλο στο 7-1 από την Μπαρτσελόνα στο ‘Καμπ Νόου’, αλλά έλειψε από αρκετά παιχνίδια λόγω τραυματισμών, με συνέπεια τις μόλις 19 συμμετοχές λειτουργώντας είτε ως καθαρό 6άρι είτε σε πιο προωθημένο ρόλο.

Το όνειρο που έζησε

Ο υποβιβασμός της ομάδας από τη βόρεια Ισπανία τον έφερε τον Γενάρη του 2018 στην Κάντιθ (167 λεπτά σε 5 παιχνίδια) και από εκεί στην Εξτρεμαδούρα. Το επεδίωξε. Είχε άλλες προτάσεις, πιο συμφέρουσες – από το εξωτερικό, αλλά προτίμησε -από νωρίς- την ομάδα της περιφέρειάς του. “Έρχομαι να εκπληρώσω ένα όνειρό μου“, έλεγε στις 18 Ιουλίου του ’18, διότι “κάθε ντόπιος πρέπει να έχει ως κίνητρο να υπερασπίζεται αυτή τη φανέλα” και σήκωνε με περηφάνια τη φανέλα των ‘αθουλγκράνα’.

“Θα το απολαύσουμε“, υποσχόταν, παρά τα οικονομικά θέματα που έπρεπε να διαχειριστεί το κλαμπ. Τον ίδιο δεν τον ένοιαζαν τα χρήματα. Στη φωτογράφιση πήρε όλη την οικογένειά του. Τα 2.042 λεπτά συμμετοχής στο πρωτάθλημα της LaLiga2 μοιράστηκαν σε 30 παιχνίδια και συνοδεύτηκαν από 2 γκολ, το ένα εκ των οποία απέναντι στην πρώην του Οσασούνα, 1 ασίστ και κάποια βραβεία ως ο ποδοσφαιριστής της αγωνιστικής. Πανηγύριζε ένδοξα την παραμονή στην κατηγορία και όταν αποφασίστηκε να μην συνεχίσει εκεί, κράτησε μία προς μία τις αναμνήσεις μιας “πραγματικά αξέχαστης σεζόν“.

“Μου είπαν ότι στα 28 μου είναι πρόωρο να επιστρέψω στην Εξτρεμαδούρα. Ήξερα ότι θα ήταν επικίνδυνο, αλλά ήξερα επίσης ότι θα είναι μια σεζόν που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Αποστολή εξετελέσθη. Η Εξτρεμαδούρα θα συνεχίσει να είναι στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο“, έγραψε νιώθωντας όπως ένας 18χρονος που έχει πρωτοπαίξει ποδόσφαιρο στην ομάδα της καρδιάς του. Μήπως τελικά είχε συμμαχήσει με τον διάβολο για να ζήσει ό,τι έζησε την προηγούμενη σεζόν, προτού καταλήξει στον Παναθηναϊκό;