La Novena: Η Συμφωνία του Ζινεντίν Ζιντάν στη Γλασκόβη
Το ρολόι, με το ημερολόγιο να αναφέρει 15 Μαΐου, δείχνει 22:30, που σημαίνει ότι 17 χρόνια συμπληρώθηκαν από το γκολ του νο5 της Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό του Сhampions League με τη Λεβερκούζεν στη Γλασκόβη.
Υπάρχει το τακουνάκι του Ραμπάχ Μαντζέρ στον τελικό της Πόρτο με την Μπάγερν το 1987, η εκδίκηση των Αλγερινών για τη συμπαιγνία προ 5ετίας, στο ματς Δυτική Γερμανία – Αυστρία 1-1, που τους άφησε εκτός 2ου γύρου του Παγκόσμιου Κυπέλλου της Ισπανίας. Ήταν η ισοφάριση στο 77′, με τον Ζουαρί να σημειώνει το νικητήριο γκολ 4 λεπτά αργότερα.
Η λόμπα – αποκάλυψη του Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς στον τελικό της Αθήνας το 1994, στο 4-0 της Μίλαν με την Μπαρτσελόνα. Το 3-0 στις αρχές του 2ου ημιχρόνου.
Η ενστικτώδης απόφαση του Λαρς Ρίκεν να ‘κρεμάσει’ τον Άντζελο Περούτσι στον τελικό του Μονάχου το 1997, ενώ η Γιουβέντους με μία ‘ζωγραφιά’ του ‘Πιντουρίκιο’ Άλεξ ντελ Πιέρο, του μόνου μη ισπανόφωνου που δεν συνέλαβε η αστυνομία του στυλ για το μουσάκι – γραμμή, είχε μειώσει 1-2 το ματς με την Ντόρτμουντ και είχε ξαναμπεί στο ματς.
Η γλυκιά κεφαλιά του Λιονέλ Μέσι στη Ρώμη το 2009, για το 2-0 της Μπαρτσελόνα επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αργά, που σφράγισε το τρόπαιο για την πιο τρομακτική ποδοσφαιρική ομάδα που έχουν δει τα μάτια μας.
Το ψαλιδάκι του Γκάρεθ Μπέιλ μόλις πέρυσι, που έδωσε ξανά το προβάδισμα στη Ρεάλ Μαδρίτης στο ματς με τη Λίβερπουλ στη Μόσχα, πριν ο Λόρις Κάριους ‘πουλήσει’ για δεύτερη φορά την ομάδα του στο σουτ του Ουαλού, για το τελικό 3-1 και το τρίτο διαδοχικό τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά και τέταρτο σε 5 χρόνια για τους ‘μερένγκες’ του Ζινεντίν Ζιντάν.
Του πρώην και νυν προπονητή της Ρεάλ, που το γκολ του στις 15 Μαΐου 2002, στη Γλασκόβη της Σκωτίας, απέναντι στη Λεβερκούζεν, κρατά το σκήπτρο και φορά το στέμμα που το στέφει ‘Γκολ όλων των Γκολ’ σε τελικούς Champions League.
Ήταν ο δεύτερος τελικός που έπαιξε η Ρεάλ στη Γλασκόβη, μετά από το 7-3 επί της επίσης γερμανικής Άιντραχτ Φρανκφούρτης το 1960. Όταν ο Σαντιάγκο Σολάρι έκανε την πρώτη ντρίμπλα, υπολογίζοντας το χρόνο που ο Ρομπέρτο Κάρλος θα γινόταν κάτοχος της μπάλας από τη μεταβίβασή του, ο Βραζιλιάνος φουλ μπακ ήξερε ακριβώς τι θα έκανε.
Ο Ζιντάν περίμενε αμαρκάριστος λίγο έξω από τη γραμμή της μεγάλης περιοχής. Ο Κάρλος έδωσε στην πάσα – σέντρα το ύψος που έπρεπε, ώστε ο Γάλλος μάγιστρος να υπολογίσει ακριβώς τι έπρεπε να κάνει για να απειλήσει την εστία του Χανς Γεργκ Μπουτ. Το νο5 με την άσπρη φανέλα έμεινε στη θέση του, ακόμα κι όταν ο Βραζιλιάνος είχε χάσει την οπτική επαφή. Η πάσα ήταν, στην πραγματικότητα, ένα γύρισμα.
Ο Κάρλος στο 8′ είχε δείξει την ευστροφία του. Το πλάγιο του στην ‘αλεπού’ της επίθεσης, τον γαλαζοαίματο Ραούλ Γκονθάλεθ Μπλάνκο, έφερε το προβάδισμα για τη Ρεάλ. Η φανταστική Λεβερκούζεν, που πλησίασε να κατακτήσει και τους 3 τίτλους εκείνη τη σεζόν και είχε αποκλείσει τη φοβερή και τρομερή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα ημιτελικά, είχε ισοφαρίσει με τον Λούσιο, έναν από τους κορυφαίους στόπερ όλων των εποχών. Αυτά είχαν συμβεί ως το 13′. Και η Λεβερκούζεν απέκτησε τον έλεγχο.
Ο Ζιντάν δέχθηκε την μπάλα με το πρόσωπο και το σώμα του να την κοιτάζει. Για να την βρει όπως ήθελε, δεν έπρεπε μόνο να στρίψει το σώμα, αλλά και να λυγίσει ελαφρώς το πόδι του, καθώς σε ό,τι αφορά την απόσταση που είχε από το στέρνο του, ο υπολογισμός ήταν ανεπαίσθητα αλλοιωμένος. Ο Γάλλος υποδέχθηκε την μπάλα με το αριστερό πόδι λυγισμένο να κοιτάζει την εστία. Και εξαπέλυσε την περίφημη ‘novena’, το άπιαστο βολ πλανέ που δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρίσκεται στις λίστες με τα πιο θεαματικά και ταυτοχρόνως σημαντικά γκολ.
Η μπάλα πέρασε πάνω από τον Μπουτ, που έκανε τη δική του προσπάθεια απέναντι σε αυτήν τη ‘Χίμαιρα’. Ήταν λίγο πριν από τη λήξη του ημιχρόνου και η Ρεάλ απέκτησε το δικό της προβάδισμα.
Σε αυτόν τον τελικό, όμως, του ‘Χάμπντεν Παρκ’, δημιουργήθηκε ακόμα ένας θρύλος. Ήταν το 68′, όταν ο τραυματίας Θέσαρ Σάντσεθ έπρεπε να βγει από το παιχνίδι. Στον πάγκο καθόταν ο κάποτε φέρελπις, που ντεμπούταρε στο ΟΑΚΑ με τον Ολυμπιακό μόλις δύο μέρες μετά από τον αποτρόπαιο σεισμό τον Σεπτέμβρη του 1999, Ίκερ Κασίγιας.
Κι ενώ η Λεβερκούζεν ασκούσε τρομακτική πίεση στη Ρεάλ, λες και οι ‘Σειρήνες’ ούρλιαζαν υπό τους ήχους της γκάιντας μέσα στα τύμπανα των αυτιών των ποδοσφαιριστών του Βιθέντε ντελ Μπόσκε, ο νεαρός Ίκερ, στα 21 του, φόρεσε τις ωτασπίδες του Οδυσσέα. Φυλάσσοντας την αγνότητα της Θεάς Κυβέλης, ο Κασίγιας κράτησε την εστία του άσπιλη.
Το τρόπαιο, το ένατο στην ιστορία, έδωσε στη Ρεάλ την τρίτη επιτυχία της μέσα σε 5 σεζόν, μετά από το γκολ του Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς στο Άμστερνταμ με τη Γιουβέντους το 1998 και το 3-0 επί της Βαλένθια στο ‘Σταντ ντε Φρανς’ το 2000.
Για τον Ζιντάν, αυτό δεν ήταν το τελευταίο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ήταν, όμως, το ένα και μοναδικό που έχει κατακτήσει ως παίκτης. Η ‘novena’ μπορεί να μέτρησε για ένα γκολ, ωστόσο η χρησιμότητά της, πλην της αισθητικής αξίας της, ήταν ότι ο δημιουργός της μετατράπηκε σε γητευτής τροπαίων στη συνείδηση του κόσμου. Είχε δώσει ήδη τα διαπιστευτήριά του με την εθνική Γαλλίας και η επιτυχία του με τον σύλλογο συμπλήρωσε το λαμπρό βιογραφικό.
Δεν θα μπορούσε να φανταστεί, βεβαίως, τι πεδίο δόξης λαμπρόν θα κρυβόταν, έχοντας σχεδιάσει ένα παιχνίδι για να το παρακολουθεί από τη γραμμή του πλαγίου άουτ, χωρίς να χρειαστεί να κοντρολάρει με τα πόδια – μαγνήτες την μπάλα.
Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Denis Doyle
