Κορυφαία 11αδα όλων των εποχών χωρίς Κριστιάνο Ρονάλντο δεν γίνεται
Η απουσία του Γιόχαν Κρόιφ από τη βασική ενδεκάδα των κορυφαίων όλων των εποχών για το 'France Football' δεν αποτελεί, δυστυχώς, λάθος ή αμέλεια: πρόκειται για μια στενάχωρη πραγματικότητα.
Στο 3-4-3, που χρησιμοποιήθηκε από το ‘France Football‘ για να αναδειχθεί η κορυφαία ενδεκάδα όλων των εποχών, πολλές διαφωνίες θα έμοιαζε παράλογο να υπάρχουν. Φυσικά, είναι αδύνατον να υποστηριχθεί, μέσω, μάλιστα, ψηφοφορίας, ένα βασικό σχήμα το οποίο να υποστηρίζεται από όλους τους ποδοσφαιρόφιλους. Μέσες άκρες, ωστόσο, η δουλειά έγινε, σε αυτό το τελευταίο στάδιο, σχεδόν κατά το προβλεπόμενο. Πρόκειται για την ψήφο 140 δημοσιογράφων από όλον τον κόσμο, οι οποίοι ασφαλώς και δεν είναι άγουροι σε ό,τι αφορά τη χρονική πλειονότητα του ποδοσφαιρικού γίγνεσθαι, έχουν βρεθεί σε μεγάλα στάδια, σε τελικούς Παγκόσμιου Κυπέλλου και Champions League, εκεί που η Βίβλος του ποδοσφαίρου πλέκεται από την πιο αλαφροχέρα υφάντρα.
Ούτως ή άλλως, όποιο λάθος ήταν να έχει γίνει, συνέβη στην επιλογή των 110. Ύστερα, η κατάσταση διαμορφώθηκε ως εξαιρετικά απλή.
Οι πρώτοι 11 μοιάζουν άξιοι. Ο Λεβ Γιασίν, ο Σοβιετικός, είναι ο μόνος τερματοφύλακας που έχει κατακτήσει Χρυσή Μπάλα. Τελεία και παύλα. Πάντως, ότι προτιμήθηκε ο Τζίτζι Μπουφόν αντί του Μάνουελ Νόιερ, στους δεύτερους και τους τρίτους 11, είναι συζητήσιμο.
Είναι λογικό, δεξιός μπακ να είναι ο Καφού, οι Βραζιλιάνοι είναι ίσως οι πρώτοι στην ιστορία του ποδοσφαίρου που ανέβαζαν τους ακραίους αμυντικούς τους για να τους μετατρέψουν σε εξτρέμ, ειδικά όταν ο Βισέντε Φέολα χρησιμοποίησε το 4-2-4 του Ζεζέ Μορέιρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958 στη Σουηδία. Ο Φίλιπ Λαμ ανταγωνίζεται τον Βραζιλιάνο περισσότερο από τον Κάρλος Αλμπέρτο, όμως ο Καφού είναι ο μόνος ποδοσφαιριστής που έχει παίξει σε 3 διαδοχικούς τελικούς Παγκόσμιου Κυπέλλου.
Αριστερά, φυσικά, δεσπόζει η φυσιογνωμία του Πάολο Μαλντίνι. Η απόφαση για τον Πάουλ Μπράιτνερ στην 3η ενδεκάδα φαίνεται ότι έγινε περισσότερο για να χωρέσει αυτή η διάνοια του ποδοσφαίρου, αυτός ο χαρισματικός φιλόσοφος, στους 33, παρά για τον ανταγωνισμό με το σπουδαίο Ιταλό. Αφού ο Φραντς Μπεκενμπάουερ ήταν δεδομένο ότι θα καταλάμβανε τη θέση του κεντρικού αμυντικού-λίμπερο, ο Μαλντίνι, που ως στόπερ στο παιχνίδι ασκούσε την ίδια και μεγαλύτερη επιρροή με εκείνη στη θέση του αριστερού μπακ, έπρεπε να βρίσκεται στο πεδίο που ο Ρομπέρτο Κάρλος διεκδικούσε με αξιώσεις την πρωτοκαθεδρία. Θα ήταν εγκληματική, άλλωστε, οποιαδήποτε μεικτή άμυνα δίχως τουλάχιστον έναν Ιταλό.
Αυτό που στη σταχυολόγηση μοιάζει το πιο αμφίβολο, είναι η επιλογή του Λόταρ Ματέους. Όμως, τουλάχιστον για τον υπογράφοντα και έπειτα από κάποια επιδερμική ανάλυση, η επιλογή του ήταν δίκαιη. Ειδικά από τη στιγμή που εκείνος που είναι παρτενέρ του είναι ο Τσάβι. Διότι, αν επρόκειτο να υπάρξει διαφωνία για κάποιον από τους αμυντικούς μέσους που θα έπρεπε να βρίσκεται στη θέση του, ο διαξιφισμός θα αφορούσε στον Αντρέα Πίρλο.
Όμως, όσο όμορφο κι αν έμοιαζε, θα υπήρχαν στην ίδια ενδεκάδα δύο ποδοσφαιριστές με τα ίδια χαρακτηριστικά, ενώ ο καταπληκτικός Γερμανός διέγραψε μία καριέρα εκθαμβωτική: ο μόνος ποδοσφαιριστής, αν εξαιρεθεί ο τερματοφύλακας του Μεξικού, Αντόνιο Καρμπαχάλ, που έπαιξε σε 5 Παγκόσμια Κύπελλα, με την ομάδα του να φτάνει 3 φορές σε τελικό, να τον κατακτά μία, και δύο φορές σε προημιτελικά. Ο Ματέους δεν έχει Champions League, αλλά ήταν ο παίκτης που μάρκαρε τον Ντιέγκο Μαραντόνα στον τελικό του 1986, εκείνος που ήταν ο εγκέφαλος μίας εντυπωσιακά ακριβούς Δυτικής Γερμανίας στον τελικό του 1990, ένας μέσος ισοπεδωτικός, με επιθετικές τάσεις, και βέβαια, στο λυκόφως της απίθανης πορείας του επέστρεψε για να γίνει στόπερ.
Αν και δεν είναι αναμφίβολο, υπερτερεί του Φρανκ Ράικααρντ και του Γιόχαν Νέεσκενς σε διάρκεια, συν ότι το ’90 κατέκτησε τη ‘Χρυσή Μπάλα’. Ο Ντιντί, που απομένει, εμβληματικός Βραζιλιάνος μέσος της ομάδας που κατέκτησε τα Παγκόσμια Κύπελλα του 1958 και του 1962, ένας ποδοσφαιριστής για τον οποίο αντίπαλοι προπονητές συνέτασσαν ειδικό σχέδιο αναχαίτισης όταν δεν έκαναν κάτι παρόμοιο για τον Πελέ και τον Γκαρίντσα, θα ήταν παράλογο να βρίσκεται σε αυτήν τη δυάδα, κυρίως διότι η θέση του αμυντικού χαφ γνώρισε βελτίωση πολύ μεγαλύτερη από σχεδόν όλες τις υπόλοιπες θέσεις μέσα στα χρόνια.
Δύο επιθετικοί μέσοι, ο Μαραντόνα και ο Πελέ, οπότε πάμε παρακάτω.
Στην κορυφή της επίθεσης είναι ο Ρονάλντο Ναζάριο (το αφήνω εδώ για δύο λεπτά, έτσι, γιατί αυτή η απλή πρόταση μοιάζει παράδοξα όμορφη).
Ο Μάρκο φαν Μπάστεν βρίσκεται στην 3η ενδεκάδα. Ο Ολλανδός φορ, ένας από τους πιο επιδραστικούς του καιρού του, θα μπορούσε να κοντράρει τον Ρονάλντο (αν και κατά την ταπεινή γνώμη μου στο τέλος έπρεπε να προτιμηθεί το ‘Φαινόμενο’). Η απορία, λοιπόν, δεν αφορά τόσο στο γιατί δεν είναι βασικός, αλλά γιατί δεν είναι στη 2η ενδεκάδα. Τώρα, οι κεντρικοί μέσοι της 2ης ενδεκάδας είναι ο Αλφρέντο ντι Στέφανο στα αριστερά και ο Ζινεντίν Ζιντάν στα δεξιά. Στην τριάδα της επίθεσης είναι ο Ροναλντίνιο και ο Γκαρίντσα.
Και στο κέντρο (στραβοκαταπίνει αμήχανα) είναι ο Γιόχαν Κρόιφ.
Ο λόγος που ο επιθετικός της Μίλαν, από το 1987 έως το 1993, δεν χώρεσε στους αναπληρωματικούς, είναι ο ‘Ιπτάμενος Ολλανδός’. Η θέση που ‘παίζει’ ο μακαρίτης Κρόιφ στη 2η ενδεκάδα είναι καταφανώς λανθασμένη. Το πρόβλημα είναι ότι έπρεπε να βρίσκεται τουλάχιστον εκεί. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν θα μπορούσε, με τον Ρονάλντο παρόντα, να είναι ο φορ της 1ης ενδεκάδας. Δηλαδή ο Κρόιφ είναι ο φορ της 2ης, επειδή δεν ήταν ποτέ φορ. Κι αυτό, διότι έπρεπε να είναι είτε ένας από τους δύο κεντρικούς (Μαραντόνα, Πελέ, το ξεχνάμε) είτε ένας από τους δύο δεξιά και αριστερά στον Ρονάλντο. Δηλαδή, ή να πάρει τη θέση του Λιονέλ Μέσι ή εκείνη του Κριστιάνο Ρονάλντο.
Μερικές αποφάσεις περιέχουν εξ ορισμού κακό κάρμα. Είναι εκείνες που υποχρεώνεσαι να πάρεις και ήδη είσαι μετανιωμένος, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Αμέσως μετά, ξεκινάς τις λιτανείες και ζητάς συγχώρεση γι’ αυτό που έκανες. Οι συνέπειες φαντάζουν επιπέδου θρησκευτικής τιμωρίας.
Η εκτίμηση που ρέπει πιο πολύ στο αντικειμενικό από κάθε άλλη στην ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ότι δεν υπήρξε πιο επιδραστικός ποδοσφαιράνθρωπος από αυτόν το νεφεληγερέτη, μια αληθινή ιδιοφυΐα, μία προσωπικότητα απροσμέτρητου διαμετρήματος, η οποία απλώς είναι ένα μεγάλο κομμάτι του σύγχρονου ποδοσφαίρου, είτε εν τη παρουσία του είτε εν τη απουσία του. Ο λόγος του υπαγόταν στο παπικό αλάθητο. Η γνώμη του άνοιγε κατευθείαν μάτια, αν ήταν γραμμένη, ή αυτιά. Ό,τι έλεγε, έμοιαζε να βγαίνει από το στόμα του Σωκράτη. Η απουσία του Κρόιφ από το βασικό σχήμα κλονίζει σε βαθμό που ακριβώς αυτήν τη στιγμή μοιάζει με κωμική η σημασία που έχει αυτό το θέμα για την ίδια τη διάθεση.
Και όλος αυτός ο απολογητικός τόνος επικρατεί διότι η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει ο τρόπος να μην λογίζεται ως ένας από τους 11 κορυφαίους όλων των εποχών ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Αν, στην προσομοίωση, ο Πορτογάλος ήταν στη 2η ενδεκάδα και ο Ολλανδός στην 1η, η τάση για να εξηγηθεί πώς έγινε αυτό θα ήταν παρόμοια. Σε εκείνη την περίπτωση, η ανάλυση δεν θα αφορούσε στο ότι θα έπρεπε να του δώσει ο Κρόιφ τη θέση, όσο κυρίως στη ματαιότητα των καταστάσεων που τον φέρνουν στη 2η ενδεκάδα, ειδικά από τη στιγμή που ο Μέσι είναι στην 1η. Και το θέμα τώρα ενσκήπτει, διότι θα ήταν αδύνατον να πειραχθούν ο Αργεντινός και ο (Βραζιλιάνος) Ρονάλντο, δηλαδή οι 2 από τους 3 μπροστά. Απομένει ο Κριστιάνο.
Μόνο που, ανεξαρτήτως συμπάθειας προς το πρόσωπό του, ανεξαρτήτως αν είναι ο πιο συνεπής επαγγελματίας όλων των εποχών, εκείνος που έχει δουλέψει όσο ουδείς, που η προσήλωσή του καλύπτει όλες τις έννοιες που γίνεται να αποδοθούν στη λέξη, αυτός που μοιάζει με το μοντέλο του μελλοντικού ποδοσφαιριστή-αθλητή, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Και δεν χρειάζεται καν να διεισδύσει κάποιος στην ποσόστωση του σκοραρίσματος, αν και μόνο που γίνεται σύγκριση επί χρόνια με τον Μέσι, ο οποίος είναι ένα ολόγραμμα, αρκεί.
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, το ξέρουν όλοι (αλλά παραμένει φανταστικό να τα βλέπεις μαζί παρατεθειμένα), είναι: ο 1ος σκόρερ στην ιστορία του Champions League -με τη διαφορά από τον Μέσι να αυξάνεται αντί να μειώνεται- ο 1ος σκόρερ στην ιστορία της Ρεάλ, ο 1ος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Πορτογαλίας. O άνθρωπος έχει σημειώσει 79 γκολ σε 100 ματς με τη Γιουβέντους και είναι ο 1ος ξένος σκόρερ στην ιστορία της, σε δύο σεζόν και κάτι ψιλά. Έχει ό,τι ο Κρόιφ (και ο Μέσι ως τώρα) δεν κατάφερε να αποκτήσει, ένα διεθνή τίτλο με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του, 5 Κύπελλα Πρωταθλητριών και άλλες τόσες Χρυσές Μπάλες (με μόνο μία να τίθεται προς συζήτηση, εκείνη του 2013).
Και όσο κι αν είναι αναπόδραστο το σφίξιμο, που ο Κρόιφ δεν χώρεσε στην ενδεκάδα του ‘France Football’, του περιοδικού από το οποίο ξεκίνησαν το Κύπελλο Πρωταθλητριών και η ‘Χρυσή Μπάλα’, ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι πολύ σημαντικός για να μείνει εκτός.
