“Κύριε διαιτητά μου, σε παρακαλώ πολύ”: Βλέποντας έναν αγώνα του Εθνικού δίπλα στον Γιάννη Μαντζουράνη
Ο Γιάννης Μαντζουράνης μπορεί να φωνάξει πιο δυνατά από μια ολόκληρη κερκίδα. Επίσης μπορεί να σου θυμίσει ξανά τον λόγο για τον οποίο αγαπάς το ποδόσφαιρο. Ο Γιάννης Δημητρέλλος ήταν δίπλα του κατά τη διάρκεια του Εθνικός-Επισκοπή, σε μια γηπεδική εμπειρία ζωής.
Κάθε παιδί που έχει μεγαλώσει στον Πειραιά, γνωρίζει πως θα υπάρξει μια κομβική στιγμή στη ζωή του: Συνήθως μετά τα 6-7 έτη ζωής του, θα κληθεί να πάρει μια μεγάλη απόφαση. Όχι, δεν είναι κάποιο δίλημμα τύπου με κιμά ή χωρίς, αλλά κάτι αρκετά πιο σοβαρό: Ολυμπιακός ή Εθνικός; Συνήθως η πλειοψηφία επέλεγε τα ερυθρόλευκα, αλλά υπήρχαν κι εκείνοι που ακολουθούσαν μια επιλογή εναλλακτική και ‘απαιτητική’ και γίνονταν Εθνικός. Στη δεκαετία του ’90, οι παρέες Ολυμπιακών και Εθνικών διακατέχονταν από σκληρό ανταγωνισμό. Οι Ολυμπιακοί με αλαζονεία επικαλούμασταν το θρυλικό μας προσωνυμία, ενώ δεν έλειπαν και εκείνοι που σκαρφίζονταν παλαβές θεωρίες συνωμοσίας ότι “όποιος είναι Εθνικός είναι ταυτόχρονα και Παναθηναϊκός”.
Από την πλευρά τους, οι Εθνικοί απολάμβαναν ένα status ‘Φονέα Γιγάντων’ στο ποδόσφαιρο, σημειώνοντας ορισμένες επικές νίκες έναντι σπουδαίων αντιπάλων, όπως το 3-6 το 1987 με τον Παναθηναϊκό, ενώ σε αθλήματα όπως το πόλο, είχε δημιουργηθεί και μια έντονα ανταγωνιστική, σχεδόν πελάτειακή σχέση με τον Ολυμπιακό. Όταν έχεις μεγαλώσει σε μια οικογένεια μοιρασμένη, σχεδόν διχοτομημένη, ανάμεσα σε Ολυμπιακούς και Εθνικούς, τότε ξέρεις καλά πώς η υπόλοιπη ζωή σου θα είναι μια ποδοσφαιρική εμπόλεμη ζώνη, με μάχες ανάμεσα σε πατέρα και θείο, με σχεδόν υπαρξιακής φύσεως διλήμματα, με φθόνο για τα μπλε σκουφάκια των πολιστών του Εθνικού, με χειροκρότημα για την ομάδα βόλεϊ, με μια διάθεση σεβασμού για τις σκληροτράχηλες ομάδες με τα μπλε που συχνά παρουσίαζε ο Εθνικός στο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής αλλά και στο Κύπελλο Ελλάδος.
Ανέκαθεν αναρωτιόμουν γιατί να μην υπάρχει στον Πειραιά μια Μεγάλη Ομάδα;
Ο κύριος Γιάννης Μαντζουράνης είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να δώσει απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Ένας φίλαθλος που ακολουθεί την ομάδα του ασταμάτητα εδώ και 7 δεκαετίες, ένας άνθρωπος που σε ηλικία 85 ετών μπορεί ακόμα να φωνάζει “ΕΘΝΙΚΑΡΑΑΑ” πιο δυνατά από μια ολόκληρη εξέδρα οπαδών, που ποτέ δεν διανοήθηκε να έρθει στα χέρια με αντίπαλο οπαδό, ακόμα και να τον ‘στολίσει’ με κοσμητικά επίθετα.
Επεχείρησα να δω παρέα με τον κύριο Γιάννη Μαντζουράνη ένα παιχνίδι του Εθνικού, εντός έδρας, με αντίπαλο την ομάδα της Επισκοπής, για τον 5ο όμιλο της Γ’ Εθνικής. Αυτή η Κυριακή δεν έμοιαζε με καμία άλλη.
Κυριακή 10/2, Γήπεδο Ταύρου
Ο καιρός μαρτυράει ήλιο με δόντια, παλιοί και νέοι Πειραιώτες ντυμένοι στα μπλε, θυμίζουν εσωτερικοί μετανάστες στην βιομηχανική περιοχή του Ταύρου. “Από το ένα γήπεδο στο άλλο, ελπίζουμε σύντομα να βρούμε το σπίτι μας”, μου εξομολογείται στέλεχος της ομάδας λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας, ενώ ένας κύριος με γυαλιά ηλίου και καμπαρντίνα σε κρεμ αποχρώσεις, έρχεται προς το μέρος μου. Ή μάλλον, νομίζω πως έρχεται προς το μέρος μου ο κύριος Γιάννης, διότι η κατεύθυνση του είναι τα κιγκλιδώματα του γηπέδου, όπου μια πλαστική καρέκλα τον περιμένει για να δει τον αγώνα με την άνεση του.
Τον χαιρετώ και με χαρακτηριστική ευγένεια διακόπτει για λίγο την πνευματική του προετοιμασία για τον αγώνα και με οδηγεί προς τη θέση του, ελάχιστα μέτρα από εκεί που συμβαίνει η αγωνιστική δράση. Πριν προλάβω να αρθρώσω κάποια ερώτηση, ο κύριος Γιάννης έχει ξεκινήσει ήδη να μου αφηγείται ιστορικές στιγμές του Εθνικού από τη δεκαετία του ’50 ως τη δεκαετία του ’90, με την άνεση κάποιου που έγραφε λίστα για το σουπερμάρκετ.
Από τον Πούσκας ως τον Ιντζόγλου και από τον Ντανιέλ Μπατίστα ως τον Τζιοβάνι, μιλούσε για ολόκληρα κεφάλαια μιας ποδοσφαιρικής ιστορίας δεκαετιών, όπως ένας έφηβος για μια ερωτική του κατάκτηση. Παράλληλα, με διακριτικές σφήνες ο κύριος Γιάννης μου θύμισε ότι για εκείνον, Εθνικός και Εθνική Ελλάδος είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα, πώς έχει γυρίσει αμέτρητες ευρωπαϊκές πόλεις για να ενισχύσει με την βροντερή του φωνή τους διεθνείς μας, αλλά και πώς ο ΠΣΑΤ τον έχει βραβεύσει για την φίλαθλη παρουσία του.
Ενώ ο κύριος Γιάννης ζωγραφίζει το ποδοσφαιρικό σύμπαν της περασμένης 50ετίας μέσα από τον καμβά των αναμνήσεων του, η εξέδρα που βρίσκεται ακριβώς από πάνω μας, θυμίζει πολυσύχναστο δρόμο στο κέντρο του Πειραιά: Έφηβοι στα μπλε παρέα με τους γονείς τους συναντιούνται με άλλους έφηβους με ή χωρίς τις οικογένειες τους, γκριζομάλληδες που έχουν να συναντηθούν μήνες, βρίσκονται εδώ και συναντούν άλλες παρέες γκριζομάλληδων σαν να είχαν να τα πουν από χθες.
Το γήπεδο του Φωστήρα, εγκαταλειμμένο στο πέρασμα του χρόνου, σε κάνει για μια στιγμή να πιστέψεις ότι από τις καταπακτές θα βγει ο Υβ Τριαντάφυλλος και ο Χούλιο Λοσάντα, αλλά όχι, βγαίνει ο Τσιλιγκίρης, ο Βλάχος και ο Μπλάνκο του Εθνικού
Οι δυο ενδεκάδες είναι στον αγωνιστικό χώρο και το παιχνίδι ξεκινάει.
Μάταια προσπαθώ να ξεκινήσω κάποια συζήτηση με τον κύριο Γιάννη. Από τη σέντρα, τα μάτια του είναι καρφωμένα -όχι στον αγωνιστικό χώρο- αλλά στην ΜΠΑΛΑ. Παρατηρεί κάθε εναλλαγή της μπάλας, κάθε πάσα, κάθε σέντρα, κάθε κεφαλιά και φωνάζει “ΠΑΜΕ ΕΘΝΙΚΑΡΑ” και “ΜΠΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ, ΠΑΜΕ”. Μοιάζει με έξτρα προπονητή εκτός αγωνιστικού χώρου και δεν αστειεύεται καθόλου.
Μια κυρία με πλησιάζει και μου ζητάει να του πω ότι είναι η κόρη ενός παλιού του φίλου. Μεταφέρω το μήνυμα αμέσως, ο κύριος Γιάννης χαιρετάει ευγενικά και συνεχίζει τον δικό του αγώνα δίπλα στους ποδοσφαιριστές του Εθνικού. Σε μια στημένη φάση, ένα φάουλ από τα αριστερά, σαστίζει, σαν να βλέπει κάποιο κενό στην αντίπαλη περιοχή και να είναι έτοιμος να προωθηθεί για να πάρει την κεφαλιά. Η μπάλα βγαίνει ψηλά άουτ.
Το επεισόδιο
Δυστυχώς δεν ζούμε στην Αγγλία, δεν βλέπουμε αγώνα της Πρεμιερ Λιγκ ή έστω της Τσάμπιονσιπ, είμαστε στο ελληνικό πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής και η παρουσία ενός ερειστικού οπαδού της Επισκοπής δίπλα στην εξέδρα των φιλάθλων του Εθνικού προκαλεί γκρίνια και μικρές προστριβές. Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα βιώνει αυτή την κατάσταση ένας άνθρωπος που έχει ζήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο την εποχή της ευγένειας, τότε που το ποδόσφαιρο δεν ήταν ακόμα επαγγελματικό και οι φίλαθλοι αντίπαλων ομάδων πέρα από τα διαφορετικά χρώματα της κάθε φανέλας, δεν είχαν κάτι άλλο να χωρίσουν.
Η κατάσταση γρήγορα εξομαλύνεται, ενώ εντός του αγωνιστικού χώρου η Επισκοπή δείχνει να στέκεται λίγο καλύτερα στον αγωνιστικό χώρο.
Το γκολ
Ο κύριος Γιάννης δεν γκρινιάζει για τις αποφάσεις του διαιτητή, δεν έχει πρόθεση να χρησιμοποιήσει σεξουαλικές εκφράσεις για τη μητέρα του ή να μπουκάρει μέσα και να του δείξει μερικές λαβές μποξ ή καράτε. Φωνάζει “κύριε διαιτητά μου, σε παρακαλώ πολύ” με το volume αισθητά πιο χαμηλά, σαν να θέλει να δείξει ότι σέβεται το ρόλο του, ενώ κάθε παίκτη που πλησιάζει προς την πλευρά του, του ζητά να παίξει “ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ, ΠΙΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΑ, ΠΑΜΕ, ΠΑΜΕ”.
Το παιχνίδι είναι ιδιαίτερα σκληρό κι από τις δυο πλευρές, η κερκίδα των φανατικών οπαδών προσπαθεί με κάθε τρόπο να γίνει ο 12ος παίκτης και το γκολ μοιάζει να έρχεται για τον Εθνικό. Όμως με μια κεφαλιά από στημένη φάση, η Επισκοπή θα καταφέρει να ανοίξει το σκορ. Ο Γιάννης έχει σιγήσει. Το ίδιο κι εγώ.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά, το γήπεδο γίνεται ξανά φλεγόμενη βάτος και η ιαχή “ΠΑΜΕ ΕΘΝΙΚΑΡΑ” με τη βοήθεια του δυνατού αέρα γίνεται εκκωφαντική. “Απόψε θα δειπνήσουμε στην κόλαση”, φώναζε ο Λεωνίδας στην ταινία ‘300’ και οι παίκτες του Εθνικού δείχνουν να παίρνουν το μήνυμα της εξέδρας μπαίνοντας δυνατά στο τελευταίο 20λεπτό του αγώνα. Απόψε η Επισκοπή δεν πρόκειται να πάρει βαθμό.
Στο 77′, ο Μάναλης μένει αμαρκάριστος κοντά στο σημείο του πέναλτι, σουτάρει, το γήπεδο είναι έτοιμο να εκραγεί και η μπάλα ακουμπάει διακριτικά το δοκάρι και καταλήγει άουτ. Το παιχνίδι ολοκληρώνεται. Εθνικός-Επισκοπή 0-1.
O κύριος Γιάννης είναι ανέκφραστος καθώς τον χαιρετάω, σαν να έχει χαθεί μισή ζωή από πάνω του ενώ προσπαθεί να πιστέψει πώς και γιατί συνέβη αυτή η ήττα. Οι οπαδοί αποχωρούν οι περισσότεροι θλιμμένοι, κάποιοι εξοργισμένοι με τις επιλογές του προπονητή, με την επίδοση των παικτών, όμως όλοι ξανά γίνονται κομμάτια της ίδιας γιορτής, που είναι η συνάντηση των ανθρώπων που αγαπούν παθιασμένα τον Εθνικό και θα συνεχίσουν να τον ακολουθούν και να τον στηρίζουν είτε η ομάδα παίζει στη Γ’ Εθνική, είτε βρεθεί στη Super League.
Η γενιά μας, που έμαθε να αγαπάει το ποδόσφαιρο μέσα από τις κυριακάτικες μεταδόσεις του MEGA και της ΕΡΤ κα η η γενιά των πατεράδων και των παππούδων μας, μια ολόκληρη ζωή πάνω σε γήπεδα με χορτάρι, συναντήθηκαν στο γήπεδο του Φωστήρα και είχαν τον κύριο Γιάννη να κρεμιέται από τα κάγκελα φωνάζοντας για την Εθνικάρα του, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά και για πάντα, ότι μια αγάπη για το ποδόσφαιρο πέρα από χρώματα φανέλας πέρα από κλίκες, συμφέροντα και αρχηγούς μπορεί να υπάρξει.
Για την αγάπη αυτή αξίζει να φωνάζεις δυνατά.
Photo Credits: Contra.gr/ tourettephoto.com/ΑνδρέαςΠαπακωνσταντίνου
