Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς: αυτή είναι η ζωή μου

Κι όμως, ο αρχηγός της εθνικής Σουηδίας και ένας εκ των κορυφαίων σύγχρονων ποδοσφαιριστών έφτασε από τις φτωχογειτονιές του Ρόζενγκαρντ στο ποδοσφαιρικό ζενίθ. Και ο εξεζητημένος χαρακτήρας του έπαιξε σημαντικό ρόλο, έστω κι αν υποστηρίζει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως παρουσιάζονται, κάτι που προσπαθεί να ξεκαθαρίσει και στην αυτοβιογραφία του: ” I Am Zlatan“.

“Διαβάζω συνέχεια ότι ο κόσμος νομίζω πως είμαι αλαζόνας. Λένε ότι είμαι επιδειξιομανής, κακός χαρακτήρας. Το είχα αυτό από μικρή ηλικία. Αλλά όταν με γνωρίζουν, λένε ότι ‘αυτή η εικόνα δεν σου ταιριάζει’. Από εκεί που έρχομαι, ποτέ δεν κρίνεις έναν άνθρωπο μέχρι να τον γνωρίσεις. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό”.

“Πάντα βάζω τον εαυτό μου δεύτερο. Μου αρέσει να κάνω τους άλλους χαρούμενους. Όπου κι αν παίζω, έχω κερδίσει. Αλλά νιώθω ικανοποιημένος εάν οι συμπαίκτες μου, ο κόσμος, όλοι είναι χαρούμενοι. Έχω μεγάλη καρδιά”.

Στην ερώτηση για το εάν είναι δύσκολος στη διαχείριση, αντέδρασε: ” Όχι. Αυτή είναι μία εικόνα που κάποιος τη ζωγράφισε για μένα και με ακολουθεί όπου κι αν πάω. Εάν μιλήσεις στους προπονητές για τους οποίους έχω παίξει, ο μοναδικός που μπορεί να έχει πρόβλημα ήταν ο Πεπ Γκουαρδιόλα. Εάν έχει να πει κάτι, πάντως, που δεν το νομίζω”.

Όταν μιλάει για τους προπονητές που τον ανέλαβαν έκτοτε, έχει πολλά καλά λόγια να πει. Για τον Φάμπιο Καπέλο στη Γιουβέντους, για παράδειγμα, λέει ότι του ” έδωσε νοοτροπία νικητή. Ο Ζοζέ Μουρίνιο με μετέτρεψε από γάτα σε λιοντάρι, μου έβγαλε πράγματα από μέσα μου στην Ίντερ που κανείς δεν το είχε κάνει στο παρελθόν. Ο Κάρλο Αντσελότι ήταν ο πιο φανταστικός άνθρωπος, σχεδόν σαν πατέρας”.

Το “αγκάθι” της Μπαρτσελόνα

Υπάρχει, όμως, ένας προπονητής για τον οποίο δεν μπορεί να πει τις ίδιες κολακείες. Ο προπονητής του στην Μπαρτσελόνα. “Είχα ένα όνειρο, να πάρω μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα, αλλά τώρα σκέφτομαι μήπως πρέπει να κρατάς τα όνειρά σου ανεκπλήρωτα, επειδή θα μπορούσε να με καταστρέψει”.

Αν και η παρουσία του στην Ισπανία άρχισε θετικά, ο Γκουαρδιόλα σταμάτησε να του μιλάει. “Ακόμα δεν γνωρίζω γιατί, ίσως να μην το μάθω ποτέ. Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του, αλλά δεν ήθελε να μου μιλήσει, με απέφευγε. Έμπαινα σε ένα δωμάτιο που έπινε τον καφέ του, αλλά σηκωνόταν, έφευγε και δεν τον τελείωνε. Σκεφτόμουν ‘δεν είμαι εγώ το πρόβλημα, αυτός είναι το πρόβλημα’. Αλλά δεν υπήρχαν λόγια, απαντήσεις, τίποτα”.

Μετά από ένα παιχνίδι με τη Βιγιαρεάλ, ήρθε το γνωστό ξέσπασμα: “Φώναξα στον Γκουαρδιόλα. Του φώναζα ότι δεν έχει… καρύδια και ότι ήταν γελοίο που δεν μιλούσε στον παίκτη του. Κλότσησα ένα κουτί μπροστά του και έριξα πράγματα στο πάτωμα. Στόχος μου ήταν να εκνευριστώ, ώστε να μου μιλήσει. Αλλά τίποτα. Μάζεψε το κουτί, το έβαλε πίσω στη θέση του και μετά έφυγε από το δωμάτιο”.

Μεγαλώνοντας στη φτώχεια

Η αντίδραση αυτή βρίσκει τις ρίζες της στα δύσκολα παιδικά χρόνια του “Ίμπρα”. Η μητέρα του από Κροατία, ο πατέρας του μέθυσος Βόσνιος, που εγκατέλειψε την οικογένεια όταν ήταν 2 ετών. Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος Μπεν Σμιθ που πήρε τη συνέντευξη “το σπίτι του ήταν ένα μέρος όπου ήταν πιο πιθανό να χτυπηθείς, παρά να αγκαλιαστείς”.

Η φτώχεια και η περιθωριοποίηση είχαν αρνητικό αντίκτυπο στην ανατροφή του: “Όταν χρειαζόμασταν κάτι, πηγαίναμε στο κατάστημα και το κλέβαμε. Είχα ιδιαίτερα καλή σχέση με τα ποδήλατα”.

Μία ημέρα, μάλιστα, είχε κλέψει το ποδήλατο ενός ταχυδρόμου: “Χα χα, αυτό ήταν σπουδαίο ποδήλατο, ένα στρατιωτικό ποδήλατο”. Δεν ήταν πάντα τόσο τυχερός, όμως, αφού σε μία άλλη περίπτωση, το ποδήλατο που είχε κλέψει για να κάνει τη διαδρομή 5 χιλιομέτρων προς και από την προπόνηση, ανήκε στον… προπονητή του: “Το πήρε αρκετά καλά. Θα μπορούσε να με πετάξει εκτός ομάδας, αλλά γέλασε”.

Το μέρος που διαμόρφωσε το στιλ του, πάντως, δεν ήταν το προπονητήριο, αλλά οι δρόμοι κι οι πλατείες της περιοχής του: “Όταν παίζαμε ποδόσφαιρο στο Ρόζενγκαρντ, είχε σημασία μόνο να περάσουμε την μπάλα κάτω από τα πόδια του αντιπάλου, να κάνουμε το κάτι διαφορετικό. Μετά από κάθε κόλπο, όλοι το θαύμαζαν. Σημασία είχε ποιος θα έκανε το πιο δυνατό σουτ, το καλύτερο τρικ, την πιο τρελή κίνηση. Το λάτρευα”.

Εξ ου και η παθολογική αγάπη που έχει για την εθνική Βραζιλίας. Αντί να ξεπατικώνει κινήσεις από τον Μάρτιν Νταλίν και τον Τόμας Μπρολίν, εκείνος επιχειρούσε να μιμηθεί τον Ρονάλντο και τον Ροναλντίνιο: “Δεν παρακολουθούσα τη Σουηδία. Ποτέ δεν παρακολουθούσα τη Σουηδία. Λάτρευα τη Βραζιλία, επειδή ήταν κάτι διαφορετικό. Άγγιζαν την μπάλα διαφορετικά, όπως στο χόκεϊ όπου τη σέρνεις. Αυτό ήταν μαγικό και έμοιαζε διαφορετικό με κάθε τι που είχα δει”.

Το σχολείο ποτέ δεν τον καθήλωσε, κάτι που επιβεβαίωσε και η πρώην διευθύντρια του Σουηδού: “Βρίσκομαι σε αυτό το σχολείο 33 χρόνια και ο Ζλάταν είναι εύκολα ένας από τους 5 πιο άτακτους μαθητές που είχαμε ποτέ. Ήταν το νούμερο ένα κακό παιδί, one man show, αρχέτυπο του είδους παιδιού που καταλήγει με σοβαρά προβλήματα”.

“Ήμουν αγενής, ήμουν δύστροπος. Απλά είχα μεγάλη δυσκολία να καθίσω ήσυχος. Είχα… μυρμήγκια στο παντελόνι”, υπερθεμάτισε ο Ιμπραχίμοβιτς.

Όταν μιμήθηκε τον… Ζιντάν

Ο χαρακτήρας του παραλίγο να του κοστίσει και το λαμπρό ποδοσφαιρικό μέλλον. Στα κρίσιμα χρόνια της μετάβασης στον κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, λίγο έλειψε να εκδιωχθεί από την Μάλμε: “Το να πετύχω ως ποδοσφαιριστής ήταν δύσκολο, λόγω της καταγωγής μου. Αλλά ήμουν κι εγώ δύσκολος. Σε μία προπόνηση, κουτούλησα έναν συμπαίκτη μου. Εάν μπορούσα να ξαναζήσω την στιγμή, θα έλεγα στον εαυτό μου ‘μην το κάνεις ποτέ αυτό’. Αλλά ήμουν ένα άγριο νιάτο”.

“Ο παίκτης αυτός πήρε πήρε ένα γράμμα από τους γονείς του και ζητούσε από τον κόσμο να το υπογράψει για να διώξουν από τον σύλλογο. Έκανα πολλά χαζά πράγματα, έκανα πολλά λάθη, αλλά έμαθα από όλα. Ακόμη κάνω λάθη, ακόμη μαθαίνω από αυτά. Κανείς δεν είναι τέλειος. Είχα πολλά εμπόδια να ξεπεράσω μέχρι να φτάσω εδώ”.

“Όταν κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι από που έχω έρθει, ποιος να το πίστευε ότι ένας τύπος από το Ρόζενγκαρντ θα έκανε αυτά τα πράγματα; Ποιος να το πίστευε ότι ένας τύπος από το Ρόζενγκαρντ θα ήταν ο αρχηγός της εθνικής Σουηδίας; Ποιος να το πίστευε ότι ένας τύπος από το Ρόζενγκαρντ θα κατέρριπτε τα ρεκόρ σκοραρίσματος; Ποτέ δεν θεωρήθηκα μεγάλο ταλέντο, ποτέ…”.

Για έναν παίκτη τέτοιας ποιότητας, για τον οποίο έχουν γραφτεί λήμματα σε λεξικά δύο χωρών που αφορούν την ιδιοφυή ικανότητά του να κάνει αδιανόητα πράγματα, η επόμενη ερώτηση ήταν το τι περνάει από το μυαλό του Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς όταν αγωνίζεται: “Περνάει γρήγορα, η σκέψη περνάει γρήγορα. Βλέπω εικόνες που θα μπορούσαν να συμβούν σε 2-3 στιγμές αργότερα και επιλέγω μία εξ αυτών. Αυτός είναι ο τρόπος που παίζω”.

Το γκολ που έγραψε ιστορία

Δεν είναι μόνο αυτό το μυστικό του. “Πρώτα ο θυμός με κυριαρχούσε, τώρα τον ελέγχω εγώ”. Αυτός ο θυμός βρισκόταν πίσω από την ιστορική εμφάνισή του απέναντι στην Αγγλία, σε φιλικό παιχνίδι όπου σημείωσε καρέ γκολ, εκ των οποίων το ένα ήταν ανάποδο “ψαλίδι” από τα 30 μέτρα.

“Σκόραρα μία, δύο, τρεις φορές”, εξηγεί, ως απάντηση στην κριτική του αγγλικού Τύπου που υποστήριζε ότι δεν είχε καλή απόδοση σε μεγάλα ματς. Όταν ρωτήθηκε εάν το 4ο γκολ ήταν το καλύτερο της καριέρας του, συμφώνησε: ” Νομίζω πως ναι. Είναι ένα τέρμα που δεν επαναλαμβάνεται συχνά. Είναι ωραίο όταν επιχειρείς κάτι σαν αυτό και σου βγαίνει”.

Ήταν ένας… “ζλατανισμός”, σύμφωνα με την επιτροπή σουηδικής γλώσσας, που σημαίνει να κάνεις κάτι το εξωπραγματικό. Ο ίδιος το εξηγεί αλλιώς: “Είναι ένας τρόπος με τον οποίο πάντοτε ήθελα να παίζω. Γιατί να είσαι κάποιος άλλος, όταν μπορείς να κάνεις κάτι ξεχωριστό, διαφορετικό;”