Η πιο ροκ βραδιά της Εθνικής του Αντώνη Γεωργιάδη
Φεύγοντας από τη ζωή στα 85 χρόνια του, ο Αντώνης Γεωργιάδης αφήνει πίσω, εκτός από εκατοντάδες ματς στις εθνικές κατηγορίες του ελληνικού ποδοσφαίρου ως προπονητής διαφόρων ομάδων, ένα αξέχαστο αποτέλεσμα. Τουλάχιστον για τα μάτια ενός 10χρονου.
Θυμάμαι τον εαυτό μου σε απόσταση 20-30 εκατοστών από μια οθόνη Sony 21” αγκαλιασμένη στις δύο πλευρές της από ξύλο μασίφ, το 12κάναλο ‘έπιπλο’ των 80s, να χοροπηδά σε ξέφρενη κατάσταση. Μία από τις πιο ενθουσιώδεις εκδοχές της Εθνικής ομάδας στην προ-μουντιαλική περίοδο είχε μόλις βρει το τρίτο γκολ στον αγώνα με τους Πορτογάλους στο ΟΑΚΑ και πολλαπλασίαζε αυτομάτως τις φιλοδοξίες πρόκρισης στα τελικά του EURO του ’92, διότι κατάφερνε τη δεύτερη νίκη της στα πρώτα τρία ματς του προκριματικού ομίλου, έχοντας ηττηθεί μόνο στο Ρότερνταμ (2-0) από την κάτοχο Ολλανδία.
Η επιτυχία έμελλε ν’ αργήσει δύο ολόκληρα χρόνια, δίχως αμφιβολία όμως εκείνος ο αγώνας με τους Ίβηρες, την 23η ημέρα από τον ερχομό του 1991, παραμένει μέχρι σήμερα μια ‘στιγμή παραφροσύνης’ για έναν 10χρονο που δεν είχε καταγράψει πρότερες αναφορές από αντίστοιχες καταστάσεις που αφορούσαν τη ‘γαλανόλευκη’. Αδιαμφισβήτητα ήταν το λαμπρότερο αποτέλεσμα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος ενόσω ο Αντώνης Γεωργιάδης, ο οποίος απεβίωσε τη Δευτέρα 16/11 σε ηλικία 85 ετών, θήτευε στον εθνικό πάγκο. Η ανατροπή του 1-2 μετά το 65′ ήταν το θεμελιώδες σκέλος αυτής της ζωηρής ανάμνησης, αφού παρά το γκολ του Στεφανου Μπορμπόκη νωρίς στην αναμέτρηση, με μονοκόμματο βολέ στο 7′ και τη διαρκή προσπάθεια για ένα δεύτερο, η Πορτογαλία διέθετε την απαιτούμενη ποιότητα για ν’ ανταπεξέλθει στην όποια μορφή πίεσης και να ισοφαρίσει γρήγορα με το κοντινό πλασέ του Άγκουας (18′).
Εκείνη ήταν η αρχή μιας Πορτογαλίας που τα επόμενα χρόνια θα λατρευόταν για το ποδόσφαιρο που έπαιξε, ανεξάρτητα από το γεγονός πως δεν ανταμείφθηκε γι’ αυτό με τρόπαια. Στα 19 του ο Λουίς Φίγκο δεν είχε συστηθεί ακόμη στο ευρύ. Ήταν όμως εκεί ο 20χρονος Πάουλο Σόουζα και ο συνομήλικος Ζοάο Πίντο. Φυσικά δε ο φημισμένος Πάουλο Φούτρε της Ατλέτικο Μαδρίτης. Από τα πόδια του πρώτου προήλθε η ισοφάριση και ο δεύτερος είχε εκμεταλλευτεί το λανθασμένο γύρισμα του Κωφίδη και την ασυνεννοησία των Μανωλά-Σαργκάνη για να ‘παγώσει’ ακόμη περισσότερο το ούτως ή άλλως σκηνικό βαρυχειμωνιάς στο γήπεδο. Τουλάχιστον ο ηγετικός αμυντικός της ΑΕΚ φρόντισε να διορθώσει άμεσα την παράλειψη στα μετόπισθεν και ισοφαρίζοντας στο 68′, μετά από περιπετειώδη εξέλιξη, να επιτρέψει ό,τι θ’ ακολουθούσε στο τελευταίο 10λεπτο.
Ο Αντώνης Γεωργιάδης είχε επιλέξει να βγάλει από το ματς τον σκόρερ και να… κερδίσει το ματς έχοντας τον Γιώργο Αθανασιάδη. Σχεδόν ταυτόχρονα είχε ρίξει στη μάχη τον Βασίλη Δημητριάδη, ο οποίος κέρδισε τη μονομαχία του 84′ και σεντράροντας με μοιρογνωμόνιο στο κεφάλι του σπεσιαλίστα Γιώτη Τσαλουχίδη τού χάρισε το μισό γκολ. Ο χαφ του Ολυμπιακού σπανίως αστοχούσε από ευνοϊκή θέση και έχοντας την αμέριστη βοήθεια της τύχης έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του (22χρονου ακόμη) Βίτορ Μπαΐα για ένα 3-2 που ήταν αδύνατο να γίνει πιστευτό τη στιγμή που οι Πορτογάλοι σπαταλούσαν τη μία ευκαιρία μετά την άλλη επιχειρώντας ν’ ανακτήσουν το προβάδισμα.
Ο ενθουσιασμός βέβαια για το αποτέλεσμα εκείνο, σε μια εποχή που σπάνιζαν τέτοιες λαμπρές στιγμές, δεν αποδείχθηκε προφητικός για η συνέχεια. Διότι το 1-1 στο Ελσίνκι με τους Φινλανδούς, κυρίως δε οι ήττες που ήρθαν στη Λισαβόνα (1-0 από την Πορτογαλία που δεν μ’ άφησαν να το δω γιατί άρχιζε αργά και τελείωνε πολύ αργότερα) και στη Θεσσαλονίκη (2-0 από την Ολλανδία) στέρησαν κάθε πιθανότητα διεκδίκησης της πρωτιάς που οδηγούσε στα τελικά. Μια πρωτιά που κατέκτησαν οι ‘οράνιε’, προτού φτάσουν ως τα ημιτελικά της διοργάνωσης και αποκλειστούν στα πέναλτι από τους Δανούς, απόρροια της χαμένης εκτέλεσης του Μάρκο Φαν Μπάστεν.
Ο Αντώνης Γεωργιάδης θα ολοκλήρωνε την παρουσία του ως εκλέκτορας τον Μάη του ’92, ύστερα από μια 3ετία, παραδίδοντας τη σκυτάλη στον Αλκέτα Παναγούλια. Αφού πρώτα είχε συμπληρώσει 3 χρόνια και 30 αγώνες, επίσημους ή φιλικούς στον εθνικό πάγκο. Στο τρίτο παιχνίδι του είχε ζήσει τον αδάμαστο εφιάλτη του ‘Πάρκεν’, στο 7-1 από τους Δανούς, αλλά τουλάχιστον στα 20 εξ όσων ήταν επικεφαλής η Εθνική δεν ηττήθηκε (11-9-10). Βεβαίως το 3-2 επί της Πορτογαλίας δεν συγκρίνεται με κάποια άλλη εκ των 11 νικών.
Πήγαινε κόντρα στις πιθανότητες τότε και δεν τις ανέτρεψε όποια τεχνάσματα κι αν χρησιμοποίησε. Τουναντίον λίγα χρόνια μετά κατάφερνε παρά το τροχαίο που είχε με το αυτοκίνητό του στην Εθνική Οδό Αθήνας-Κορίνθου, στο ύψος της Κακιάς Σκάλας, να επανέλθει στη ζωή παρά τα σοβαρά χτυπήματα στο κεφάλι, τη διακομιδή του στο Κρατικό Νίκαιας με περιπολικό εξαιτίας απεργίας των τραυματιοφορέων και την παραμονή του για τέσσερις μήνες στο νοσοκομείο – τους δύο εξ αυτών στην εντατική. Εκείνη ήταν μια τεράστια προσωπική νίκη.
Η ανατροπή στο παιχνίδι με τους Πορτογάλους αποτέλεσε, από την άλλη, μια σπάνια προπονητική στιγμή του. Τα διαλεχτά στιγμιότυπα σε περιγραφή του Γιάννη Διακογάννη.
Ο νεοσύστατος ΑΝΤ1, μ’ ένα χρόνο στον τηλεοπτικό αέρα, είχε στείλει ρεπόρτερ (τον Νίκο Χαραλαμπόπουλο) αγωνιστικού χώρου για να συλλέγει δηλώσεις από τους πρωταγωνιστές όσο παιζόταν ο αγώνας. Εντελώς άλλες εποχές…
