Η πιο ανατρεπτική άποψη που έχει ακουστεί για τον Ρομπέρτο Μπάτζο

Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο εκπροσωπεί για το ιταλικό ποδόσφαιρο ό,τι ακριβώς ο Λεονάρντο ντα Βίντσι για την ιταλική τέχνη και ο Φεντερίκο Φελίνι για τον ιταλικό κινηματογράφο. Αδιαπραγμάτευτα ταλαντούχος ποδοσφαιρικά, μα ταυτόχρονα ευφυής νοητικά και δυναμικός σωματικά, μια περσόνα που εξακολουθεί να κουβαλά δικαιωματικά τον τίτλο του τελευταίου μεγάλου κλασικού μπαλαδόρου της γείτονας χώρας, μολονότι ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, ο Φραντσέσκο Τότι και ο Αντρέα Πίρλο στοιχήθηκαν στη γραμμή και διεκδίκησαν -με τις πιθανότητές τους ο καθείς- να τον διαδεχθούν στο θρόνο. Βέβαια, ως σωστός 'Βούδας', έστω μικρός, δεν ήταν εύκολο να παραμεριστεί από τη θέση του.

Για κάποιον λόγο πάντως, λόγο που ανήκει ως σήμερα στη σφαίρα του ανεξήγητου και για τον οποίο ιστορικοί μελετητές δεν έχουν προσφέρει επαρκείς εξηγήσεις ακόμη, ο δόλιος ο Μπάτζιο (53 ετών σήμερα) δεν υπήρξε ποτέ ο αγαπημένος παίκτης των προπονητών του. Το αντίθετο μάλιστα. Εξαίρεση του κανόνα ο Κάρλο Ματσόνε, ο οποίος πίστευε και το έλεγε δημόσια πως "αν τα γόνατά του ήταν όσο δυνατά είναι η υπεροχή του στο γήπεδο θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου". Οι δυο τους είχαν συνεργαστεί στην Μπρέσια, στην ομάδα που ο Ιταλός αρτίστας έκλεισε τον κύκλο των 22 ετών του στο ποδόσφαιρο, έχοντας σκοράρει στα μισά σχεδόν παιχνίδια της καριέρας του (291/643).

Ας δούμε μερικά τρανταχτά παραδείγματα από τη βίβλο του ιταλικού ποδοσφαίρου:

> Στο Παγκόσμιο του 1990 ο Ατζέλιο Βιτσίνι δεν τον είχε χρησιμοποιήσει στα πρώτα δύο ματς των 'ατζούρι', στα πρώτα δύο νοκ άουτ (Ουρουγουάη, Ιρλανδία) τον αντικατέστησε και στον ημιτελικό με την Αργεντινή τον χρησιμοποίησε ως αλλαγή στο 73', προτιμώντας σταθερά τον Τζιανίνι και τον Ντε Νάπολι. Όταν στον μικρό τελικό έβγαλε όλο 90λεπτο ήταν εξ αυτών που σημάδεψαν το 2-1 επί των Άγγλων.

> Στο Παγκόσμιο του 1994 και στον αγώνα του ομίλου με τη Νορβηγία ο Αρίγκο Σάκι αυτόν επέλεξε να 'θυσιάσει' στο 22' μετά την αποβολή του Τζιανλούκα Παλιούκα κι όχι έναν εκ των Σινιόρι ή Καζιράκι, λέγοντας εκ των υστέρων ότι "θέλαμε στο γήπεδο τους καλύτερα γυμνασμένους και πιο δυνατούς ποδοσφαιριστές μας".

> Αφότου ο Μαρσέλο Λίπι ανέλαβε τη Γιουβέντους, το καλοκαίρι του '94, άλλαξε εντελώς το σύστημα και σταδιακά περιθωριοποίησε τον Μπάτζιο. Αν και αυτός ήταν που οδήγησε την 'βέκια σινιόρα' στην κατάκτηση του Κυπέλλου και στον τελικό του Κυπέλλου UEFA, στο φινάλε της σεζόν αποχώρησε γιατί δεν ενημερώθηκε πως δεν χωρούσε στα πλάνα.

> Στη Μίλαν πήγε γιατί ήταν έρωτας του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και όχι ως εισήγηση του Φάμπιο Καμπέλο, ο οποίος δεν τον χρησιμοποιούσε ποτέ για 90 λεπτά. Όταν δε ο Όσκαρ Ταμπάρες ανέλαβε την τεχνική ηγεσία, είπε το αμίμητο πως "στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει πια χώρος για ποιητές".

> Το καλοκαίρι του '97 ο Μπάτζιο συμφώνησε να ενταχθεί στην Πάρμα, αλλά ο Κάρλο Αντσολότι έφερε αντιρρήσεις και ζήτησε να μην προχωρήσει η μεταγραφή διότι θα περίσσευε. Κατέληξε εν τέλει στην Μπολόνια, την οποία έσωσε από υποβιβασμό με 22 δικά του γκολ και 9 ασίστ.

> Στην Ίντερ (1998-2000) που συνέχισε είτε ο Λουτσέσκου είτε ο Χόντσον τον χρησιμοποιούσαν ως εξτρέμ και τον εξέθεταν στα λίγα λεπτά που του έδιναν στους αγώνες, ενώ όταν, για κακή του τύχη, πήρε τα ηνία ο Λίπι τελείωσε κάθε πιθανότητα ν' ανακτήσει το ρόλο του.

> Το 2002 ο Τζιοβάνι Τραπατόνι δεν του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί σ' ένα τέταρτο Παγκόσμιο Κύπελλο, εξηγώντας του πως "δεν είσαι στην κατάσταση που πρέπει". Ο ίδιος έλεγε πως δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα, απλώς ήταν ανεπιθύμητος.

Θέλετε κι άλλα; Φτάνουν μάλλον.

Όσο κι αν ψάξεις, τα αληθοφανή επιχειρήματα αγνοούνται.

Ο Τζιανκάρλο Μαρόκι, ποδοσφαιριστής της Γιουβέντους επί οκτώ σεζόν (1988-1996), μέλος της εθνικής στο Παγκόσμιο του '90 (χωρίς ν' αγωνιστεί), συμπαίκτης του Μπάτζιο τόσο στο κλαμπ του Τορίνο όσο και στην Μπολόνια, και νυν αναλυτής του Sky Sports, διάλεξε τον αντίστροφο δρόμο. Επιχείρησε να δει πίσω την αλήθεια από τον καθρέπτη και συγκρίνει καταστάσεις.

"Έπαιξα έξι χρόνια με τον Μπάτζιο, στη Γιουβέντους και στην Μπολόνια. Είναι είναι μακροβιότερη σχέση που είχα με οποιονδήποτε στο ποδόσφαιρο. Όταν είχε την μπάλα στα πόδια του, ήταν το πιο όμορφο πράγμα που θα μπορούσες να δεις. Δεν είχε σημασία αν κέρδιζε ή έχανε, δεν έχει σημασία πού έπαιζε ή πού δεν έπαιζε. Ο Μπάτζιο ήταν ο Μπάτζιο ανεξαρτήτως στιγμής. Ο Ρόμπι ήταν σαν τον γαμπρό που κάθε πατέρας θα επιθυμούσε να παντρευτεί η κόρη του. Ήταν αξιόπιστος, ήρεμος κι ενδεχομένως αυτός είναι ο λόγος που δεν ταίριαζε με τους προπονητές του. Στην εποχή του, το Νο10 θα έπρεπε να είναι λίγο-πολύ όπως ο Μαραντόνα: γυναικάς, ξενύχτης, χρήστης ναρκωτικών. Αυτή είναι η μοναδική πιθανή εξήγηση που μπορώ να βρω".

Ενδεχομένως...