Η ομάδα που δεν πληρώνει ατζέντηδες, αλλά παραμένει στον χάρτη

Στον σύγχρονο, πλην δαιδαλώδη κόσμο του ποδοσφαίρου η βασικότερη αρτηρία των πάμπολλων αυτών διακλαδώσεων που διασταυρώνονται στη διαδρομή για να φτάσουν στον ίδιο τελικό προορισμό αφορά τους ατζέντηδες. Τους αναγνωρισμένους από τη FIFA επαγγελματίες διαμεσολαβητές, οι οποίοι αναλαμβάνουν να καθορίσουν κάθε πτυχή μιας συμφωνίας μεταξύ ομάδας -ποδοσφαιριστή που εκπροσωπούν ή ομάδας με ομάδα για μια μεταγραφή και στο φινάλε της διαδικασίας ν’ αμειφθούν καταλλήλως τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσέφεραν σε όλη τη διάρκειά της.

Αν δεν έχει τύχει να διαβάσεις ένα εμπεριστατωμένο άρθρο του Γιώργου Περπερίδη για τη ‘σκοτεινή business δισεκατομμυρίων που έφτιαξε τους super agents’, αφιέρωσε λίγο από το χρόνο. Θα καταλάβεις αρκετά, αν όχι πάρα πολλά, για τη δράση αυτοδημιούργητων ανθρώπων, όπως ένας dj, ένας σερβιτόρος σε πιτσαρία ή ένας σπουδαστής μάρκετινγκ, οι οποίοι σχεδόν από το μηδέν κατόρθωσαν ν’ αποκτήσουν ανεξέλεγκτη πρόσβαση στην αγορά του ποδοσφαίρου και τόσο γιγαντιαία ισχύ που πλέον διακινούν δισεκατομμύρια ευρώ κρατώντας γερά τα γκέμια.

Ιδίως οι προμήθειες που ετησίως λαμβάνουν από αγγλικούς συλλόγους για να διευκολύνουν την προσπάθειά τους είναι τέτοιες που θα έθρεφαν όλη τη βασιλική οικογένεια. Μόνο τον τελευταίο χρόνο, από τον Φλεβάρη του 2020 ως τον Φλεβάρη του 2021, η (πρωτοπόρος της λίστας) Τσέλσι δαπάνησε περισσότερα από 40 εκατομμύρια ευρω σε αντίστοιχες πληρωμές και η Μάντσεστερ Σίτι άλλα 35 εκατομμύρια. Με το συνολικό κόστος για τις ομάδες της Premier League να υπερβαίνει τα 315 εκατ, αυξημένο στο σύνολο κατά 9 εκατ. από την προηγούμενη καταμέτρηση! Στην Championship τουλάχιστον σημειώθηκε μείωση, παρόλα αυτά ξεπέρασε τα 45 εκατομμύρια αθροιστικά.

Κατά καιρούς έχουν εκφραστεί έντονες ενστάσεις από διοικήσεις ομάδων για τα υπέρογκα ποσά που κερδίζουν και το ‘βρώμικο’ παιχνίδι που παίζουν, εκμεταλλευόμενοι τους παίκτες-πελάτες τους και εκβιάζοντας καταστάσεις, με μοναδικό στόχο και την απομύζηση χρημάτων και τον πλουτισμό τους από την τσέπη των ζάπλουτων ιδιοκτητών (Ρώσων, Αμερικανών, Ασιατών). Από πράξεις βέβαια ελάχιστες, διότι η πλειονότητα των ισχυρών αφενός έχει αποδεχθεί τους όρους του παιχνιδιού αφετέρου βολεύεται.

Το αντάρτικο της Τζίλινγχαμ αντέχει

Μόνο μια (αγγλική) ομάδα αντιστέκεται σθεναρά, δεν υποκύπτει σε πιέσεις και προσπαθεί με τον τρόπο της να σπάσει το απόστημα. Η Τζίλινγχαμ μοιάζει με το ανυπότακτο γαλατικό χωριό στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όσο κι αν πολιορκείται, αντέχει και δεν νερώνει το κρασί της. Δεν διαθέτει για ασπίδα το μαγικό φίλτρο κάποιου σοφού Δρυίδη με λευκή γενειάδα, αλλά την κατασταλαγμένη άποψη του επί 26 χρόνια ιδιοκτήτη της, Πολ Σκάλι.

Ο Λονδρέζος επιχειρηματίας, που το 1995 ξόδεψε μόλις 1 λίρα για να σώσει το σύλλογο από την εκκαθάριση και πιθανόν τη διάλυση, δεν είναι ο πιο ‘εύκολος’ άνθρωπος του κόσμου. Σίγουρα όχι συμβατικός. Γι’ αυτό που δεν έχει το δικαίωμα να τον κατηγορήσει κανείς είναι η αφοσίωσή του στους ‘τζιλς’, μιας και από το 2013-14 ουδέποτε υποβιβάστηκαν στην τέταρτη κατηγορία, ενώ πιστώνεται τη μεταμόρφωση του ‘Πρίστφιλντ’. Βάζοντας πάνω απ’ όλα το συμφέρον της ομάδας και κατόπιν το δικό του.

Τον νοιάζει, σε κάθε περίπτωση, η τσέπη του και παλεύει με κάθε τρόπο ν’ αποφεύγει την καταβολή έξτρα ποσών που δεν καταλήγουν είτε στους ποδοσφαιριστές είτε στις ομάδες τους. Μόνο αν υποχρεώνεται από κάποια συνθήκη καταβάλει μικροποσά και γι’ αυτό έχουν πληρωθεί μόλις 100 χιλιάδες σε αμοιβές πρακτόρων. “Δεν μου αρέσουν οι ατζέντηδες, δεν μου αρέσουν οι δουλειές τους, οι μεταγραφές τους. Τα καταφέρναμε προτού εμφανιστούν, ο κόσμος ήταν πιθανόν καλύτερος τότε“, ανέφερε ο ιδιοκτήτης της Τζίλιγχαμ, κρατώντας ζωντανή μέσα του την ελπίδα ότι η κανονικότητα θα επανέλθει κάποια στιγμή.

“Κατά τα πρώτα δέκα χρόνια ασχολούμουν με τους παίκτες ή τις οικογένειές τους. Ενίοτε με κάποιον δικηγόρο. Κυρίως όμως με τους παίκτες που έρχονταν και υπογράφαμε. Από τότε που εισήλθαν οι ατζέντηδες, άλλαξε αυτό. Δεν μας ενοχλούν γιατί ξέρουν ότι δεν μου αρέσει η δουλειά τους, ότι δεν θα τους πληρώσω αμοιβή“, συνέχισε ο Άγγλος παράγοντας υποστηρίζοντας ότι “ένας ατζέντης εκπροσωπεί έναν παίκτη, τότε να πληρωθεί απ’ αυτόν. Δεν οφείλω να τον πληρώσω εγώ. Ιδίως σε περιόδους λιτότητας, μετράω κάθε λίρα προκειμένου να συνεχίσω την επιχείρηση. Γιατί να τα σπαταλήσω γι’ αυτούς. Δεν τους χρειαζόμαστε στη βιομηχανία μας“.

Η Τζίλινγχαμ είναι ένα κλαμπ με μπάτζετ 3 εκατομμυρίων και, παρόλο που θεωρητικά διεκδικεί την είσοδό της στα πλέι οφ ανόδου προς την Championship υπό τον Στιβ Έβανς την τελευταία διετία, δεν τρυπά το ταβάνι της για να καλύψει τις παροχές των μάνατζερς και να βρει πιο ‘ελκυστικούς’ ποδοσφαιριστές. Ψάχνει διεξόδους, δίχως να κάνει εκπτώσεις ποιότητας. Άλλες ομάδες της κατηγορίας, πιο ‘εύπορες’ και άνετες (Χαλ, Μίλγουολ) το κάνουν. Διότι “όσοι λαμβάνουν αυτές τις αποφάσεις είναι αδύναμοι“, επισήμανε ο Σκαλ.

“Συχνότερα δεν είναι καν οι ιδιοκτήτες, αλλά άνθρωποι που εργάζονται γι’ αυτούς. Είναι αδύναμοι γιατί αφενός δεν είναι χρήματά τους αφετέρου πιστεύουν ότι θα συνεχίσουν να έρχονται και να έρχονται. Πιστεύουν ότι η απόκτηση τέτοιων ποδοσφαιριστών θα εγγυηθεί την επιτυχία και την άνοδο. Γι’ αυτό στο πρωτάθλημα επικρατεί χάος“, κατέληξε ο ιδιοκτήτης της Τζίλινγχαμ που φαντάζεται ένα ποδόσφαιρο δίχως εξαρτήσεις από τρίτους, διότι μόνο τότε θα “είναι αληθινό“. Ουτοπικό;