Η Ολλανδία ξεπέρασε την κρίση και βάζει χρώμα στην Ευρώπη

Το βράδυ της Δευτέρας (19/11) αποδείχθηκε πως όλα μοιάζουν καλύτερα μετά από μία νίκη απέναντι στην Γερμανία, ειδικά αν είσαι Ολλανδός. Έχουν γραφτεί πολλά για την συμβολική και σημαντική νίκη της Ολλανδίας απέναντι στη Δυτική Γερμανία στο Euro του 1988 και παρόλο που τα δύο πρόσφατα αποτελέσματα (3-0, 2-2) δεν πλησιάζουν σε σημασία εκείνο το παιχνίδι, ήταν ικανά να διώξουν όλα τα σύννεφα που είχαν σκεπάσει το ποδόσφαιρο της χώρας τα τελευταία χρόνια.

Η Ολλανδία βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο μέχρι το 85ο λεπτό όμως με δύο γκολ στο φινάλε, πήρε χρυσό εκτός έδρας 2-2 με την Γερμανία και έκλεισε θέση για το Final-4 του Nations League. Η διάκριση δεν της εξασφαλίζει τίποτα ουσιαστικό, αλλά για την Ολλανδία του Ρόναλντ Κούμαν, ήταν επιτακτική ανάγκη να έρθει μία διάκριση το συντομότερο δυνατό. Ύστερα από τις δύο ηχηρές αποτυχίες, όπου δεν κατάφερε να προκριθεί στο Euro 2016 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018, η πρωτιά στον όμιλο με Γερμανία και Γαλλία ήταν το φάρμακο και το καύσιμο που έλειπε, ώστε να ξεκινήσει η επάνοδος.

Από την καθολική αναγνώριση, στην απαξίωση

Το Μάιο του 2018 ο Άριεν Ρόμπεν, ένας από τους τελευταίους μεγάλους ιπτάμενους Ολλανδούς που έβγαλε η χώρα, είχε δηλώσει χωρίς να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του και τρομερά εύστοχα: ” Μέχρι και πριν από περίπου 15 χρόνια, οι υπόλοιπες έρχονταν στην κουζίνα μας για να δούνε πως το κάνουμε. Τώρα χρειάζεται να γίνουμε περισσότερο ανοιχτόμυαλοι, να δούμε τις άλλες χώρες, να μάθουμε από αυτούς και να εξελιχθούμε μέσω των δικών τους τακτικών. Δεν είναι ντροπή, είναι ανάγκη“.

Ο Άριεν Ρόμπεν έλεγε αυτό που όλοι έβλεπαν αλλά κανείς δεν τολμούσε να πει ή ακόμα περισσότερο να το κάνει πράξη. Η Ολλανδία έμαθε να είναι η χώρα που διδάσκει ποδόσφαιρο στους Ευρωπαίους, αλλά όταν έχασε τη μυστική συνταγή δεν είχε δεύτερο πλάνο. Δεν ήξερε πως να διαχειριστεί την πρωτόγνωρη γι αυτή κατάσταση, με αποτέλεσμα να πιάσει ποδοσφαιρικό πάτο και να χρειαστεί να αναγεννηθεί από την αρχή. Σε νέες βάσεις, με νέες τακτικές, με αέρα ευρωπαϊκό αλλά πάντα πιστή στις παραδόσεις, που της άφησε ως παρακαταθήκη ο τεράστιος Γιόχαν Κρόιφ.

Η αρχή του τέλους για το Ολλανδικό Total Football ήρθε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, όταν ηττήθηκε από την Ισπανία (1-0), με ένα ποδόσφαιρο που ήταν κόντρα σε όλα όσα πρέσβευε η γενιά του ’70 Η εμφάνιση των οράνιε απέναντι στους Ίβηρες ήταν τόσο κακή αισθητικά που ανάγκασε πολλές από τις παλιές δόξες του ποδοσφαίρου να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου. Τότε ο απλός κόσμος δεν το έβλεπε αλλά τα έμπειρα μάτια των Ολλανδών είχαν δει τι επρόκειτο να συμβεί. Το ποδόσφαιρο καταστροφής που επέλεξε να παίξει η Ολλανδία σε εκείνο το παιχνίδι ήταν όμως απλά η σφραγίδα πως η συγκεκριμένη ομάδα θα άνοιγε τη δικής της κερκόπορτα για να έρθει στο μέλλον η καταστροφή. Ήταν η τελευταία ευκαιρία μίας πραγματικά καλής φουρνιάς να σηκώσει το μεγάλο τρόπαιο καθώς στη συνέχεια οι μεγάλοι παίκτες και προσωπικότητες θα έλειπαν από το ποδόσφαιρο της χώρας.

Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2012 η Ολλανδία πέτυχε μόλις 2 τέρματα και αποκλείστηκε ως τελευταία στον όμιλο με Γερμανία, Πορτογαλία και Δανία, ενώ η εμφάνιση της στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 ήταν σαν ο επιθανάτιος ρόγχος, της μεγαλύτερη ποδοσφαιρικής σχολής παγκοσμίως. Ακόμα μία τρίτη θέση, με νίκη μάλιστα επί της Βραζιλίας, αλλά κανένας δεν χαμογελούσε πλέον καθώς τα σημάδια της πτώσης που ερχόταν ήταν κάτι περισσότερο από εμφανή. Άλλωστε δεν υπήρχε μέλλον παρά μόνο παρελθόν, κάτι που φαινόταν εδώ και χρόνια.

Η αποχώρηση του Λουίς Φαν Χάαλ και οι συνεχείς αλλαγές προπονητών ήταν μόνο η μία πλευρά των δυσκολιών που είχε να αντιμετωπίσει η Ολλανδία. Το μεγαλύτερο ήταν πως πλέον είχε σταματήσει να παράγει ηγετικές μορφές παγκόσμιας κλάσης. Το πιο επιτυχημένο ποδοσφαιρικό εργοστάσιο παραγωγής δεν είχε πλέον πρώτες ύλες και αυτές που είχε δεν ήταν του επιπέδου της Ολλανδίας. Οι παίκτες παγκόσμιας κλάσης ήταν μεγάλοι σε ηλικία και οι νέοι ήταν σε μικρή ηλικία ώστε να γεμίσουν το κενό. Ταλέντο για το μακρινό μέλλον υπήρχε αλλά για πρώτη φορά η Ολλανδία βίωνε ένα κενό στις φουρνιές που δεν είχε αντιμετωπίσει παλιότερα.

Παράλληλα ο Άγιαξ και η Φέγενορντ αδυνατούσαν να ακολουθήσουν τους οικονομικά ισχυρότερους συλλόγους στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα οι παίκτες να χάνονται σε πολύ μικρή ηλικία. Το Ολλανδικό πρωτάθλημα έχανε μεγάλη από τη δύναμη του και πλέον δεν είχε τη δυνατότητα να προσελκύσει παίκτες ώστε να ανεβάσει το επίπεδο του. Τα χτυπήματα στο ποδόσφαιρο της χώρας ήταν συνεχή και απανωτά.

Αναφερόμενος στο συγκεκριμένο πρόβλημα ο Ντε Μπουρ είχε δηλώσει: ” Έχουμε εγκλωβιστεί με συγκεκριμένους παίκτες, οι οποίοι στα δικά μου μάτια, δεν είναι καλοί. Νομίζω πως επίσης δεν είναι δοκιμασμένοι. Αν παίξω απέναντι στη μητέρα μου, θα νικήσω εύκολα. Δεν έχω δοκιμαστεί στα δύσκολα και εγώ νομίζω πως είμαι καλός. Μετά όμως παίζω απέναντι στον Ντεσαγί και το άθλημα είναι τελείως διαφορετικό. Αν χάσω σκέφτομαι πως πρέπει να βελτιωθώ. Αλλά οι δικοί μας παίκτες δεν δοκιμάζονται γιατί το επίπεδο έχει πέσει. Η Φέγενορντ βγήκε στην Ευρώπη και έγινε σάκος του μποξ για τους αντιπάλους της. Πρέπει να αλλάξουμε πολλά πράγματα. Έχουμε ένα ενδιαφέρον πρωτάθλημα αλλά δεν είναι καλό“.

Η λύση βρέθηκε στη χρυσή ομάδα του 1988

Η παρέλαση των προπονητών σταμάτησε με τον ερχομό του Ρόναλντ Κούμαν. Μέλος της ομάδας του 1988 που πήρε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και μάρτυρας της πτώσης του Ολλανδικού ποδοσφαίρου μετά το 2010. Υπό τις οδηγίες του, οι οράνιε άρχισαν να ανακτούν το χαμένο έδαφος και στο πρόσωπό του όλη η Ολλανδία είδε τον κατάλληλο για να κάνει την ομάδα πάλι… ιπτάμενη. Φυσικά και η ομάδα του Κούμαν απέχει πολύ από το πλήρης αλλά είναι μία αρχή για να μπορέσει η Ολλανδία να επιστρέψει.

Αρχικά στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα από τα οποία λείπει η ουσιαστική της παρουσία εδώ και 10 χρόνια και στη συνέχει σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Ολλανδία δεν μπορεί να παίξει το Total Football καθώς λείπουν οι παίκτες με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση με σαφείς ρόλους στο γήπεδο, αλλά τουλάχιστον υπάρχει υλικό για να δουλευτεί. Ιδανικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022. Έστω και με ένα πιο ρεαλιστικό 4-2-3-1 που δεν εντυπωσιάζει, όπως το ένδοξο παρελθόν της ομάδας.

Οι αλλαγές όμως είναι παραπάνω από εμφανείς. Ντεπάι, Βαϊνάλντουμ, Ντε Φράι και Μπλιντ είναι οι μοναδικοί διασωθέντες από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας το 2014. Ο Φαν Ντάικ έχει αναλάβει το ρόλο του πατέρα μέσα στην ομάδα, ώστε αυτή να φτάσει με αξιώσεις στο Euro του 2020. Το πρώτο δείγμα στο Nations League είναι θετικό, αλλά η ανάκαμψη θα έρθει μέσα από το Ευρωπαικό Πρωτάθλημα.

Εκεί όπου οι μικροί θα έχουν μεγαλώσει αρκετά ώστε να εμφανίσουν ξανά την πορτοκαλί φανέλα στα γήπεδα με υπερηφάνεια. Αν η Ολλανδία περάσει το τεστ, τότε θα έχει γίνει το πρώτο βήμα της επιβεβαιωμένης πλέον ανάκαμψης. Το κενό ανάμεσα στις γενιές θα έχει καλυφθεί και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 στο Κατάρ θα είναι η στιγμή της πραγματικά νέας γενιάς να λάμψει. Θεωρείται δεδομένο πως οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές δεν έχουν την δυνατότητα να υπηρετήσουν το ολλανδικό μοντέλο, αλλά θα είναι εκεί με αξιώσεις. Τουλάχιστον αυτό ελπίζουν και βλέπουν όσοι έχουν τις τύχες του ποδοσφαίρου της χώρας στα χέρια τους.

Ορισμένοι πιστεύουν πως στο Euro ίσως δούμε την Ολλανδία με ένα ανανεωμένο, 3-4-1-2, με τον Κούμαν να ακολουθεί την εποχή που θέλει τις ομάδες να αγωνίζονται με 3 σέντερ μπακ. Αν γίνει κάτι τέτοιο θα έχει επιβεβαιωθεί ο Άριεν Ρόμπεν όταν έκανε τις δηλώσεις πως η Ολλανδία πρέπει να αρχίσει να βλέπει τις άλλες χώρες και να σταματήσει να ζει με το Total Football το οποίο δεν έχει τα υλικά για να υπηρετήσει.