Η λύτρωση οδηγεί τη Βραζιλία στον ‘τόπο του μαρτυρίου’
Γκάφα ολκής ή προσπάθεια να ξορκίσουν το κακό; Όπως και να 'χει, μετά την πρόκριση στα ημιτελικά του Κόπα Αμέρικα η Βραζιλία θα υποχρεωθεί να δώσει την επόμενη μάχη στο γήπεδο που βίωσε το χειρότερο εφιάλτη της σύγχρονης ιστορίας της.
Η Βραζιλία δεν έπαιξε καλά. Έγινε μάλιστα ολόκληρη κουβέντα για το αν το ταλέντο αυτής της γενιάς συμβαδίζει με τις υψηλές προσδοκίες που δημιουργεί η ιστορικότητα του συμβόλου με τα 5 αστέρια και η λαμπρή παράδοση που κουβαλά από τις προηγούμενες 10ετίες.
Οι ευκαιρίες στη νοκ άουτ μάχη με την Παραγουάη ήταν ελάχιστες, κυρίως στο τελευταίο τέταρτο της κανονικής διάρκειάς της. Το δοκάρι του Γουίλιαν -μακράν οποιασδήποτε άλλης- η κορυφαία, πριν από τα άστοχα σουτ από ευνοϊκές θέσεις του παικταρά Έβερτον που παίζει ακόμη στην Γκρέμιο και του Κουτίνιο στον έξτρα χρόνο μετά το πέρας των πρώτων 90 λεπτών.
Προκρίθηκε ωστόσο η ‘σελεσάο’ και συνέχισε να βαδίζει στον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί ως το πρώτο τρόπαιο σε Κόπα Αμέρικα ύστερα από 12 χρόνια και όγδοο συνολικά. Το 4-3 επί της ‘αλμπιρόχα’ στη διαδικασία των πέναλτι, χάρη στις εύστοχες εκτελέσεις από τους Γουίλιαν, Μαρκίνιος, Κουτίνιο, Ζεζούς και φυσικά την εντυπωσιακή απόκρουση του Άλισον σε αυτήν του Γκόμες, χάρισε το ποθητό αποτέλεσμα. Η λύτρωση είχε μόλις επέλθει, παρά το σουτ-άουτ του Φιρμίνο που ‘ισοφαρίστηκε’ από την εξίσου κάκιστη εκτέλεση του Γκονσάλες.
Βέβαια η παρουσία στα ημιτελικά της διοργάνωσης κρύβει μια τεράστια παγίδα για τη Βραζιλία. Μια παγίδα για την οποία οι διοργανωτές είχαν γνώση πριν από το εναρκτήριο λάκτισμα, αλλά δεν την απέτρεψαν. Οι ίδιοι έστησαν (με την καλή έννοια) το πρόγραμμα, με συνέπεια το συγκρότημα του Τίτε, αν έφτανε ως εκεί – όπως και συνέβη – να δώσει τη μάχη για τον Τελικό στο ‘Μινεϊράο’ του Μπέλο Οριζόντε. Στο γήπεδο που πριν από 5 χρόνια (8 Ιουλίου του 2014) γνώριζε τη συντριβή 7-1 από τη Γερμανία, στον ημιτελικό (κατά σύμπτωση) του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Με 5/7 τέρματα να έρχονται πριν από τη συμπλήρωση 30 λεπτών και το δικό της στο φινάλε από τον Όσκαρ.
Ήταν η πιο ευρεία ήττα στην ιστορία της Βραζιλίας μετά το 6-0 από την Ουρουγουάη το προπολεμικό 1920.
Στην ευχέρεια των διοργανωτών ήταν να κρατήσει τη ‘σελεσάο’ στο Πόρτο Αλέγκρε, στην ‘Αρένα ντο Γκρέμιο’, όπου έπαιξαν την Πέμπτη με τους Παραγουανούς. Γνώριζαν εκ των προτέρων πως με πρωτιά της Βραζιλίας στον όμιλο, η διαδρομή είναι συγκεκριμένη και οδηγεί στον ‘τόπο του μαρτυρίου’. Δεν πείραξαν το δρομολόγιο – ενδεχομένως για να ξορκίσουν το κακό. Με αντίπαλο βέβαια την Αργεντινή (εφόσον αποκλείσει τη Βενεζουέλα στο ‘Μαρακανά’). Αυτό, αλήθεια είναι, δεν είχε προβλεφθεί. Διότι αν η ‘αλμπισελέστε’ είχε τερματίσει πρώτη και όχι δεύτερη στο Β’ Όμιλο, μόνο στον τελικό θα συναντούσε τη Βραζιλία. Και μη χειρότερα, δηλαδή…
Οι μόνοι ποδοσφαιριστές που συνδέουν τις δύο Βραζιλίες; Ο Ντάνι Άλβες, ο Τιάγκο Σίλβα (που ήταν τιμωρημένος), ο Φερναρντίνιο (βασικός για 45 λεπτά) και ο Γουίλιαν (είχε αγωνιστεί ως αλλαγή).