Η καριέρα του Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ξεκίνησε με λάθος

Η εξέλιξη της φάσης είχε ως εξής: διαβάζω στο Τwitter πως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έδωσε τη θέση του υπηρεσιακού προπονητή στον Ole Gunnar Solskjær, μετά την απόλυση του Ζοσέ Μουρίνιο. Σταματάω. Διαπιστώνω μια δυσκολία στο να βρω την προφορά (και όχι, δεν τον γνώριζα/θυμόμουν -όπως θες, πες το).

Αποφασίζω να πάρω τη βοήθεια του Ηλία Αναστασιάδη. Έρχεται, διαβάζει, τεντώνει το δεξί χέρι και μου λέει -με μεγαλύτερη φυσικότητα από ό,τι θα μου έλεγε πως σήμερα είναι Τετάρτη- πως “έλα ρε, ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ. Είχε δώσει το Τσάμπιονς Λιγκ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ”.

Ναι, αυτή είναι η φάση που πόσταρε ο επίσημος λογαριασμός των 'Κόκκινων Διαβόλων', πριν την 'εξαφανίσει', διότι έλειπε κάτι: να λύσει τη συνεργασία του με τη Μόλντε. Μεταξύ των χιλιάδων που πρόλαβαν να δουν το post ήταν η πρωθυπουργός της Νορβηγίας, Έρνα Σόλντμπεργκ, η οποία έσπευσε να σχολιάσει: " Μεγάλη μέρα για το νορβηγικό ποδόσφαιρο. Καλή επιτυχία στους 'Κόκκινους Διαβόλους'”.

Μετά, ήλθε και το δικό της delete.

Στις 11.30 (ώρα Ελλάδος) φρεσκαρίστηκαν τα ποσταρίσματα. Αυτή τη φορά ήταν καθ' όλα νομότυπα. Από πάνω είναι το πρώτο, του συλλόγου και από κάτω εκείνο -το τελευταίο- της πρωθυπουργού.

Συμπερασματικά, βέβαια να πούμε πως αν η αρχή δείχνει τι θα ακολουθήσει, η συγκεκριμένη συνεργασία είναι ένα λάθος -καθώς ξεκίνησε με λάθος.

Η Γιουνάιτεντ ενημέρωσε -επισήμως- πως αναζητούσε κάποιον, ο οποίος να ξέρει τις παραδόσεις του οργανισμού. Ο Μαουρίτσιο Ποκετίνο, κατ' αρχάς στόχος της ομάδας, δεν μπορεί να καθίσει στον πάγκο τουλάχιστον έως το καλοκαίρι, γιατί θα 'χει δουλειές με την Τότεναμ. Άρα κάποιος πρέπει να καλύψει το κενό. Αυτός λοιπόν, είναι ο γεννημένος το 1973, Νορβηγός, με τους συμπατριώτες του να κάνουν 'ντου' στα social media και να του εύχονται τα καλύτερα. Δεν έγινε το ίδιο και με τους Βρετανούς.

"Βαρετή η επιλογή του Σόλσκιερ"

Ο Έντουαρντ Φρίμαν, πρώην στέλεχος του συλλόγου ήταν από τους πρώτους που σχολίασαν την εξέλιξη. Και είπε πως “ αν δείτε τον Σόλσκιερ και δείτε και τον Καντονά, στο μυαλό μου η καλύτερη επιλογή είναι αυτή του Ερίκ. Εκείνη του Όλε Γκούναρ είναι βαρετή. Όπως βαρετή είναι μέχρι τώρα η Γιουνάιτεντ.

Όταν εμφανίστηκε ο Καντονά, έφερε στο club το χάρισμα του και το έκανε διαφορετικό από ό,τι ήταν. ΟΚ, έκανε ένα λάθος στην καριέρα του, αλλά ήταν αποτέλεσμα πάθους. Αυτό είναι το κατ' εξοχήν στοιχείο του: το πάθος”. Ναι, αλλά δεν είναι ο εκλεκτός. Να πάμε λοιπόν, και σε εκείνον.

Αρχικά θα ομολογήσω πως ζω για την ημέρα που θα προσληφθεί προπονητής σε ομάδα και στις πρώτες του δηλώσεις θα πει “έχουμε χάλια ρόστερ, όλα είναι χάλια”. Αυτή δεν ήταν η σημερινή μέρα, με τον Σόλσκιερ να λέει ό,τι όλοι όσοι έχουν βρεθεί στη θέση του. Ναι, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι στην καρδιά του, πως νιώθει εξαιρετικά που επιστρέφει και ότι ανυπομονεί να αναλάβει την ταλαντούχα ομάδα. Ο οργανισμός πρόσθεσε ότι “ είναι θρύλος του συλλόγου, με τεράστια εμπειρία ως παίκτης και ως προπονητής”.

Υποθέτω πως δεν έπαθες κάποιο σοκ από το περιεχόμενο. Πάμε όμως, να δούμε κάποια άλλα πράγματα. Στα χρόνια του στη Μόλντε και την Κάρντιφ έχει κοουτσάρει 208 ματς πρωταθλήματος και έχει για ποσοστό το 49.5%.

Συνεχίζουμε με την ερώτηση που έστειλε αναγνώστης της The Guardian, στη στήλη The Knowledge που απαντά στις όποιες απορίες και αφορούσε τον τύπο αυτό.

Αν λάβουμε υπ' όψιν τα γκολ, είναι ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ η καλύτερη αλλαγή στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου;

Οι ειδικοί έγραψαν ότι “δίχως αμφιβολία είναι ο καλύτερος στην ιστορία της Premiership (τι εννοείς ότι το ποδόσφαιρο δεν άρχισε το 1992; Πέρασε μου το μούσλι). Ο Σόλσκιερ έβαλε 17 γκολ, αφότου σηκώθηκε από τον πάγκο -ως αλλαγή-, επίδοση που τον τοποθετεί με άνεση πάνω από τους Ντεφόε, Κανού, Άντι Κόουλ και Τόρε Άντρε Φλο (είχαν 13 ο καθένας). Σε όλες τις διοργανώσεις έβαλε 29 από τα 126 γκολ που πήρε η Γιουνάιτεντ από αναπληρωματικούς.

Η αρχή έγινε τον Αύγουστο του 1966, έξι λεπτά μετά την είσοδο του στον αγωνιστικό χώρο εναντίον της Μπλάκμπερν. Το τελευταίο του γκολ επίσης, ήλθε έξι λεπτά μετά την αλλαγή του, πάλι εντός έδρας και πάλι στα δίχτυα της Μπλάκμπερν.

Είναι δύσκολο ωστόσο, να πούμε πως ο Σόλσκιερ είναι η καλύτερη αλλαγή στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, δεδομένου ότι τα στοιχεία που υπάρχουν για την εποχή που προηγήθηκε της Premiership δεν είναι ολοκληρωμένα. Για παράδειγμα, ο Ντέιβιντ Φέρκλαφ που σύμφωνα με κάποια έντυπα της εποχής, έδωσε 18 γκολ στη Λίβερπουλ και με κάποια άλλα 20”.

Εκεί όπου έζησε ο πρώτος Νορβηγός

Επιστήμονες έχουν λόγους να πιστεύουν πως ο πρώτος Νορβηγός -ever- έζησε στο Kristiansund (Κριστιάνσουντ), στο τέλος της Εποχής των Πάγων. Την πόλη αυτή θα τη βρεις στη δυτική ακτή της χώρας. Υπάρχει εκεί από το 1742 και ζουν σε αυτό 2.252 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Η οικογένεια του Σόλσκιερ ανήκει στο δημοτολόγιο. Η πρώτη φανέλα που φόρεσε ήταν της Clausenengen (Κλοσενένγκεν), σύλλογος που 'έβγαλε' πολλούς διεθνείς.

Όταν πρωτοεμφανίστηκε εκείνος, ήταν μικρόσωμος και αργός, άρα βούτυρο στο ψωμί των αντιπάλων του. Έμαθε να χρησιμοποιεί ό,τι μπορούσε για να επιβιώσει: χώρους και το καλό σουτ που είχε. Έκανε ντεμπούτο στα 17, πήγε ένα χρόνο φαντάρος και μετά υπέγραψε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο.

Τη σεζόν 1993-94 σκόραρε 31 από τα 47 γκολ της ομάδας του, στη δεύτερη κατηγορία. Το καλοκαίρι πήγε στη Molde, όπου έμαθε ένα πιο επιθετικό στιλ παιχνιδιού -έβαλε και 21 γκολ. Την άνοιξη του '95 έγινε διεθνής και σε ματς με το εθνόσημο τον εντόπισε η Γιουνάιτεντ (εναντίον του Αζερμπαϊτζάν, το 1996). Είχε σκοράρει δυο φορές. Έβαλε και ένα στην καρδιά των “Κόκκινων Διαβόλων” (καλό;) που του έδωσαν συμβόλαιο.

Σε 366 συμμετοχές με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μέτρησε 126 γκολ. Εξ αυτών, τα 150 τα έβαλε ως αλλαγή. Με την εθνική είχε 67 εμφανίσεις και 23 γκολ

Όταν πήγε στο νησί δεν ασχολήθηκαν πολλοί μαζί του -από φαν και media. Εκείνος δούλευε με τη δεύτερη ομάδα και στις 25/8 προωθήθηκε στην πρώτη. Στο τέλος της διαδρομής που βρήκε τη Γιουνάιτεντ στην κορυφή, ήταν ο πρώτος σκόρερ της με 19 γκολ. Τον είχαν μάθει πια όλοι.

Την επόμενη χρονιά είχε διάφορους τραυματισμούς που δεν τον άφησαν να βρει ρυθμό. Έγινε ρεζέρβα. Σύντομα εξελίχθηκε σε σούπερ ρεζέρβα, όπως έγραψε το NBL, γιατί αν μη τι άλλο ήταν εξαιρετικός στο να διαβάζει το παιχνίδι.

"Χρειάστηκε να σκεφτώ τον εαυτό μου, να βρω πώς θα μπορώ να 'πληγώνω' τον αντίπαλο, κάθε φορά που θα είμαι στον αγωνιστικό χώρο. Όσο λοιπόν, ήμουν στον πάγκο έβλεπα όσα έκανε ο αντίπαλος, διάβαζα το παιχνίδι, δεν έπαιρνα το βλέμμα μου από τις φάσεις. Δεν με ενδιέφερε τι έκαναν οι επιθετικοί. Αφοσιωνόμουν στους αμυντικούς, τα φουλ μπακ και όσα έκαναν λάθος".

Μια τέτοια συνθήκη τον έβαλε στα κιτάπια της ιστορίας. Στις 26/5 του 1999 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ διεκδικούσε το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ. Αντίπαλος της ήταν η Μπάγερν Μονάχου. Στο 81ο λεπτό, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον σήκωσε τον Σόλσκιερ από τον πάγκο και τον είδε -μαζί με εκατομμύρια άλλους ανθρώπους- να διασφαλίζει τη νίκη και το τρόπαιο, στο 3ο λεπτό της παράτασης. Ήταν ο τρίτος τίτλος σε 10 ημέρες (treble), μετά τη λίγκα και το κύπελλο. Έγινε εθνικός ήρωας, στη Μεγάλη Βρετανία και τη Νορβηγία.

Αυτή δεν ήταν η μόνη φάση που του άνηκε και κέρδισε τη θέση της στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Στο παιχνίδι πρωταθλήματος με τη Νιουκάστλ, το 1998, η ομάδα του χρειαζόταν τουλάχιστον ισοπαλία για να μπορεί να μείνει κοντά στην Άρσεναλ, στον αγώνα για το στέμμα.

Έμεναν δευτερόλεπτα, όταν είδε τον Ρόμπερτ Λι να είναι σε πλεονεκτική θέση και άρχισε το σπριντ από την άλλη άκρη, πριν του κάνει φάουλ και αρνηθεί το γκολ. Μοιραία αποβλήθηκε και τιμωρήθηκε για κάποια ματς, αλλά τη δουλίτσα την είχε κάνει.

Τη σεζόν 2001-02 δεν ήταν πια 'super-sub'. Έγινε βασικός και παρέα του Ρουντ βαν Νίστελροϊ. Οι Άντι Κόουλ και Ντουάιτ Γιόρκι κάθισαν στον πάγκο. Το 2002-03 έφυγαν και ο Σόλσκιερ είχε να ανταγωνιστεί μόνο τον Ντιέγκο Φορλάν. Ή έτσι νόμισε, καθώς ο Σερ αποφάσισε να 'χει τον βαν Νίστελροϊ μόνο ή με τον Πολ Σκόουλς. Έκτοτε έπαιζε όταν ήταν τραυματίας ο Ντέιβιντ Μπέκαμ -στη δεξιά-, συνέχισε να σκοράρει και έφτασε τα 16 γκολ. Δεν έλειπε από τα σημαντικά ματς και στον προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ, ο Φέργκιουσον άφησε τον Μπέκαμ στον πάγκο και έβαλε εκείνον.

Ο τραυματισμός του με τον Παναθηναϊκό ήταν η αρχή του τέλους

Στην αρχή της αγωνιστικής περιόδου 2003-04 έγινε η πρώτη επιλογή, ως δεξί εξτρέμ. Στο ματς με τον Παναθηναϊκό, στις 16/9 του 2003 χτύπησε στο γόνατο. Έμεινε εκτός έως τον Φλεβάρη του 2004. Πρόλαβε την πρόκριση στον τελικό του FA Cup, μέσω της νίκης επί της Άρσεναλ, πριν μπει στο χειρουργείο τον Αύγουστο του 2004 και χάσει όλη την επόμενη σεζόν. Όταν αποθεραπεύτηκε πλήρως, ήταν 32 και θα έλεγε κανείς πως 'έπαιζε' και να μην επιστρέψει. Δεν τον άφησαν να το κάνει αυτό οι φαν του που του ετοίμασαν και banners. Ένα έγραφε “20 Legend” -ήταν ο κάτοχος του #20.

Έκανε το comeback, ακολούθησαν όμως και άλλοι τραυματισμοί και πήρε την απόφαση να αποχωρίσει. Στις 2/8 του 2008 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ διοργάνωσε ματς προς τιμήν του, στο “Ολντ Τράφορντ” με την Εσπανιόλ. Παρουσιάστηκαν 69.000 θεατές, αριθμός που ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο κοινό σε τιμητικό αγώνα, στην ιστορία της Βρετανίας. Ένα χρόνο νωρίτερα, είχε αποσυρθεί από την εθνική, έπειτα από 12 χρόνια υπηρεσιών.

Η Γιουνάιτεντ τον κράτησε στην πόλη και του έδωσε θέση προπονητή στις ακαδημίες. Από τις 19/7 του 2007 προπονούσε τους επιθετικούς. Από το 2008 ανέλαβε τη δεύτερη ομάδα. Οι Νορβηγοί του πρόσφεραν και τον πάγκο της εθνικής. Τον αρνήθηκε.

Το Νοέμβριο του 2010 επέστρεψε στη χώρα του, για τη Molde. Για την ιστορία, είχε εξασφαλίσει το ανώτερο δίπλωμα της UEFA και άδεια εξάσκησης επαγγέλματος στην Αγγλία. Στο πρώτο ματς έχασε 0-3 από τη νεοφώτιστη Σάρσμποργκ 08. Στο τέλος της σεζόν είχε πάρει το πρωτάθλημα. Το κράτησε το 2012 και πρόσθεσε ένα κύπελλο το 2013.

Το Μάιο του 2012 η Άστον Βίλα ζήτησε άδεια από τη νορβηγική ομάδα, για να μιλήσει μαζί του. Αποφάσισε ότι δεν ήθελε να βάλει την οικογένεια του (τη σύζυγο Σίλιε και τα τρία παιδιά του, Νόα, Κάρνα και Ελάιτζα) σε νέα διαδικασία μετακόμισης.

Πήρε ένα ακόμα πρωτάθλημα και το 2013, μετά την έκτη θέση έφυγε για το Κάρντιφ (Γενάρη του 2014). Εκεί 'πήρε' το πρώτο ματς. Ήταν με τη Νιουκάστλ. Την άνοιξη ο σύλλογος υποβιβάστηκε, όταν έχασε από τη Νιουκάστλ. Στις 18/9 του 2014, λίγες αγωνιστικές μετά την εκκίνηση του Champioship απολύθηκε.

Ξαναβρήκε δουλειά τον Οκτώβρη του 2015, όταν επέστρεψε στη Μόλντε, με συμβόλαιο 3,5 χρόνων. Τους οδήγησε στην πρώτη θέση των ομίλων του Europa League. Στους '32' αποκλείστηκε από τη Σεβίλη -μετέπειτα κάτοχο του τίτλου. Στη δεύτερη χρονιά του τερμάτισε δεύτερος. Το ίδιο και στην τρίτη χρονιά, εξ ου και στις 3/12 αυτού του έτους -ναι, προ ημερών-, επέκτεινε τη συνεργασία του έως το 2021.

Photo: Associated Press